Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη! Πού μείναμε ; Α, ναι, στις συμμετοχές του 1998, του β’ μέρους!
15. Ρουμανία – Eu Cred
16. Ηνωμένο Βασίλειο – Where Are You?
Τις προάλλες οδηγούσα, και σε μία από τις σπάνιες φορές που έβαλα να ακούσω εγχώριο ραδιόφωνο, έπεσα σε ένα σταθμό που έπαιζε το Where Are You. Το είχα στο χαμηλό και δεν το αναγνώρισα αμέσως. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι στα αφτιά μου ακουγόταν κάτι πολύ σύγχρονο και σημερινό. Αυτό το τραγούδι τελικά, ήταν πολύ μπροστά! Είναι απίθανο που ακόμα παίζεται στα ραδιόφωνα και νιώθεις ότι βγήκε χθες, και όχι πριν 25 χρόνια! Θυμάμαι ότι το 1998 θεωρούνταν φαβορί, αλλά τότε διένυα περίοδο υπερβολικής αντιπάθειας προς την Αγγλία και δεν ήθελα να κερδίσει με τίποτα, ιδιαίτερα επειδή είχα μπουχτήσει με τις απανωτές νίκες της Ιρλανδίας κάθε χρόνο. Μία δεύτερη, συνεχόμενη αγγλική νίκη θα μου καθόταν στον λαιμό. Επίσης, είχε ακουστεί, (δεν το έχω διασταυρώσει όμως), ότι ένας εκ των συνθετών του τραγουδιού ήταν κυπριακής καταγωγής και δεν το χώνευα ότι υπάρχουν ταλαντούχοι Κύπριοι που αντί να καθίσουν να συνθέσουν για τη χώρα τους πάνε και πριμοδοτούν τις ξένες. Εν πάση περιπτώσει, το Where Are You το κατατάσσω στην κατηγορία «πολύ καλό για τη Γιουροβίζιον». Είναι δώρο για όλους εμάς το ότι έχουμε αυτό το τραγούδι στην ιστορία του Διαγωνισμού. Ακόμη και σήμερα που το έβλεπα, δεν έβρισκα το παραμικρό λάθος. Το μόνο του λάθος ήταν ότι εκπροσώπησε το Η.Β. εντός έδρας, στη χρονιά της Ντάνας και έχοντας κερδίσει την προηγούμενη χρονιά με ένα τραγούδι που ήταν έτσι κι αλλιώς ύμνος. Υπό άλλες συνθήκες και σε άλλη χρονιά θα έβγαινε πρώτο με συνοπτικές.
17. Κύπρος – Γένεσις.
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης επιθυμούσε διακαώς μία εκπροσώπηση της Κύπρου στον Διαγωνισμό ώστε να του ανοίξουν οι πόρτες για καριέρα στην Αθήνα. Τότε η Γιουροβίζιον ήταν το διαβατήριο αφού οι περισσότεροι επιτυχημένοι Κύπριοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα, έπρεπε πρώτα να περάσουν από τη Γιουροβίζιον για να τους ακούσουν οι εταιρείες. Ο Χατζηγιάννης το πάλευε από τα δεκαπέντε του χρόνια. Συμμετείχε στους εγχώριους εθνικούς τελικούς δυο φορές πριν πάρει το χρίσμα με το Γένεσις. Μία φορά το 1995 με δύο συμμετοχές, μία φορά το 1996. Το 1997 απείχε. Όπως έχω ξαναγράψει, στην Κύπρο οι καλλιτέχνες πήγαιναν στη Γιουροβίζιον με τη σειρά. Ξέραμε ότι το 1992 ήταν η σειρά της Ευρυδίκης, ξέραμε ότι το 1995 ήταν η σειρά του Άλεξ Παναγή, ξέραμε ότι το 1996 θα πήγαινε ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου κοκ. Ε, το 1998 ήρθε επιτέλους και η σειρά του Χατζηγιάννη. Του έμελλε να πάει με το Γένεσις ένα πολύ μέτριο τραγούδι κατά τη γνώμη μου, το οποίο πατούσε σε παλιότερες συνταγές και δυστυχώς έπεσε σε μια χρονιά που η Γιουροβίζιον πήγε ολόκληρες δρασκελιές μπροστά και δεν άντεχε άλλο τις συνηθισμένες συνταγές. Εκτός των άλλων, ο Χατζηγιάννης κληρώθηκε να διαγωνιστεί ανάμεσα σε δυο μεγάλα φαβορί, την Αγγλία και την Ολλανδία και έτσι σαντουιτσοποιήθηκε, κοινώς πολτοποιήθηκε ανάμεσα σε συμπληγάδες. Παρόλα αυτά δεν τα πήγε κι άσχημα υπό τις περιστάσεις. Η ενδέκατη θέση ήταν αξιοπρεπέστατη αν σκεφτείς ότι πολύ καλύτερα τραγούδια που έστειλε η Κύπρος, όπως το «Ταιριάζουμε» και το «Είμαι Άνθρωπος Κι Εγώ» είχαν την ίδια κατάταξη.
Επιπλέον, ο Χατζηγιάννης είχε να αντιμετωπίσει διάφορα απρόοπτα στο Μπέρμινγχαμ. Διάβασα σε μία συνέντευξη του τότε αρχηγού αποστολής ότι το στήσιμο του τραγουδιού ήταν εντελώς διαφορετικό στην αρχή. Θα έβγαιναν με αρχαιοελληνικές χλαμύδες σε κύκλο, σαν σκηνή αρχαίου δράματος και τα φωνητικά θα ήταν πιο γκόσπελ. Όμως στην πρόβα διαπίστωσαν ότι τα ρούχα δεν φωτίζονταν καλά και δεν αναδεικνύονταν όσο ήθελαν στην τηλεόραση. Το γεγονός προκάλεσε πανικό στην κυπριακή αποστολή η οποία έτρεχε την τελευταία στιγμή να αλλάξει το στυλ και το κόνσεπτ. Από τα αρχαιοπρεπή ράσα βρέθηκαν όλοι με μαύρα επί σκηνής, κάτι που όσο να πεις, δεν έδενε με το πνεύμα του τραγουδιού, και συν τοις άλλοις, τόσο δραστικές αλλαγές την τελευταία στιγμή προκάλεσαν επιπλέον άγχος και ανασφάλεια.
Όντως, το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Ο Χατζηγιάννης εμφανίστηκε πολύ ντεφορμέ κατ’ εμέ. Αγχωμένος, σφιγμένος, φώναζε (λένε ότι έφταιξε η ένταση του ήχου που ήταν πιο ψηλά από ό,τι έπρεπε αλλά εγώ νομίζω ότι αυτό αποτελεί δικαιολογία), και δεν είχε ούτε ένα wow moment κατά τη διάρκεια του τρίλεπτου. Δεν είχε τίποτα από το δέος που εξέπεμψε ο Παναγή στη «φωτιά», ή το «νταμ παπαντάμ» του «Μάνα μου» την προηγούμενη χρονιά. Η έκφραση του Χατζηγιάννη όσο διαρκούσε η ερμηνεία έλεγε «κάνε Θε μου να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα αυτό το βασανιστήριο».
Πιστεύω ότι η Γιουροβίζιον βγήκε ξινή στον Χατζηγιάννη. Ερχόμενος από μία Κύπρο στην οποία τον «άππωναν» και τον σύγκριναν με τον Νταλάρα, βρέθηκε σε έναν Διαγωνισμό στον οποίο θεωρούνταν ως "άλλος ένας". Όντας συνηθισμένος να κάνει περισσότερο ντόρο με τις εγχώριες εμφανίσεις του, όταν αντιλήφθηκε ότι για τη Γιουροβίζιον θα ήταν απλά μία ακόμα συμμετοχή, προσγειώθηκε ανώμαλα στην πραγματικότητα.
Βρήκα το πιο κάτω βιντεάκι κάποτε, όταν σέρφαρα στο διαδίκτυο. Είναι το ρεζουμέ της εβδομάδας του Διαγωνισμού από διάφορα πάρτι κτλ. Ο τύπος που το ετοίμασε, απαθανάτισε και ένα πλάνο του Χατζηγιάννη την ώρα μιας φωτογράφησης για το BBC. Πεθαίνω στα γέλια με τη συγγενική φωνή που ακούγεται εκτός πλάνου και η οποία τον παρακινεί «να χαμογελά γιατί είναι ένας κούκλαρος». Είναι εμφανής η αμηχανία του στο συγκεκριμένο πλάνο. Η δική μου ερμηνεία του ύφους του είναι «δεν τα περίμενα έτσι τα πράγματα / ήθελα περισσότερη σημασία». Βέβαια, δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά δεν θέλεις και πτυχίο για να καταλάβεις κάποια πράγματα. Πατήστε στο βίντεο να το δείτε, το έχω προγραμματίσει να παίξει ακριβώς στη συγκεκριμένη φάση.
Περαιτέρω, δεν κατάφερε να μπει στο τοπ10. Μπορεί η ενδέκατη θέση να είναι μια χαρά τηρουμένων των αναλογιών, αλλά ο Χατζηγιάννης ήλπιζε σε κάτι υψηλότερο. Με τούτα και μ’ εκείνα δεν εκπλήσσομαι ποσώς που από τον καιρό που ο Χατζηγιάννης πήγε στην Αθήνα και καταξιώθηκε έριξε μαύρη πέτρα πίσω του στον τομέα Γιουροβίζιον. Εννοείται το «Γένεσις» δεν το ξανατραγούδησε ποτέ λάιβ, ενώ στο ενδεχόμενο να ξαναπάει στον Διαγωνισμό από όταν έγινε φίρμα και μετά, απαντούσε πάντα αρνητικά. «Δεν είναι προτεραιότητα μου η Γιουροβίζιον» απαντούσε. Βέβαια, πέρσι ακούστηκε ότι θα συνεργαζόταν με τον Άλεξ Παπακωνσταντίνου για να γράψουν μαζί το τραγούδι της Κύπρου αλλά η συνεργασία δεν ευοδώθηκε. Τώρα που έπιασε και το υφυπουργεία δεν νομίζω να το επιχειρήσει σύντομα. Βέβαια, τώρα πια, δεν ξέρουμε κι αν θέλουμε εμείς.
Θεωρώ ότι είναι κρίμα που ο Χατζηγιάννης μας εκπροσώπησε στα άγουρα, σχετικά, του χρόνια. Αν τον στέλναμε τη δεκαετία 2000-2010 μπορούσαμε και να είχαμε κερδίσει.
18. Ολλανδία – Hemel En Aarde.
Το Heme En Aarde το έβρισκα λίγο τραγούδι "σιγουράκι", λίγο τραγούδι συνταγή Γιουροβίζιον και δεν το είχα περί πολλού. Εν τέλει προφανώς άρεσε για να το κατατάξουν τέταρτο. Η Edsilia είναι μία τεράστια και συμπαθέστατη προσωπικότητα εξ ου και τόσα χρόνια μετά την έβαλαν να παρουσιάσει τη Γιουροβίζιον του 2021, ενώ γρήγορα της συγχώρεσαν και τον αποκλεισμό του 2007. Οι φανς το αγαπούν το συγκεκριμένο τραγούδι. Καλά, κι εγώ, μπορεί να το βρίσκω παλιό, αλλά δεν χαλιέμαι όταν πέσω επάνω του.
19. Σουηδία – Karleken Ar.
Τι υπέροχο τραγούδι! Το συνέθεσε ο ίδιος συνθέτης, ο οποίος είχε συνθέσει και τη συμμετοχή της Σουηδίας το 1995 και η ομοιότητα είναι εμφανής. Μόνο που αυτό είναι κλάσεις ανώτερο από εκείνο του ’95. Παραδόξως και επειδή η ζωή είναι άδικη, το Se Pa Mej κατετάγη 3ο ενώ αυτό εδώ 10ο. Και δεν είναι δύσκολο να βρεις το φταίξιμο. Η Τζιλ Τζόνσον ήταν πολύ στατική και ανέκφραστη. Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να τραγουδάς για την αγάπη και να είσαι ντυμένη σαν μαύρη καλιακούδα. Βάλε μωρή λίγο χρώμα, τι ήταν αυτή η πεθμανατζίδικη αισθητική; Σε κηδεία τραγουδάς; Την ίδια μαλακία που έκανε η Βόσσου το 1991 με το μαύρο φουστάνι, την έκαναν κι εδώ οι Σουηδοί. Το θάψανε το τραγούδι! Εν πάση περιπτώσει, το θεωρώ classic, ακούγεται έως σήμερα το ίδιο διαχρονικό και υπέροχο.
20. Βέλγιο – Dis Oui.
Αυτό το τραγούδι δεν το είχα συγκόψει εξ αρχής. Το είχα για τελευταία 5άδα, αλλά εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι ότι ήταν τρομερά σύγχρονο για το ’98 και ταίριαζε γάντι στην εποχή του. Ήταν και η Μέλανι Κολ πολύ ωραία, "τρέντι" φατσούλα και έβγαζε κάτι από αριστοκρατική γαλλική επαρχία, ε, δεν ήθελε και πολύ. Θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, όταν έβλεπα να μαζεύει ψήφους γούρλωνα τα μάτια μου και δεν πίστευα στα αφτιά μου. Μα, το Βέλγιο; Θεέ και Κύριε!
21. Φινλανδία – Aava
Αυτό ήταν το 2ο αγαπημένο μου στην αρχή, όταν είχα πρωτοδεί τα βίντεο κλιπ. Ήταν εξαιρετική πρόταση από τους Φινλανδούς. Τόσο spiritual, τόσο θεατρικό. Αυτό θα μπορούσε να ήταν το Euphoria της εποχής του. Και οι Φινλανδοί ήταν τόσο συμπαθητικοί στα ‘90ς επειδή πάτωναν συνέχεια. Θα ήταν τέλεια να τους βλέπαμε μετά από το 1989 ξανά στο τοπ10 και γιατί όχι, να κερδίζουν κιόλας. Το βίντεο κλιπ είχε μια δυναμική απίστευτη κατά τη γνώμη μου. Αλλά…! Αλλά στο λάιβ τα σκάτωσαν. Μια χαρά τραγούδησαν, αλλά ήταν τόσο ξεψυχισμένοι, σαν μαστουρωμένοι όλοι τους. Επιπλέον τα χρώματα που επέλεξαν δεν ταίριαζαν με το σκηνικό (τα ίδια χρώματα που είχε και η κυπριακή αποστολή στο αρχικό της πλάνο). Η μπούκλα στο μαλλί της τραγουδίστριας, ήταν λες και έμπαινε κουμπάρα σε γάμο στη Ξυλοτύμπου. Εκτυφλωτικά κιτς. Γενικά ένα τραγούδι πολλά υποσχόμενο κατέληξε στα αζήτητα. Και δικαίως, δεν ήταν εμφάνιση τελικού εκείνη. Δεν πειράζει.
22. Νορβηγία – Altid Sommer.
Αυτό το τραγούδι ήταν μία έκπληξη εκείνη τη βραδιά. Κανένας δεν περίμενε να πάει τόσο καλά. Εντελώς νταρκ χορς! Ο τραγουδιστής όμως εμφανίστηκε τρομερά κεφάτος και αποφασισμένος, σαν να έλεγε «είμαι εδώ και θα με προσέξετε θέλετε δεν θέλετε!» Ένα τραγούδι της σειράς, εντέλει κατέληξε στο τοπ10 μόνο και μόνο από την επιβλητικότητα του τραγουδιστή. Το έχω ακούσει και στα αγγλικά, και ομολογώ ότι είναι πολύ καλύτερο έτσι. All I Ever Wanted Was You λέγεται, και ήταν one hit wonder στη Νορβηγία.
23. Εσθονία – Mere Lapsed.
Ο Koit Toome στα πρώτα του βήματα. Αδιάφορος μέχρι το κόκκαλο και ώρα για κατούρημα.
24. Τουρκία – Unutamazsin.
Μου είπαν από το TRT ότι αν βάλω χρυσό πέτο στο σακάκι περνιέμαι για Ευρωπαίος.
Κιτς βλαχομπαρόκ, βγαλμένο από άλλη εποχή.
25. Βόρεια Μακεδονία – Ne Zori Zoro.
Η νέα πολιτική αμηχανία για τον Ελληνισμό. Το πώς θα αντιμετωπίσουμε τα Σκόπια τα οποία άρχισαν να ξεπετάγονται στα καλλιτεχνικά δρώμενα ήταν πρωτόγνωρο συναίσθημα τον καιρό εκείνο. Φυσικά, το αντιμετωπίσαμε με τη γνωστή άρνηση, ότι δήθεν δεν συμβαίνει τίποτε. επί του προκειμένου, η συγκεκριμένη συμμετοχή πολύ ορθά ακολούθησε την τουρκική, ίδια αισθητική και ίδιο επίπεδο τραγουδιού, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα καταποντίζονταν αμφότερες. Ο Τούρκος όλως περιέργως τα πήγε λίγο καλύτερα.
Αυτό ήταν το 1998.
Τον καιρό εκείνο, με την παλιά γραφική απεικόνιση της ψηφοφορίας δεν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε εύκολα το ποιος προηγούνταν. Και το 1998 ήταν άλλη μία χρονιά αγωνίας αφού μέχρι και την τελευταία κριτική επιτροπή δεν ήταν ξεκάθαρο ποιος θα κέρδιζε. Ήταν μια χρονιά που και πάλι οι αγγλόφωνες χώρες μονοπωλούσαν τις ψήφους και εν τέλει κέρδισε η τρανσέξουαλ. Η Ιρλανδία έκανε για πρώτη φορά πίσω μη γίνει πάλι καμιά στραβή, η Κροατία μού κατέληξε πέμπτη. Άλλη μία φορά που η νικήτρια χώρα μου το έβγαλε ελαφρώς ξινό. Τι να πεις, η Γιουροβίζιον με ποτίζει φαρμάκι κι εγώ σαν μαζόχας εξακολουθώ και τη βλέπω φανατικά ελπίζοντας ότι θα αποδοθεί και μια φορά δικαιοσύνη.
Το 1998 ήταν σημαδιακή χρονιά γενικότερα. Λίγο μετά τον Διαγωνισμό αποφοίτησα από το λύκειο και στρατεύτηκα. Δεν θα ξεχάσω ότι από τα διάφορα ραδιοφωνάκια των φαντάρων στο στρατόπεδο ακουγόταν συχνά πυκνά το “where are you” της Αγγλίας. Αλλά μέσα στη μιζέρια του στρατού το λιγότερο που με ένοιαζε ήταν τα μετά-γιουροβιζιακά charts. Πέρασε γρήγορα το 1998, πολλές οι προσωπικές μεταβάσεις, άλλαξα κι εγώ μέσα μου σε πολλά και πριν καλά-καλά συνέλθω, να σου η Γιουροβίζιον του ’99! Το οποίο θα αναλύσουμε άλλη φορά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου