Σκοτεινό Δουβλινάκι '95 (Α' Μέρος)

Εφόσον είχα διαγράψει την κασέτα vhs με τα βίντεο κλιπ των τραγουδιών και είχα διασώσει μόνο το δεύτερο μισό εξ αυτών, η Γιουροβίζιον 1995 ήταν για μένα ένα πείραμα. Θα ήταν η πρώτη χρονιά που θα έβλεπα τον Διαγωνισμό χωρίς να ξέρω εξαρχής τα τραγούδια. Ήξερα τα τραγούδια του β’ μέρους, βέβαια, αλλά κι αυτά δεν τα είχα περάσει από το μικροσκόπιο όπως άλλες χρονιές. Βαριόμουν!

Οπότε είχε ενδιαφέρον να δω αν αντέχεται να δεις τη Γιουροβίζιον χωρίς να γνωρίζεις εξαρχής τα τραγούδια απέξω κι ανακατωτά. Σωστά μαντέψατε. Δεν παλεύεται.

Η Γιουροβίζιον 1995 άρχισε με ένα μνημειώδες βίντεο κλιπ ωδή στη συμπλήρωση 40 χρόνων του Διαγωνισμού. Στις εποχές προ διαδικτύου κάτι τέτοια αφιερώματα ήταν χρυσάφι. Δεν υπήρχε πρόσβαση στα αρχεία παλαιοτέρων Διαγωνισμών και οτιδήποτε μπορούσαμε να ξετρυπώσουμε μέσα από τέτοια μίνι-αφιερώματα ήταν θησαυρός. Και ενίσχυε περαιτέρω τον μύθο γύρω από τον Διαγωνισμό. Σήμερα που έχουμε όλη την πληροφόρηση στα πόδια μας δεν υπάρχει καμία μαγεία. Το 1995 δεν ξέραμε καν ποια ήταν η πρώτη νικήτρια του Διαγωνισμού και αν δεν μας το έλεγε ο δημοσιογράφος που αναμετέδιδε το σόου, δεν θα το μαθαίναμε και ποτέ.

Το επετειακό βίντεο έδωσε πάσα στο θέατρο Point του Δουβλίνου (δεν υφίσταται πια, κατεδαφίστηκε και στη θέση του χτίστηκε μία O2 Arena), και σε ένα μουντό, καταθλιπτικό σκηνικό το οποίο σε προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε. Παρουσιάστρια ήταν η Μαίρη Κένεντυ, μία σοβαρή Ιρλανδή δημοσιογράφος η οποία σε έναν ιδεατό κόσμο θα ήταν καθηγήτρια θρησκευτικών και όχι παρουσιάστρια της Γιουροβίζιον. Αφού ειπώθηκαν τα ειωθότα ξεκίνησε το μαρτύριο.

Δεν συστήνω ποτέ να βλέπεις Γιουροβίζιον αν δεν ξέρεις από πριν τους συμμετέχοντες. Και εννοώ να τους ξέρεις καλά, όχι στα πεταχτά. Γενικά δεν συστήνω να βλέπεις τη Γιουροβίζιον αν δεν είσαι φανατικός υποστηρικτής της. Να τρως στη μάπα τρίωρο πρόγραμμα με αμφιβόλου ποιότητας τραγούδια θέλει τόλμη και θάρρος.

Και πάμε: 

1.     Πολωνία – Sama

Τα είπαμε σε προηγούμενο κείμενο. Εξαιρετική συμμετοχή, πολύ ψαγμένη, μπροστά από την εποχή της, συντονισμένη στην ευρύτερη σοφιστικέ μουσική γραμμή που επέλεξε η Πολωνία στη δεκαετία του ’90. Μου λείπουν τέτοιες συμμετοχές. Τότε το Sama δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε, εγώ το θεωρώ top10 material. 

1.     Ιρλανδία – Dreamin’

Οι Ιρλανδοί δεν ήθελαν να κερδίσουν 4^η φορά συνεχόμενη οπότε επέλεξαν μία safe επιλογή που δεν θα τους ξευτύλιζε αλλά ούτε και θα κέρδιζε. Ορθή επιλογή το Dreamin’, ένα γλυκήτατο τραγούδι το οποίο ακούω και σήμερα ευχάριστα. Εμφανίστηκαν και στο death spot, no2. Όλα ήταν με το μέρος των Ιρλανδών για μια απλά αξιοπρεπή εμφάνιση. 

1.     Γερμανία – Verliebt In Dich.

Το συμπαθώ κι ας ήρθε τελευταίο. Η Βοσνία και η Ρωσία φερ’ ειπείν είχαν πολύ χειρότερα τραγούδια. 

1.     Βοσνία Ερζεγοβίνη - Dvadeset prvi vijek

Από τα τραγούδια που πάντα προσπερνούσα στο fast forward. Πέραν του ότι το τραγουδούσε ένας ηλικιωμένος κύριος με μουστάκι δεν θυμάμαι τίποτα περισσότερο. 

1.     Νορβηγία – Nocturne

Το Nocturne δεν το θυμόμουν όταν ολοκληρώθηκαν τα τραγούδια. Όταν δηλαδή ανακοινώθηκε ότι νίκησε η Νορβηγία εγώ δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιο ήταν το τραγούδι της. Το έβρισκα κουφό ότι δεν είχε πάνω από 26 λέξεις στον στίχο, και η μελωδία δεν ήταν εύκολη για να μου εντυπωθεί με ένα μόνο άκουσμα. Χαλάστηκα όταν έμαθα ότι επρόκειτο και για μία έμμεση νίκη της Ιρλανδίας εφόσον η βιολίστρια που έκλεψε την παράσταση ήταν Ιρλανδή. Νισάφι. Οι Σουηδοί έκαναν ένσταση στην EBU υποστηρίζοντας ότι το Nocturne δεν ήταν αμιγώς αυτό που λέμε «τραγούδι» και ότι έπρεπε να αποκλειστεί. Η EBU άπαξ και έριξε τους τίτλους τέλους και κατέβασε τα ρολά, τους είπε να το ξεπεράσουν και να ετοιμαστούν για το Όσλο’96. Δεν με χαλάει το Nocturne, είναι ατμοσφαιρικό και όμορφο κομμάτι αλλά θέλει την ώρα του. Δεν είναι ευρείας κατανάλωσης. Τα ‘90ς είχαν βάθος ό, τι και να λέμε. 

1.     Ρωσία - Kolybelnaya Dlya Vulkana

Ο Κιρκόροφ! Σε μία εμφάνιση που θύμιζε βαλκανική έκδοση της Latoya Jackson. Από τα χειρότερα τραγούδια της βραδιάς. 

1.     Ισλανδία – Nuna.

Ωραιότατη μπαλαντούλα με φεστιβαλικό ρεφραίν, μία όαση μετά τη Ρωσία. Στημένη σκηνικά με τον παραδοσιακό τρόπο, ήταν μία ολόσωστη και συντηρητική συμμετοχή που εγγυούνταν ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. 

1.     Αυστρία - Die Welt Dreht Sich Verkehrt

Το προσπάθησαν οι Αυστριακοί να μας ξυπνήσουν αλλά ήταν τόσο μέτριο το σύνολο που στο τέλος απλά μας εκνεύρισαν. Η σαξοφωνίστρια με ένδυμα Τζέσικα Ράμπιτ η μόνη αναλαμπή που άξιζε στο σύνολο. 

1.     Ισπανία – Vuelve Conmigo

Το πιο ωραίο τραγούδι του 1995! Σαν θεατής που πρώτη φορά έβλεπα τα τραγούδια το ξεχώρισα αμέσως. Κρίμα που ήρθε 2^ο αλλά η σοβαροφάνεια της Ευρώπης δεν θα επέτρεπε σε μία ποπ μπαλάντα να κερδίσει το Nocturne. Όπως και να ‘χει, η 2^η θέση δεν είναι άσχημη. Η Άναμπελ Κόντε έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας και αν δεν ήταν το φόρεμα που έμοιαζε να έχει αγοραστεί απ’ τα καλάθια υπαίθριας αγοράς στο Αλικάντε θα μιλούσαμε για αψεγάδιαστη εμφάνιση. Το 12αρι μου στην Ισπανία. 

1.     Τουρκία – Sev

Όσο με νευριάζει το Ισραήλ που στέλνει δακρύβρεχτα τραγούδια που μιλούν για συναδέλφωση άλλο τόσο με νευρίαζε η Τουρκία όταν μιλούσε για «αγάπη». Η Τουρκάλα τραγουδίστρια έμοιαζε με πρωτοκουμπάρα σε γάμο στη Ξυλοφάγου. Για τουρκική απόπειρα να πείσουν την Ευρώπη ότι δεν είναι σκατόρατσα, αξιοπρεπής προσπάθεια. 

1.     Κροατία – Nostalgija

Α, τι ωραίο! Παλιομοδίτικο, ρομαντικό, κανταδόρικο, με την άρια στο τέλος, ένα χάρμα! Τι ωραία τραγούδια έστελνε κάποτε η Κροατία. Γιατί; Γιατί επένδυε στις ρίζες της. Δεν μπορεί να πάει τίποτα λάθος όταν τιμάς την κληρονομία της χώρας σου. Η Κροατία είναι το δεκάρι μου για το 1995. 

1.      Γαλλία – Il Me Donne Rendez-Vous

Σύγχρονο πλην αδιάφορο ποπάκι από τη Γαλλία η οποία προσπαθούσε να κρατήσει ένα επίπεδο. Η τραγουδίστρια στα μαύρα ντυμένη δεν κέρδισε τις εντυπώσεις. Θυμάμαι μόνο ένα μπλαζέ Γάλλο στην ορχήστρα επί σκηνής, ο οποίος κρατούσε ένα πράγμα σαν κορίνα και το κουνούσε βαριεστημένος και ήταν η επιτομή του στυλ.

Τα υπόλοιπα 12 σε επόμενο ποστ.