Από Το Sama Στον Σαματά

 Καλά έχω πει εγώ ότι ο κόσμος τέλειωσε το 2000.

Για εμάς που προλάβαμε και αποθεώσαμε τη Γιούστινα με το Sama, το αρχαίο 1995, το χθεσινό κατάντημα μόνο κατάθλιψη μας προκαλεί. 

Δεν έχω κάνει ακόμη αφιέρωμα στο 1995 και δεν έχω προλάβει να σας γράψω για το πόσο μπροστά από την εποχή της ήταν η Πολωνία μεταξύ των ετών 1994 και 1997. Η Πολωνία έστελνε τραγουδάρες τότε, και το Sama της Γιούστινα ήταν συγκλονιστικά σοφιστικέ για την εποχή του. Ένα σωστό αριστοτέχνημα το οποίο άξιζε τριάδα. Η Γιουροβίζιον ήταν λίγο πιο έντεχνη τότε γενικότερα. Βλέπε Nocturne που κέρδισε την ίδια χρονιά.

Μπορεί αυτή η εντεχνίλα να μας έπεφτε βαριά ώρες-ώρες, αλλά χίλιες φορές καλύτερα από τη σημερινή φασαρία που μας πουλάνε ως μουσική. Όταν άκουσα ότι η Γιούστινα επιστρέφει στον Πολωνικό τελικό φέτος αναθάρρεψα και περίμενα κάτι αντίστοιχα ψαγμένο με το Sama. Αντ’ αυτού κέρδισε χθες με μία μαλακιάρα ολκής η οποία μου προκαλεί θυμό και θλίψη. Έτι περισσότερον εξ αιτίας της αποδοχής που χαίρει από το συρφετό στο ίντερνετ, τη συντεχνία των κωφών που ακούει στο όνομα eurofans, και οι οποίοι θεωρούν αυτό το κατάντημα τέχνη.

Έχουν επιλεγεί δεκατρία τραγούδια μέχρι στιγμής. Κατά τη γνώμη μου μόνο τρία ακούγονται. Και το ότι ακούγονται δεν πάει να πει ότι είναι κι ωραία. Απλώς ακούγονται. Όλα τα άλλα είναι ΓΤΠ καβάλα. Και φυσικά αυτά που ακούγονται δεν έχουν στον ήλιο μοίρα στην τελική κατάταξη, ενώ όσα έχουν να κάνουν με ξετσιπωσιά και θράσος παίζονται πρώτα. Εξαίρεση η Ελλάδα που ομολογουμένως χαίρει καθολικής εκτίμησης και πρόκειται για μία από τις πιο αξιοπρεπείς παρουσίες για φέτος.

Τι θέλω κι ασχολούμαι ακόμη με αυτό το τσίρκουλο, ένας Θεός ξέρει.