I Say: Euro! - You Say: Vision!

 Τι υπερθέαμα ήταν αυτό!

Πόσα χρόνια είχα να χαρώ τη Γιουροβίζιον και να μην μπορώ να της βρω ψεγάδι!

Ημιτελικάρα!

Εγγλέζοι και BBC! Τι άλλο να πεις.

Υπέροχη σκηνή; Oh yes!

Υπέροχες, έξυπνες και καλογυρισμένες καρτ ποστάλ; Oh yes!

Υπέροχη εικόνα και γενικότερο camera work? Oh yes!

Ωραία κείμενα και εγγλέζικο χιούμορ to the point? Oh yes!

Interval Act με διεθνές όνομα της ποπ μουσικής σκηνής από τον Α’ κιόλας ημιτελικό; Oh yes!

Ωραία αποτελέσματα χωρίς δυσάρεστες ανατροπές; Oh yes!

Ωραιότατες παρουσιάστριες, ειδικά η Εγγλέζα με το πολύχρωμο φόρεμα; Oh yes!

Τίποτα δεν με χάλασε, και για τίποτα δεν γκρίνιαξα. Είδαμε μια Γιουροβίζιον όπως θα έπρεπε να είναι όλες τους! Ακόμη και οι ουκρανικές δόσεις και αναφορές ήταν τόσο-όσο, χωρίς να με ενοχλούν. Συγκριτικά με την ιταλική περσινή διοργάνωση, ανεβήκαμε σκάλες ολόκληρες σε όλα τα επίπεδα όσον αφορά στην παραγωγή.

Σχετικά με τα τραγούδια, η μόνη χώρα που βγήκε και γάμησε και μου έδωσε winner vibes ήταν το Ισραήλ. Ούτε η Σουηδία, ούτε η Φινλανδία, ούτε η Νορβηγία ήταν τέλειες. Η Νορβηγίδα ήταν ερμηνευτικά ασταθής στην αρχή από το τρακ, η Σουηδία δεν έχει τη γοητεία που εξέπεμπε στο melodifestivalen (το ίδιο έπαθε πέρσι και η Cornelia Jacobs της οποίας η κάλυψη στο Τορίνο ήταν υποδεέστερη συγκριτικά με τη Στοκχόλμη), ενώ ο Φινλανδός έδειχνε τόσο σίγουρος για τη νίκη που ένιωθα ότι δεν το έπαιρνε και πολύ στα σοβαρά και ότι το «γελούσε». Η μόνη, επαναλαμβάνω, που έριξε ατομική βόμβα, ήταν η Νόα (ή πως στο καλό τη λένε, δεν ξέρω πώς προφέρεται το όνομά της). Φυσικά, δεν επιθυμώ μία νέα νίκη του Ισραήλ τόσο σύντομα, αλλά εψές μόνο αυτοί έδειχναν ότι το ζούσαν. 

Χάρηκα τρομερά, σαν να ήταν η δική μου χώρα, με την πρόκριση της Πορτογαλίας. Αγαπώ του Πορτογάλους, το έχω ξαναπεί, τους συμπαθώ από τον καιρό των Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα, έχω πάει Λισαβόνα και τη λάτρεψα, και τους θεωρώ εξίσου κακομοίρηδες με εμάς, οπότε χθες ταυτίστηκα μαζί τους. Θεωρούσα οριακή την πρόκριση, και κακά τα ψέματα, ήταν λίγο φτωχική η παρουσίαση τους, αλλά τελικά τα κατάφεραν! Επίσης, δεν εξεπλάγην με την πρόκριση της Κροατίας. Τα έχω ξαναπεί περί του τραγουδιού αλλά ήμουν σίγουρος ότι μια τόσο τέλεια βλακεία θα βρει ανταπόκριση στο televoting. Το Αζερμπαϊτζάν δεν είχε την παραμικρή ελπίδα μετά από την εμφάνιση της Λορίν. Χώρια που του ξεκόλλησε το λουρί της κιθάρας του ενός εκ των δύο και έμεινε να χάσκει προσπαθώντας να συνεχίσει να τραγουδά δίχως να ξέρει τι να κάνει με τα χέρια του.

Η Ολλανδία άνευρη και κοιμισμένη, ορθώς αποκλείστηκε. Η Τσεχία εξαιρετική αισθητικά, δεν μας έχει συνηθίσει η χώρα σε τέτοιες υψηλού επιπέδου εμφανίσεις. Επίσης, δίκαιη θεωρώ και την πρόκριση της Ελβετίας η οποία είναι “grower” και πλέον άρχισε να μου αρέσει. Όμως, να πω κι ότι ξενέρωσα με την πρόκριση της Μολδαβίας, παρόλο που την περιμέναμε. Πραγματικά απορώ σε ποιον αρέσει αυτή η μαλακία και απορώ ποιος μπήκε στον κόπο και τη ψήφισε. Έβαλαν και τον νάνο να κάνει το ξωτικό με τον «μαγικό αυλό», θεέ μου, πόσο άβολο! Αντ’ αυτής θα επιθυμούσα πρόκριση Μάλτας, η οποία παρόλον τον σκηνικό αχταρμά, μου άρεσε.

Είχα μια ανησυχία για το πώς θα καθοριστούν τα αποτελέσματα χωρίς τις κριτικές επιτροπές, αλλά ευτυχώς, με εξαίρεση την Κροατία, δεν είχαμε δυσάρεστες εκπλήξεις και πέρασαν όντως αυτά που περιμέναμε. Φυσικά, δεν ήταν τόσο δύσκολο να γίνουν προβλέψεις όταν από τους 15 έπρεπε να προκριθούν οι 10. Όπως και να ‘χει, όλα δείχνουν ότι το κοινό ωρίμασε και ψήφισε, τουλάχιστον χθες, με γνώμονα το τραγούδι και το θέαμα και ελπίζω πως δεν θα επαναληφθούν οι καταστάσεις που ζήσαμε από το 2004 μέχρι το 2009 όπου είχαμε μόνιμα καβατζωμένες στον τελικό όλες τις πρώην Γιουγκοσλαβικές οι οποίες αλληλό-ψηφίζονταν μεταξύ τους. Ο Θεός έδωσε και πτώχευσαν, κι έτσι από τις έξι χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μόνο τρεις πλέον διαγωνίζονται.

Στο σχολιασμό του ΡΙΚ είχαμε και φέτος την Μελίνα Καραγεωργίου και τον Αλέξανδρο Ταραμουντά. Χαίρομαι που αποφεύχθηκαν οι πειραματισμοί όπως παλιότερα που κάθε χρόνο είχαμε κι από έναν τυχάρπαστο να μας σχολιάζει. Ευτυχώς επέστρεψαν στην Καραγεωργίου που είναι εξαιρετικά ενημερωμένη, μετρημένη, σοβαρή και τόσο-όσο. Βέβαια, της έβαλαν και πάλι μαζί της τον Ταραμουντά, εικάζω για να σπάζει λίγο η σοβαρότητα – πάντα χρειάζεται και ένας καραγκιόζης να χαλά το κλίμα, τον οποίο προσωπικά θεωρώ άθλιο από όλες τις απόψεις. Εκφορά λόγου επιπέδου κυπριακού σκετς, χιούμορ επιπέδου casa de Mikel, χώρια που ακόμα δεν έμαθε τι πάει να πει μεταδίδω ζωντανό πρόγραμμα και δεν μπορούσε να σιωπήσει ή να ολοκληρώσει την πρότασή του όταν έπρεπε. Εν πάση περιπτώσει, επειδή θεωρώ ότι το ΡΙΚ είναι ένα άστατο, αψυχολόγητο και εν γένει άχρηστο κανάλι, πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Επομένως ας το ευχαριστήσουμε που είχαν τουλάχιστον την ιδέα να συνεχίσουν με την Καραγεωργίου και φέτος, και ελπίζω να μείνει μόνιμη από δω και μπρος. Όσο για τον Ταραμουντά, δεν πειράζει, μπορούμε να τον αντέξουμε. Δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια.

Αυτά είχα να πω. Γενικά καταπόλαυσα το πρόγραμμα και ελπίζω σε ακόμα περισσότερα την Πέμπτη και το Σάββατο.