Μιας που ο Διαγωνισμός επιστρέφει στο Η.Β. μετά από πολλά χρόνια, ας κάνουμε μία αναδρομή στην τελευταία φορά που φιλοξενήθηκε εκεί, στο παλιό, πλην σημαδιακό 1998. Το ‘98 ήταν σημαδιακό γιατί ήταν η χρονιά ενηλικίωσής μου. Από το 1990 που άρχισα να παρακολουθώ φανατικά τον Διαγωνισμό, μέχρι το 1998, θεωρούμουν ήδη αυθεντία σε αυτό το μουσικό γεγονός και φρικιό με τα όλα μου.
Σταδιακά ο Διαγωνισμός έπαψε να είναι ένα μία αφορμή οικογενειακής συνάθροισης καθώς ήταν στα τέλη του ’80 με αρχές του ’90. Στο 1998 ο Διαγωνισμός ήταν εν πολλοίς ξεπερασμένος και όσοι τον βλέπανε αρχίσανε να ντρέπονται να το παραδέχονται. Μετά τη νίκη της Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, αυτό έγινε ακόμα πιο ταμπού. Εν πολλοίς αυτό με βόλευε, γιατί με άφηναν όλοι στην ησυχία μου. Ήθελα να βλέπω τη Γιουροβίζιον μόνος μου, χωρίς περιττά σχόλια από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι τις περισσότερες φορές ήταν φίλοι των γονιών μου, ηλικιωμένοι άνθρωποι που δεν έπαιρναν και πολύ στα σοβαρά το θέαμα, εν αντιθέσει με εμένα που το περνούσα από το μικροσκόπιο και δεν σήκωνα ειρωνείες, σχόλια ή και διακωμώδησή του.
Τον Διαγωνισμό του 1998 τον παρακολούθησα στο σπίτι με την φίλη μου / συμμαθήτρια μου, και πλέον κουμπάρα μου, την Κική. Η Κική ήταν φανατική θαυμάστρια του Μιχάλη Χατζηγιάννη και θεωρούσε ότι αν παρακολουθούσε τον Διαγωνισμό μαζί μου θα της έφερνα γούρι και θα καμάρωνε τον αγαπημένο της νυν υφυπουργό ως τον πρώτο Κύπριο νικητή. Την είχα προειδοποιήσει εξ αρχής ότι θα έπρεπε να κρατά μικρό καλάθι για το Γένεσις. Περισσότερα γι’ αυτό, αργότερα. Θυμάμαι ότι είχα προειδοποιήσει την Κική ότι αν θα ερχόταν να δούμε τον Διαγωνισμό τα δυο μας θα έπρεπε να συμμορφωθεί με έναν απαράβατο όρο, ότι δηλαδή θα επικρατούσε νεκρική σιγή και θα μιλούσε μόνο όταν της το επέτρεπα, μόνο κατά τη διάρκεια των καρτ-ποστάλ. Φυσικά και πειθάρχησε.
Ο Διαγωνισμός του Μπέρμινγχαμ, που πλέον είναι μία ωραιότατη μουσουλμανική πόλη του Η.Β., ήταν σημαδιακός για πολλούς λόγους. Ήταν ο τελευταίος με συνοδεία ζωντανής ορχήστρας, ο τελευταίος στον οποίο ίσχυσε ο κανονισμός της εθνικής γλώσσας, ο τελευταίος που είχε dress code για το κοινό, και ο τελευταίος στον οποίο ψήφιζαν κριτικές επιτροπές των οποίων οι ψήφοι καθόριζαν απόλυτα το τελικό αποτέλεσμα. Βασικά, για μένα, είναι και η χρονιά που η Γιουροβίζιον που τόσο αγάπησα πέθανε. Ίσως να φταίει που συγχρονίστηκε με την ενηλικίωση μου. Πάντα κάτι πεθαίνει μέσα σου στην ενηλικίωση, όλοι θα το νιώσατε. Φυσικά, εγώ τη Γιουροβίζιον την έχω ακόμα στον αναπνευστήρα, αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω το πάθος που είχα τότε, με αυτό το χλιαρό συναίσθημα που αισθάνομαι τώρα πια όποτε τη βλέπω.
Τον Διαγωνισμό παρουσίασαν ο Τέρυ Γουόγκαν, ο οποίος μέχρι τότε κρατούσε ακόμα κουτσά-στραβά τα προσχήματα στον σχολιασμό του, και η Σουηδή Ούλρικε Τζόνσον, μία δημοσιογράφους του BBC η οποία ήταν ντυμένη τόσο πολύ casual που κατ’ εμέ υποβίβαζε το όλο γεγονός σε εγχώριο τηλεπαιχνίδι. Αυτό με ξένισε. Και σήμερα θα με ξένιζε εξίσου. Να κάνω μία ειδική μνεία στο σκηνικό, το οποίο ήταν πολύ προχωρημένο για την εποχή του. Τότε δεν το είχα εκτιμήσει όσο έπρεπε. Έβρισκα λίγο κουφό το γεγονός ότι εξείχε από τη σκηνή εκείνο το εξόγκωμα σε σχήμα πάπυρου διακοσμημένο με λαμπάκια. Δεν έβλεπα τον παραμικρό συμβολισμό. Με τα σημερινά μου μυαλά θεωρώ εκείνο το σκηνικό κορυφαίο σε επίπεδο σχεδιασμού και αισθητικής.
Έκατσα και τον ξαναείδα τον Διαγωνισμό του 1998 προ ολίγου προκειμένου να γράψω αυτό το κείμενο, ενόσω έτρεχα στον διάδρομο. Τι καιροί! Ανθρώπινοι και απλοί. Όλο το γύρισμα εστιασμένο στους ανθρώπους. Ούτε γραφικά, ούτε βεγγαλικά, ούτε «ευρήματα», ούτε, ούτε. Το μόνο που είχε σημασία ήταν το τραγούδι και ο αοιδός «να το πει καλά!» Ακόμη και οι τραγουδιστές ήταν πιο καθημερινοί, σε πολλούς διέκρινες το τρακ στο πρόσωπο, την αγωνία να αντεπεξέλθουν στην ερμηνεία, μπορούσες να συμπάσχεις. Στην εποχή μας είναι όλα τόσο δοκιμασμένα, προβαρισμένα και στημένα που το μόνο που μπορεί να πάει λάθος είναι να μουντάρει κάποιος άσχετος επί σκηνής και να επέμβει στο δρώμενο, όπως συνέβη 1-2 φορές ως τώρα. Το 1998 ο Διαγωνισμός είχε ακόμη ενδιαφέρον. Δεν ήξερες τι θα συμβεί. Δεν έβλεπες τις πρόβες από το τικ-τοκ, δεν ήξερες τι θα φορέσει ο καλλιτέχνης, πώς θα στηθεί, αν θα πετύχει η ορχήστρα τις νότες.
Ένα θα σας πω, δεν θα ξεχάσω που το πρωί του Διαγωνισμού είχα ανοιχτό τυχαία το Euronews στο ΡΙΚ2 και έγινε μία αναφορά στον Διαγωνισμό σε ένα ρεπορτάζ, δείχνοντας για πέντε δευτερόλεπτα το σκηνικό και την Ιμάανι να προβάρει το τραγούδι της. Αυτό ήταν όλο! Όποιος πρόλαβε τον Κύριο οίδε! Ένα sneek peak το οποίο επί της ουσίας δεν μπορούσε να σου κάνει το παραμικρό spoiler. Υπήρχε αγωνία για το βράδυ! Τα πεθυμώ αυτά! Στις μέρες μας ξέρουμε ήδη τον νικητή μήνες πριν, μέσα από τα πάμπολλα διαδικτυακά δημοψηφίσματα, τα στοιχήματα, από τις προκαταρκτικές εμφανίσεις στα ξέφρενα πάρτι που γίνονται πιο πριν. Δεν υπάρχει έκπληξη πια, ούτε ανατροπή! Όπως πέρσι όλοι ήξεραν ότι θα κέρδιζε η Ουκρανία λόγω του πολέμου (μην κοιτάς που εγώ αρνούμουν να το πιστέψω), φέτος όλοι ξέρουμε ότι θα κερδίσει η Σουηδία. Κανένας Θεός δεν μας λυπάται.
1. Κροατία – Neka Mi Ne Svane
Το ΕΠΟΣ! ΤΟ τραγούδι. Για μένα το καλύτερο opening Διαγωνισμού από τότε που άρχισα να βλέπω Γιουροβίζιον. Η καλύτερη συμμετοχή της Κροατίας έβερ, και το νικητήριο μου για το 1998! Η Πέμπτη θέση ήταν σκανδαλώδης κατά τη γνώμη μου. Τι έφταιξε; Υποθέτω ότι η Κροατία ούσα ακόμα ανισόρροπη οικονομικά και έχοντας διοργανώσει τον Διαγωνισμό 8 χρόνια πριν, δεν θα ήθελε να τον κερδίσει ξανά τόσο σύντομα, εξ ου και την χαντάκωσαν οι επιτροπές στην 5η θέση. Η Ντανιέλα ήταν καθηλωτική, η στιγμή που πετά το ράσο μνημειώδης, η ορχήστρα στη γέφυρα αυτοκρατορική και ανατριχιαστική. Αποκλείω να τους ξένισε μουσικά αυτό το αριστούργημα. Λέτε να έπαιξε δυσμενή ρόλο η σειρά εμφάνισης; Μα τι θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή μας εκτός από αυτό, ώστε να μας κρατήσει να δούμε όλο τον Διαγωνισμό μέχρι τέλους; Τίποτε άλλο! Η Κροατία μετά από αυτό το τραγούδι παραιτήθηκε κατά τη γνώμη μου. Έστειλε και την επόμενη χρονιά κάτι αξιοπρεπές, το οποίο μάλιστα πήγε καλύτερα βαθμολογικά, αλλά το Neka Mi Ne Svane δεν το φτάνει τίποτα. Μαθαίνω ότι είναι μεγάλο χιτ στην Κροατία, ενώ θυμάμαι ότι και στην Κύπρο άρεσε ιδιαίτερα. Θυμάμαι ότι σε ανύποπτο χρόνο έπιανα διάφορους να το σιγοτραγουδούν, και σκεφτείτε ότι ήταν εποχή γενικής απαξίωσης του Διαγωνισμού.
2. Ελλάδα – Μια Κρυφή Ευαισθησία.
ΟΚ, δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος και δη Έλληνας, που να θέλει να θυμάται αυτό το αίσχος. Όσο σκέφτομαι ότι στα προκριματικά συμμετείχε η Ηρώ με το «Τίποτα» και αντ’ αυτού η ΕΡΤ επέλεξε αυτή την τελευταία η οποία φωνητικά και εμφανισιακά θυμίζει τραγουδίστρια που ανοίγει το πρόγραμμα σε συνοικιακό μπουζουξίδικο, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Λάθος! Δεν την επέλεξε η ΕΡΤ. Ο κόσμος την επέλεξε τάχα μου, μέσα από ένα δαιδαλώδες televoting που διήρκησε μήνες και το οποίο ήταν τόσο διάτρητο και νεφελώδες, που κανένας δεν πίστεψε ότι ήταν αντικειμενικό και αξιόπιστο. Εντέλει, το άσμα έλαβε μόνο 12 ψήφους, τις κλασικές τις κυπριακές, τις δικές μας, δηλαδή μηδέν επί της ουσίας. Και δεν μπορεί να μας φταίξει η καταραμένη εμφάνιση στο νούμερο 2. Ορθώς καταποντίστηκε.
Ακόμη κι έτσι όμως, η Ελλάς γλίτωσε την τελευταία θέση. Ο Βάλβης, ο συνθέτης, έκανε τρομερά καραγκιοζιλίκια ενόσω ήταν στο Μπέρμινγχαμ, και αν ψάξετε στο Youtube θα βρείτε και το σχετικό ντοκιμαντέρ του BBC με υλικό από τα παρασκήνια, στο οποίο δείχνει να αποβάλλεται από το κτήριο του Διαγωνισμού και να του απαγορεύεται η είσοδος. Είχαν, μάλιστα, τοιχοκολλήσει τη μούρη του σε πινακίδες με επιγραφή “unwanted person” εξαιτίας της αγενούς συμπεριφοράς του. Θεωρούσε ότι οι Εγγλέζοι με το κακό τους camera work αδικούσαν το τραγούδι. Ναι, δεν του έφταιξε η κακή του σύνθεση ούτε η κακή τραγουδίστρια. Το BBC έφταιγε για τα χάλια του. Πόσο κλασική, ελληνική συμπεριφορά, αντιπροσωπευτική των 90ς!
3. Γαλλία – Ou Aller?
Η Γαλλία μας είχε συνηθίσει να στέλνει συμμετοχές από μετανάστες που ενσωματώθηκαν στη Γαλλία καθ’ όλη τη δεκαετία του ’90. Από τη Ζοέλ Ουρσούλ και τα black & white blues, την Αραπίνα Αμινά, τον Κάλι, μέχρι την Μαρί Λιν το 1998, μία πολιτική συμπερίληψης που έβγαζε μάτι. Όλα προσεγμένα τραγούδια και εμφανίσεις, αν μη τι άλλο. Το Ou Aller παρόλο που μου άρεσε και το έβρισκα συγχρονισμένο με την εποχή του, δεν έπεισε, δεν το βοήθησε ούτε η σειρά εμφάνισης, αλλά ούτε η ίδια η Μαρί η οποία είχε μία πολύ αμήχανη και ανέμπνευστη εμφάνιση στη σκηνή.
4. Ισπανία – Que Voy A Hacer Sin Ti
Ο Μικέλ Χερζόγκ, ο Ισπανός τραγουδιστής, ακολουθεί την πεπατημένη της εποχής και ερμηνεύει μια νερόβραστη μπαλάντα η οποία ακουγόταν σαν τραγούδι τίτλων από μεξικάνικη τήλε-νουβέλα. Πέρασε και δεν ακούμπησε, και πολύ ορθώς. Πριν λίγα χρόνια τον είδα σε μία ισπανική εκπομπή να εμφανίζεται με την Ντάνα Ιντερνάσιοναλ και να της λέει χαριτολογώντας «you won me that year!». Εκείνη τον κοίταζε με ύφος «ούτε καν θυμάμαι ποιος είσαι». Ήταν άβολο και αστείο.
5. Ελβετία – Lass Inn
Υπάρχουν και χειρότερα από την Ελλάδα. Η Ελβετή Gunvor ήρθε τελευταία (και με τέτοιο όνομα τι άλλο θα ερχόταν;) με μηδέν βαθμούς. Έφτασε πυροβολημένη στην Αγγλία αφού ενόσω εκείνη εκπροσωπούσε τη χώρα της, είχε ξεσπάσει ένα σκάνδαλο στην Ελβετία που την αφορούσε. Μία εφημερίδα κίτρινου Τύπου είχε γράψει ότι η τραγουδίστρια ήταν βιζιτού. Φυσικά, στις μέρες μας αυτό θα ήταν κάτι ανώδυνο, μιας και το να εκπορνεύεσαι στα σόσιαλ, στα onlyfans κτλ, θεωρείται πλέον αναγνωρισμένη καριέρα. Για το 1998 όμως, όλο αυτό ήταν πολύ βαρύ και ασήκωτο. Το τραγούδι ήταν χάλι μαύρο έτσι κι αλλιώς. Δεν το έσωζε ούτε ο συμπαθέστατος Egon Egeman, ο βιολιστής από το 1990, σε μία του απέλπιδη, cameo εμφάνιση.
6. Σλοβακία – Modlitba
Ω, έχω να το λέω ότι έφτασα εποχές που συμμετείχε στον Διαγωνισμό και η Σλοβακία. Μία χώρα που μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής παρόλο που ουδέποτε ευτύχισε να δει καλή θέση. Το συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο ήταν ένα πολύ όμορφο βαλς, ερμηνευμένο από την εξίσου συμπαθέστατη Καταρίνα Χάσπροβα, δεν έπεισε κανέναν. Δεν πειράζει, εξακολουθώ να το ακούω μέχρι και σήμερα με γλυκιά νοσταλγία. Τον καιρό που εμείς μαθαίναμε τι πα να πει Modlitba, η Σερίφοβιτς ήταν αγέννητη!
7. Πολωνία – To Takie Proste
Άλλο ένα αγαπημένο μου! Τραγούδι πιο 90ς πεθαίνεις, με ελαφρές φολκλόρ πινελιές (λατρεύω το σημείο στο οποίο μπαίνει σόλο το βιολί), το οποίο όμως δεν απέδωσε. Ομολογουμένως η τραγουδίστριας ήταν αρκετά τρακαρισμένη εκείνο το βράδυ, και ενεργειακά πεσμένη. Στο βίντεο κλιπ ήταν πιο υποσχόμενη. Βλέπετε, ήταν ακόμα εποχές που το μόνο μέτρο σύγκρισης ήταν το εκάστοτε βίντεο κλιπ. Δεν είχαμε δείγματα γραφής από τους καλλιτέχνες, εκτός κι αν επρόκειτο για φίρμες, οι οποίες ως γνωστόν απέφευγαν ανέκαθεν να εκτεθούν στον Διαγωνισμό και να ρισκάρουν την καριέρα τους. Αν ο τραγουδιστής έπειθε στο βίντεο, τότε θεωρούνταν καλός. Αν στο λάιβ ήταν υποδεέστερος, αυτό ήταν, δεν μπορούσαμε να έχουμε αντικειμενική άποψη για το ποιόν του. Τώρα με ένα απλό google search ξέρουμε και τι ώρα γεννήθηκε, και μπορούμε να δούμε όλες τις εμφανίσεις του ακόμη κι εκείνες που έκανε στα φεστιβάλ του σχολείου του.
8. Ισραήλ – Diva
Λοιπόν, τι να πω και τι να αφήσω γι’ αυτή την περίπτωση. Κατ’ αρχάς, να πω, σε συνέχεια του πιο πάνω, ότι το 1998 ελλείψει του ίντερνετ δεν υπήρχε και τρόπος να ξέρουμε ότι η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ ήτο τρανσέξουαλ. Το μάθαμε αργότερα, όταν ένα κυπριακό περιοδικό της αφιέρωσε μία σελίδα ολόκληρη εξηγώντας μας ότι αυτή που είχαμε δει στην παρουσίαση των βίντεο κλιπ από το ΡΙΚ δεν ήταν πραγματική γυναίκα. Εγώ, τον καιρό εκείνο, δεν είχα ιδέα τι σήμαινε τρανσέξουαλ. Ήξερα ότι κάποιοι άντρες ήταν γκέι, ότι υπήρχαν και κάποιοι που αρέσκονταν στο να ντύνονται γυναίκες, οι λεγόμενοι τραβεστί. Αλλά δεν ήξερα ότι ήταν ιατρικώς κατορθωτό να εγχειριστείς και να αλλάξεις φύλο. Φυσικά, είχα παρατηρήσει στο βίντεο κλιπ κάποιους μορφασμούς από μέρους της τραγουδίστριας οι οποίοι κάπου δεν μου κολλούσαν, δεν μου φαίνονταν φυσιολογικοί, αλλά σιγά! Πού να πάει ο νους μου! Έπαθα ένα σοκ όταν κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο.
Ποτέ μου δεν κατέληξα κατά πόσον η Ντάνα κέρδισε επειδή είχε ένα συμπαθητικό τραγούδι, ή επειδή η εποχή σήκωνε την σεξουαλική απενεχοποίηση και ελευθερία. Κακά τα ψέματα, δεν ήταν το Ντίβα το καλύτερο τραγούδι της βραδιάς. Ούτε και το χειρότερο βέβαια. Πιστεύω ότι όλα μαζί συνέβαλαν στην νίκη και ότι ήταν η πρώτη Γιουροβίζιον που παρέκκλινε εξόφθαλμα από το μουσικό μέρος και καταντούσε κοινωνικοπολιτικός ακτιβισμός. Όπως και με την Κοντσίτα το 2014. Δεν ήταν το καλύτερο τραγούδι, αλλά το όλο δρώμενο, η Κοντσίτα, το θάρρος της και όλα αυτά συνδυασμένα συνέβαλαν στην νίκη της. Κάτι σαν τα Όσκαρς, στα οποία δεν κερδίζει πια η καλύτερη ταινία, αλλά εκείνη που έχει περισσότερα κοινωνικόπολιτικά μηνύματα από πίσω ώστε να δημιουργήσει ντόρο.
Η Ντάνα ήταν ένα κινητό δρώμενο από μόνη της. Μονοπωλούσε το ενδιαφέρον στο Μπέρμινγχαμ και όλοι μαζί της ασχολούνταν. Αν θα βάλει το φόρεμα με τα φτερά του Γκοτιέ (σοβαρό άγχος!). Αν θα βγει εγκαίρως στη σκηνή, αν θα καταφέρει να πατήσει τις νότες. Αν θα τη σκοτώσουν οι φανατικοί Ισραηλινοί που ακόμη δεν την είχαν αποδεχτεί. Με το τραγούδι δεν ασχολούνταν κανένας. Εντέλει κέρδισε. Για μένα ήταν ατυχέστατη μουσική στιγμή. Θεωρώ ότι έκλεισε μία πολύ «έντεχνη» περίοδος της Γιουροβίζιον στην οποία κέρδιζαν πιο λυρικά τραγούδια (όπως αυτά του 1994, 1995, 1996, 1997) και άνοιξε ο δρόμος για μια Γιουροβίζιον πιο χαζοβιόλικη, η οποία έπρεπε να φτάσουμε το 2007 για να αρχίσει να εξαλείφεται. Δεν πειράζει.
9. Γερμανία – Guildo Hat Euch Lieb.
Να, αυτά δεν μπορώ. Τα δήθεν comedy acts. Ούτε τότε τα καλό-έβλεπα, ούτε σήμερα τα αντέχω. Τον Γκίλντο ούτε να τον δω μπροστά μου μ’ αυτό το λίγδικο μαλλί. Κατετάγη και 8ος εάν ενθυμούμαι καλώς, αυτό κι αν ήταν πλήγμα. Φυσικά, ο Γκίλντο δεν είναι τίποτε συγκριτικά με άλλα αίσχη που είδαμε κατά καιρούς, όμως ναι, αχώνευτος μου ήταν και μου είναι μέχρι σήμερα.
10. Μάλτα – The One That I Love.
Δυο πράγματα: Πρώτον, η Κιάρα δεν ήταν τόσο χοντρή το 1998 όσο μας φαινόταν. Ήταν γεματούλα, σίγουρα, αλλά ήταν και πιο ανθρώπινη. Δυστυχώς, με τα δεδομένα του τότε πάλι χοντρή την ανεβάζαμε, χοντρή την κατεβάζαμε. Το τραγούδι της σίγουρα δεν ήταν για τριάδα, ήταν κατά τη γνώμη μου μια πολύ βαρετή μπαλάντα που δεν άξιζε καν τη δεκάδα. Όμως διανύαμε τις εποχές που η αγγλική γλώσσα ήταν στις δόξες της και ευνοούσε μόνιμα το Η.Β., τη Μάλτα και την Ιρλανδία. Τώρα, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα κλαιν. Η Κιάρα εμφανίστηκε πλαισιωμένη με κηροπήγια επί σκηνής. Θεώρησα χτύπημα κάτω από τη μέση το γεγονός ότι της επετράπη να χρησιμοποιήσει σκηνικά-props. Πού να ήξερα ότι μια μέρα τα σκηνικά θα ήταν ένας εκ των ων ουκ άνευ παράγοντας στην σκηνική παρουσία των συμμετεχόντων.
11. Ουγγαρία – A Holnap Mar Nem Lesz Szomoru.
Ο Τσάρλι, ο Ουγγαρέζος, έμοιαζε με αλκοολικό πορνόγερο που τραγουδά στο κωλόμπαρο της γειτονιάς του. Σιχαινόμουν και μόνον που τον έβλεπα. Δικαίως καταποντίστηκε.
12. Σλοβενία – Naj Bogovi Slisijo.
Ωραιότατο, ατμοσφαιρικό, βαλκανικό τραγούδι, φυσική συνέχεια των ενδιαφερουσών συμμετοχών της Σλοβενίας καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, πριν γίνει μόδα η σχολή Γιοξίμοβιτς. Όπως και η Κροατία, έτσι και η Σλοβενία κάπου το έχασε από το 2000 και μετά, φέτος πάνε να ξυπνήσουν λίγο, κι ελπίζω να μην είναι one off. Οι χώρες που έχουν μία άλφα μουσική παράδοση πρέπει να την τιμούν και να επενδύουν σ’ αυτή. Τα βαλκάνια βρίθουν μουσικής παράδοσης και παιδείας, απορώ γιατί έστελναν τα τελευταία χρόνια ποπάκια του ελέους τα οποία ακούγονταν σαν κιτς απομιμήσεις διεθνών επιτυχιών. Όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν.
13. Ιρλανδία – Is Always Over Now?
Προφητικός ο τίτλος του τραγουδιού, εφόσον σηματοδότησε και την έναρξη της πτώσης της Ιρλανδίας στον Διαγωνισμό. Μετά το 1998 δεν αποτέλεσε ποτέ ξανά φαβορί για νίκη, ενώ πλασαρίστηκε στο τοπ10 ελάχιστες φορές. Νομίζω κάπως το επεδίωξαν και οι ίδιοι αφού κινδύνευσαν με πτώχευση από τις απανωτές διοργανώσεις εκείνη τη δεκαετία. Και νομίζω πως όπως έχει διαμορφωθεί πια ο χάρτης, πολύ δύσκολα ισιώνει αυτό το χάλι, αν και δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει στη Γιουροβίζιον.
14. Πορτογαλία – Se Te Pudesse Abracar.
Η έθνικ Πορτογαλία που αγαπούμε. Τότε βέβαια η συμμετοχή τους δεν μου άρεσε γιατί τη θεωρούσα απομίμηση του τραγουδιού που είχε στείλει το 1996 και το οποίο είναι και το αγαπημένο μου πορτογαλικό όλων των εποχών. Μέχρι και το κόκκινο φόρεμα αντέγραψε η τραγουδίστρια από τη Λουσία Μονίζ. Όμως το τραγούδι ήταν στη σωστή κατεύθυνση. Οι πίπιζες που το έντυσαν με ενοχλούσαν τότε, με ενοχλούν ακόμα και σήμερα.
Για τα υπόλοιπα του 1998 θα σας γράψω σύντομα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου