Νομίζω η ζωντανή ορχήστρα δεν πρόκειται να επιστρέψει κυρίως για πρακτικούς λόγους και όχι απλά επειδή "τους κάνει παλιακή". Στη Γιουροβίζιον συμμετέχουν πλέον γύρω στις 40 χώρες κάθε χρόνο και όχι 25 όπως το 1998 που χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά ορχήστρα. Και ακόμα και τότε υπήρχαν προβλήματα, π.χ. το 1998 παραλίγο να αποκλειστεί η συμμετοχή της Τουρκίας επειδή στις πρόβες είδαν ότι το τραγούδι ξεπερνούσε για λίγο τα 3 λεπτά και προσπαθούσαν τελευταία στιγμή να βρουν τρόπο να το παίξει η ορχήστρα πιο γρήγορα για να είναι μέσα στο χρόνο. Επίσης υπήρξαν τραγούδια που καταστράφηκαν από λάθη της ορχήστρας, με πιο κλασικό παράδειγμα το σαξόφωνο στην "Άνοιξη" της Βόσσου. Ή το "Απόψε ας βρεθούμε" το 1989 που ο κιθαρίστας έπαιξε λάθος την εισαγωγή. Οπότε, μπορείς να φανταστείς τι πονοκέφαλο θα προκαλούσε σήμερα μια ενδεχόμενη επαναφορά της ορχήστρας τόσο στους συμμετέχοντες όσο και στους παραγωγούς, να έχουν μέσα σε όλα τα άλλα και το άγχος αν θα μπορέσει η ορχήστρα να αποδώσει σωστά 40 τραγούδια.
Τα επιχειρήματα που παραθέτεις τα γνωρίζω και με τα περισσότερα συμφωνώ. Αλλά ξέρεις γιατί γίνονταν λάθη; Επειδή όπως είπε και η Βόσσου σε μια συνέντευξη στο Στούντιο 4, το κάθε τραγούδι το περνούσαν πρόβα 3-4 φορές πριν τον τελικό. Δεν έκαναν ποτέ σοβαρή προετοιμασία, κυρίως λόγω κόστους και γι' αυτό σιγά σιγά όλες οι αποστολές προτιμούσαν το playback για να αισθάνονται ασφαλείς. Όπως και να 'χει, πιστεύω ότι αν ο κόσμος μπορούσε να εκτιμήσει το μεγαλέιο μιας μεγάλης και καλοκουρδισμένης συμφωνικής ορχήστρας θα υπήρχε μία άλφα πίεση προς εκείνη την κατεύθυνση. Ούτε αυτό δεν υπάρχει κι αυτό είναι που με λειπεί. Είναι ένα να λέμε "τι μεγαλειώδεις θα ήταν οι μελωδίες των τραγουδιών αν τις έπαιζε συμφωνική ορχήστρα" και άλλο "την καταργήσαμε γιατί πρέπει να συμπλέουμε με το σήμερα" (γιατί λέγεται κι αυτό κάποτε).
Νομίζω η ζωντανή ορχήστρα δεν πρόκειται να επιστρέψει κυρίως για πρακτικούς λόγους και όχι απλά επειδή "τους κάνει παλιακή". Στη Γιουροβίζιον συμμετέχουν πλέον γύρω στις 40 χώρες κάθε χρόνο και όχι 25 όπως το 1998 που χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά ορχήστρα. Και ακόμα και τότε υπήρχαν προβλήματα, π.χ. το 1998 παραλίγο να αποκλειστεί η συμμετοχή της Τουρκίας επειδή στις πρόβες είδαν ότι το τραγούδι ξεπερνούσε για λίγο τα 3 λεπτά και προσπαθούσαν τελευταία στιγμή να βρουν τρόπο να το παίξει η ορχήστρα πιο γρήγορα για να είναι μέσα στο χρόνο. Επίσης υπήρξαν τραγούδια που καταστράφηκαν από λάθη της ορχήστρας, με πιο κλασικό παράδειγμα το σαξόφωνο στην "Άνοιξη" της Βόσσου. Ή το "Απόψε ας βρεθούμε" το 1989 που ο κιθαρίστας έπαιξε λάθος την εισαγωγή. Οπότε, μπορείς να φανταστείς τι πονοκέφαλο θα προκαλούσε σήμερα μια ενδεχόμενη επαναφορά της ορχήστρας τόσο στους συμμετέχοντες όσο και στους παραγωγούς, να έχουν μέσα σε όλα τα άλλα και το άγχος αν θα μπορέσει η ορχήστρα να αποδώσει σωστά 40 τραγούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα επιχειρήματα που παραθέτεις τα γνωρίζω και με τα περισσότερα συμφωνώ. Αλλά ξέρεις γιατί γίνονταν λάθη; Επειδή όπως είπε και η Βόσσου σε μια συνέντευξη στο Στούντιο 4, το κάθε τραγούδι το περνούσαν πρόβα 3-4 φορές πριν τον τελικό. Δεν έκαναν ποτέ σοβαρή προετοιμασία, κυρίως λόγω κόστους και γι' αυτό σιγά σιγά όλες οι αποστολές προτιμούσαν το playback για να αισθάνονται ασφαλείς. Όπως και να 'χει, πιστεύω ότι αν ο κόσμος μπορούσε να εκτιμήσει το μεγαλέιο μιας μεγάλης και καλοκουρδισμένης συμφωνικής ορχήστρας θα υπήρχε μία άλφα πίεση προς εκείνη την κατεύθυνση. Ούτε αυτό δεν υπάρχει κι αυτό είναι που με λειπεί. Είναι ένα να λέμε "τι μεγαλειώδεις θα ήταν οι μελωδίες των τραγουδιών αν τις έπαιζε συμφωνική ορχήστρα" και άλλο "την καταργήσαμε γιατί πρέπει να συμπλέουμε με το σήμερα" (γιατί λέγεται κι αυτό κάποτε).
ΑπάντησηΔιαγραφή