Πώς ήταν ο πρώτος ημιτελικός, μουντός, βαρετός και μαρτυρικός;
Καμία σχέση ο δεύτερος!
Παναγία μου! What a show! Κάτι τέτοια θωρώ και λέω «το αγαπώ ακόμα». Τι να πρωτοσχολιάσω; Ας πούμε ότι το καμπαρέ νούμερο της Πέτρα, παρόλο που δεν ήταν πρωτότυπη ιδέα γιατί το έκανε και το 2016, εν τούτοις, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ένα πεντάλεπτο το οποίο άξιζε όλο το δίωρο που αντέξαμε και παρακολουθήσαμε. Σαρκασμός, μουσική, καμέο εμφανίσεις, τα πάντα όλα! Θα το δω 15 φορές μέχρι να κοιμηθώ.
Το φινάλε με τους Χέρρεϊς εξαιρετική έκπληξη. Συγκίνηση όσο δεν πάει. Και φυσικά, μια Παπαρίζου better than ever, εκλαμπρότατη, εκθαμβωτική, συγκινητική. Και τη Φουρέιρα την παραδέχομαι και της βγάζω το καπέλο, αλλά η Παπαρίζου με πάει ένα βήμα παρακάτω. Με συγκινεί. Βλέπω στα πάντα της, αξίες παλιές, ελληνικές, που με συγκινούν. Πώς βγήκε έτσι απόψε πιο λαμπρή και από δέκα πολυελαίους και με έκανε να συγκρατιέμαι να μην κλάψω! Φοβερή!
Επίσης, ενθουσιάστηκα με την πρόκριση της Λετονίας. Το Hollow είναι το αγαπημένο τραγούδι του γιου μου. Κόβει το αφτί του μικρού γενικώς. Στο αυτοκίνητο μου λέει πάντα «βάλε το χόλλοου». Δεν ήθελα να του πω ότι παιζόταν για προ-τελευταίo και τον ξενερώσω. Όταν ανακοινώθηκε η πρόκριση, το καταχάρηκε. Κι εγώ εξίσου, γιατί πρόκειται για τραγούδι της προκοπής και όχι αχταρμά εντυπωσιασμού όπως την πλειοψηφία των τραγουδιών πλέον. Παλιό, καλό, σωστό τραγούδι!
Ο Ολλανδός παρόλο που τραγουδά για «ανοιχτά σύνορα» κάτι που εμένα με βρίσκει πολιτικά αντίθετο, με συγκινεί επίσης. Το τέλος του τραγουδιού που αφιερώνει του πατέρα του εκείνο το ποιηματάκι που έγραψε, με αφοπλίζει. Θέλω να πάει καλά αυτή η μαλακία.
Η Ελλαδάρα μπορούσε και καλύτερα, πιστεύω. Εντάξει, ξέρουμε ότι η Σάττι είναι άρρωστη, έχει φαρυγγίτιδα μου είπαν σήμερα τα μεσημεριανά, αλλά δεν ήταν ο λαιμός ή η φωνή το πρόβλημα. Είχε τρακ, και στην αρχή του τραγουδιού δεν ακουγόταν καλά, δεν έφερνε το μικρόφωνο καν κοντά στο στόμα, δεν ξέρω τι την είχε πιάσει. Εντάξει, κατ’ εμέ, η Ελλάδα είναι για τοπ3 ούτως ή άλλως. Δεν αμφισβήτησα, ούτε φοβήθηκα ούτε μια στιγμή ότι δεν θα προκριθεί. Απλώς θεωρώ ότι μπορούσε καλύτερα. Να «βγει να γαμήσει» που λέμε. Ελπίζω τώρα που έφυγε το άγχος της πρόκρισης και έμεινε μόνο το πάρτυ του Σαββάτου, να χαλαρώσει και να βγει στη σκηνή με αέρα νικήτριας. Να σας πω και κάτι, που δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά θεωρώ ότι παίζει ρόλο; Η Σάττι δεν είναι Παπαρίζου, ούτε Φουρέιρα. Είναι ανώτερη και πιο διανοούμενη και προικισμένη καλλιτεχνικά, αλλά δεν είναι «γκόμενα». Αυτό δυστυχώς θα τη φάει. Αν τη φάει.
Χάρηκα και τις προκρίσεις της Αρμενίας, της Αυστρίας και εντυπωσιάστηκα με τον αποκλεισμό του Βελγίου. Ξενέρωσα με την πρόκριση της Εσθονίας και της Γεωργίας, ενώ δεν θέλω να ξέρω τι θα κάνω αν κερδίσει η Ελβετία, η οποία ναι μεν έχει ενδιαφέρον τραγούδι (από το πολύ το άκουσμα το συμπάθησα). Μια φορά, εγώ δεν μπορώ να πάρω σοβαρά άτομο που προσδιορίζεται ως non binary, δηλαδή ως άφυλο, ουδέτερο, αντικείμενο, και θέλει να προσφωνείται ως ΤΟ Νίμο. Αυτές τις μαλακίες, δεν τις αντέχω. Άτομο που δηλώνει άφυλο δεν ντύνεται γυναίκα. Το άφυλο άτομο είναι ερμαφρόδιτο, δηλαδή, δεν μπορείς να καταλήξεις ως προς το φύλο του. Δεν είναι εμφανώς άντρας αλλά ντύνεται γυναίκα για να μας τα πρήξει. Τέλος πάντων, βαριέμαι να ανοίξω αυτό το κεφάλαιο. Άμα θέλει ας δηλώνει και πολυθρόνα. Χαρισματικός ο τύπος, ευφυέστατη η ιδέα της σβούρας, αλλά έχει και η ανοχή όρια. Ούτε αυτός, ούτε η Ιρλανδέζα να πλησιάσουν το βάθρο, παρακαλώ. Μόνο Ελλάς, Ουκρανία, Γαλλία, Κροατία και Ολλανδία στο τοπ5. Τίποτε άλλο.
Happy Eurovision final. Φτάσαμε και φέτος στο ωραιότερο σαββατοκύριακο του έτους!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου