Μαλμελάδα 1992 - Β' Μέρος

 Το δεύτερο μισό του Διαγωνισμού για το 1992 είχε πολύ μεγαλύτερο μουσικό ενδιαφέρον.

Ελβετία – Mr. Music Man

Οι φανατικοί γνωρίζουμε ότι αυτό το τραγούδι επιλέχθηκε από σπόντα, αφού εκείνο που πραγματικά κέρδισε αποκλείστηκε εν τέλει από τον Διαγωνισμό. Συνήθως όταν αρχίσει κάτι γκαντεμιασμένα, τελειώνει γκαντεμιασμένα. Αυτό το τζαζ τραγούδι που όταν το ακούς είναι καλύτερο από όταν το βλέπεις, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Η Νταίζη, η τραγουδίστρια, έμοιαζε με οικιακή βοηθό που φόρεσε τα ρούχα της κυρίας της και είπε να το παίξει σταρ. No, thank you. 

Λουξεμβούργο – Sou Frai

Αχ, Λουξεμβούργο μου, τι πανδαισία χρωμάτων ήταν αυτή επί σκηνής! Και να θέλεις δηλαδή να επικεντρωθείς στο τραγούδι, δεν σε αφήνει το σακάκι της τραγουδίστριας. Το τραγούδι μου είναι συμπαθές, το αγάπησα με τα χρόνια, αλλά ούτε η γλώσσα το βοήθησε ιδιαίτερα, ούτε η εμφάνιση της αοιδού. 

Αυστρία – Zussamen Geh’n

Στα βήματα του Τόμας Φόστνερ από το 1989 θέλησε να πατήσει ο Τόνι Βέγκας, αθίγγανος στην καταγωγή, προκειμένου να εκπροσωπήσει επάξια την Αυστρία. Το τραγούδι είχε καταπληκτικά μελωδία και ατμόσφαιρα και παιζόταν ψηλά στα στοιχήματα για τη νίκη. Δεν θα με χάλαγε μία αυστριακή νίκη με το εν λόγω τραγούδι, τελικά όμως αρκέστηκε στη δέκατη θέση. Ο Τόνι επέστρεψε την επόμενη χρονιά με το εξίσου αγαπημένο «Μαρία Μαγκνταλένα». Δεν ξέρω αν τον έχετε δει πώς μοιάζει σήμερα, χοντρός και φαλακρός… «Αμείλικτος ο χρόνος με τους άντρες, αμείλικτος!» που λέει και μια φίλη μου. Τουλάχιστον δεν πέθανε. 

Ηνωμένο Βασίλειο – One Step Out Of Time

Ο ορισμός της ninetίλας! Βγαλμένο από δίσκο της Kylie Minogue ή του Jason Donovan, γραμμένο στη κλασική συνταγή των Stock Aitken Waterman οι οποίοι τότε μεσουρανούσαν. Θα μπορούσε να ήταν τραγούδι τίτλων σειράς τύπου Full House ή των Neighbours. Ο Ουαλός τραγουδιστής Michael Ball, μεγάλη φίρμα στον τομέα των μιούζικαλ, ήρθε στο Μάλμε με το γνωστό arrogance και αυτοπεποίθηση των Εγγλέζων, και όπως ο Σκοτ Φιτζέραλντ από το 1988 έφαγε τα μούτρα του. Ήρθε δεύτερος, αλλά αυτό για τους Βρετανούς ήταν μεγάλη προσβολή και casuss belli. Το φυσάει και δεν κρυώνει ακόμα. Όταν ερωτήθηκε σχετικά αν θα ξαναπήγαινε Γιουροβίζιον, απάντησε «προτιμώ να μου μπήξετε βελόνες στα μάτια παρά να ξαναπάω!» Εντάξει, το φχαριστήθηκα. 

Ιρλανδία – Why Me?

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πέτυχα τον νικητή. Δεδομένου ότι είχα αρχίσει να βλέπω Γιουροβίζιον εντατικά μόλις το 1990, το γεγονός ότι εντός δύο χρόνων πρόβλεψα τον νικητή μου έδινε τεράστια ικανοποίηση και τόνωνε το εγώ μου. Και να φανταστείτε ότι το 1992 εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Τζόνι Λόγκαν ώστε να θεωρήσει κάποιος ότι επηρεάστηκα εξαιτίας του ονόματος του συνθέτη. Το γεγονός ότι έκτοτε μόνο άλλες δυο φορές πέτυχα τον νικητή, δεν το σχολιάζω. Η Λίντα Μάρτιν ήταν καταπληκτική και η μπαλάντα του Τζόνι Λόγκαν μία από τις αγαπημένες μου νικητήριες ever. Ακόμη το ακούω με τεράστια χαρά και νοσταλγία αυτό το τραγούδι. Η κορύφωση μετά τη γέφυγα, εκεί που σκύβει και φωνάζει why me?, απλά iconic. Κρίμα που πλέον κάτι τέτοιες μουσικές θεωρούνται παλιομοδίτικες. Εγώ δεν τις χορταίνω! I look at you and I ask myself why me? 

Ιταλία – Ραψωδία

Η Ραψωδία είναι άλλο ένα Due Vite. Εννοώ ότι είναι ένα υπέροχο τραγούδι το οποίο όμως έρχεται μετά από μία πολύ κακή ιταλική διοργάνωση. Όπως έσπασαν τις σχέσεις τους η RAI με την EBU μετά την κακή διοργάνωση του 1991 και την πλήρωσε μία τραγουδάρα του 1992, έτσι την πλήρωσε και το Due Vite το οποίο ακολούθησε μετά από μία κακή ιταλική διοργάνωση το 2022. Αμφότερα τα τραγούδια της Μία και του Μάρκο κατατάχθηκαν τέταρτα, ενώ τους άξιζε η πρωτιά. Φυσικά, το διαμέτρημα των πιο πάνω καλλιτεχνών ήταν τεράστιο για να πτοηθούν από το σαμποτάζ στη Γιουροβίζιον, αλλά έχουμε να το λέμε, άπαξ και θυμώσει η EBU δεν σε ξεπλένει ούτε ο Γάγγης! Η Ραψωδία ήταν μία επική στιγμή για τα δρώμενα της Γιουροβίζιον, ένα τραγούδι «πολύ καλό για να συμμετέχει σ’ αυτό το πανηγυράκι». Μα, τι τα θέτε, εδώ η RAI είχε τόσο κλασμένο τον Διαγωνισμό που θεώρησε σωστό να μην γυρίσει καν βίντεο κλιπ για το τραγούδι, και το έστειλε να προβληθεί έτσι, χωρίς εικόνα. Η EBU προκειμένου να το συμμαζέψει, το πρόβαλε φτιάχνοντας ένα κολλάζ από φωτογραφίες της τραγουδίστριας. Η Ιταλία που δεν είναι χώρα που θα κάτσει να σκάσει, συμμετείχε άλλη μια χρονιά και μετά πήρε το καπελάκι της κι έφυγε. Η Μία Μαρτίνι, τεράστια τραγουδίστρια στην Ιταλία, beyond Eurovision, μας άφησε χρόνους το 1995 σε ηλικία 47 ετών. 

Δανία – Alt Den Som Ingen Ser

Τι ωραίο! Τι ωραίο! Τι ωραίο! Στο λάιβ ήταν ακόμα καλύτερο και από το στούντιο. Το ήθελα μέσα στα 3 πρώτα. Ο πατέρας μου ισχυριζόταν ότι ο λόγος που μου άρεσε ήταν επειδή «ήταν κλεμμένο» αλλά όταν τον προκαλούσα να μου κατονομάσει από πού ακριβώς εκλάπη αδυνατούσε να υποστηρίξει την άποψη του. Όπως και να ‘χει, καταλαβαίνω ότι ένα τέτοιο τραγούδι για τη… «μοιχεία», δεν επρόκειτο να διαπρέψει σε μια Γιουροβίζιον που ήταν ακόμα πολύ συντηρητική και καθώς πρέπει. Εμένα μια φορά μου άρεσε. Σε περίπτωση που διερωτάστε πώς είναι σήμερα ο Κένι και η Λόττε, δείτε τους εδώ πριν δυο χρόνια να τραγουδούν σε μία εκπομπή. Από κάτω χορεύουν κάτι γερόντια. Θεέ μου, ήμουν 12 και είμαι 43, έτσι θα καταντήσω κι εγώ! 

Γιουγκοσλαβία – Ljubim Te Pesmana

Εξαιρετικό, μελωδικό, τσιγγάνικο, αλλά προερχόμενο από μία χώρα που την επόμενη χρονιά δεν υφίστατο καν. Θα ήταν παράτολμο να της επιτρέψουν να διεκδικήσει σθεναρά το τρόπαιο παρόλο που στα στοιχήματα ερχόταν πρώτη. Η Έκστρα Νένα αισθησιακή γκομενάρα, ήταν το κάτι άλλο με το λαμπερό της φόρεμα. Από τις πιο ωραίες στιγμές της νύχτας. 

Νορβηγία – Visjoner

Άλλη μια ένοχη απόλαυση μου. Ο ορισμός της φεστιβαλικής μπαλάντας! Τότε δεν μου άρεσε καθόλου, σήμερα όμως το θεωρώ σημείο αναφοράς. Έχω μάθει μέσω ενός podcast ότι γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη Νορβηγία το τραγούδι παρόλο που δεν πήγε καλά. Έχω μάθει επίσης ότι η συμπαθέστατη τραγουδίστρια είναι σήμερα vocal coach στο νορβηγικό Voice, ενώ ο λόγος για τον οποίον την έπιασαν τα γέλια επί σκηνής και την κατέστησαν σημείο αναφοράς, είναι επειδή ο κάμεραμαν της έκανε ένα μορφασμό εκείνη την ώρα τον οποίον η ίδια βρήκε πολύ αστείο και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Είναι να μην τη συμπαθείς; 

Γερμανία – Traume Sind Fur Alle Da

Οι Wind στην Τρίτη και φαρμακερή τους απόπειρα. Εμένα μου άρεσαν και οι τρεις τους απόπειρες αλλά τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει εκείνην του 1987. Το 1992 εμφανίστηκαν πιο μεστοί και ώριμοι αλλά και πιο παρωχημένοι. Η μπαλάντα τους αν και εμένα μια χαρά ευχάριστη μου ακούγεται, πέρασε και δεν ακούμπησε.

Ολλανδία – Wijs Me De Weg

Άλλο ένα τραγούδι που έπρεπε να μεγαλώσω για να το καταλάβω και να εκτιμήσω το brilliance του. Τόσο αυτό, όσο και το Vrede της επόμενης χρονιάς ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους. Ο Χάμφρεϊ Κάμπελ μας άφησε χρόνους πριν λίγες μέρες. Πολύ θανατικό έπεσε στο 1992. 

Αυτά είχα να πω για το 1992. Μια πολύ ευχάριστη χρονιά σε μέσες άκρες Διαγωνιστικά και μία υπέροχη χρονιά αναφορικά με τα προσωπικά μου.