Τα Κόλλυβα Του 1994 - Β' Μέρος

Σε ποιανού το μνημόσυνο μείναμε;

Α, ναι μωρέ, στης Γερμανίας.

Γερμανία – Wir Geben Ne Party

Τι μαλακία ήταν αυτή, Χριστέ μου. Ήμουν 14 ετών και ήδη σε θέση να το εντάξω στην κατηγορία του trash. Αυτή η παπάρα βγήκε 3^η. Λογικό αν σκεφτείτε ότι επρόκειτο για το πιο ρυθμικό και πολύχρωμο κομμάτι όλης της βραδιάς. Δεν το αντέχω. 

Σλοβακία – Neconecna Piesen

Υπάρχει trash και trash. Αυτό το σλοβακικό trash είναι η ένοχη απόλαυση μου για το 1994. Κατ’ αρχάς μου άρεσε η εισαγωγή που ήταν αναιδέστατα κλεμμένη από το One Vision των Queen. Ε, οι Σλοβάκοι είπαν να πάρουν το Vision και να πάνε Eurovision. Εμένα μου άρεσε. Ακόμη και τα κρόσια στο μπουφάν του τραγουδιστή, το έβρισκα δευτεροκλασάτο ως άποψη. Τα σλοβακικά, ασχολίαστα, δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Σαν να μασουλάς χαλίκια ακούγονται. Όπως και να ‘χει, μ’ άρεσε. 

Λιθουανία – Lipsyne Mylimai

Ντεμπούτο και για τη Λιθουανία με μία βαρετή μέχρι θανάτου μπαλάντα από την οποία δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Ο τραγουδιστής της από ό,τι είδα μόλις τώρα ζει ακόμη. 

Νορβηγία – Duett

Ο Γιαν Βέρνερ από την άλλη, ο οποίος μοιράστηκε αυτό το ντουέτο με την παλαίμαχο και πρώην νικήτρια Ελίζαμπεθ Αντρέασσεν, απεβίωσε το 2006 σε ηλικία 30 ετών, καθώς βρέθηκε κι αυτός νεκρός στο σπίτι του. Η νεκροψία φανέρωσε ανακοπή καρδιάς και παρόλο που τα κουτσομπολιά έκαναν λόγο και για ναρκωτικά, εντούτοις δεν βρέθηκε τίποτα περίεργο στο σύστημα του οργανισμού του. Το τραγούδι βγήκε έκτο και θεωρείται fan favourite. Εγώ αυτά τα fan favourites ουδέποτε τα κατάλαβα. Ένα μέτριο ντουέτο, που δεν σου μένει με τίποτα ακόμη και αν το ακούσεις 100 φορές. 

Βοσνία Ερζεγοβίνη – Ostani Kraj Mene

Α, το αγαπημένο μου! Η καλύτερη συμμετοχή της Βοσνίας Ερζεγοβίνης! Κάποτε το ήξερα και απέξω, τώρα θυμάμαι μόνο το ρεφραίν. Επικό, σαν εμβατήριο. Θυμίζει παλιά καλή Γιουγκοσλαβική συμμετοχή. Αντιλαμβάνομαι γιατί δεν πήγε καλά, θεωρούνταν λίγο ξεπερασμένο το σύνολο, αλλά βρίσκω τη μελωδία και τις ερμηνείες εξαιρετικές. Και σιγά δηλαδή, δεν ήταν ρετρό το νικητήριο; Απλά η Βοσνία είχε ακόμα πόλεμο τότε και δεν μπορούσε να κερδίσει. Δέκα στα δέκα! 

Ελλάδα – Τρεχαντήρι

Εμένα ο Μπίγαλης μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει, και μάλιστα είχα όλα τα cd του τη δεκαετία του ’90. Αυτό το κολπάκι που έκανε που έσμιγε τον μοντέρνο ήχο με τον νησιώτικο ήταν συμπαθέστατο και έκανε μια χαρά για το πνεύμα της Γιουροβίζιον. Θεωρώ όμως ότι στη Γιουροβίζιον έστελνε αδύναμες συνθέσεις του. Ακόμη και του Αγαίου Τα Μπλουζ που ήθελε να στείλει το 1990 το κρίνω ακατάλληλο. Η «μέλισσα» και άλλα μεταγενέστερα σουξέ θα πήγαιναν πολύ καλύτερα. Όπως και να ‘χει. Το Τρεχαντήρι είχε πολύ ωραία εισαγωγή και ρυθμό, αλλά το ρεφραίν κατ’ εμέ, έπασχε. Όλο το υπόλοιπο ήταν ωραιότατο και ελληνικότατο. Αν το δούλευε λίγο περισσότερο εκείνο το άθλιο «ντίρι-ντίρι» στο ρεφραίν θα πήγαινε πολύ καλύτερα. Το κέφι επί σκηνής διάχυτο με Μαριάντα Πιερίδη και Χριστίνα Αναγνωστοπούλου στα φωνητικά, επίσης. Κρίμα που δεν του έδειξαν λίγη περισσότερη «αγάπη» του τραγουδιού, θα είχε όλα τα φόντα να ξεχωρίσει. Κατέληξε 14^ο με τον Μπίγαλη να αφήνει αιχμές ότι η θέση ήταν μαγειρεμένη από τις επιτροπές. Η γνωστή ελληνική νοοτροπία στο μεγαλείο της εν έτει 1994. Ο Αντώνης Τουρκογιώργης που έπαιζε κιθάρα επί σκηνης απεβίωσε φέτος, στις 5 Μαΐου. Αιωνία του η μνήμη. 

Αυστρία – Fur Den Frieden Der Welt

Συμπαθέστατο τραγουδάκι, φεστιβαλικό, με κλασικό μηνυματάκι υπέρ της ελευθερίας στον κόσμο, δεν με χάλασε ποσώς. Το ακούω και σήμερα το ίδιο ευχάριστα. 

Ισπανία – Ella No Es Ella

«Αυτή δεν είναι αυτή»,  μας τραγούδησε ο Ισπανός, και ο συνειρμός με το  «εγώ δεν είμαι εγώ» που έλεγε τότε ο ΛΕΠΑ, αναπόφευκτος. Μία τεράστια μαλακία από την Ισπανία με έναν τραγουδιστή που πάσχιζε ματαίως να περάσει στην ιστορία ως ένας ακόμα ερωτικός τραβαδούρος στα πρότυπα του Σέρτζιο Ντάλμπα. Άσε μας χρυσέ μου.

Ουγγαρία – Kinek Mondjam El Vetkeimet

Έπρεπε να μεγαλώσω για να αναγνωρίσω την ομορφιά στην απλότητα αυτού του τραγουδιού. Τότε απλά το έβρισκα βαρετό και εκνευριστικό. Δεν μπορούσαν να αντέξω την εντεχνίλα του. Όταν είδα την ψηφοφορία και έβλεπα τα απανωτά δωδεκάρια που έπαιρνε στην αρχή, άρχισα να ανησυχώ. Από πού κι ως πού η Ουγγαρία να απαιτεί να διαπρέψει ΚΑΙ στη Γιουροβίζιον; Δεν την έφταναν οι απανωτές πρωτιές στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα; Δεν το διανοούμουν. Τώρα που ωρίμασα κάπως και το χώνεψα, μπορώ να δω τη μαγεία που έκρυβε μέσα του αυτό το αγνό και απέριττο τραγούδι. 

Ρωσία – Vechni Stranik

Άλλη μία πολύ «προχώ» συμμετοχή για το 1994. Το Vechni Stranik ήταν ένα μικρό αριστούργημα που ο 14χρονος εαυτός μου δεν μπορούσε να κατανοήσει και να εκτιμήσει καταλλήλως. Το παιχνίδι με το φόρεμα επί σκηνής μου προκαλούσε γέλιο και αμηχανία, ενώ σήμερα το βρίσκω καλλιτεχνικά μνημειώδες. Ήταν όμως η πρώτη συμμετοχή της Ρωσίας και η Ευρώπη ήταν καχύποπτη. Ήταν ευκολότερο να σταθούμε σε σχολιάκια τύπου «sundried tomato» από τον Άγγλο Τέρρι Γουόγκαν παρά να παραδεχτούμε ότι οι Ρώσσοι έκαναν προσπάθεια και μάλιστα αξιοπρόσεχτη. 

Πολωνία – To Nie Ja

Η Σελίν Ντιόν του 1994. Αν και οι τσιρίδες στο φινάλε μου ήταν ολίγον τι διαπεραστικές και κουραστικές, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω το μεγαλείο αυτής της ερμηνείας και το πως η Ευρώπη πάσχισε να φέρει την Πολωνία στους κόλπους της όσο πιο σύντομα γινότανε φέρνοντας τη στη 2^η θέση. Εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να είναι η υψηλότερη θέση που έλαβε ποτέ. 

Γαλλία – Je Suis Un Vrai Garcon

Μία πολύ καλλιτεχνικά ψαγμένη συμμετοχή για το φινάλε της βραδιάς. Ομολογώ ότι τη θεωρούσα ως το dark horse του Διαγωνισμού, μα όχι, η Ευρώπη προτίμησε τα σίγουρα. 

Αυτό ήταν το 1994, μία πολύ μουντή και γκαντέμικη χρονιά από όλες τις απόψεις. Αν δεν ήταν τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα δεν ξέρω πώς θα άντεχα. Η Γιουροβίζιον είχε περάσει σε 2^η ή και 3^η μοίρα και δεν με χάλασε ουδόλως αυτό. Το 1995 θα συνεχιζόταν αυτή η τάση. Θα έπρεπε να φτάσουμε στο 1996 και να ακούσω το Coracao Nao Tem Cor της Πορτογαλλίας για να αναζωογονηθεί το ενδιαφέρον μου για τον Διαγωνισμό.

Παραθέτω το τοπ25 του 1994 όπως διαμορφώθηκε από τα playcounts του υπολογιστή μου όλα αυτά τα χρόνια: