Λαζάνια Και Βυζάκια

 Δύο είναι τα θέματα που θα θίξω στο σημερινό μας ποστ, φίλοι μου. Λαζάνια και βυζάκια. Πώς συνδυάζονται τα δυο; Θα δείτε στη συνέχεια.

Να ξεκινήσουμε με το θέμα των ημερών. Με τη σαρωτική νίκη του Baby Lazagna στον τελικό της Κροατίας που όλοι αναμέναμε πώς και πώς. Το τραγούδι του είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο μου, και δεν θα με χαλούσε καθόλου να ξαναδώ κροατική νίκη, αν θεωρήσουμε ότι η νίκη της Γιουγκοσλαβίας το 1989 ήταν κι εκείνη κροατική. Έχω όμως ενστάσεις. Ενστάσεις οι οποίες μου γεννήθηκαν αφότου παρακολούθησα τις εμφανίσεις του τραγουδιστή τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό της χώρας του.

Το τραγούδι του δεν είναι comedy act! Δεν ξέρω αν το γνωρίζει και ο ίδιος. Το τραγούδι του είναι σοβαρότατο, σύγχρονο και διεθνών αξιώσεων. Δεν είναι cha-cha-cha. Ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να εμφανίζεται ως δευτεροκλασάτος Kaarjia επί σκηνής. Και λέω δευτεροκλασάτος γιατί, κακά τα ψέματα, η Κροατία είναι ακόμα βαλκανική χώρα, με την κακή έννοια, και ό,τι παρουσιάσει αποπνέει μία έμφυτη δευτεράντζα. Παρόλο που η χώρα μπήκε στην ΕΕ από το 2013, δεν έχει ακόμα απωλέσει την νοοτροπία του τσέλιγκα, και αυτό το διαπίστωσα και ιδίοις όμμασι όταν είχα επισκεφτεί τη χώρα την ίδια χρονιά.

Άλλο ο Φινλανδός που στήνει το act του πάνω σε σκανδιναβικές υπερσύγχρονες συνταγές, άλλο ο Κροάτης με το σεμεδάκι. Το μπολερό του Φινλανδού φαντάζει υψηλή ραπτική μπροστά στο κέντημα της γιαγιάς του Κροάτη. Εντάξει, προφανώς ο τύπος σατιρίζει τη χώρα του, το καταλαβαίνω. Αλλά το τραγούδι του δεν είναι αδύναμο για να χρήζει τέτοιας εικαστικής υποστήριξης. Το τραγούδι του έχει κάτι από Imagine Dragons και, κατά τη γνώμη μου, μια χαρά στέκεται μόνο του. Θέλω να πω, αν έβγαινε να το πει συνοδεία μίας ροκ μπάντας θα ήταν τέλειο. Ούτε την ηλίθια χορεύτρια που κάνει φασίνα χρειάζεται, ούτε τον άλλον με τη βαλίτσα, ούτε τα μανίκια τα οποία ξεσήκωσε αυτούσια από τη Φινλανδία του ’23, ούτε τίποτα. 

Για κάποιο λόγο οι χώρες θεωρούν ότι αν αντιγράψουν εκείνον που πέτυχε την προηγούμενη χρονιά θα εκτιμηθούν. Αμ δεν πάει έτσι. Τουναντίον. Όπως δεν εκτιμήθηκε κανείς μετά την επιτυχία του Fuego (από το 2019 μέχρι και το 2022 μέτρησα τουλάχιστον πέντε απομιμήσεις της Φουρέιρα), έτσι δεν θα εκτιμηθεί κανείς που αντιγράφει το cha-cha-cha. Το τραγούδι της Κροατίας είναι κλάσεις ανώτερο του Φινλανδικού και είναι έγκλημα να υπάρχουν στοιχεία τού στην σκηνική του παρουσίαση. Ο Μάρκο πρέπει επειγόντως να αναθεωρήσει την αισθητική της σκηνικής του παρουσίας, να πετάξει οπωσδήποτε τα κεντητά μανίκια και να θριαμβεύσει όπως του αξίζει. Το τραγούδι του είναι τεράστια επιτυχία και μου έχει κολλήσει σε βαθμό που το τραγουδώ ακόμη και στον ύπνο μου.

Ας περάσουμε στο επόμενο μας θέμα.

Έκανα διάδρομο χθες, και έβλεπα ταυτόχρονα Γιουροβίζιον 1992!

Το βράδυ του τελικού, όσοι θυμάστε, πριν από κάθε τραγούδι προβαλλόταν μία καρτ ποστάλ από τη χώρα που θα ακολουθούσε. Το φιλμάκι αυτό ήταν εγχώριας παραγωγής. Δηλαδή, το δικό μας το έφτιαξε το ΡΙΚ. Στο βίντεο κλιπ προβάλλονται οι κατεξοχήν ομορφιές της νήσου μας, όμως υπάρχουν και 2-3 πλάνα από τις παραλίες της Αγίας Νάπας στα οποία προβάλλονται παρατεταμένα τα γυμνά στήθη διαφόρων τουριστριών.

Οι πιο παλιοί θα θυμάστε ότι τη δεκαετία του ’80 και μέχρι τα μέσα του ’90 οι «γυμνόστηθες σκανδιναβές» ήταν ένα από τα εκθέματα της χώρας μας, ήταν μία ατραξιόν που προσέλκυε όλο τον εγχώριο ανδρικό πληθυσμό στις παραλίες και ήταν θέμα συζήτησης. Θυμάμαι τον πατέρα μου, τότε, να μου λέει «πάμε να δούμε κανένα βυζάκι». Όπως θα έχετε διαπιστώσει, αυτό το θέαμα έχει πια εκλείψει. Εξέλειψε απότομα μπορώ να πω, και μπορούμε να φανταστούμε τους λόγους. Δεν ζούμε πια σε ασφαλείς καιρούς, ούτε τολμά εύκολα η τουρίστρια να εκτεθεί για να ακούσει μετά το «πήγαινε κι αυτή γυρεύοντας».

Βλέποντας όμως το κλιπάκι ξανά με τα μάτια του 2024 αναρωτήθηκα ευλόγως το εξής: Πώς είχε επιτρέψει η EBU την προβολή του συγκεκριμένου κλιπ στη διάρκεια ενός «οικογενειακού σόου» όπως ο Διαγωνισμός της Γιουροβίζιον και πώς δεν ζητήθηκε από το ΡΙΚ να αφαιρέσει τα συγκεκριμένα πλάνα ως «προσβλητικά», «σεξιστικά» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. 

Εικάζω ότι, ο πιθανότερος λόγος είναι ότι η Ευρώπη το 1992 ήταν ακόμα ευρωπαϊκή. Δεν ήταν τίγκα στο μουσλίμι όπως είναι σήμερα. Το 1992 ο Ευρωπαίος θεωρούσε ότι μία γυναίκα που τα προτάσσει φόρα παρτίδα είναι χειραφετημένη, άνετη, ισότιμη. Το 2024 μία γυμνόστηθη τουρίστρια «μπορεί να προκαλέσει το αίσθημα θρησκευτικών ομάδων». Και όταν η ίδια η EBU προσλαμβάνει δημοσιογράφους με μαντίλες για να καλύπτουν τα παρασκήνια του Διαγωνισμού, χάριν πολυπολιτισμικότητας και δήθεν συμπερίληψης (= η νέα μαλακία που σκαρφίστηκε η Αριστερά για να μας τα κάνει τούμπανα), άντε να πείσει μετά ότι δυο βυζάκια, στρουμπουλά, στητά και όμορφα, δεν βλάπτουν κανέναν. 

Η Ευρώπη ήταν πιο Ευρώπη το 1992. Σήμερα είναι η χαβούζα του κάθε πικραμένου. Η Ευρώπη πέθανε και αργήσαμε να το συνειδητοποιήσουμε.