Σαράντα Χρόνια Φαγούρα (Α' Μέρος)

 

Συνειδητοποίησα τις προάλλες ότι φέτος η Κύπρος συμπληρώνει 40 συμμετοχές στη Γιουροβίζιον. Προσοχή, σαράντα συμμετοχές, όχι σαράντα χρόνια καθώς υπήρξαν και χρονιές που απείχαμε ή αποκλειστήκαμε.

Κάθισα λοιπόν και έφτιαξα ξανά επετειακό βίντεο. Είναι η Τρίτη ή τέταρτη φορά που φτιάχνω ένα τέτοιο επετειακό βίντεο. Χρειαζόταν όμως, γιατί πέρασαν έξι χρόνια από την τελευταία φορά και δεν ήταν δυνατόν να απουσιάζουν τα τελευταία μας σουξέ με τη Φουρέιρα κτλ. Η διαφορά του τελευταίου βίντεο από τα παλιότερα που είχα φτιάξει, είναι ότι τώρα τα επένδυσα και με αποσπάσματα από τους εκάστοτε εκφωνητές του ΡΙΚ οι οποίοι μετέδωσαν κατά καιρούς τον Διαγωνισμό: Φρύνη Παπαδοπούλου, Νεόφυτος Ταλιώτης, Παύλος Παύλου, Εύη Παπαμιχαήλ, Μελίνα Καραγεωργίου. Οι γονείς μας!

Αυτή ήταν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κίνηση γιατί μπορούν να εξαχθούν τρομερά συμπεράσματα για τη σημαντικότητα του Διαγωνισμού για το πώς ο εκάστοτε εκφωνητής προσέγγιζε τον Διαγωνισμό: «Η καρδιά μας χτυπά δυνατά», «Είναι η ώρα της Κύπρου μας», «Η μεγάλη στιγμή για την Κύπρο έφτασε», «Κάθε χρόνο τέτοια στιγμή έχουμε τεράστια αγωνία». Μπορεί σήμερα αυτά να σας ακούγονται γραφικά, αλλά εμένα μου προκαλούν συγκίνηση. Μεγάλωσα νομίζοντας ότι η παρουσία μας σε ένα ευρωπαϊκό Διαγωνισμό ήταν ιδιαίτερης σημασίας. Και μπορεί έτσι όντως να ήταν τότε. Ήμασταν και είμαστε ένα μικρό κράτος που έπρεπε να κάνει γνωστή την παρουσία του μετά από έναν πόλεμο και μια εισβολή. Οφείλαμε να είμαστε ορατοί, δυνατοί, συγκροτημένοι έστω και μέσω της «γελοίας» Γιουροβίζιον.

Μην κοιτάτε τώρα που ο κόσμος μίκρυνε, που όλοι πάνω – κάτω γνωρίζουν την ύπαρξή μας, που το Κυπριακό είναι κι αυτό ένα γραφικό και παρωχημένο θέμα για πολλούς, που η Γιουροβίζιον υποβιβάστηκε από ένα πολιτισμικό-πολιτικό γεγονός σε ένα «τηλεοπτικό πρόγραμμα». Τότε η Γιουροβίζιον είχε τεράστια σημασία (για μένα ακόμα έχει). Και θεωρώ ότι αυτή η σημασία αποτυπώνεται πάραυτα στον τόνο, στο ύφος και στην χροιά των εκάστοτε παρουσιαστών μας. Θα παρατηρήσετε ότι μετά το 2000 αυτό έφθινε, με αποτέλεσμα ακόμη και οι εκφωνητές να το προσεγγίζουν πιο πολύ χιουμοριστικά παρά οτιδήποτε άλλο. «Σε όλη την Ευρώπη έτσι γίνεται» θα μου πείτε. Τα είδαμε τα χάλια της Ευρώπης, θα σας πω.

Η διαδικασία του μοντάζ ήταν λυτρωτική. Καταβυθίστηκα στα παλιά τα χρόνια και τα έζησα όλα από την αρχή. Ένιωσα ξανά παιδάκι, σαν να ήμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου και τα έβλεπα όλα στο βίντεο. Θυμήθηκα τους γονείς μου, τα ξαδέλφια μου, το σχολείο μου, όλο το γιουροβιζιακό περιβάλλον της εποχής. Τόσο πολύ απορροφήθηκα που κάθε φορά που έκλεινα τη μονταζιέρα χρειαζόμουν και μισή ώρα αποσυμπίεσης, όπως τους δύτες ή τους αστροναύτες προκειμένου να επανέλθω στο σήμερα. Νοσταλγώ τόσο πολύ εκείνη την Κύπρο που ήταν πιο αγνή, πιο καθαρή, πιο ισορροπημένη, που είχε μία ταυτότητα, έναν φυσιολογικό καιρό με διακριτές εποχές, που το καλοκαίρι ήταν υποφερτό και έφτανε το πολύ τους σαράντα βαθμούς κελσίου και αυτό σε ακραίες περιπτώσεις.

Πεθυμώ τα στρωτά Ελληνικά των εκπομπών, τον κυπριακό χαρακτήρα ως προέκταση του ελληνικού, όλα αυτά τα εθνικά χαρακτηριστικά που ήταν διάχυτα στα βίντεο κλιπ μας μέσω των αρχαιοτήτων μας και δεν θεωρούνταν μπανάλ και ξεπερασμένα, αλλά ήμασταν περήφανοι που αποτελούσαν κομμάτι μας. Εξ ου και χώρισα την ιστορική αυτή αναδρομή σε δύο κομμάτια. Από το 1981 μέχρι το 2000 και από το 2000 και μετά, που κατά τη γνώμη μου, ήρθε και το τέλος του κόσμου και έκτοτε βιώνουμε και διάγουμε μία συνεχή ντροπή ως βίο.

Είδα 2-3 φορές το βίντεο μέχρι στιγμής, κάθε φορά συγκινούμαι το ίδιο. Δεν ξέρω αν είναι απλά μία αναδρομή. Για μένα είναι ένα μνημόσυνο των ωραιότερων μου χρόνων.

Δυο κουβέντες για κάθε χρονιά:

1981: Μόνικα! Αγάπησα το όνομα εξαιτίας του τραγουδιού.

1982: «Καλή επιτυχία Άννα» - που να ‘ξερε τι θα ήταν σήμερα η Άννα για τον Ελληνισμό.

1983: Nissi beach, πριν το ρημάξουν οι αγιανναπήτες.

1984: Ακόμα και το Άννα Μαρία Λένα μου ακούγεται σήμερα πιο ωραίο από το μέσο ραδιοφωνικό τραγούδι. Η μελωδία του βάλσαμο στις πληγές μου. Το δε βίντεο κλιπ, κορυφή, μπορώ και το μυρίζω, μπορώ και το αισθάνομαι στο πετσί μου.

1985: Λία Βίσση με άγχος σιήλια, με ύφος «τι γυρεύω εγώ εδώ». Ούτε εμείς καταλάβαμε ποτέ.

1986: Η «Εύη Θεοκλέους» στα φωνητικά είναι η Ευρυδίκη. Η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία, συγκεκριμένα στην 20^η θέση.

1987: Το Άσπρο Μαύρο έπρεπε να είναι ο εθνικός μας ύμνος. Μαζί με το Μόνο Η Αγάπη αποτελούν κατ’ εμέ τα ωραιότερα τραγούδια μας από τη δεκαετία του ’80. Το Άσπρο Μαύρο το ακούω ακόμη και σήμερα λες και κυκλοφόρησε χθες. Εγκληματική η Αλέξια που εγκατέλειψε το είδος.

1989: Ο γάμος μου – συγκίνηση!

1990: Μιλάς Πολύ, η Κύπρος στο απόγειο της. Βίντεο κλιπ σε άλλο λέβελ, χορογραφία, μουσική, κέφι, η χαρά του δεκάχρονου. Υπέροχα χρόνια.

1991: Έλενα Πατρόκλου, γκομενάρα πρώτης τάξεως τηρουμένων των αναλογιών της εποχής, με τραγούδι πιο to the point και από το Earth Song του Michael Jackson.

1992: Ταιριάζουμε – Η πιο γλυκιά μελωδία που στείλαμε στα ‘90ς. Ευρυδίκη στα καλύτερα της.

1993: «Κύπρος, μη σταματάς!» (κι ας είσαι μόνιμα σταματημένη).

1994: Πομπώδες και επιτηδευμένο το «Είμαι Άνθρωπος Κι Εγώ», υπερεκτιμημένο όσο δεν πάει κατ’ εμέ, και πέραν του ελληνικού στοιχείου ουδέν ενδιαφέρον παρουσιάζει.

1995: Εθνική περηφάνεια, δέος, ανατριχίλα ουρανοκατέβατη. Η καλύτερη στιγμή στη ζωή ολόκληρη του Άλεξ Παναγή. Το «Στη Φωτιά» και το «Ταιριάζουμε» οι ωραιότερες μας στιγμές στα ‘90ς. Αν ποτέ γίνει πόλεμος αυτό θα ακούω στα αφτιά μου όταν πάω να πολεμήσω.

1996: Hello Constantinos!

1997: Ένοχη απόλαυση το «Μάνα Μου» καθώς και το ταπ-πατατάμ-πατατάμ που το κατέστησε καλτ. Μόνη παραφωνία, η φάτσα του νεαρού Προύντζου στα φωνητικά, αχώνευτος εξ απαλών ονύχων!

1998: Γένεσις Χατζηγιάννη.

1999: Ενηλικίωση, Zoo Club, αποτυχημένη απόπειρα να δώσουμε κάτι από τη 90ς dance σκηνή, παράφωνη και κομπλαρισμένη Μάρλεν που έκτοτε της έμεινε τραύμα και το πληρώσαμε και εμείς και οι Hi5!

2000: Ντοπιαστικό συνολικά. Τι να σχολιάσεις; Τα ρούχα; Τις ξανθές ανταύγειες; Τα ιταλικά; Τα τύμπανα; Το γκλίττερ; Ένα αίσχος, sorry not sorry.

Ήταν ό,τι και να λέμε μία υπερόχη πρώτη εικοσαετία. Για τα αίσχη που ακολούθησαν θα τα πούμε αύριο.

Να δείτε το βίντεο οπωσδήποτε και να μην πτοηθείτε από τη διάρκεια του. Όπως το νερό θα κυλήσει!