Το Δωδεκάθεο Της Ελλάδος

Μπορώ να γράφω τρεις μέρες τις σκέψεις μου σχετικά με τα 12 τραγούδια τα οποία προκρίθηκαν στον Εθνικό Τελικό της Ελλάδος για τη Γιουροβίζιον 2025. Δεν ξέρω αν έχετε τις αντοχές να τα ακούσετε και εσείς ολόκληρα πριν τα σχολιάσω. Εγώ τα άκουσα από μία φορά μετά βίας και κατέληξα χονδρικά στα εξής συμπεράσματα:

Ένας καλλιτέχνης που επιδιώκει να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Γιουροβίζιον και στέλνει τραγούδι με «ευρωπαϊκό άκουσμα», δεν ξέρω αν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Η Ελλάδα και η μουσική της είναι ένα τεράστιο και δυναμικό brand από μόνες τους. Αν ο άλλος επιχειρεί να κοτσάρει δίπλα στη γαλανόλευκη τζαζ νότες, Eurodance ρυθμούς, και αμερικανιές, δεν έχει καταλάβει που βρίσκεται και σε ποιον απευθύνεται, και θα έπρεπε να του δείχναμε εξαρχής την πόρτα της αποχώρησης. Με αυτό ως κρατούμενο αποχαιρετώ με συνοπτικές όλες τις υποψηφιότητες που έχουν αμιγώς διεθνείς προθέσεις ήτοι Lost My Way, Elevator, High Road, Free Love και τα τοιαύτα. Στο καλό κι από το πεζοδρόμιο. Απορώ τι σκεφτόσασταν. 

Απομένουν οι έθνικ επιλογές. Παρόλο που το ελληνικό στοιχείο είναι το καλύτερο μου, εντούτοις έχω να πω ότι η φετινή πληθώρα, δεν χαρακτηρίζεται από ποιότητα. Υπάρχει πολλή δηθενιά, και πολλή μετριότητα. Με δυσκολία βρίσκω τρία τραγούδια που να μπορώ να πω ότι μου αρέσουν ενώ κανένα, κατά τη γνώμη μου, δεν εκπέμπει αυτό που οι γιούροφανς αποκαλούν “winner vibes”.

Τα δυόμιση τραγούδια που ξεχωρίζω, κι αυτά με το ζόρι, είναι το Vale της Ευαγγελίας, τον Παράδεισο των Χριστοφόρου – Καραφώτη, και την Αστερομάτα της Κλαυδίας το οποίο όμως δεν άντεξα να ακούσω ολόκληρο, μου θυμίζει λίγο από ατμόσφαιρα Σερβίας 2024 και Ramonda και θέλεις να αυτοκτονήσεις από τα μισά του τραγουδιού και μετά.

Εν ολίγοις, κατά τη γνώμη μου, το παιχνίδι παίζεται μεταξύ Ευαγγελίας και Χριστοφόρου.

Ποιος να μου το έλεγε ότι θα έφτανε η μέρα που θα θεωρούσα τον Χριστοφόρου ικανό να ξαναπάει στη Γιουροβίζιον.

Τόσο όμως το τραγούδι της Ευαγγελίας όσο και του Χριστοφόρου έχουν σημαντικά πλεονεκτήματα, όσο και μειονεκτήματα, και δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι το ένα ξεχωρίζει σημαντικά από το άλλο, πέραν του ότι η Ευαγγελία ως πιο σύγχρονη και με μεγαλύτερη απήχηση στη νεολαία θεωρείται ότι έχει ήδη το προβάδισμα σε σχέση με τους... μεσόκοπους Χριστοφόρου και Καραφώτη.

Το Vale το έγραψαν οι συνθέτες που έγραψαν και το περσινό Ζάρι (εξαιρουμένης της Σάττι). Είναι σύγχρονοι, είναι μοντέρνοι, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι. Το Vale δεν έχει τίποτα που να σου μένει άμα το ακούσεις ενώ η ατμόσφαιρα του είναι καταφανώς αντιγραμμένη από το προηγούμενο σουξέ της τραγουδίστριας, εκείνου του ντουέτου που είχε πει με τη Φουρέιρα πριν λίγα χρόνια και του οποίου ο τίτλος μου διαφεύγει. Υπάρχει μία γέφυρα προς το τέλος του τραγουδιού στην οποία μπουκάρουν μέσα οι Κρητικοί και γίνεται το άσμα κρητικό γλέντι και το οποίο είναι το ατού της όλης υπόθεσης, όμως α) είναι βασισμένο στη συνταγή του My Number One και δεν ξέρω αν αυτό ακόμα πουλάει, και β) δεν ξέρω αν αρκεί για να σώσει όλο το υπόλοιπο που είναι μέτριο. Επιπλέον, το βρίσκω και λίγο ξέμπαρκο. Είναι σαν να μας λένε «έπρεπε να γράψουμε κάτι που να θυμίζει το άκουσμα της Ευαγγελίας οπότε παραποιήσαμε το προηγούμενο της σουξέ ελαφρώς ώστε να βγει νέο τραγούδι, και επειδή θα πάει Γιουροβίζιον μπήξαμε και δυο τρεις μπάλους να χαρεί ο τουρίστας. Είναι ένας αχταρμάς που όμως μπροστά στην αθλιότητα των υπόλοιπων δώδεκα τραγουδιών, φαντάζει ως πανάκεια. Πιστεύω ότι εξαιτίας της πιο σύγχρονης παραγωγής του και σε συνδυασμό με το μεγάλο φαν κλαμπ της τραγουδίστριας που θέλει χρόνια να τη δει στη σκηνή της Γιουροβίζιον, στο τέλος αυτό θα κερδίσει.

Το τραγούδι του Χριστοφόρου το βρίσκω πιο τίμιο. Είναι αυτό που είναι, δεν μας το πουλάνε ως κάτι άλλο. Ένα τραγούδι παλιάς συνταγής και κοπής, το οποίο θα ήταν τέλειο αν ακόμη ζούσαμε στα 00ς, τότε που ο Γιοξίμοβιτς και ο βαλκανικός ήχος ήταν στα φόρτε του. Το τραγούδι θυμίζει Σερβία – Μαυροβούνιο, και αυτό δεν είναι διόλου κακό. Απλώς θεωρώ ότι ακόμη κι αυτές οι χώρες μετακινήθηκαν πια απ’ αυτά τα ακούσματα και η Γιουροβίζιον η ίδια τα βαρέθηκε (εγώ όχι).

Εκτός των άλλων, θεωρώ λίγο κουφό το ότι επιστρατεύτηκε ο Καραφώτης ο οποίος δεν έχει πια καμία σχέση με το 2025 και ο οποίος επίσης θεωρείται irrelevant από τα '00ς και ειδικότερα από τη μέρα που χώρισε από τη Μάρω Λύτρα. Δεν λέω, μου αρέσει να βλέπω κόσμο που μας αφορούσε όταν ήμουν πιο νέος να επανέρχεται στο προσκήνιο, αλλά τώρα πώς θα καταφέρει να πείσει αυτό το ντουέτο λαό και επιτροπές, δεν το ξέρω, ούτε μπορώ να το φανταστώ. Όπως και να ‘χει, δεν πρόκειται περί κακού τραγουδιού. Ξεπερασμένου, ναι. Κακού, όχι.

Τους στίχους του Παράδεισου έγραψε η Ροδούλα Παπαλαμπριανού, άλλη μία προσωπικότητα βγαλμένη από τη ναφθαλίνη, αφού έχει γράψει και το κυπριακό «Μη Σταματάς» από το 1993, αλλά και το ανεκδίηγητο cover του Mon Amour της Γαλλίας από το 2024. Δεν ξέρω πώς αυτός ο συνδυασμός συντελεστών θα πείσει ότι αφορά στο σήμερα. Εκτός κι αν δεν δώσει κανένας σημασία στο πόθεν έσχες του άσματος και μείνουν στην εικόνα και ήχο της τελικής βραδιάς που θα ήταν και το πιο σωστό.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αν οι υποψηφιότητες ήταν όντως 180+ και αυτά ήταν τα δώδεκα καλύτερα, δεν μπορώ να διανοηθώ το επίπεδο των υπολοίπων. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν βρέθηκε ένα χαρούμενο ξεσηκωτικό τραγούδι να χωθεί στα 12 ή ένα αμιγώς ελαφρολαϊκό, απ’ αυτά που παίζει το ράδιο να κλέψει την παράσταση. Καημό το έχω να δω μια μέρα να διαγωνίζεται ένα τραγούδι, ένα ευτελές χασάπικο, ένα τυπικό ζεϊμπέκικο χωρίς ευρωπαϊκό ήχο και να έχει στίχο απλό, καθημερινό, Ελληνικό, να πάει να τους πάρει και τα σώβρακα. Δεν καταλαβαίνει κανένας τη δύναμη αυτών των τραγουδιών και την απήχηση που έχουν στα αφτιά των ξένων. Τόσα ξέρουν, τόσα γράφουν.

Το γεγονός ότι σ’ αυτά τα δώδεκα δεν χώρεσε το τραγούδι του γιου του Πάριου και της Αλιμπέρτη μου φαντάζει ολίγον ύποπτο, αν και όπως είχα ακούσει σε μία συνέντευξη να λέει ο ίδιος, επρόκειτο για τραγούδι τύπου Rise Like A Phoenix και θα το έβρισκα εξίσου άτοπο να θέλει να εκπροσωπήσει την Ελλάδα. Προκρίθηκαν όμως κι άλλες αθλιότητες οπότε μία περισσότερη δεν θα έβλαπτε. Ειδικά όταν προέρχεται από ένα «όνομα» που θα έδινε περισσότερη ώθηση και ενδιαφέρον στην τελική βραδιά, τουλάχιστον σε επίπεδο κουτσομπολιού. Τώρα βέβαια πάλι θα δώσει τροφή για κουτσομπολιό επειδή όλοι θα ασχολούμαστε γιατί τόλμησαν να τον κόψουν. Ας πρόσεχε κι αυτός, η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση τον έφαγε.

Δεν είμαι ευχαριστημένος από τις επιλογές. Θεωρώ ότι το Ζάρι είχε δημιουργήσει πολύ περισσότερο μπαζ πέρσι απ’ όλα όσα διεκδικούν φέτος το χρίσμα και δεν προβλέπω τοπ5. Βέβαια, και πέρσι που προέβλεπα, τα είδαμε τα χάλια της Σάττι. Μια φορά, θεωρώ ότι όποιο και να πάει θα έχει καλύτερη μοίρα από τα ήδη ανακοινωθέντα τραγούδια της Αλβανίας και του Μαυροβουνίου τα οποία βρίσκω από κακά έως μετριότατα.

Ο στόχος όμως είναι μία ακόμα ελληνική νίκη, και νίκη δεν βλέπω με κανένα από τα υφιστάμενα. 

Πολύ χαίρομαι που μπήκαμε με τα μπούνια σε ρυθμούς Γιουροβίζιον και έχουμε ακόμα μπροστά μας άλλους 5 μήνες!