Ιλένια

 Σήμερα θα σας κάνω ένα μάθημα γιουροβιζιακής ιστορίας καθότι μπήκε ο Αύγουστος, διακοπές ακόμη δεν έχω πάει, και βαριέμαι τη ζωή μου.

Η Ιταλία, το σωτήριον έτος 1985, εκπροσωπήθηκε στη Γιουροβίζιον από το υπέροχο δίδυμο Αλ Μπάνο και Ρομίνας Πάουερ οι οποίοι φυσικά ήταν ζευγάρι και στη ζωή. Για όσους μεγαλώσατε στα ένδοξα 80ς θα τους γνωρίζετε καλά μέσα απ’ το γκραν και διεθνές σουξέ τους «φελιτσιτά» για το οποίο εγώ τρέφω ιδιαίτερη αγάπη μιας και το έχω συνδυάσει με τα παιδικά μου χρόνια αλλά και ως το σάουντρακ του γάμου μου.

Ο Αλ Μπάνο και η Ρομίνα ήταν κάτι σαν τη Βίσση και τον Καρβέλα της εποχής. Εκείνος συντηρητικός χωριάτης, εκείνη γόνος ιταλοαμερικανών με καριέρα στο Χόλιγουντ. Παντρεύτηκαν παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του γαμπρού, («αυτό το τσουλί θα σε καταστρέψει»), και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με το τραγικό της υπόθεσης, τον χαμό της Ιλένιας Καρίσσι, της μεγάλης κόρης του ζεύγους η οποία εξαφανίστηκε στο 1994 και έκτοτε δεν την ξαναείδε κανείς.

Η Ιλένια Καρίσσι είναι το κορίτσι των φωνητικών που ανοίγει το τραγούδι στο πιο κάτω βίντεο, ντυμένη με το άσπρο φόρεμα σαν νυφούλα. Μεγαλώνοντας μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια ήθελε κι αυτή μία φέτα αστερόσκονης, και οι γονείς της σιγά-σιγά την έμπασαν στην ιταλική σόου μπίζ. Δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με τα παιδιά των διάσημων, η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει κληρονομήσει τίποτα απ’ αυτούς. Έτσι, το καλύτερο που κατάφερε στην καλλιτεχνική καριέρα της ήταν να γίνει το «κορίτσι που ανοίγει τα γράμματα στον Τροχό Της Τύχης» στην ιταλική έκδοση του τηλεπαιχνιδιού.

Ξέρετε πως είναι αυτά, περνούν τα χρόνια, τα παιδιά των διάσημων πέφτουν σε κατάθλιψη που δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον μύθο των γονιών τους και μια καλή μέρα αποφασίζουν ότι θέλουν να αποδράσουν από αυτό το lifestyle και να γράψουν τη δική τους ιστορία. Έτσι κι έγινε και με την Ιλένια. Τα Χριστούγεννα του 1994 αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και έφυγε για τη Νέα Ορλεάνη ώστε να απομονωθεί, να εμπνευστεί και να γράψει ένα μυθιστόρημα. Εκεί γνώρισε έναν ύποπτο τύπο που ήταν μουσικός του δρόμου και ο οποίος μεταξύ άλλων είχε και πλούσιο ποινικό μητρώο. Είδε στα μάτια του μαύρου οργανοπαίχτη τον μέντορα που πάντα έψαχνε, έγιναν φίλοι, κάποιοι λένε και εραστές. Τον φιλοξένησε κιόλας ένα βράδυ στο πανδοχείο που διέμενε η ίδια.

Ώσπου ένα βράδυ η Ιλένια αποφάσισε να κολυμπήσει στον ποταμό και έκτοτε δεν την ξαναείδε κανείς. Κυκλοφόρησαν πολλές φήμες και θρύλοι. Ότι την φάγανε κροκόδειλοι, ότι ο μουσικός του δρόμου που της έγινε στενός κορσές τη βίασε και πέταξε το πτώμα στο ποτάμι (ο τύπος είχε ξανακατηγορηθεί στο παρελθόν για βιασμούς), αλλά τίποτα δεν αποδείχτηκε ποτέ. Κάποιοι μάλιστα λένε ότι εκείνο το βράδυ άκουσαν μια κοπέλα να βουτά στο ποτάμι φωνάζοντας «ανήκω στο νερό», μια φράση που συνήθιζε να λέει συχνά η Ιλένια, και έτσι υπάρχει και το σενάριο ότι η κοπέλα απλώς μπήκε να κολυμπήσει και στο τέλος πνίγηκε. Δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα.

Η μητέρα της πάντως, πιστεύει ότι η κόρη της έγινε καλόγρια και ζει σε κάποιο ξεχασμένο μοναστήρι στην Αμερική γιατί κάποιοι Ιταλοί τουρίστες μια φορά την αναγνωρίσανε, αλλά «κατέστη αδύνατον να την ξαναεντοπίσουν». Φυσικά, έχει καταντήσει ανέκδοτο. Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιος εντοπίζει την Ιλένια σε κάποια ξεχασμένη χώρα, βγαίνει και δίνει τροφή στα ιταλικά μεσημεριανά και στον κίτρινο Τύπο, αλλά ποτέ δεν επαληθεύεται τίποτα.

Οι γονείς πλήρωναν αδρώς όλα αυτά τα χρόνια για να μάθουν τι απέγινε η κόρη τους. Προσλάβανε ιδιωτικούς ντετέκτιβ μέχρι και την ιταλική μαφία έμπλεξαν προκειμένου να βγάλουν άκρη. Σκεφτείτε ότι οι τοπικές Αρχές της Νέας Ορλεάνης στα 90ς ήταν όπως τα δικά μας αστυνομικά τμήματα. Ό,τι τους ρωτούσαν δεν είχαν απάντηση να δώσουν. Τα χρόνια όμως πέρασαν και η Ιλένια δεν εβρέθην. Ο πατέρας της αποφάσισε να την κηρύξει νεκρή το 2014 γιατί εκκρεμούσαν διάφορα περιουσιακά θέματα και ήθελε να ξέρει πώς θα μοιράσει τα εκατομμύρια ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά του, νομίζω έχει και ένα ακόμα παιδί από άλλο γάμο ή ξενοπήδημα. Η Ρομίνα βρήκε προσβλητική την κίνηση αυτή, δηλαδή να κηρύξει την κόρη τους νεκρή και έτσι τον χώρισε.

Έκτοτε συναντιούνται στο πάλκο από καιρού εις καιρόν σε κοινές συναυλίες προκειμένου να πληρώνονται τα έκτακτα έξοδα αλλά εκείνη τον μισεί. Το βλέπεις στο βλέμμα της όποτε της τον αναφέρουν στις συνεντεύξεις. «We are co-workers, not family» είπε πρόσφατα σε μια δήλωση της που είδα στο Youtube.

Τραγική, μα συνάμα συναρπαστική ιστορία. Υπάρχουν άφθονα ντοκιμαντέρ στο διαδίκτυο να δείτε όσοι ενδιαφέρεστε.

Άντε, τώρα που μάθατε και κάτι από την γιουροβιζιονική εποχή προ του 2000 (γνωρίζω ότι πολλοί γιούροφανς δεν ενδιαφέρονται για το τί συνέβαινε στη Γιουροβίζιον πριν από εκείνη τη χρονιά, αγέννητοι όντας), βάλτε να ακούσετε και το τραγούδι. Είναι κλασικό δείγμα της ιταλοντίσκο εποχής, με την υπογραφή των τότε μαέστρων των επιτυχιών: Κριστιάνο Μινελλόνο και Ντάριο Φαρίνα. Τι ωραία επίθετα που έχουν οι Ιταλοί. Το σκότωσαν στο λάιβ εξ ου και καταποντίστηκαν βαθμολογικά (κανονικά έπρεπε να είχαν έρθει πρώτοι). Η στουντιακή βερσιόν είναι ό,τι πρέπει.

Βάλτε να το δείτε, βρίσκω σπαραξικάρδιο το πρώτο πλάνο από τότε που έμαθα την ιστορία της Ιλένιας.