Το Βιβλίο Της Eva Mora

 

Η Εύα Μόρα ήταν μέχρι πέρσι η Αρχηγός Αποστολής της Ισπανίας στη Γιουροβίζιον. Η Ισπανίδα «Εύη Παπαμιχαήλ», δηλαδή. 

 

Έγραψε ένα βιβλίο σχετικά με τη δεκαετή παρουσία της στον Διαγωνισμό, αρχικά ως δημοσιογράφος και αργότερα ως Αρχηγός Αποστολής. Κάθισα και το διάβασα και έπληξα όσο τίποτα. Αν δεν ήταν γραμμένο στα Ισπανικά θα το πέταγα απ’ το δεύτερο κεφάλαιο. Αλλά επειδή ένας από τους λόγους που το διάβασα ήταν για να κάνω επανάληψη στη γλώσσα, άντεξα και το πήγα μέχρι τέλους. 

 

Είμαι πολύ χαρούμενος που αν και η τελευταία φορά που έκανα μάθημα ισπανικών ήταν το 2016, εξακολουθώ να μπορώ να διαβάζω και να βγάζω νόημα. Βέβαια, υπάρχει ένα 30% του λεξιλογίου που το χάνω, αλλά ευτυχώς καταφέρνω και βγάζω νόημα από τα συμφραζόμενα. Πολύ το χάρηκα που ακόμη "το έχω!"

 

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία από ξένους δημοσιογράφους που αφορούν στα απομνημονεύματα τους από τον Διαγωνισμό, αλλά μόνο ένα κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Εκείνο της Δάφνης Μπόκοτα. Όλοι οι υπόλοιποι γράφουν τόσο ευγενικά και άνευρα που δεν βρίσκεις καμία ενδιαφέρουσα πληροφορία στις σελίδες τους. Η Εύα Μόρα είναι άλλη μία τέτοια περίπτωση. Γλυκιά και ευγενική προκειμένου να μην δυσαρεστήσει κανέναν. Ακόμη και στα αντικειμενικώς κακώς κείμενα είναι αρκούντος δικαιολογητική ώστε να μην δυσαρεστήσει κανέναν. Βαρετή μέχρι αηδίας, δηλαδή. 

 

Για να καταλάβετε, την απομάκρυναν και αυτήν φέτος με συνοπτικές διαδικασίες από το πόστο της, όπως ακριβώς και τη Μπόκοτα. Κι αντί να βγει να τους κράξει και να γράψει ένα βιβλίο πραγματικό «κατηγορώ» προς το TVE, όπως έκανε η Δαφνάρα, αυτή το δέχτηκε με πολιτισμό και στωικότητα. Πέθανα από πλήξη μόνο που σας το μεταφέρω.

 

Εν πάση περιπτώσει, το διάβασα που το διάβασα το βιβλίο, κράτησα σημειώσεις για να σας μεταφέρω ολίγα πράγματα που με... «ξύπνησαν» ενόσω διάβαζα. 

 

Η Εύα γράφει ότι οι καλλιτέχνες που δέχονται να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους στη Γιουροβίζιον πρέπει, εκτός όλων των άλλων, να έχουν μαζί τους και τον ψυχολόγο τους. Είναι τέτοιο το ψυχολογικό βάρος και τα σκαμπανεβάσματα διάθεσης που περνούν από την ώρα της ανάθεσης ως τον τελικό που λίγοι αντέχουν να φτάσουν μέχρι τέλους με σώας τα φρένας. Θα συμφωνήσω. Δείτε τι πέρασε φέτος η Σάττι. Αν δεν ήταν ήδη τρελή, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει την οδύσσεια των πρωινάδικων.

 

Μια χαριτωμενιά που διάβασα σχετικά με την ισπανική συμμετοχή του 2014 και τη Ρουθ Λορένζο είναι η αυτοπεποίθηση της συγκεκριμένης τραγουδίστριας και η ψυχραιμία με την οποία αντιμετώπιζε τα απρόοπτα. Μία μέρα πριν τον Διαγωνισμό αποφάσισε ότι δεν της άρεσε το φόρεμα της και έπρεπε να βρει ένα καινούριο εντός 24 ωρών. Επειδή δεν προλάβαινε να πάει στο Λονδίνο (όπου και διέμενε μόνιμα) για να βρει ένα, πετάχτηκε σε ένα μαγαζί με νυφικά στο στενό απέναντι από το ξενοδοχείο της και διάλεξε το πρώτο που βρήκε. Της άρεσε, της έκανε, δεν το σκέφτηκε δυο φορές! Άλλες θα πάθαιναν εγκεφαλικό για το φόρεμα. 

 

Οι Sueno De Morfeo που εκπροσώπησαν τη χώρα το 2013 δεν πήραν ψύχραιμα την πρότελευταία θέση που πήραν στον τελικό. Ήλπιζαν ότι μέσω της Γιουροβίζιον θα μεγάλωναν το ακροατήριο και την καριέρα τους, αλλά εν τέλει αμέσως μετά τον Διαγωνισμό διαλύθηκαν ως συγκρότημα. Η Μόρα αναφέρει ότι ο κιθαρίστας τους είχε πάθει λουμπάγκο εκείνες τις μέρες και δεν μπορούσε να κινηθεί ούτε να σταθεί ίσια στη σκηνή εκείνο το βράδυ. Εκ των υστέρων, είναι ολοφάνερο για όσους θυμάστε πώς ήταν στην τηλεόραση. Φαινόταν πως οι κινήσεις του ήταν ολίγον τι ρομποτικές. 

 

Η μόνη αναφορά για την Κύπρο σε όλο το βιβλίο είναι για τη συμμετοχή μας με το Comme Ci Comme Ca της Ευρυδίκης. Γράφει ότι η κυπριακή αποστολή απείλησε να αποχωρήσει από τον Διαγωνισμό του 2007 επειδή δεν μας άρεσαν τα γραφικά που είχαν επιλέξει οι Φινλανδοί διοργανωτές ως φόντο στις led οθόνες. Δεν ξέρω αν ισχύει, βρίσκω λίγο ακραίο να «απειλήσαμε με αποχώρηση». Το πολύ να έγινε μία διαμαρτυρία από τον τρελό τον Θεοφάνους. Κατά τα άλλα, θεωρώ ότι πρόκειται για υπερβολή της συγγραφέως. 

 

Η Μόρα γράφει ότι ο λόγος που ο Μάρκο Μεγκόνι με το πέρας της ερμηνείας του στο Due Vite το 2023 στο Λίβερπουλ γονάτισε και λαχάνιασε βγάζοντας τη γλώσσα του, ήταν επειδή κατά τη διάρκεια του τραγουδιού έσπασε το κουμπί του παντελονιού του και με το ζόρι κατάφερε να το κρατήσει σηκωμένο. Δεν ξέρω πόσο αληθεύει κι αυτό.

 

Γίνεται μία αναφορά σε μερικούς καλλιτέχνες που εξερράγησαν μετά τον αποκλεισμό τους στον ημιτελικό. Ειδική μνεία στη Βουλγάρα Σόφι Μαρίνοβα η οποία το 2012 ήρθε 11^η και έμεινε  στο τσακ εκτός τελικού. Ούρλιαζε στα παρασκήνια "σε βαθμό που φοβόσουν να την πλησιάσεις για να την παρηγορήσεις". Το ίδιο και η Αλβανή το 2022. Balkans at their best. 

 

Η Εύα Μόρα είναι η εμπνευστής της αναβίωσης του Φεστιβάλ του Μπενιδόρμ στην Ισπανία. Κατόπιν επαφών με τον Σουηδό ομόλογό της, Κρίστερ Μπγιόρκμαν, ξεπατίκωσε αυτούσιο το Melfest και το προσάρμοσε στα ισπανικά πρότυπα. Η Μόρα αναφέρει ότι εκεί που οι Ισπανοί είχαν χεσμένη τη Γιουροβίζιον, ξαφνικά απέκτησαν εν μία νυκτί όλοι άποψη για το ποιο τραγούδι πρέπει να τους εκπροσωπήσει και άρχισε να διχάζεται όλη η χώρα σε πρωινάδικα και μεσημεριανά ως προς το ποιος πρέπει να πάει. «Εν μία νυκτί έγιναν όλοι ειδικοί», αναφέρει. Βλέπετε; Δεν είναι μόνο η Ελλάδα έτσι. Μια χαρά όλη η Μεσόγειος πάσχει από τις ίδιες γελοιότητες. 

 

Μου έκανε εντύπωση η αναφορά της στις επιθέσεις που δέχτηκε η Τσανέλ το 2022 από τους οπαδούς της αντιπάλου της, της Ριγκομπέρτας Μπαντίνι η οποία συμμετείχε με ένα τραγούδι με φεμινιστικό στίχο. Γράφει η Μόρα: «Οι φεμινίστριες έμπαιναν στα κοινωνικά δίκτυα και έβριζαν τη Τσανέλ, λόγω της κουβανικής καταγωγής της, γράφοντάς της ότι δεν είναι αρκετά λευκή για να δικαιούται να εκπροσωπήσει την Ισπανία!» Η Αριστερά σε όλο της το μεγαλείο. Παντού τα ίδια σκουπίδια. 

 

Και για να δείτε πόσο παρόμοιοι λαοί είμαστε, η Μόρα δεν κρύβει τη δυσαρέσκεια της που η «αδελφική» ιταλική επιτροπή έδωσε μηδέν στη Τσανέλ τη χρονιά εκείνη και έτσι συνέβαλε στον περιορισμό της στην Τρίτη θέση. Θεωρούν ότι οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι τους χρωστάνε. Αντίστοιχα, η ίδια αναφέρει πως όταν το 2017 η Ισπανία ήρθε τελευταία με εκείνο το άθλιο “Do It For Your Lover”(το άθλιο δικό μου επίθετο, η Μόρα είναι πολύ χλιαρή για να χαρακτηρίσει οτιδήποτε), χάρηκε ότι τουλάχιστον οι Ισπανοί “κέρδισαν” μέσω της Πορτογαλίας που εκείνη τη χρονιά ήρθαν πρώτοι. Κάτι σαν εμάς που θεωρούμε την πρωτιά της Ελλάδος το 2005 και δική μας. 

 

Τέλος αναφέρει ότι για να κερδίσει μία χώρα τη Γιουροβίζιον χρειάζεται στρατηγική, χρειάζεται μία ομάδα συμπαγής η οποία να παραμένει ίδια σε σύνθεση κάθε χρόνο και να στοχεύει πάντα τη νίκη ώσπου να την πετύχει. Θέλει, λέει, επιμονή και στοχοπροσήλωση και και ότι δεν αρκεί απλά να προσδοκείς “μια καλή θέση στη δεκάδα”. Αν ο στόχος δεν είναι εξαρχής η πρώτη θέση, αυτή δεν θα έρθει ποτέ. Η νίκη είναι ένας συνδυασμός γεωπολιτικής, μουσικής μόδας και σωστού timing. Ό,τι δηλαδή δεν κάνουμε εμείς. 

 

Ξέχασα να αναφέρω και κάτι άλλο που βρήκα ενδιαφέρον στο βιβλίο της. Κάπου λέει ότι το σωστό τεστ για να δεις αν ένα τραγούδι θα πάει καλά, είναι «το τραγούδι να αρέσει στα παιδιά του Δημοτικού. Αν το άσμα έχει απήχηση σε μικρά παιδιά είναι σίγουρα winning material, και αυτό είναι κάτι που πρέπει όλες οι χώρες να εφαρμόζουν πριν επιλέξουν ένα τραγούδι για τη Γιουροβίζιον». Βέβαια, τα «παιδικά» της Φινλανδίας πέρσι, και της Κροατίας φέτος περιορίστηκαν στη δεύτερη θέση, αλλά βλέπω τη λογική σ’ αυτό που λέει. Η κόρη μου και ο γιος μου λατρεύουν το κροατικό του Baby lasagna. 

 

Αυτά για το βιβλίο. Σας έγραψα μέσα σε τρεις σελίδες τα πιο ενδιαφέροντα περιεχόμενα. Οι υπόλοιπες 236 σελίδες που γράφτηκαν ένας Θεός ξέρει σε τι εξυπηρετούν.

Αυτή είναι η Έύα Μόρα. Όμορφη και προσεγμένη, αλλά υπερβολικά καθώς πρέπει. Χωρίς σχολιαστική αιχμή, χωρίς κανένα συγγραφικό ενδιαφέρον. Lo siento querida.