Γιουροκτονία

 

Απολαυστικός ο θυμός και τα νεύρα όλων των ευρώ-τσόκαρων από χθες.

Αν δεν τα μάθατε, η EBU ακύρωσε την ψηφοφορία που είχε ορίσει για τα μέσα Νοεμβρίου στην οποία τα μέλη της θα ψήφιζαν κατά πόσον θα επέτρεπαν στο Ισραήλ να συμμετέχει στον ερχόμενο Διαγωνισμό. Τώρα που ο πόλεμος τελείωσε και επί της ουσίας δεν υφίσταται θέμα, η EBU έχει αντικαταστήσει τη ψηφοφορία με μία τυπική, ανοιχτή συζήτηση σχετικά με το πώς θα διαχειριστεί τη συνύπαρξη όλων των χωρών τον ερχόμενο Μάιο.

Το φυσάνε και δεν κρυώνει οι Γιούροφανς. Το πιο απεχθές είδος ανθρώπου που γεννήθηκε ποτέ.

Τώρα όχι μόνο δεν έπαψαν να γκρινιάζουν αλλά ζητούν όλο και πιο επιτακτικά την αποβολή του Ισραήλ, γιατί… έτσι! Γιατί τους χάλασε το αφήγημα με την κατάπαυση του πυρός και την «ειρήνη». Τώρα δεν θα έχουν για τι να διαδηλώνουν, ούτε πού να εκτονώνουν τον δήθεν θυμό τους, ο οποίος κατά τη γνώμη μου πηγάζει αυστηρά και μόνο από την αχρηστία της ύπαρξής τους.

Σας είχα γράψει σε προηγούμενο κείμενο ότι θα πρέπει να χωνέψετε την παραμονή του Ισραήλ και δεν με πιστεύατε. Τώρα όχι μόνο θα το φάτε στη μάπα, αλλά θα εκτεθείτε έτι περισσότερον εφόσον θεωρώ ότι οι χώρες οι οποίες απειλούσαν με αποχώρηση σε κάθε περίπτωση αν το Ισραήλ συμμετέχει, όχι μόνο δεν θα τολμήσουν να πάνε πουθενά, αλλά θα εμφανιστούν κανονικά και θα πουν κι ένα τραγούδι. Το τελευταίο, μάλιστα, είναι και σίγουρο.

Θεωρώ ολόσωστους τους χειρισμούς της EBU μέχρι στιγμής. Ολόσωστους τους θεωρώ από πέρσι. Δεν υπήρξε καλύτερη κίνηση στα χρονικά του Διαγωνισμού από την κατάργηση των συνεντεύξεων Τύπου στις οποίες διαχρονικά έβγαιναν τα αμόρφωτα βλήτα κάθε χώρας και εξέθεταν ολόκληρο τον πληθυσμό με τη βλαχιά τους (βλέπε Σάττι και χασμουρητό, αλλά και άπειρα άλλα παραδείγματα ανθρώπων που δεν μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο πέραν του ότι “wow, everything here’s amazing”).

Η απαγόρευση ακτιβισμού και η προώθηση οποιασδήποτε πολιτικής ατζέντας με έμμεσο τρόπο είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στη Γιουροβίζιον φέτος. Και ελπίζω να συνεχίσει έτσι. Η Γιουροβίζιον έπρεπε να είναι Διαγωνισμός τραγουδιού, ανακάλυψης νέων ευρωπαϊκών μουσικών και ήχων, εμβάθυνση πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ συμμετεχόντων και τίποτε άλλο. Δεν μας ενδιαφέρει η άποψη του Πορτογάλου Σομπράλ για το προσφυγικό. Δεν μας ενδιαφέρει η άποψη του Μανς Ζέλμερλοβ για τον σχολικό εκφοβισμό. Δεν μας ενδιαφέρει η άποψη της Νέττα για το body positivity, δεν μας ενδιαφέρει η άποψη του Νέμο για τα φύλα. Μας ενδιαφέρει αν έχουν καλό τραγούδι, άντε και η σκηνική τους παρουσία. Τίποτε άλλο! Τα τελευταία είκοσι χρόνια η Γιουροβίζιον είχε γίνει οτιδήποτε άλλο εκτός από τραγούδι. Καιρός ήταν να τους σφίξει κάποιος τα γκέμια και να τους επαναφέρει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.

 Το επόμενο που θέλω να γίνει, είναι να απαγορευτούν οι γιούροφανς απ’ την αρένα. Αντιλαμβάνομαι, δεν είναι ρεαλιστικό σενάριο, αλλά αν ήμουν στη θέση της EBU θα απαγόρευα σ’ όλα εκείνα τα τσίρκουλα να εμφανίζονται στην αρένα λες και πάνε σε καρναβαλίστικο πάρτι. Ο Διαγωνισμός στα 90ς όπου όλοι πήγαιναν σε black tie event είχε άλλο κύρος. Εκείνο προσδοκώ και το θέλω πίσω.

Διαβάζω ξέφρενα τουίτς στο Χ από το πρωί σχετικά με το θέμα και διασκεδάζω. Γράφουν ότι η Γιουροβίζιον τέλειωσε, ότι πέθανε φέτος και δεν πρόκειται να αναστηθεί εξαιτίας του Ισραήλ. Ένα θα σας πω και βάλτε το καλά στο μυαλό σας: Αν δεν σας κάνει πια η Γιουροβίζιον, υπάρχει και η Ιντερβίζιον του Πούτιν. Τραβάτε να βλέπετε Κινέζους και Ινδούς να χαράσσουν καλλιτεχνική πορεία 😅.

Άντε γεια, αρκετά σας ανεχτήκαμε.