Hush Και Βαχ!

 Να σας πω την αλήθεια,

τον καταφχαριστήθηκα τον αποκλεισμό!

Δεν ήταν τραγούδι αυτό, αλλά τελικά δεν ήταν ούτε και εμφάνιση. Καταφέρνουν κάθε χρόνο οι γνωστοί επιτήδειοι του διαδικτύου και μας δημιουργούν ένα τέτοιο αδικαιολόγητο hype, που στο τέλος πέφτουμε και οι ίδιοι στην παγίδα. Τι έγραφα όταν πρωτοβγήκε το τραγούδι; Ότι αυτή η παπάρα δεν ακούγεται, ούτε προκρίνεται. Με τα χίλια ζόρια μας έπεισαν ότι θα έρθει ο Ισπανός σκηνοθέτης να το συμμαζέψει και να το κάνει να βλέπεται. Τους πιστέψαμε. Μας πούλησαν εκεί 2-3 φωτογραφίες που «έγραφαν» και νομίσαμε ότι θα δούμε κάτι εκτός του κόσμου τούτου.

Το θέαμα ήταν θλιβερό. Πλην δυο-τριών κάδρων και πλάνων, δεν είδα τίποτα που να με αφήσει άναυδο, δεν άκουσα τίποτα που να με εκπλήξει. Δίκαιος ο αποκλεισμός. Όλες οι χώρες που προκρίθηκαν πλην της Πορτογαλίας που είχε άθλιο τραγούδι επίσης, ήταν καλύτερες από την Κύπρο.

Αλλά μην απογοητεύεστε συμπατριώτες και συμπατριώτισσες. Δείτε το από τη θετική του πλευρά. Έχουμε την τέλεια αφορμή να απαλλαγούμε μια για πάντα από τον αχάπαρο Κοντόπουλο και τη δήθεν dream team του. Έχουμε κάθε δίκιο με το μέρος μας να τον στείλουμε στα αζήτητα κι εκείνον και τις μέτριες συνθέσεις του. Μολδαβία και πολύ του πέφτει.

Η Κύπρος αξίζει πολύ καλύτερα και δικαιούται να τα έχει. Πάρτε έναν εμπνευσμενο καλλιτέχνη και αναθέστε του την εκπροσώπηση. Με ένα αυθεντικό τραγούδι που έχει μέσα του αλήθεια. Φτάνει με τα κονσερβοποιημένα άσματα που επί της ουσίας πρόκειται περί αέρα κοπανιστού τα οποία ελπίζουμε κάθε χρόνο να σωθούν από ευφάνταστη τηλεσκηνοθεσία. Βρείτε, Κύπριοι, τις ρίζες σας και επενδύστε σ’ αυτές. Μέχρι και οι Σουηδοί που είναι οι πρωτομάστορες στα στούντιο, φέτος πάνε να κερδίσουν με ένα τραγούδι αυτοσαρκαστικό και ολίγον τι φολκλόρ. Στείλτε Κύπριοι ένα συρτάκι, ένα χασάπικο, ένα τραγούδι που γράφτηκε σε στιγμή ευαισθησίας. Δεν είναι δύσκολο. Να βγείτε απ’ τα κόμπλεξ σας πρέπει, και όλα καλά θα πάνε. Και διαολοστείλτε επιτέλους τον Κοντόπουλο και τον ανώνυμο δημόσιο υπάλληλο που διαχειρίζεται τόσα χρόνια τη Γιουροβίζιον και έχουμε να δούμε εκπροσώπηση της προκοπής από το 2021!

Για τον Theo Evan δεν θα πω κάτι παραπάνω γιατί θα με πείτε εμπαθή και επειδή πια άρχισα και να τον λυπάμαι. Το παιδί δεν το ‘χει. Δεν γίνεται να πέφτουν τα φώτα επάνω του και αυτός από αμηχανία να απαντά μονολεκτικά ή να κοιτά σαν χάνος. Εκτίθεται. Δεν γίνεται να προηγείται του Διαγωνισμού επετειακή εκπομπή και συζήτηση στο ΡΙΚ, και αντί να βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης να παρακολουθεί σαν κομπάρσος και να μονοπωλεί τη συζήτηση η Κάλια Ελευθερίου που η γνώση της περί Ελληνικής γλώσσας τελειώνει στο «συφφωνάς;» και ο Βανζελής που όποτε μιλά για τη Γιουροβίζιον βρίσκει «συγκλονιστικές» τις κυπριακές συμμετοχές σάμπως και του έλαχε μεταθανάτια εμπειρία.

Για να επανέλθω. Δεν είναι δύσκολο να βρούμε τον δρόμο μας, είναι όμως δύσκολο να απαλλαγούμε από τα σούργελα που ρίζωσαν στο ΡΙΚ και κουμαντάρουν το πρότζεκτ. Και δεν εννοώ την Εύη Παπαμιχαήλ προς Θεού. Εκείνη είναι η μόνη που ακόμη επικοινωνεί με την πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου. Όλοι οι άλλοι πρέπει να πάρουν πόδι.

Ευτυχώς ο αποψινός αποκλεισμός είναι η τέλεια ευκαιρία να σκουπίσουμε!

Λοιπόν!

Περί πρώτου ημιτελικού,

Περιττό να πω ότι η μόνη στιγμή που άξιζε ήταν το αφιέρωμα στη Σελίν Ντιόν. Τι συγκινητικό! Η Μαρίνα Σάττι ομολογώ έκλεψε τις εντυπώσεις. Ήταν σοβαρή, καλοντυμένη και φωνάρα. Η μόνη που έλαμπε πραγματικά από την τετράδα καλλιτεχνών που ερμήνευσαν το Ne Partez Pas Sans Moi. Και έλαμπε επειδή δεν είχε περιθώρια να ξεδιπλώσει τον πραγματικό εαυτό της. Ήταν εκεί δωρική, σοβαρή, καλοβαμμένη. Ένα αηδόνι. Κρίμα που δεν είναι έτσι και στην πραγματικότητα. Τη χειροκρότησα πάντως! Πατήστε στο πιο κάτω βίντεο, το έχω προγραμματίσει να αρχίσει στην εν λόγω σκηνή:

Επίσης, να πω ότι γέλασα και καταχάρηκα τη στιγμή που εμφανίστηκε στη σκηνή η Πέτρα Μέντε ως θηλυκός Γουλιέλμος Τέλλος. Το σόου ήταν ξεκάθαρα μία αντιγραφή των σουηδικών μοντέλων. Άντε και λίγη από αυστριακή διοργάνωση του 2015 μέσα. Τίποτα δικό τους δεν έμπηξαν οι Ελβετοί, δυστυχώς, και αυτό δεν μ’ άρεσε. Το ότι η Σάντρα Σιμό αρνήθηκε να τραγουδήσει το Canzone Per Te και αρκέστηκε σε ένα μικρό βίντεο, το βρήκα τουλάχιστον απογοητευτικό. Το ότι δόθηκε κωμική οπτική στα κείμενα των παρουσιαστών δεν το βρίσκω αρκετά γκλάμορους. Το ότι μοιράζανε παντόφλες λίγο πριν τα αποτελέσματα, ασχολίαστο. Θέλω σοβαρή παρουσίαση και προσέγγιση. Ναι, είναι διασκεδαστικό πρόγραμμα, ναι αγγίζει συχνά το eurotrash, αλλά εμείς καθορίζουμε τα όρια. Τα τελευταία χρόνια η Γιουροβίζιον είναι ξεκάθαρα comedy show.

Ο νέος τρόπος ανακοίνωσης των φιναλίστ δεν με χάλασε, αν και ο Ταραμουντάς (άλλο σαΐνι από ‘κει), πρόδωσε το ότι κάθε χώρα θα εμφανιστεί τρεις φορές, ουσιαστικά ανακοινώνοντας ότι όποιον δεν ανακοινώσουν στην Τρίτη και φαρμακερή εμφάνιση ουσιαστικά κόβεται. Απορώ ώρες-ώρες με τι κριτήρια προσλαμβάνονται εκεί στο ΡΙΚ.

Μιας και το πήγαμε στους σχολιαστές, να σας πω ότι μόνο η Μελίνα Καραγεωργίου σώζει το πρόγραμμα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι πολύ σοβαρή και μονόχνοτη, αλλά εκατό φορές να ακούγεται έτσι, παρά σαχλή. Κάθε χρόνο της βάζουν ένα συμπαρουσιαστή εν είδει comic relief και καταλήγει η μετάδοση να ακροβατεί οριακά. Αφήστε την μόνη της να περισώσει ό,τι περισώζεται! Μια χαρά το παρουσίαζε παλιότερα μόνη της.

Μου λένε πολλοί, τι κάθεσαι και το βλέπεις απ’ το ΡΙΚ, βάλε την ΕΡΤ να το φχαριστηθείς από τον Καπουτζίδη. Όχι, και του Καπουτζίδη του έχω πολλά μαζεμένα. Χώρια που δεν αντέχω την ένρινη φωνή του. Εξάλλου για μένα Γιουροβίζιον σημαίνει ΡΙΚ, το έχω συνδυάσει με τα παιδικά μου χρόνια και έτσι θέλω να μείνει. Να το αναθέτουν σε κόσμο της προκοπής θέλω, που είναι και το μόνο δύσκολο.

Bottom line, αυτό είναι το γενικότερο πρόβλημα αυτής της χώρας: η έλλειψη του κόσμου της προκοπής!

Φουλ με την Ελλάδα τώρα που έφυγε η Κύπρος απ’ τη μέση. Καλή επιτυχία στην Κλαυδία και στη μητέρα πατρίδα!

Να σας πω επίσης ότι από την απόδοση των Σουηδών απόψε δεν έλαβα winner vibes και πλέον άρχισα να πιστεύω ότι ο νικητής θα είναι απρόβλεπτος κι αλλού γι’ αλλού. Για μένα η καλύτερη συμμετοχή απόψε ήταν η Ελβετία.  

Τα λέμε μεθαύριο!