Οι Δέκα Καλύτεροι

Γεια χαραντάν και τα κουτσά μπακλάν.

Με την αποκάλυψη της συμμετοχής της Γαλλίας το περασμένο Σάββατο ολοκληρώθηκε η σύνθεση της τάξης του 2025, αυτής της τάξης που κατά τη γνώμη μου πρέπει να μείνει μετεξεταστέα για τον Σεπτέμβρη, καθότι μία τόσο τραγικά αδύναμη χρονιά είχαμε να ζήσουμε από το 2020 όπου ο Θεός, ευτυχώς, μας λυπήθηκε και έστειλε τον κορωνοϊό και την γλιτώσαμε, αλλά και παλιότερα, από το 2017 όπου ήταν όλα τα άσματα του Διαγωνισμού το ένα χειρότερο απ’ τ’ άλλο. Ε, τώρα ήρθε και το 2025 να δέσουνε και να γίνουν φίλοι.

Η Γιουροβίζιον κοστίζει τα μαλλιοκέφαλα κάθε εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Είναι απορίας άξιον γιατί θέλουν να πληρώνουν τόσα πολλά λεφτά, αλλά να στέλνουν μαλακίες που δεν ακούγονται, του ΡΙΚ συμπεριλαμβανομένου. Η Γιουροβίζιον είναι μία τέλεια ευκαιρία για να ακούμε την αφρόκρεμα της κάθε χώρας και αντ’ αυτής ακούμε το κάθε κατακάθι. Δεν μπορώ να εξηγήσω πώς είναι δυνατόν από 37 τραγούδια να κατάφερα να μαζέψω δέκα με το ζόρι για να σας παρουσιάσω σήμερα ως τα δικά μου αγαπημένα. Θέλει προσπάθεια για να είναι όλα τόσο κακά έως μέτρια.

Τι να πεις…

Με τούτα και μ’ εκείνα να σας πω ότι στα 45 μου χρόνια δεν έχω χρόνο να κάτσω να σας παρουσιάσω τις 37 φετινές τραγωδίες. Θα σας μιλήσω για τα 10 αγαπημένα μου, ενώ για τα υπόλοιπα θα γράψω 1-2 φρασούλες που να περιγράφουν το εύρος της ηλιθιότητας που τα χαρακτηρίζει. Έχουμε και δουλειές. Ας αρχίσουμε λοιπόν, απ’ αυτά που όντως κουβαλούν μία ηχητική αξιοπρέπεια μαζί τους. Ξεκινώντας από τη 10^η θέση και προχωρώντας στην 1^η, τα αγαπημένα μου είναι τα εξής:

Ελλάδα – Αστερομάτα, 1 βαθμός.

Έχω τοποθετηθεί εκτενώς σε προηγούμενο κείμενο για την ελληνική συμμετοχή. Θεωρώ ότι η Ελλάδα είναι στον σωστό δρόμο παρόλο που το τραγούδι θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο. Προβάλλεται η κουλτούρα μας δωρικά, ωμά και σταράτα. Το βίντεο κλιπ επίσης το βρήκα ολόσωστο. Ατμοσφαιρικό, ορθό, κοφτό, προσεγμένο. Η Κλαυδία το υποστηρίζει με τα μπούνια αν και τα γυαλιά – ενυδρεία δεν προβλέπω να τα γλιτώνουμε από την εμφάνισή της στον τελικό (είναι σίγουρη η πρόκριση). Απορώ γιατί μια όμορφη κοπέλα θέλει να χαλά την εμφάνισή της με αυτά τα γυαλιά. Τέλος πάντων. Οι Ευρωπαίοι το αγαπούν και το εκτιμούν το τραγούδι και καλά κάνουν. Είναι αυθεντικό, γι’ αυτό. Ό, τι είναι ακραιφνές εκτιμάται. Λίγο καλύτερη να ήταν η μελωδία θα ήταν ό,τι πρέπει. Δεν πειράζει.

Ισπανία – Esa Diva, 2 βαθμοί.

Τους αγαπώ τους Ισπανούς, το ξέρετε, τους κρίνω πιο επιεικώς απ’ ό,τι τους αξίζει. Το τραγούδι τους ήταν ένα καρακιτσαριό όταν κέρδισε το Benidorm Fest, και η Μέλοντι μία βλαχάρα και μισή, στα όρια της drag queen. Η δε σκηνική παρουσία θύμιζε άλλες εποχές, μπουζούκια 2005 στο Ρεξ με Μαζωνάκη και Βανδή. Άστα να πάνε. Ευτυχώς, το πήρανε και το διορθώσανε το τραγούδι. Το συμμαζέψανε, το έκαναν πιο «ισπανικό», με καστανιέτες, ταυρομαχίες και την Κάρμεν να κλαίει, και αυτό γενικά μ’ αρέσει. Πολλοί βρήκαν ατυχές και άστοχο το revamp, εγώ αντιθέτως το βρήκα ολόσωστο. Από ‘κει που είχα την Ισπανία στην 18^η θέση, πέρασε αμέσως στην 9^η θέση. Δεν πιστεύω να πάει καλά, προβλέπω κλασσική κατάταξη στα πέντε τελευταία, αλλά είπαμε. Αγαπώ την Ισπανία.

Λουξεμβούργο – La Pupee Mont Le Son, 3 βαθμοί. 

Συμπαθέστατο ποπ τραγουδάκι συνταγής, άκρως ραδιοφωνικό, με κολλητικό ρεφραίν, με ωραία λολίτα τραγουδίστρια και κλισέ χορευτικό. Η Ήβη Αδάμου του 2025. Γιουροβιζιακό όσο δεν πάει. Η αναφορά στη France Gall επίσης ευπρόσδεκτη για εμάς που αγαπούμε τους παλιούς Διαγωνισμούς. Ουδέν μεμπτόν για το Λουξεμβούργο. Θα προκριθεί εύκολα το Λουξεμβούργο και ως EBU darling θα πάρει και την ανιούσα χωρίς πολλά, πολλά. 

Εσθονία – Espresso Machiato, 4 βαθμοί. 

Έχω τοποθετηθεί εκτενώς σε ξεχωριστό κείμενο για τον καφετζή. Θα τον είχα ψηλότερα στην κατάταξη αν δεν ήταν τόσο αντιπαθητικός επί σκηνής. Το μουστακάκι του δεν μπορώ να το βλέπω, ενώ το χορευτικό στο οποίο σπάει το σώμα του και κινείται σαν καρτούν απλώς μου προκαλεί αμηχανία. Οι Γιούροφανς δεν τον έχουν σε εκτίμηση, και εντυπωσιάζομαι, καθότι δεν υπάρχει συνήθως καραγκιόζης που δεν αποθεώνεται από την κοινότητα τους. Εμένα το τραγούδι μου αρέσει, μου κολλάει, και η ιταλική του ταυτότητα με γοητεύει. Δεν το θεωρώ, φυσικά, κανένα αριστούργημα, αλλά προσπάθησε να βγάλεις από το μυαλό σου εκείνο το “mi amoreee, mi amoreee”και έλα να ξαναμιλήσουμε.

Τσεχία – Kiss, Kiss, Goodbye, 5 βαθμοί. 

Κι εδώ αν πρέπει να πω τι με ενοχλεί, θα πω το μουστακάκι. Πώς είστε έτσι γμτ;! Ή αφήστε μουστάκι, ή ξυριστείτε! Αυτή η «γραμμή», απλά ανατριχιαστική. Δεν είστε 15 χρονών! Κατά τα άλλα, πολύ ευχάριστη έκπληξη η φετινή επιλογή των Τσέχων. Το τραγούδι είναι πολύ σύγχρονο και προσεγμένο. Με χαρά θα έβλεπα του χρόνου από τη Τσεχία έναν Διαγωνισμό, αν και δεν νομίζω να φτάσει τόσο ψηλά ο Αντωνάκης τους. Όπως και να ‘χει οι Τσέχοι μετά την περσινή παρασπονδία επέστρεψαν στον σωστό τον δρόμο και χαίρομαι που δεν επιβεβαιώθηκαν οι φήμες που τους ήθελαν να αποχωρούν μετά τον αποκλεισμό τους.

Αυστρία – Wasted Love, 6 βαθμοί. 

Αντικειμενικά το καλύτερο τραγούδι της φετινής χρονιάς. Αναπάντεχα καλή συμμετοχή από την Αυστρία η οποία δεν μας έχει συνηθίσει σε τόσο υψηλού επιπέδου τραγούδια. Η φωνή του μικρού από άλλο κόσμο. Η σύνθεση εξαιρετική, το δε φινάλε ανατρεπτικό και σούπερ μοντέρνο. Το δε βίντεο κλιπ, τέχνη πραγματική, θα μπορούσε να ήταν ιαπωνική ταινία μικρού μήκους που διαγωνίζεται σε κάποιο φεστιβάλ κινηματογράφου. Ο λόγος για τον οποίο δεν του βάζω 12 είναι γιατί δεν μπορώ να ταυτιστώ. Σε εμένα δηλαδή, δεν περιγράφει τίποτα που να μπορώ να νιώσω οικείο. Έτερον εκάτερον, όμως. Πρόκειται ξεκάθαρα για την καλύτερη φετινή συμμετοχή. Δικαίως ίσως κερδίσει.

Ελβετία – Voyage, 7 βαθμοί. 

Τί κρίμα που κέρδισε πέρσι η Ελβετία με εκείνη τη γκράντε παπαριά του Νήμο και φέτος που στέλνει ένα πραγματικό αριστούργημα κατ’ εμέ, θα περάσει στα ψιλά και θα πάει άπατο. Η Ελβετία στέλνει μία μπαλάντα που στα αφτιά μου ακούγεται σαν μελοποιημένο λογοτεχνικό βιβλίο. Λίγο τα Γαλλικά, λίγο η φωνή της Zoe, λίγο το εμβόλιμο ταγκό προς το τέλος, καθιστούν μαγική την ακρόαση. Κάποιοι λένε ότι είναι βαρετό. Καταλαβαίνω γιατί το λένε, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι βάλσαμο που υπάρχουν και τέτοια τραγούδια ανάμεσα στα 37. Πιστοποιούν ότι δεν κουφαθήκαμε ακόμη. Τουλάχιστον όχι όλοι.

Σουηδία – Bara Bada Bastu, 8 βαθμοί. 

Έχω τοποθετηθεί εκτενώς για το συγκεκριμένο τραγούδι στο κείμενο για τον Μανς Ζέλμερλοβ. Αυτούς τους τρεις τύπους όσο πάω τους συμπαθώ και περισσότερο. Παρόλο που δεν επιθυμώ σύντομα νέα σουηδική νίκη, θεωρώ ότι έχουν το κοκκαλάκι της νυχτερίδας και ότι αν τελικά επικρατήσουν, δεν θα γκρινιάξω, δεν θα βγάλω τσιμουδιά.

Και πάμε στα δύο αγαπημένα μου! Ταμπούρλα παρακαλώ:

Ιταλία – Volevo Essere Un Duro, 10 βαθμοί. 

Ένας Θεός ξέρει γιατί αυτό το υπέροχο τραγούδι έρχεται τελευταίο στις προτιμήσεις των φανατικών Γιούροφαν. Εγώ το βρίσκω «πολύ» για Γιουροβίζιον. Η ιταλική γλώσσα, το νόημα του στίχου, η νοσταλγία που εκπέμπει η ηλεκτρική κιθάρα (εντελώς 80ς τα vibes), τα πάντα όλα αρμονικά ενορχηστρωμένα - παρηγοριά σε έναν hopeless romantic σαν εμένα. Ακόμη και το βίντεο κλιπ, κινηματογραφικότατο και αστείο. Δεν έχω να πω κάτι. Απλά, το ακούω και το ξανακούω. Μπράβο Ιταλία!

And last, but not least:

Ολλανδία – C-est La Vie, 12 βαθμοί.

Το τραγούδι που τα συνδυάζει όλα. Ποπ, αλλά όχι φθηνό. Με στίχο απλό, αλλά όχι απλοϊκό. Με τραγουδιστή που ξέρει και να τραγουδήσει και να χορέψει. Με ρεφραίν που σου μένει θες δεν θες. Μπορεί να μην είναι σοφιστικέ όσο η Αυστρία και η Ελβετία, μπορεί να μην είναι συμπαθητικός όπως οι Σουηδοί, αλλά έχει λίγο απ’ όλα. Τα Γαλλικά επίσης, προσδίδουν άλλο class στο εγχείρημα. Προβληματίστηκα πολύ, αλλά εν τέλει έχω καταλήξει. Αυτό είναι το τραγούδι που αξίζει να κερδίσει. Δεν χαλάει κανέναν. Και οι Ολλανδοί αξίζουν αποζημίωσης μετά τα πάνδεινα που πέρασαν πέρσι από την EBU.

Αύριο θα σας γράψω εν τάχει τη γνώμη μου για τα υπόλοιπα 27.