Η Καλύτερη Γιουροβίζιον Των Τελευταίων Δεκαετιών

 Όχι που θα πήγαινα να κοιμηθώ πριν να σας γράψω την αναφορά μου.

Λοιπόν, δύο είναι τα ζουμιά αυτής της νύχτας: Η καλύτερη Γιουροβίζιον των τελευταίων ετών και το τεσσάρι της Ελλάδας. Αναλυτικά:

Είδαμε, κατά τη γνώμη μου, την καλύτερη Γιουροβίζιον των τελευταίων 25 χρόνων. Από πλευράς διοργάνωσης, εννοώ. Η τελευταία φορά που είδα Διαγωνισμό και μου βγήκαν τα μάτια έξω ήταν το 1997 στην Ιρλανδία. Τότε ήμουν ακόμα παιδάκι και ήταν εύκολο να ενθουσιαστώ. Δεν περίμενα με τίποτα ότι στα 43 μου θα έβλεπα ξανά Γιουροβίζιον και θα ένιωθα τόσο περήφανος που αυτό είναι το αγαπημένο μου πρόγραμμα. Εξαιρετική παραγωγή! Η έναρξη ήταν το κάτι άλλο! Τα Interval Acts μνημειώδη! Τα γραφικά, τα φώτα, η ευκρίνεια, η σκηνή (αυτά τα ξαναείπαμε), όλα ήταν όλα πέραν πάσης προσδοκίας μου! Εύγε στο BBC και στους Εγγλέζους, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει του χρόνου για να ξεπεραστεί αυτό το έπος. Και να σκεφτείτε ότι φέτος έλεγα να πάω με φυσική παρουσία στη Γιουροβίζιον, παρέα με ένα φίλο μου που ζει εκεί κοντά και ο οποίος με κάλεσε, αλλά λόγω διαφόρων παραγόντων, κυρίως οικονομικών, είπα «καλύτερα από τον καναπέ μου». Ε, όχι, το μετάνιωσα. Αυτό το θέαμα δεν μπορώ να φανταστώ τι vibe θα εξέπεμπε μέσα στην αίθουσα!

Κέρδισε η Σουηδία. Η μία εκ των δύο παραφωνιών της βραδιάς. Ευτυχώς το σόου στην ολότητά του υπερκάλυψε τη ξενέρα μου με τη νίκη. Θα μου πεις, αν έβγαινε η Φινλανδία θα πανηγύριζες; Όχι, βέβαια! Παρόλο που προτιμούσα να βγει το χαζό με το πράσινο μπολερό, εντούτοις πάλι θα γκρίνιαζα με την κατάντια της μουσικής βιομηχανίας. Κάθε λίγα χρόνια προκύπτει ένας συμπαθής καραγκιόζης και κερδίζει τις εντυπώσεις. Βλέπε Νέττα, βλέπε Κοντσίτα, βλέπε Λόρντι. Φέτος η Λορίν είχε τεράστια παρακαταθήκη και ιστορία στην πλάτη της για να μπορέσει ο κάθε Κάργια να την προσπελάσει. Η ταπεινότητα με την οποία αντιμετώπισε τη νίκη της, καθισμένη στην τοστιέρα της κοιτάζοντας το πλήθος και απολαμβάνοντας τη στιγμή ήταν υποδειγματική πάντως. Καμία έπαρση, καμία αλαζονεία. Πολύ ζεν, σε όρια αηδίας ίσως, αλλά ναι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν με κέρδισε η στάση της. 

Όπως και να ‘χει, για μένα, το καλύτερο τραγούδι ήταν της Ιταλίας και δεύτερο της Γαλλίας. Την καημένη τη Λα Ζαρρά τη χαντάκωσαν με το στήσιμο που της έκαναν, δεν ήταν δυνατόν να υποστηρίξει το τραγούδι από 5 μέτρα ύψος. Λίγη η 16^η θέση για ένα τέτοιο τραγούδι. Ας πρόσεχαν.

Σας είχα πει ότι και η Αυστρία που θα ανοίξει τον τελικό θα καταποντιστεί και θα πάθει Έλενα Τσαγκρινού. Κατέληξε και η Αυστρία στη 15^η θέση, μία θέση καλύτερη από της Κύπρου το 2021.

Και τώρα ας πάμε στο μέγα, εθνικό ζήτημα που προκύπτει από την αποψινή βραδιά! Το τεσσάρι της Ελλάδας! Σας είχα γράψει ένα ποστ σχετικό με τα ελληνοκυπριακά και την ανταλλαγή βαθμολογίας πριν λίγες μέρες. Ο Θεός με φώτισε και το έγραψα τότε! Scripta manent. Σας είχα πει ότι το κόμπλεξ καλά κρατεί και ότι η Ελλάδα παραδοσιακά θεωρεί ότι η Κύπρος της οφείλει τυφλή υποταγή και υποστήριξη ως η Μητρόπολη, αλλά το αντίθετο δεν θεωρείται δεδομένο και πρέπει να κερδίζεται με αίμα και ιδρώτα. Ορίστε φέτος, βρήκε τέλεια εφαρμογή η θεωρία μου. Η Ελλάδα δεν χώνεψε ότι κόπηκε τις προάλλες από τον ημιτελικό, και προ πάντων, δεν χώνεψε ότι τα κατάφερε η Κύπρος.

Αν δείτε και τα σχόλια των φανατικών Ελλαδιτών γιούροφαν, θα δείτε ότι ακόμη και τώρα δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι το τραγούδι του Βερνίκου ήταν για τον πούτσο. Τους φταίει η ΕΡΤ, τους φταίει το στήσιμο, τους φταίνε εκατό άλλα πράματα, αλλά «το τραγούδι ήταν συμπαθητικό και με λίγο περισσότερο φροντιστήριο θα περνούσε». Αυτή είναι η τάση στα σόσιαλ μίντια. Καμία διάθεση για ειλικρινή αυτοκριτική. Ε, άμα δεν είναι έτοιμοι να δουν τα χάλια τους, πώς θα δεχτούν ότι πέρασε η Κύπρος «που δεν στέλνει ποτέ κάτι δικό της και την πριμοδοτούν οι Σουηδοί».

Τέτοια λένε. Αλλά το δωδεκάρι όταν διαγωνίζονται στον τελικό, μια χαρά το απαιτούν και το θεωρούν και δεδομένο. Φυσικά, τα φετινά χαΐρια δεν είναι τίποτα. Εδώ, το 2018 (όπου πάλι αποκλείστηκε η Ελλάς, τι σύμπτωση), έγραφαν παντού στα σόσιαλ για το «Φουέγκο» ότι «δεν είναι και το καλύτερο τραγούδι», «εμένα δεν μ’ αρέσει», αλλά, «η Φουρέιρα το έσωσε». Ναι, λες και δεν το ξέραμε ότι δεν επρόκειτο για το νέο Nocturne, τους Έλληνες γιούροφαν περιμέναμε να μας υποδείξουν ότι το Φουέγκο ήταν εύπεπτο και ότι η Φουρέιρα με τη σκηνική της παρουσία το ανέδειξε και το έσωσε. Θαρρείς και η Ελλάδα κέρδισε τη Γιουροβίζιον το 2005 με καμιά ψαλμωδία του Μίκη Θεοδωράκη ή κάποια μελωδία του Χατζηδάκι. Δεν ήταν με τα shake it και τα die for you που πήρε μπρος. Κόμπλεξ φουλ!

Τώρα θα μου πεις, ήταν το κυπριακό τραγούδι το καλύτερο της βραδιάς; Όχι δεν ήταν. Και με το 8αρι και με το 10αρι θα ήμουν ευχαριστημένος, μη ου πω και με 7ρι. Δεν θεωρώ ότι το 12άρι είναι θέσφατο και κατοχυρωμένο εφ’ όρου ζωής. Αλλά δεν υπήρχε λόγος να μας το στερήσουν ειδικά φέτος όταν με 8 πόντους παραπάνω η Κύπρος θα έμπαινε δεκάδα! Δεκάδα!! Πόσο συχνά βλέπει η Κύπρος τη δεκάδα και της τη στερεί η Ελλάδα;! Ειδικότερα όταν η ίδια η Ελλάδα δεν διαγωνιζόταν καν στον τελικό φέτος και δεν είχε να χάσει, ούτε να κινδυνέψει εξαιτίας μας το παραμικρό.

Ποιοι ανώμαλοι απαρτίζανε την κριτική επιτροπή της ΕΡΤ είμαι πολύ περίεργος να μάθω. Γιατί δεν είναι μόνο το 4αρι προς την Κύπρο το πρόβλημά μου. Το πρόβλημά μου είναι ότι έδωσαν 12 στο Βέλγιο. Συμπαθέστατο τραγούδι φυσικά, αλλά δεν γίνεται να έχουν αγνοήσει πλήρως την Ιταλία, να της έδωσαν μηδέν, και να είδαν στο Βέλγιο το απόλυτο τραγούδι για δωδεκάρι. Ανώμαλοι! Πέντε κουφοί και ανώμαλοι! Θα μάθω τα ονόματά τους και θα επανέλθω.

Το φετινό 4άρι δεν θα μείνει αναπάντητο, αγάπες. Κι αν η Κύπρος σας περισσεύει από σύμμαχος, ευχαρίστως να τα σπάσουμε. Αν νομίζετε ότι πρωτεύετε και χωρίς εμάς, ο δρόμος είναι ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα. Ούτε η Βουλγαρία συμμετέχει πια για να σας ψηφίζει, ούτε τα Σκόπια, ούτε η Βοσνία, ενώ η Ρουμανία έχει προ πολλού κρατήσει αποστάσεις. Δεν υπάρχει το ρεύμα που υπήρχε από το 2004 έως το 2010. Αν νομίζετε ότι σας παίρνει να χάσετε και την Κύπρο από σταθερή αιμοδότη, εδώ είμαστε να γελάσουμε.

Είναι η δεύτερη φορά που η Κύπρος χάνει μία καλύτερη θέση στον πίνακα βαθμολογίας εξαιτίας της Ελλάδος και της άρνησής της να ψηφίσει «εθνικά». Η πρώτη ήταν το 1995 όπου ο Άλεξ Παναγή θα ερχόταν 7^ος αν έπαιρνε 12άρι από την Ελλάδα και όχι οκτάρι. Του το στέρησαν γιατί ο στίχος «Είμαι ο Έλληνας που πολεμά» κρίθηκε τα μάλα εθνικιστικός από την κριτική επιτροπή. Την ίδια χρονιά που η Ελλάδα τραγουδούσε μια «προσευχή», για το μακεδονικό! Είναι αυτή η χώρα στα καλά της; Ρητορικό το ερώτημα.

Όπως και να ‘χει, ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκα. Ο Λάμπρου που ως προχθές δεν τον ήξερε η μάνα του, και τον είχαμε οριακά για τον τελικό, ξαφνικά αφήνει εγκύους από τηλεοράσεως μέχρι και τις οικιακές συσκευές. Έτσι γράφουν στα τουίτερ. Και από εκεί που έλεγα ότι θα πάει άπατος στον τελικό ανάμεσα στα μεγαθήρια, κατέληξε 12^ος αφήνοντας πίσω του 4 χώρες των big5, ακόμα και χάνοντας τη δεκάδα για πολύ λίγους βαθμούς (Σοβαρά τώρα, μας πέρασε η Λιθουανία και η Εσθονία, αν είναι δυνατόν!).

Εξακολουθώ να εμμένω στις απόψεις μου, να πιστεύω ότι η Γιουροβίζιον θέλει εκπροσώπους ονόματα- φίρμες, να πιστεύω ακράδαντα ότι θέλει παραδοσιακό ήχο και λαϊκά τραγούδια. Φέτος ο τύπος από τον Κάθηκα Πάφου τα είχε όλα με το μέρος του. Αυτό θα πει να έχεις άστρο. Οπότε ναι, τα θερμά μου συγχαρητήρια και τις πιο εγκάρδιες μου ευχαριστίες. Το να παίρνουμε δεκάρι από την ράντομ Πολωνία και να είμαστε στο τοπ10 χωρών που δεν μας ψηφίζουν παραδοσιακά, όπως είναι η Εσθονία και η Φινλανδία, ήταν ένα τρομερά ευχάριστο γεγονός. Το θετικό είναι ότι και στην τήλε-ψηφοφορία πήγαμε αξιοπρεπέστατα, πήραμε ισότιμο αριθμό βαθμών όσο πήραμε πάνω-κάτω από τις επιτροπές που σημαίνει ότι αρέσαμε κατά γενική ομολογία.

Πήγαμε καλύτερα κι από ό, τι πήγαμε με τη Τάμτα, και από ό, τι πήγαμε με τη Τσαγκρινού. Το βούρλο την Ανδρομάχη δεν θέλω να τη θυμάμαι. Την έχω διαγράψει. Και εις ανώτερα θα ευχηθώ στην πατρίδα, που μπορεί να με ταλαιπωρεί καθημερινά και να με φέρνει στα πρόθυρα εγκεφαλικού 200 φορές τη μέρα, αλλά κάπου-κάπου μου δίνει και μια συγκίνηση για να μην μεταναστεύσω μια ώρα αρχύτερα.

Ήταν η πρώτη Γιουροβίζιον που είδα παρέα με τον γιο μου. Συγκινητικό! Κρατούσαμε καρτέλες και ψηφίζαμε όπως έκανα εγώ με τους γονείς μου όταν ήμουν λίγο μεγαλύτερος του. Τα σημερινά παιδιά είναι πιο μπροστά από την ηλικία τους. Του άρεσαν οι Γερμανοί και έμεινε ξύπνιος να τους δει και μετά να πάει για ύπνο. Ένας Θεός ξέρει πώς θα του πω αύριο ότι ήρθαν τελευταίοι. Πρέπει να σκεφτώ δικαιολογία και πώς να του το φέρω.

Ας κλείσουμε θετικά. Ήταν, επαναλαμβάνω, η καλύτερη Γιουροβίζιον εδώ και χρόνια! Του χρόνου οι Σουηδοί, αν και εγγύηση ποιότητας στη Γιουροβίζιον, θα δυσκολευτούν τρομερά να προσπεράσουν όλα όσα έγιναν στο Λίβερπουλ.

Θα το πω από τώρα, όχι άλλον Mans Zelmerlow! Την Petra Mede τη συζητώ.