Έβλεπα χθες ένα βίντεο της Σοφίας Μουτίδου στο οποίο έπλεκε το εγκώμιο στην Άννα Παναγιωτοπούλου και στο πόσο καλή συνάδελφος ήταν. Θα μου πείτε, τι σχέση η Παναγιωτοπούλου με τη Γιουροβίζιον. Θα καταλάβετε. Έλεγε η Μουτίδου, λοιπόν, ότι στα πλαίσια μίας περιοδείας που είχε κάνει με ένα θίασο στον οποίο συμμετείχε και η Παναγιωτοπούλου, βρέθηκαν να αρμενίζουν μέσα σε ένα βαπόρι, για να πάνε να παίξουν στα νησιά. Το βαπόρι κουνιότανε, αργούσε, είχε τέλος πάντων μεγάλη ταλαιπωρία και κάποια στιγμή τους είπε ο καπετάνιος ότι ενδέχετο να αλλάξουν και πορεία. Πετάχτηκε, τότε, η Παναγιωτοπούλου και είπε με τη γνωστή, βραχνή και μακρόσυρτη φωνή: «Θεούλη μου, τι κάναμε και μας βασανίζουν έτσι;»
Αυτό το «Θεούλη μου τι κάναμε και μας βασανίζουν έτσι;» θυμήθηκα βλέποντας απόψε τον πρώτον ημιτελικό της Γιουροβίζιον 2024. Τι βασανιστήριο ήταν αυτό; Από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένα σωστό μαρτύριο. Αξίζουμε αγιοποίησης όσοι το υπομέναμε. Δεκαπέντε μέτρια έως κακά τραγούδια με δύο μόνο εξαιρέσεις. Την Ουκρανία και την Κροατία. Όλα τα υπόλοιπα ήταν πραγματικός μαζοχισμός.
Ο καλός Θεούλης όμως μας λυπήθηκε και μας αποζημίωσε στο τέλος. Προκρίθηκε η Κύπρος, προκρίθηκε και η Κροατία. Προκρίθηκαν και πολλές αηδίες βέβαια, αλλά τουλάχιστον είδαμε τη σημαία μας να περνά, και δικαιώθηκε και το φαβορί που χρεώθηκα για να ψηφίσω. Αν μη τι άλλο βγήκε και κάτι καλό από όλη την ιστορία.
Τα μόνα στιγμιότυπα που μου άρεσαν από το αποψινό κατάντημα της Γιουροβίζιον ήταν όσαν ενείχαν μέσα το στοιχείο της νοσταλγίας. Μου άρεσε φοβερά η έναρξη με τη Φουρέιρα, τον Σάαντι και τη Τσανέλ. Μπορεί να μη θεωρούνται ρετρό, αλλά έχουν περάσει στην σφαίρα των κλασικών. Η Φουρέιρα ήταν το κάτι άλλο. Στον τομέα της είναι μοναδική.
Μου άρεσαν οι καρτ ποστάλ, αλλά μόνο τα κομμάτια με τις αναφορές στις παλιές συμμετοχές. Το αστείο του πράγματος είναι ότι έδειχναν πολλές συμμετοχές από τα ‘90ς τα οποία θεωρούνται πλέον αρχαία, αλλά εγώ τα νιώθω χθεσινά. Το «Μάνα Μου» και το «La, La, Love» ολίγον τι άκυρα βέβαια, εγώ θα επέλεγα τα πραγματικά μας διαμάντια, «Μόνο η Αγάπη», ή «Άσπρο Μαύρο» από τα παλιά, και ό,τι ήθελε προκύψει από το 2000 και μετά. Το ίδιο μου κάνει.
Τέλος, άκρως συγκινητική η εμφάνιση του Τζόνι Λόγκαν ως interval act με το Euphoria. Το Euphoria το θεωρώ υπερεκτιμημένο, το έχω ξαναπεί, αλλά όπως το είπε, έτσι λυρικά και όμορφα, του έδωσε άλλη διάσταση και κύρος. Πόσο λυπάμαι που μεγαλώνουμε, πόσο λυπάμαι που είδα τον Λόγκαν 70 χρονών. Στο μυαλό μου είναι ακόμα όπως ήταν όταν έλεγε το Hold Me Now με το άσπρο το κοστούμι, άσχετα αν τον έχουμε δει εκατό φορές έκτοτε και ξέρουμε πάνω κάτω πώς μοιάζει.
Η στιγμή με τον Λόγκαν, ήταν η μοναδική που εμφανίστηκαν μουσικά όργανα επί σκηνής. Σε καμία προηγούμενη συμμετοχή δεν είδαμε μουσικά όργανα, έστω και ως διακοσμητικά στοιχεία. Γράψτε λάθος, είδαμε στην Κροατία και στη Μολδαβία. Μα και τότε, ήταν τόσο υποβιβασμένα που ήταν σαν να μην τα είδαμε. Και υποτίθεται βλέπαμε Διαγωνισμού τραγουδιού. Κάπου έχει παρατραβήξει το πράγμα. Ναι, δεν αναμένω να επανέλθει και η ζωντανή ορχήστρα, αλλά έχει παραγκωνιστεί στο μέγιστο η μουσική σ’ αυτό το πράγμα που σήμερα λέμε Γιουροβίζιον. Είπαμε, να συμβαδίζουμε με το σήμερα, αλλά όταν το σήμερα είναι τόσο άψυχο, άνοστο, άγευστο, δεν βλάπτει να κρατάμε λίγο τα προσχήματα και να κοιτάμε και λίγο πίσω.
Η Κύπρος ήταν αρκετά καλή. Η Σύλια δηλαδή, γιατί το τραγούδι εξακολουθώ να το βρίσκω άθλιο. Πίστευα ότι θα ξεχαστεί μέχρι το τέλος της βραδιάς. Πολύ χάρηκα που διαψεύστηκα! Όταν οι παρουσιάστριες άρχισαν να αναγγέλλουν Πορτογαλίες, Σλοβενίες, Φινλανδίες και Σερβίες πίστεψα ότι χάθηκε το τραίνο. Ευτυχώς, με κάποιο τρόπο που ούτε εγώ μπορώ να κατανοήσω πλήρως, καταφέραμε και τρυπώσαμε στη δεκάδα. Στον τελικό θα φάμε μεγάλο ζόρι, αλλά δεν πειράζει. Ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε, τα ίδια έγραφα και πέρσι για τον Λάμπρου. Τουλάχιστον κληρωθήκαμε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στο 2ο μισό του τελικού και κάτι είναι κι αυτό. Το παν είναι να τιμάται η σημαία μας, παιδιά.
Σε άλλα νέα, μην τυχόν και δω καμιά Ιρλανδία να κερδίζει το Σάββατο. Κανονίστε κακομοίρηδες! Θυμάστε που κάνατε κάποιοι θέμα για το El Diablo ότι ήταν του σατανά; Η Κύπρος ήταν καλόγρια το 2021 σε σχέση με το φετινό, ιρλανδέζικο θέαμα. Πραγματικά, ήταν οριακό ακόμη και για μένα. Δεν καταλαβαίνω γιατί η EBU θεωρεί ότι τα τραγούδια δεν πρέπει να έχουν πολιτικό περιεχόμενο αλλά επιτρέπει θεάματα που μπορεί να θίγουν θρησκευτικές ευαισθησίες. Ας πούμε, πειράχτηκαν από το ότι ο Σάαντι εμφανίστηκε κρατώντας το μαντίλι της Παλαιστίνης στο χέρι του και έβγαλε κοτζάν EBU ανακοίνωση στην οποία απολογούνταν, αλλά δεν την πείραξε η γλαφυρή ενσάρκωση του σατανά από τον Ιρλανδό χορευτή. Δεν είμαι θρήσκος, χέστηκα. Φιλολογικά θίγω το θέμα. Ομολογώ ότι την εμφάνιση της πεντάλφας στο πάτωμα τη βρήκα too much. Θεωρώ ότι ξεπεράστηκε το όριο. Ξεπεράστηκε, εξ ου και η Ιρλανδία θα φλερτάρει με τη νίκη. Ό,τι απεχθάνομαι στο τέλος πάντα το λούζομαι. Για να καταλάβετε δυναμική, το βίντεο της κυπριακής συμμετοχής αυτή τη στιγμή έχει από κάτω 4 σχόλια, ενώ της Ιρλανδικής 760!
Κροατία με τα χίλια στον τελικό, να μην αφήσουμε χώρο στους υπόλοιπους. Και Ελλάδα εννοείται.
Ήταν δύσκολη νύχτα, μου φάνηκε αιώνας. Ο γιος μου, που βλέπει μαζί μου για δεύτερη φορά τον Διαγωνισμό μου είπε: «παπά, δεν νομίζω να ξαναδείς Γιουροβίζιον στη ζωή σου». «Αμήν» του είπα. Η δε γυναίκα μου κοιμήθηκε στον καναπέ στο 5ο τραγούδι.
Σώστε με από αυτόν τον εκούσιο μαζοχισμό. Απ’ αυτή την απέλπιδη προσπάθεια να επιστρέψω στα παιδικά μου χρόνια τρώγοντας στη μάπα όλες αυτές τις αηδίες επί δύο ώρες και βάλε.
Έχει δίκαιο το παιδί, φυσικά!
Ξέρεις γιατί ήταν τόσο χάλια το επίπεδο, λόγω του περσινού Φιλανδού. Ο οποίος μια χαρά φαίνεται μπροστά στον φετινό (οτι πιο σαχλό είδα στη γιουροβίζιον εβερ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτό το λόγο παρόλο που δεν με χαλά η Κροατία δεν θέλω να κερδίσει. Γιατί όλο τέτοια κ χειρότερα θα βλέπουμε τα επόμενα χρόνια. Ας το πάρει η Ουκρανία. Ή η Ελλάδα, Γαλλία δεν ξέρω.