Άσε Μας, Ρε Μανς!

Άσε μας ρε μαλάκα, Μανς! Άσε μας!

Πόσο “εγώ”, πόσο; 

Κέρδισες κι εσύ μια φορά τη Γιουροβίζιον, κι αυτήν από σπόντα επειδή η EBU δεν ήθελε να το πάρουν οι Ιταλοί και η RAI, και νομίζεις ότι κάτι έγινες! Λίγη σεμνότητα δεν βλάπτει. Καταλαβαίνω ότι πονάει να είσαι νικητής που επιστρέφει για το διπλό και εν τέλει χάνει, καταλαβαίνω ότι θέλεις να αναστήσεις μία ανύπαρκτη -ουσιαστικά- καριέρα μπας και πληρωθεί το νοίκι στα Ηνωμένα Βασίλεια, καταλαβαίνω ότι πονάει να είσαι talk of the fandom και να σου τη βγαίνουν από αριστερά τρεις Φινλανδοί κυριούληδες από το πουθενά με το ακορντεόν σαν πρόσκοποι σε κατασκήνωση, αλλά αυτή η στάση δεν είναι αποδεκτή. Διάβασα ότι δεν πήγες καν να τους συγχαρείς. Πάρτα να μην στα χρωστάω. 

 

Μια χαρά ήταν το Revolution. Είχε όλα τα απαραίτητα συστατικά για μία γιουροβιζιακή επιτυχία: Δυναμικό τραγούδι που «κάπου το έχουμε ξανακούσει», ατμοσφαιρική σκηνική παρουσία, τέλεια τηλεοπτική κάλυψη, επικό τέλος. Ομολογουμένως, τα τελευταία 15 δευτερόλεπτα του τραγουδιού ήταν και το κλου, σε έκαναν να ανατριχιάσεις. Όπως μας έχουν συνηθίσει οι Σουηδοί τα τελευταία χρόνια, ήταν όλο μελετημένο από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Αλλά φτάνει, γκώσαμε. Δεν θέλουμε άλλα επιτηδευμένα «γουάο» τραγούδια. 

 

Ακόμη κι εγώ που έβλεπα λίγο Melodifestivalen χθες βράδυ στα κλεφτά, προέβλεψα ότι οι Kaj θα κέρδιζαν. Εξέπεμπαν μία φρεσκάδα που το κοινό την είχε ανάγκη. Και μη μου πείτε τώρα “από πότε εσύ γουστάρεις comedy acts...». Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο άσμα έχει πολλούς άσσους στο μανίκι για να σταθώ στο ότι έχει χιουμοριστική διάθεση. Κατ’ αρχάς θεωρώ ότι μια χαρά στέκεται και μόνο του ως τραγούδι. Δεν θέλει δηλαδή το οπτικό για να το υποστηρίξει. Εκτός κι αν ομιλείς τη σουηδική γλώσσα και σε χαλάει που στο ρεφραίν λέει: «πάμε στη σάουνα, πάμε στη σάουνα». Εγώ που δεν ξέρω γρι από σουηδικά δεν χαλιέμαι καθόλου. Ό,τι θέλω καταλαβαίνω. 

 

Επίσης, αγαπώ που πρόκειται για τρεις κυριούληδες με καθημερινές φάτσες χωρίς ίχνος σταρ κουάλιτι, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι οποιοιδήποτε άνθρωποι από τον δρόμο οι οποίοι είδαν φως και μπήκαν. Όπως δηλαδή ήταν όλοι οι συμμετέχοντες στον Διαγωνισμό στη δεκαετία του ’90, πριν αρχίσουν να υποδύονται ρόλους. Ούτε μάγοι ντύθηκαν, ούτε πειρατές, ούτε κλόουν, ούτε διάβολοι, ούτε αρσενικοθήλυκα, τίποτα. Ήρθαν «με τα ρούχα της δουλειάς», που λέει ο λόγος. Εμένα αυτό με γοητεύει. Επίσης, τραγουδούν στα σουηδικά και για μένα οι εθνικές γλώσσες είναι μεγάλο ατού (φέτος έχουν γενικότερα την τιμητική τους με την πλειοψηφία των χωρών να τραγουδούν στην επίσημη τους γλώσσα, πλην ημών των Κυπρίων που ως γνωστών είμαστε γενικά μια χώρα χωρίς ταυτότητα και ΓΤΠ καβάλα). Και πάνω απ’ όλα το τραγούδι τους δεν πουλά πνεύμα. Ούτε πρόστυχο λογοπαίγνιο περιέχει, ούτε πολιτικό ή κοινωνικό ακτιβισμό επιδιώκει. Ένα χαλαρό, διασκεδαστικό τραγούδι είναι. Δηλαδή, ό,τι πρέπει! 

 

«Θα δούμε αν θα το τιμήσουν οι ευρωπαϊκές επιτροπές» είπε ο bad loser, Μανς στη συνέντευξη του πιο πάνω βίντεο. Άσε μας ρε μαλάκα, Μανς, άσε μας! Είναι ήδη στο τοπ 3 μου, και είμαι σίγουρος ότι θα σκίσει τον Μάιο. Δεν προβλέπω να κερδίζει, αλλά ακόμη κι αν κερδίσει, δεν θα διαμαρτυρηθώ παρόλο που έχω βαρεθεί να βλέπω τη Σουηδία να διοργανώνει αβέρτα Διαγωνισμούς.