Κλάψ'τα Κλαυδία Μου, Κλάψ'τα!

 

Ώχχω μάνα μου τι ωραία που πέρασα χθες βράδυ!

Ευχαριστώ την ΕΡΤ για τον χθεσινό τελικό. Μπορεί να θύμιζε Παραμονή Πρωτοχρονιάς προ 30ετίας αλλά το είχα ανάγκη. Μου έλειψαν αυτές οι εκπομπές τελικών Γιουροβίζιον και μακάρι να καθιερωθούν. Δεν είναι δυνατόν να έχουν οι Μάλτες, οι Λετονίες και οι Εσθονίες τεράστιες παραγωγές εθνικών τελικών και η Ελλάδα να πηγαίνει στον Διαγωνισμό με μία ανακοίνωση απευθείας ανάθεσης. Αξίζει ο Έλληνας τηλεθεατής έναν Εθνικό Τελικό. Σιγά το πράγμα πια. Εντάξει, η βραδιά είχε εκατό τεχνικά θέματα αλλά για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια ήταν αξιοπρεπής. Ήταν σαν να ξεπαρθένιασε η ΕΡΤ και πάλι.

Λοιπόν,

Η έναρξη με τον Ρουβά και την Παπαρίζου μέσα στο ιπτάμενο αυτοκίνητο το οποίο στο τέλος αποκαλύφθηκε ότι οδηγούσε ο Φωκάς ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Συγκινητική στο έπακρον. Εκεί συνειδητοποίησα ότι πλέον γέρασα γιατί αν αναλογιστείς ότι εγώ και οι σειράδες μου όταν λέμε Γιουροβίζιον εννοούμε εκείνα τα χρυσά χρόνια των ελληνικών διακρίσεων, 2001-2010, και έκτοτε έχουν περάσει είκοσι χρόνια, δεν αντέχεται. Το γεγονός ότι η γενιά μου είχε την τύχη να βλέπει Γιουροβίζιον με Ρουβάδες, Βίσσες, Καλομοίρες, Παπαρίζου και η νέα γενιά έχει τη Σάττι και την Κλαυδία είναι ενδεικτικό της σημερινής παρακμής. Είναι ενδεικτικό ότι ο κόσμος πτώχευσε. Ήμασταν υπερτυχεροί και δεν το γνωρίζαμε.

Η Παπαρίζου και ο Ρουβάς ήταν ανίκανοι παρουσιαστές. Δεν με πείραξε. Ήταν αμφότεροι τόσο λαμπεροί και «έγραφαν» στον φακό που το μόνο που δεν με ένοιαζε ήταν αν διάβαζαν καλά το auto queue. Μακάρι να παρουσιάζουν κάθε χρόνο. Επίσης, τα interval acts τους αν και ήταν μία αναμάσηση των εμφανίσεων τους σε μπουζούκια και Mad Awards των τελευταίων ετών, ήταν ανώτερα από τα διαγωνιζόμενα τραγούδια. Γενικά από χθες βράδυ μόνο η Παπαρίζου και ο Ρουβάς δεν πρέπει να μας φταίνε. Σκεφτείτε ότι παρουσίασαν αφιλοκερδώς την εκδήλωση – ή τουλάχιστον έτσι λένε.

Τα βίντεο που προβλήθηκαν χθες βράδυ με τις αναδρομές παλιών τελικών ήταν επικά. Το καλύτερο μου.

Από εκεί και έπειτα ας πάμε στα τραγούδια:

Όπως είχα γράψει και όταν ανακοινώθηκαν, κανένα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Χθες βράδυ όμως ήμουν με τον Χριστοφόρου και Καραφώτη. Ήταν ξεκάθαρα οι πιο δουλεμένοι και η εικόνα τους η πιο μελετημένη. Με έπιασε και λίγο το κυπριακό μου, ήθελα να κερδίσουν.

Η Ευαγγελία επιστράτευσε όλα τα γιουροβιζιακά κλισέ και αυτό ήταν που, κατά τη γνώμη μου, την έφαγε. Λίγο Αλκαίο, λίγο Παπαρίζου, ε, δεν γίνεται έτσι δουλίτσα. Βάλε και εσύ κάτι δικό σου, μωρή. Να σας πω, ότι όλο αυτό τον καιρό που παρακολουθώ τα τεκταινόμενα και τις συνεντεύξεις των τραγουδιστών στις εκπομπές της ΕΡΤ, έχω εντυπωσιαστεί με το επίπεδο του λόγου της Ευαγγελίας. Η οποία μπορεί να μεγάλωσε στην Αμερική αλλά ομιλεί εξαιρετικά τη γλώσσα μας και η προσπάθεια της να συγκεράσει την κριτική της καταγωγή με τη μουσική της είναι συγκινητική. Παραλληλίστε αυτήν με το πως μιλά ο δικός μας, ο Theo Evan, που τον είδα να μιλά στην κάμερα του Eurovisionfun και φρίξτε. Δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε ένα Κύπριο που να μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς να πει δυο κουβέντες στη μητρική του γλώσσα. «Αποφοίτησε από το English School» θα μου πείτε. Χέστηκα από πού αποφοίτησε. Να μάθει να μιλά σαν άνθρωπος.

Η Κλαυδία τώρα… Τι να πω! Τι να πω! Είναι από τα τραγούδια που δεν μπορώ να κατανοήσω. Σίγουρα ήταν μέσα στα τρία καλύτερα, αλλά τον χαμό δεν τον καταλαβαίνω. Αν πρέπει να ενταχθεί στην κατηγορία «ηπειρωτικό μοιρολόι» και να συγκριθεί με τα «Ποια Προσευχή», το «Όνειρο Μου», το «Παναγιά Μου, Παναγιά Μου», είναι σίγουρα το χειρότερο. Ο κόσμος είναι ελαφρώς διχασμένος. Στα σχόλια που διαβάζω οι μισοί το αποθεώνουν, οι άλλοι μισοί μιλούν για πάτο. Εγώ είμαι κάπου στη μέση. Το τραγούδι το βαριέμαι, αλλά αναγνωρίζω τη σπουδαία φωνή, μπορώ να το φανταστώ με ένα πιο ατμοσφαιρικό στήσιμο να προκαλεί ένα ενδιαφέρον, τα γυαλιά (αν και με χαλάνε επάνω της ως γκόμενα) είναι ένα σήμα κατατεθέν που τη βοηθά να ξεχωρίζει. Αλλά ξέρω και γώ; Είναι αυτά αρκετά;

Δυο άλλες τραγουδίστριες εμφανίστηκαν στη σκηνή του Διαγωνισμού με τέτοιες γυαλούμπες και πήγαν άπατες. Η πρώτη ήταν η Νάνα Μούσχουρη το 1963 που βγήκε 8^η και η δεύτερη ήταν η ισραηλινή Μοράν Μαζόρ το 2013 που δεν προκρίθηκε καν.

Και το ότι μιλά για το προσφυγικό πού το καταλάβατε; Ούτε οπτικά είναι εμφανές (τραγική η σκηνική παρουσία χθες βράδυ παρεμπιπτόντως, τι ήταν εκείνο το σπιράλ από γυμνές γυναίκες; Ο Θεός και η ψυχή του!), ούτε θα το καταλάβει κάποιος ξενόγλωσσος. Τη σύγκριση με τη Γιαμάλα της Ουκρανίας από το 2016 δεν τη λες και κολακευτική. Για μένα η Ουκρανία του 2016 ήταν μία από τις χειρότερες νικήτριες στην ιστορία του θεσμού.

Καλή επιτυχία εν πάση περιπτώσει, είμαστε με την Ελλάδα πάντοτε, με κλειστά μάτια και άνευ συζήτησης.

Λίγα λόγια και για τον δικό μας εκπρόσωπο που τον γνωρίσαμε χθες βράδυ επί της ουσίας για πρώτη φορά. Ανεξάρτητα από το ότι δεν μπορεί να μιλήσει σαν άνθρωπος στην κάμερα, με εντυπωσίασε η σκηνική του παρουσία. Δεν είναι απλά καλός, το σώμα του είναι τόσο εύπλαστο και ευλύγιστο που κερδίζει τις εντυπώσεις. Φωνητικά πάντως, δεν λέει και πολλά. Αν περιμένουμε ότι θα τον σώσει η φούσκα που θα έχει συνθέσει ο Κοντόπουλος, σωθήκαμε. Το ότι συμμετέχουν στη σύνθεση οι άνθρωποι του The Code, εγώ το ακούω βερεσέ. Και στον εθνικό τελικό του Λουξεμβούργου υπήρχε τραγούδι που έγραψαν οι ίδιοι και ήταν μετριότατο. Πολύ μικρό καλάθι κρατώ για την Κύπρο και φέτος. Η Κύπρος κληρώθηκε σε δύσκολο ημιτελικό τις προάλλες, άστα βράστα γενικώς.

Αυτά τα δυσάρεστα είχα να πω, αγαπητοί μου.

Το μόνο που έσωζε την χθεσινή βραδιά ήταν η νοσταλγία. Ήταν ο Ρουβάς και η Παπαρίζου. Ήταν η χορογραφία του My Number One που για μένα, πια, πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Αυτό ήταν το κλου, αυτό ήταν το πουλέν, συν το ότι επιτέλους η ΕΡΤ κατάλαβε ότι κόσμος αυτά θέλει, άρτον και θεάματα, και μας τα έδωσε. Ας ελπίσουμε να τα έχουμε κάθε χρόνο.