Με τεράστια χαρά
παρακολούθησα χθες τη συνέντευξη της Δάφνης Μπόκοτα στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ.
Το πόσο θέλω να
επιστρέψει η Μπόκοτα στην μετάδοση του Διαγωνισμού δεν περιγράφεται.
Την αγάπησα τη Δάφνη,
κυρίως μέσα από τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα (καθότι τη Γιουροβίζιον δεν τη
μετέδιδε η ΕΤ1 στην Κύπρο). Από τις μεταδόσεις της έμαθα καλύτερα ελληνικά και
επηρεάστηκε και ο λόγος μου. Η χροιά της φωνής της γοητευτικότατη, η εμφάνισή της
-τότε, πολύ ελκυστική. Ήταν σαν μια καλή και μοντέρνα καθηγήτρια που ασκούσε
επιρροή στον μαθητή της και μπορούσε να τον κάνει να αγαπήσει το μάθημα.
Έχω διακαή πόθο να τη
δω να επιστρέφει στη Γιουροβίζιον μια μέρα κι ας έχει αλλάξει πια ο Διαγωνισμός
και ας μην μπορεί να τον ακολουθήσει όπως παλιά.
Η Μπόκοτα ομολογώ,
έκανε πολλά λάθη στις μεταδόσεις της. Έλεγε πολλά άλλα ντ’ άλλων, και δεν εννοώ
κάποια λάθη που μπορεί να είναι ανθρώπινα. Αναφέρομαι σε λάθη που πήγαζαν από παντελή
απουσία λογικών συνειρμών. Θυμάμαι, φερ’ είπείν ότι μια φορά που ψήφιζε πρώτη η
Κύπρος και έδωσε 12άρι στην Ελλάδα σχολίασε: «Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα είναι
πρώτη!» Και το είπε με τόσο στόμφο λες και είχε καθοριστεί το αποτέλεσμα. Αν
έλεγε άλλος τέτοια μπούρδα τη Δευτέρα θα τον ξέσκιζαν στα πάνελ. Η Μπόκοτα για
μένα είχε κι έχει το ακαταλόγιστο. Ήταν τόσο το πάθος της για τον Διαγωνισμό,
αγαπούσε τόσο πολύ τις ελληνικές και τις κυπριακές συμμετοχές και τις υποστήριζε
μέχρι κεραίας, που της τα συγχωρούσες όλα.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει
την αγωνία που είχε το 2004 για να προκριθεί ο Ρουβάς; Η ένταση της νότιζε τις τηλεοράσεις
των σπιτιών μας! Βλέπω ακόμη και σήμερα το απόσπασμα και αγωνιώ μαζί της κάθε
φορά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πόσο πίστευε στους Antique και
τους κανάκευε κατά τη διάρκεια της βαθμολογίας το 2001; Όλα αυτά, στα μάτια
μου, την έθεταν στο απυρόβλητο. Γιατί κατά τα άλλα, ναι, και πολύ συχνά
γκαντέμιαζε την κατάσταση (Στα δε Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα κατατρόπωνε ολόκληρες
ομάδες – με το που έπιανε στο στόμα της τον παίκτη ότι «πάει καλά» αυτός έπεφτε
και γκρεμοτσακιζόταν), αλλά και ανυπόστατα πράγματα έλεγε. Αυτό, φερ’ ειπείν,
που υποστήριξε και τις προάλλες, ότι «οι ξένοι δεν ψήφιζαν την Ελλάδα γιατί
μάθαιναν τι συνέβαινε στους Εθνικούς Τελικούς και πήγαινε το ελληνικό τραγούδι
τραυματισμένο, το θεωρώ μεγάλη μπαρούφα. Όπως επίσης και το ότι μπορεί «μια
χρονιά να είναι χρονιά μπαλάντας» κτλ. Αυτά είναι δικές της αυθαιρεσίες.
Τα λέει όμως όλα τόσο
παθιασμένα που με πείθει.
Η παρουσία της μου προκαλεί
μία γλυκιά 90s’
θαλπωρή που μου φέρνει ψυχολογική ασφάλεια. Εκατό φορές να επανέλθει η Μπόκοτα
παρά να τρώω στη μάπα τη ψυχρή Μαρία Κοζάκου, τον κομπλεξικό Καπουτζίδη, και
όλους τους άλλους αστοιχείωτους που κατά καιρούς έκαναν τη μετάδοση.
Ελπίζω ότι τα πρόσφατα
σούρτα φέρτα στις εκπομπές στην ΕΡΤ καθώς επίσης η πρόσκληση για θέαση του
Εθνικού Τελικού τον περασμένο Ιανουάριο να προμηνύουν κάποια βολιδοσκόπηση και
κάποια αξιοποίηση της σε κάποιο γιουροβιζιακό πόστο.
«Το μπλε το ελληνικό»
πάντα πρώτο στις καρδιές μας!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου