Ας το δούμε από τη θετική του πλευρά:
Γλιτώσαμε μία νίκη του Ισραήλ. Δεν θα άντεχα να δω άλλη μία πολιτική νίκη τόσο σύντομα στη Γιουροβίζιον. Ακόμη δεν έχω συνέλθει από όσα ζήσαμε το 2022. Όσο και αν δεν μου καίγεται καρφί για την Παλαιστίνη, το να βλέπω νεκρά παιδιά μες τα συντρίμια, μου προκαλεί μία φρίκη που δεν μπορεί να τη ξεπλύνει καμία νίκη στη Γιουροβίζιον. Το Ισραήλ έπρεπε να είχε αποκλειστεί φέτος. Προκάλεσε τεράστια ανακατωσούρα η συμμετοχή του στον Διαγωνισμό. Σήμερα παρακολουθούσα το τουίτερ από το μεσημέρι και έβλεπα τι συνέβαινε στα παρασκήνια εξαιτίας του. Απειλές για παραιτήσεις, απειλές για τρομοκρατικά χτυπήματα, διαδηλώσεις απ’ έξω με την Γκρέτα Τούμπεργκ, χώρες που απειλούσαν να μην ανέβουν στη σκηνή την τελευταία στιγμή. Αν ήμουν ο παραγωγός του σόου θα είχα αυτοκτονήσει. Οπότε φτηνά τη γλιτώσαμε. Άσε που αν κέρδιζε δεν θα ξέραμε πού να το διοργανώσουμε του χρόνου.
Γλιτώσαμε μία νίκη της Ουκρανίας. Δεν είναι τυχαίο που την έβαλαν να εμφανιστεί 2η στη σκηνή οι παραγωγοί, την πιο γκαντέμικη σειρά εμφάνισης. Ήξεραν ότι οι Ουκρανοί που είναι πλέον διασκορπισμένοι στην Ευρώπη θα στήριζαν την πατρίδα τους φανατικά και ότι φέτος ειδικά που είχαν και δυνατό τραγούδι θα έκαναν περίπατο στην κατάταξη. Γλιτώσαμε και από αυτό το αδιέξοδο, να ψάχνουμε πάλι ποια πόλη της Αγγλίας θα αναλάβει τη διοργάνωση του χρόνου εκ μέρους τους.
Γλιτώσαμε μία νίκη της σατανίστριας από την Ιρλανδία. Το πόσο μανικωμένα ήταν τα κουμμούνια στο τουίτερ να τη ψηφίσουν ως αντίποινα στους “δεξιούς” που θα στήριζαν Ισραήλ δεν περιγράφεται. Χώρια που θα έσπαγαν και πλάκα αφού θα μας γαμούσαν τον αγαπημένο μας Διαγωνισμό με μία συμμετοχή παρωδία, η οποία θα δημιουργούσε και προηγούμενο και του χρόνου θα βλέπαμε μόνο βελζεβούληδες και κερατάδες. Στα τσακίδια κι εσύ μωρή αχλάδω.
Καταχάρηκα με το γιουχάισμα απέναντι στον Μάρτιν Όστερνταλ. Αυτό το αρχίδι από τον καιρό που ανέλαβε επικεφαλής του Διαγωνισμού εκ μέρους της EBU έκανε πολύ χειρότερο τον Διαγωνισμό. Στα ανάθεμα να πάει.
Καταχάρηκα με το μηδέν του κοινού στους Εγγλέζους. Στείλτε τον Sam Ryder γαμώ το κεφάλι σας, ή κάποιον ισάξιο. Τι είναι αυτές οι μαλακίες;!
Και τέλος, ομολογώ ότι η Κύπρος δεν τα πήγε καθόλου άσχημα. Τολμώ να πω ότι πήγε πολύ καλύτερα από ό,τι άξιζε να πάει. Αυτό το τραγούδι αν δεν προκρινόταν δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη. Έκπληξη ήταν ότι προκρίθηκε. Και έκπληξη είναι η 15η θέση. Εγώ το είχα για τις τελευταίες τρεις θέσεις. Σκεφτείτε ότι το El Diablo που το είχα λατρέψει πήγε χειρότερα από δαύτο. Η Σύλια ήταν βέβαια καταπληκτική και χόρεψε και συγχρονίστηκε άψογα. Η τηλεσκηνοθεσία ήταν επίσης στον πόντο, αλλά αυτά δεν μου αρκούν. Καμία αυθεντικότητα, καμία σύνδεση με τον τόπο μας, θα μπορούσε να ήταν ένα αδιάφορο ραδιοφωνικό τραγούδι οποιασδήποτε χώρας. Κανένα στίγμα. Τα ξαναείπαμε. Εν πάση περιπτώσει, θαύμα η 15η θέση. Στον ημιτελικό της η Κύπρος κατετάγη 6η.
Το εφτάρι της κυπριακής επιτροπής στην Ελλάδα δεν μου έκατσε καλά στο μάτι. Μετά τις χθεσινές δηλώσεις της Σάττι και τα σάλια της να τρέχουν για την Τουρκία όμως, ένα εφτάρι και πολύ της πέφτει. Το κυπριακό κοινό έδωσε 12 στην Ελλάδα, οπότε ο συμβολισμός υφίσταται. Από εκεί και πέρα, όταν επιστρέψει η Τουρκία στον Διαγωνισμό να επενδύσετε εκεί να σας ψηφίζουν. Αρκετά.
Για να εξηγούμαστε, ούτε το οχτάρι της Κύπρου προς το Ισραήλ το εγκρίνω. Ήταν ξεκάθαρη πολιτική κίνηση. Και θεωρώ ότι όσο κι αν τα συμφέροντα μας κλίνουν προς τα εκεί, καλό θα ήταν να κρατούσαμε ουδέτερη στάση. Εξάλλου, σιγά το τραγούδι. Μία μαλακία και μισή. Το Ισραήλ ήρθε πρώτο στον ημιτελικό του σημειώστε. Και η Ελλάδα 5η.
Το δωδεκάρι προς την Κροατία και το δεκάρι προς τη Γαλλία, από την άλλη, τα καταχάρηκα! Κρίμα τον Γάλλο, έπρεπε να βγει πρώτος. Άντε το πολύ δεύτερος.
Λοιπόν, στα αρνητικά, τώρα.
Ήταν ένας από τους χειρότερους τελικούς. Καμία σχέση με το Λίβερπουλ πέρσι. Εντάξει, μας είχαν προειδοποιήσει κιόλας ότι «έχοντας διοργανώσει τον Διαγωνισμό έξι φορές δεν έμεινε και κάτι καινούριο να δείξουμε». Τα μισά αστεία της Πέτρα Μέντε ήταν ατάκες που είχε ξαναπεί και στις προηγούμενες διοργανώσεις. Δηλαδή, πέραν του μιούζικαλ στον Β’ ημιτελικό, δεν είδα τίποτα που να με αφήσει έκθαμβο ή και άναυδο. Οι Αλκαζάρ για να καταλάβετε βγήκαν με τραγούδι που είχαν ερμηνεύσει και στα Μουσικά Βραβεία Ποπ Κορν του 2000, με την ίδια χορογραφία. Τους θυμάμαι, ήμουν 20 ετών και είχα δει την κασέτα εκατό φορές από τη χαρά μου που σάρωνε τότε η Βίσση στα ντουζένια της με το Αγάπη Υπερβολική. Μια από τα ίδια είδαμε από τους Σουηδούς με ελαφρές παραλλαγές. Θα μου πείτε, ό,τι κι αν έκαναν δεν θα έπιαναν το Λίβερπουλ. Ίσως να το ήξεραν και οι ίδιοι και να παραδόθηκαν στη μοίρα τους. Μέχρι και το σλόγκαν του Λίβερπουλ το ξεπατίκωσαν. Αρκετά και με τους Σουηδούς. Ας κάνουν καμιά 50αριά χρόνια να ξανακερδίσουν.
Η Ελβετία τώρα στον λαιμό μου έκατσε. Το τραγούδι το χώνεψα με τον καιρό. Δεν το απεχθάνομαι πια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει κιόλας. Όμως όταν το εν λόγω τραγούδι λαμβάνει 19 δωδεκάρια στη σειρά, προφανώς κάτι υπάρχει που δεν το βλέπω, ούτε το ακούω. Εννοείται ότι είμαι μεγάλος ηλικιακά και τα γούστα μου παρωχημένα πια. Δεν το ‘χω. Από την άλλη, μια χαρά μου άρεσε ο Κροάτης που υποτίθεται ήταν και ο αγαπημένος του λαού.
Ο Νίμο, αλλά και οποιοσδήποτε κάνει στον Διαγωνισμό ακτιβισμό οποιουδήποτε είδους μου είναι αντιπαθής. Και το τραγούδι του Σομπράλ το λάτρεψα αλλά όταν μιλούσε για το προσφυγικό και έπαιζε τον ευρωπαίο ευεργέτη μου την έσπαζε. Η Νέττα μου ήταν συμπαθής μέχρι που άρχισε να μιλά για body shaming και acceptance. Γενικά δεν θέλω να βλέπω καλλιτέχνες να ανακατεύονται με τα πολιτικά. Τώρα, η φουστίτσα και το ταγιεράκι και το άρθρο ΤΟ, το οποίο υποτιμά τη νοημοσύνη και τη γλώσσα μας, είναι εκεί. Τι να κάνουμε, θα τα λουστούμε. Α, κι αν θα παίξουμε με τους όρους του, αφού θεωρεί τον εαυτό του ουδέτερο ουσιαστικό, τότε πρέπει να μάθετε και να τον προσφωνάτε καταλλήλως. Δεν μπορείτε να λέτε «Το Ελβετό» όπως άκουσα να λέτε κάπου στην τηλεόραση. Είναι «Το ελβετικό» το σωστό.
Αλλά και πάλι θέλω να βλέπω τα θετικά που προέκυψαν από την ελβετική νίκη, για να παρηγοριέμαι. Η Ελβετία είναι μια πλούσια χώρα, ασφαλής, θα διοργανώσει έναν Διαγωνισμό του χρόνου που θα είναι φερέγγυος από κάθε άποψη. Έχουν να κερδίσουν από το 1988, από τον καιρό της Σελίν Ντιόν δηλαδή, οπότε μία τρίτη νίκη τους άξιζε μετά από τόσα πολλά χρόνια. Επίσης, τα τελευταία χρόνια το παλεύουν και το γυροφέρνουν με προσεγμένες συμμετοχές, οπότε ήταν θέμα χρόνου να τους κάτσει. Η EBU αγόρασε τον μπελά.
Ας γίνω και λίγο συνωμοσιολόγος. Τυχαίως η σκηνή είχε σχήμα σταυρού ακριβώς όπως η σημαία της Ελβετίας; Μήπως μας τα λένε μες τα μούτρα μας και εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι;
ΟΚ, αστειεύομαι.
Αυτή είναι η φετινή μου κατάταξη με βάση το τι παίζει στο αυτοκίνητο πιο πολύ:
Σαν το Λίβερπουλ πέρσι, πουθενά! Φέτος ήταν ένα αμήχανο πράγμα που αφέθηκε να διορθωθεί μόνο του και όταν αποφάσισαν να κάνουν κάτι (με την αποβολή του Ολλανδού ή το να κρύψουν τα γιουχαϊσματα στην Ισραηλινή) ήταν κάτι τελείως αψυχολόγητο που και απέσπασε την προσοχή από την μουσική και δεν προσέφερε κάτι στον διαγωνισμό. Επίσης διάβασα ότι οι παράλληλες δραστηριότητες και η ατμόσφαιρα εκτός σταδίου στο Μάλμε ήταν κάπως μεχ, ενώ πέρσι η διακόσμηση για την διοργάνωση ξεκινούσε με το που έμπαινες στο Λίβερπουλ από την εθνική!
ΑπάντησηΔιαγραφή