40 Χρόνια Φαγούρα - (Β' Μέρος)

 Σας είχα τάξει το Β’ μέρος της αναδρομής στην κυπριακή γιουροβιζιακή ιστορία, χθες.

Δυστυχώς, όμως, το YouTube έχει μπλοκάρει το συγκεκριμένο βίντεο εξ αιτίας των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών και έτσι δεν μπορώ να το προβάλω δημόσια, ούτε να το χρησιμοποιήσω με οποιονδήποτε τρόπο. Κρίμα οι κόποι μου.

Ήταν ένα βίντεο που ούτως ή άλλως έφτιαξα με μεγάλη βαρεμάρα και χωρίς τον παραμικρό ενθουσιασμό αφού όλη μου η λαχτάρα για νοσταλγία διοχετεύτηκε στο πρώτο, που περιέχει «τα χρόνια τα καλά». Ομολογώ ότι από το 2000 και μετά εκτός από 3-4 αναλαμπές μετά δυσκολίας έβρισκα κάτι να με ενθουσιάσει κι αυτό είναι ενδεικτικό για την (ν)τροπή που πήρε η παρουσία της χώρας μας στον Διαγωνισμό.

Δυστυχώς δεν έχω συνδεθεί με κάποιο τραγούδι μας από το 2000 και μετά. Δεν εννοώ ότι δεν υπήρξαν τραγούδια που μου άρεσαν, προφανώς υπήρξαν. Δεν υπήρξε όμως η σύνδεση του τραγουδιού με τον τόπο και τον χρόνο. Επιπλέον, μπήκαμε σε μια φάση που και να θέλαμε να προωθήσουμε το εγχώριο προϊόν, πέφταμε σε κάτι πουθενάδες που τους κατάπινε η τεράστια σκηνή της Γιουροβίζιον και γινόμασταν ρεζίλι, οπότε η μόνη λύση ήταν να επιστρατεύουμε σταρς από την Ελλάδα. Ουδέν πρόβλημα με αυτό, όμως η φάση είχε καταντήσει εργολαβία, οι περισσότεροι πήγαιναν, μας εκπροσωπούσαν και μετά μην τους είδατε, δεν ξέρουν ούτε κατά πού πέφτει η Κύπρος ούτε καν πώς κλίνεται γραμματικά. Πόσες φορές να ακούσω εκείνο το ανεκδιήγητο «καλή επιτυχία Κύπρο» και να σηκώνονται οι λιγοστές τρίχες της κεφαλής μου.

Με τούτα και με ‘κείνα φτάσαμε τα τελευταία δυο χρόνια να εξαρτόμαστε από τους ομογενείς της Αυστραλίας. Τι να πεις!

Κάποτε πρέπει το ΡΙΚ να μας εξηγήσει με ποια κριτήρια επιλέγονται οι καλλιτέχνες και κυρίως ποιος παπάρας εκεί μέσα διαλέγει ή και εγκρίνει το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει. Δεν είναι δυνατόν η εκπροσώπηση ολόκληρης χώρας που επιτυγχάνεται με τα λεφτά μας να εξαρτάται από το αμφιβόλου ποιότητας γούστο ενός δημοσίου υπαλλήλου, του οποίου το όνομα δεν κοινοποιείται ποτέ! Διότι έχει και το γούστο όρια, και δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάθισε και άκουσε κάποιος το Liar και είπε «πωωω τραγουδάρα, το θέλουμε, πάμε να κερδίσουμε». Πιο πολύ μου ακούγεται σαν «θα το φάει κανένας αυτό ή να το φάω εγώ να τελειώνουμε;» Εντελώς αποφάγια δηλαδή.

Ας πούμε δυο λόγια για την κάθε συμμετοχή τώρα πριν πάμε σπίτια μας για Πάσχα.

2002: Gimme – Δεν τρελαίνομαι, αλλά αναγνωρίζω ότι ήρθαν στην κατάλληλη στιγμή. Έκτη θέση, διαχρονικό γιουροβιζιακό χιτ, μια χαρά!

2003: Feeling Alive – Ο Κωνσταντάς με μία λάτιν παραλλαγή του «Απόψε στη Σκοπιά». Πολλά χωρκάτικο και πολλά δεύτερο. Σαν τη χώρα μας.

2004: Stronger Every Minute – Ευχαριστούμε για την Πέμπτη θέση και μάλιστα μέσα στην Τουρκία, εγώ όμως δεν μπορώ να θωρώ Εγγλέζους ή τέλος πάντων Κυπρίους της Αγγλίας που δεν πάτησαν το ξερό τους στην Κύπρο μισή φορά να μας εκπροσωπούν. Μάθετε να λέτε «καλημέρα» στα Ελληνικά πρώτα και ύστερα να έρθετε να σηκώσετε τη σημαία μας.

2005:  Ela – Ela – Κωνσταντίνος Χριστοφόρου. Το τραγούδι ήταν κομμένο ραμμένο για τη Γιουροβίζιον και ουδεμία ένσταση είχα. Ήταν ό,τι έπρεπε για την εποχή. Το έπιασαν και το έγδαραν όμως και έστησαν ένα καρακιτσαριό για εμφάνιση που θα ζήλευε ακόμη και η Έφη Θώδη. Όχι, Χριστοφόρου μου, δεν ήταν το ότι πήγες να μιμηθείς τον Ρουβά το πρόβλημα. Κανένας δεν σε σύγκρινε με τον Ρουβά, πίστεψε με. Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν όλο άθλιο, από την κίνηση, τα ρούχα, τα ταμπούρλα και τη χορογραφία. Ένα ρεζιλίκι. Και επειδή σε άκουσα να δηλώνεις ότι «έπεσες και πάνω στον τυφώνα Παπαρίζου», να σου πω ότι και η Παπαρίζου να μην είχε πάει και κερδίσει, πάλι 18^ος θα έβγαινες γιατί το θέαμα ήταν για κλάματα. Sorry not sorry.

2006: Why Do Angels Cry – Αννέτ Αρτάνι: Άλλη μία συμμετέχουσα που “αλλού την τρώει και αλλού κνίθεται” κατά την κυπριακή. Πέραν του ότι κατέβηκε στην αρένα με τραγούδι αισθητικής κρουαζιερόπλοιου, εξακολουθεί και δικαιολογεί τον αποκλεισμό της εξαιτίας της Άννας Βίσση, η οποία, άκουσον-άκουσον, «δεν ήθελε να προβάλλομαι δίπλα της». Εγώ σε πιστεύω, ξέρω τι γίνεται στη σόου μπιζ, δεν εκπλήσσομαι αν η Άννα επιθυμούσε τότε να είναι η μοναδική Άννα της διοργάνωσης, μα πίστεψέ με, ακόμη κι αν σε έπαιρνε απ’ το χέρι και τραγουδούσατε μαζί σαν φιλενάδες, πάλι θα είχες αποκλειστεί. Το τραγούδι δεν έλεγε τίποτα, και το μόνο που κρατήσαμε από την όλη εμφάνιση είναι το συμπιεσμένο μπούστο σου το οποίο ομολογουμένως ήταν όλα τα λεφτά. Πέρασαν 20 χρόνια και ακόμα σου φταίει η Βίσση. What a bad loser!

2007: Comme Ci Comme Ca, Ευρυδίκη: Τι δουλειά έχει η Κύπρος να εμφανιστεί με γαλλικό στίχο στη Γιουροβίζιον ουδέποτε κατάλαβα. Ακόμη και η Γαλλία ένα πεντάρι μας έδωσε κι αυτό ως «πατ-πατ» στην πλατούλα. Η Ευρυδίκη στην Τρίτη και φαρμακερή της εμφάνιση, βγήκε λίγο σφιγμένη και κομπλαρισμένη, δικαιολογώντας το ως τρακ από τις επευφημίες των παρισταμένων οι οποίοι ζητοκραυγάζαν το όνομα της. Ε, βέβαια, όταν εμφανίζεσαι στον Σταυρό του Νότου με 150 άτομα μέσα το πολύ, παθαίνεις ένα σοκ όταν ξαφνικά επευφημούν το όνομά σου χιλιάδες θεατών. Υπερτιμημένο και το Comme Ci Comme Ca κατά τη γνώμη μου. Δεν άξιζε αποκλεισμού, αλλά δεν ήταν και για κάτι παραπάνω από εικοσάδα. Η Ευρυδίκη παρασύρθηκε και δέχτηκε να πάει. Κατ’ εμέ θα έπρεπε να είχε αρνηθεί να μας ξανά-εκπροσωπήσει. Όταν στο prime σου έρχεσαι 11^η εις διπλούν, τι θέση θα φέρεις στα σαράντα σου;

2008: Femme Fatale, Ευδοκία Καδή. Άλλη μία συμμετοχή της ντροπής. Ήμουν πολύ υπέρ αυτού του τραγουδιού τότε, επειδή ενείχε το ελληνικό στοιχείο. Πού να ακούγατε τα άλλα που διαγωνίστηκαν δηλαδή. Από εκεί και πέρα όμως, το πήραν οι Κυπραίοι και το έκαμαν τάχα μου «σέρβικο» και βαλκανικό, και άστα να πάνε. Η χορογραφία ολίγον τι καθυστερημένη κατά πέντε χρόνια και η Καδή κακοντυμένη με ένα παλτό που την έκανε να μοιάζει με δεινόσαυρο που τεντώνει τα πτερύγια της κεφαλής του. Μια κυρία στα μπουζούκια ήταν το κόνσεπτ, είχε πει. Μια κακομοίρα στα μπουζούκια, καλύτερα. Αποκλείστηκε πανηγυρικά και καλά να πάθουμε.

2009: Firefly – Χριστίνα Μεταξά. Ο Μεταξάς, που είναι μία τεράστια ταλεντάρα, και του οποίου είμαι φαν, είχε βγει από το X Factor και έπρεπε διακαώς να εξαργυρώσει τη φήμη και τη φόρα του. Η εταιρεία του τον είχε δεσμευμένο και του απαγόρευε να πάει Γιουροβίζιον οπότε έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος, έμμεσος τρόπος να συμμετέχει. Έβαλε μπροστά την αδελφή του που τα έλεγε κουτσά-στραβά. Ο ίδιος αρκέστηκε στο να κάνει φωνητικά και να μη φαίνεται στην τηλεόραση. Φυσικά, αποκλείστηκε. Και όχι μόνο αποκλείστηκε, αλλά του κακοφάνηκε τόσο πολύ, που μέχρι σήμερα το φυσά και δεν κρυώνει και αρνείται να μας εκπροσωπήσει ο ίδιος, τώρα που θα μπορούσε πραγματικά να διαπρέψει. Πόσα κόμπλεξ μαζεμένα!

2010: Life Looks Better In Spring: Άλλο ένα τραγούδι που ερμηνεύθηκε από Εγγλέζους, και πραγματικά απορώ. Ο συνθέτης είχε δηλώσει τότε ότι ήθελε να πει το τραγούδι του μία φωνή σαν του Brian Adams (πραγματικά απορώ με τις προσδοκίες των Κυπρίων καλλιτεχνών, είναι σαν να πω εγώ αύριο ότι έγραψα ένα σκετσάκι και θέλω να το παίξει η Μέριλ Στριπ), και επειδή μάλλον ο Brian Adams είχε δουλειές εκείνη την εποχή συμβιβαστήκαμε με έναν Ουαλλό που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του και τον οποίο είχε ανακαλύψει ο συνθέτης μέσω της σελίδας του στο My Space. Θεέ και Κύριε! Συμπαθητικό το τραγουδάκι, χαρούμενο το ρεφραίν, δικαίως προκρίθηκε, αλλά πήρε ό,τι άξιζε στον τελικό.

2011: Σαν Άγγελος Σ’ Αγάπησα, Χρήστος Μυλόρδος. Ό,τι χειρότερο στείλαμε ποτέ. Χειρότερο και από το «Νόμιζα», χειρότερο και από το « Τώρα Ζω», χειρότερο και από το «Feeling Alive». Το χωρκαθκιόν προσωποποιημένο. Next!

2012: La, La, Love – Ήβη Αδάμου. Η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, που αρχίσαμε να παίρνουμε τα πάνω μας, ή μάλλον να μην ντρεπόμαστε γι’ αυτό που βλέπουμε. Η Ήβη σε ένα mega hit, συμπαθέστατη και όμορφη, πριν αρχίσει τα σούρτα φέρτα και τις εμφανίσεις στην Τουρκία και τα «σ’ αγαπώ» με τους εισβολείς μας. Έτσι είναι, πήγες και έμπλεξες με τον Κουϊνέλλη, το κουμμούνι, δεν αργεί η εγκεφαλική παράλυση. Μου είναι πλέον αντιπαθέστατη.

2013: Αν Με Θυμάσαι – Δέσποινα Ολυμπίου. Ποιος σε θυμάται και σένα…

2015: One Thing I Should Have Done – John Καραγιάννης. Άλλη μία αδιάφορη συμμετοχή που ήθελε να το παίξει Λίζα Ανδρέας και τελικά του βγήκε Πάρτο Λίζα και Κάντο Κορνίζα.

2016: Alter Ego – Minus One. Οι Minus One πριν τσακωθούν και τα σπάσουν. Είχαν καλό τραγούδι και εμείς ψηλές προσδοκίες μετά από καιρό. Δυστυχώς το στήσιμο και η τηλεοπτική κάλυψη δεν ήταν τα αναμενόμενα και έτσι δεν ευδοκίμησαν.

2017: Gravity – Hovig. Άσε μας ρε Χοβίγκ κι εσύ!

2018: Fuego – Ελένη Φουρέιρα: Αν ρωτήσεις τον μέσο Κύπριο να σου πει ποια ήταν η τελευταία συμμετοχή της Κύπρου στον Διαγωνισμό θα σου πει τη Φουρέιρα. Εν τω μεταξύ έκτοτε πέρασαν έξι χρόνια! Αυτό αρκεί για να αντιληφθούμε πόσο πέρασαν και δεν ακούμπησαν οι επόμενες συμμετοχές μας, και τι impact κατάφερε να έχει το Fuego στη συνείδησή μας. Βλέποντάς το χρόνια μετά, νιώθω ότι δεν ήταν τελικά και τίποτα το σπουδαίο, έχω γράψει αναλυτικά, όμως, σε άλλο κείμενο, γιατί θεωρώ ότι πήγε τόσο καλά εντέλει. Δυστυχώς, η Κύπρος δεν χρησιμοποίησε το momentum που είχε δημιουργηθεί τότε για να πετύχει μία νίκη. Στη βράση κολλάει το σίδερο, ή μάλλον, στη βράση κολλούσε. Τώρα its too late.

2019: Replay – Τάμτα: Καλά, ποιος νουνεχής άνθρωπος δέχεται να πάει μετά το Fuego στη Γιουροβίζιον με μία κόπια του Fuego? Ρητορικό το ερώτημα. Η Τάμτα ήρθε 13^η, απαράδεκτο για μια μέτρια χρονιά όπως το 2019. Νομίζω ούτε η ίδια το χώνεψε, παρόλο που το παίζει cool και δηλώνει από δω κι από κει ότι θα ξαναπήγαινε στη Γιουροβίζιον αν της το ζητούσαν.

2021: El Diablo: Έλενα Τσαγκρινού: Εμένα το El Diablo μου άρεσε πάρα πολύ και η Τσαγκρινού έκανε εξαιρετική δουλειά επί σκηνής. Η εικόνα και το όλον ακόμη και σήμερα, άρτιο και τα μάλα εντυπωσιακό, κατά τη γνώμη μου. Η 16^η θέση απαράδεκτη. Αλλά καμιά φορά ξέρετε, παίζει ρόλο και το timing. Πρέπει να πέσεις στη στιγμή σου. Στη χρονιά των Maneskin και του Voila, μας πήρε απλά ο el diablo και μας σήκωσε. Το El Diablo πάντως, είναι μία από τις λίγες σύγχρονες συμμετοχές μας για τις οποίες δεν ντρέπομαι. 

2022: Ela – Ανδρομάχη. Τι κρίμα, πόσο κρίμα, ένα τόσο ωραίο τραγούδι να το πει αυτό το σούργελο! Δεν έχω να πω τίποτα άλλο.

2023: Break A Broken Heart – Άντριου Λάμπρου: Αποδείχτηκε καλύτερος των προσδοκιών μας, αλλά ευνοήθηκε και από την απουσία της Ελλάδος στον τελικό. Αν δεν έπαιρνε 4αρι από τους κομπλεξικούς της ΕΡΤ θα μπαίναμε δεκάδα μετά από 5 χρόνια. Κρίμα. Για να λέμε πάντως και την αλήθεια, αν δεν τον έσωζαν τα προ-ηχογραφημένα φωνητικά, ούτε εικοσάδα δεν θα βλέπαμε.

2024: Liar – Σύλια Καψή. Συμπαθέστατη η Σύλια. Δεκαεφτάχρονη ούσα εκπέμπει μία άγνοια κινδύνου που μόνο οι teenagers διαθέτουν και αυτό είναι τεράστιο ατού. Τα νιάτα! Η ενέργεια και η άφθαρτη φωνή. Κατά τα άλλα, το τραγούδι είναι άστα να πάνε. Αν είχαμε 2000 και ήταν ακόμη της μόδας η Μπρίτνει Σπίαρς με το baby one more time, να πω. Αλλά πέρασαν 24 χρόνια από τότε. Μακάρι να προκριθεί, μακάρι να διαπρέψει και να με διαψεύσει, αλλά…

Αυτά! Βαρέθηκα τα μάλα γράφοντας αυτό το κείμενο, πιέστηκα για να το γράψω, ενώ όταν έγραφα το προηγούμενο της πρώτης εικοσαετίας, ήμουν πανευτυχής και δεν ήθελα να τελειώσει. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για την σύγχρονη γιουροβιζιακή ιστορία μας.

Σαράντα χρόνια και ακόμα δεν καταφέραμε να κερδίσουμε. Μόνο εμείς το έχουμε καταφέρει αυτό. Ακόμη και οι Πορτογάλοι που δεν ασχολούνται, κουτσά στραβά κατάφεραν και το πήρανε! Θέλει προσπάθεια για να μην τα καταφέρνεις μόνιμα 40 χρόνια τώρα! Τι να πεις…