Όχι Άλλη Euphoria!

 Είμαι από αυτούς που ουδέποτε χώνεψαν το Euphoria. 

Αν με διαβάζετε από παλιά ίσως θυμάστε ότι πριν έντεκα χρόνια όταν η νίκη της Λορίν με το συγκεκριμένο ήταν προδιαγεγραμένη προσπαθούσα να καταλάβω τι του βρίσκανε και το θεωρούσανε άσμα ασμάτων, και γιατί γιατί το είχανε προ πολλού για σίγουρο νικητή, και ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της σύγχρονης Γιουροβίζιον. Ήταν ατμοσφαιρικό, ναι, ήταν καλοστημένο, ναι, έμεινε μνημειώδες, ναι, αλλά για μένα ήταν και παραμένει άκρως υπερεκτιμημένο. Δεν την κατάλαβα ποτέ τη νίκη της Σουηδίας τότε. Η Σερβία είχε πολύ καλύτερο τραγούδι τότε, ακόμα και το τραγούδι του γέρο-Χάμπερτινγκ περισσότερο μου άρεσε. Τέλος πάντων, παρά να κέρδιζαν οι γελοίες γιαγιάδες της Ρωσίας ας ήταν να το πάρει η Σουηδία, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. 

 

Η Γιουροβίζιον είναι ένας Διαγωνισμός που μετρά 69 νικητές! Όταν ακούω κόσμο να μου λέει ότι το αγαπημένο του νικητήριο όλων των εποχών ήταν το Euphoria, εγώ κουνώ το κεφάλι συγκαταβατικά αλλά με ύφος «πόσα λίγα ξέρετε». Τι να πω, άλλωστε; De gustibus e coloribus non disputandum. 

 

Δεν πρόλαβα να ξεπεράσω το σοκ με τον παροξυσμό περί Euphoria όλα αυτά τα χρόνια, να σου πάλι η Λορίν μπροστά μου σαν φάντης μπαστούνης! Με ένα τραγούδι ολόιδιο με το Euphoria, στημένο πάλι στην ίδια ατμόσφαιρα και με το ίδιο build up. Με τις ίδιες χορευτικές κινήσεις πάνω κάτω, ένα κακέκτυπο σε όλους τους τομείς, μόνο που αυτή τη φορά αντί για κιμονό είναι ντυμένη ινδιάνα και φορεί κάτι νυχάρες όπως αυτές του σκέλετορ στους masters of the universe. Κι όμως και πάλι φέτος κατάφερε και σάρωσε, και πάλι θεωρείται φαβορί, και όλοι λένε ότι θα κερδίσει τον Διαγωνισμό πανεύκολα, και τα Sweden 2024 δεν τα προλαβαίνουμε. Θεέ μου, ΤΙ ΧΑΝΩ!

Δεν θέλω με τίποτα να κερδίσει ξανά η Λορίν!

 

Φυσικά, ό,τι απεχθάνομαι κάθε χρόνο το λούζομαι. Ελάχιστες οι χρονιές που κέρδισε αυτός που πραγματικά ήθελα (τρεις χρονιές όλες κι όλες), ενώ συνήθως ο νικητής μου είναι απλά συμπαθής. Όμως φέτος τα πράγματα είναι ιδιότυπα. Άντε και δεν κέρδισε η Σουηδία. Τα αμέσως επόμενα φαβορί που είναι αυτά της Φινλανδίας και της Νορβηγίας μου είναι εξίσου αντιπαθέστατα. Δεν θέλω να κερδίσει ούτε το Gummy Bear με το cha cha cha, ούτε η αμαζόνα της Νορβηγίας με ένα τραγούδι που μου είναι παντελώς αδιάφορο. Φυσικά, δεν θέλω να ξανακερδίσει με τίποτα η Ουκρανία (φημολογείται κι αυτό, ότι θα της το ξαναδώσουν για περαιτέρω πολιτικό συμβολισμό και θα το διοργανώσει και πάλι ο δεύτερος, που θα είναι και ο ουσιαστικός νικητής).

 

Μέχρι στιγμής μόνο η Γαλλία και η Ιταλία έχουνε τραγούδια που αξίζουν να τα ακούσουμε και εκτός Γιουροβίζιον. Όλα τα άλλα είναι για τα σίδερα. Η Γαλλίδα είανι το κάτι άλλο. Class, στυλ, στίχος, ενορχήστρωση και attitude από άλλο επίπεδο! Για τον δε Μεγκόνι μην τα ξαναλέω και γίνομαι κουραστικός. Ο επόμενος που θα μου πει «είναι απλά μια βαρετή μπαλάντα» θα σταλεί στον ωτορινολαρυγγολόγο. Ταυτόχρονα βλέπω κάτι αδικαιολόγητους ενθουσιασμούς για κάτι γελοιότητες τύπου Αυστρίας και Φινλανδίας, και διερωτώμαι πού βρίσκομαι; Τι ακούω που δεν ακούτε; Σχεδόν απελπίζομαι με τα γούστα και τις τάσεις. Μάλλον είμαι ξεπερασμένος. Βέβαια και όταν ήμουν στα 20 μου, πάλι στη μελωδία κολλούσα, ουδέποτε στο περιτύλιγμα. Ίσως ήμουν ξεπερασμένος πριν ξεπεραστώ! 

 

Δεν θέλω να κερδίσει η Σουηδία και γι’ άλλους λόγους. Δεν θέλω να ξεπεραστεί το ρεκόρ της Ιρλανδίας. Οι νίκες της Ιρλανδίας με ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν με τραγουδάρες. Και σηματοδότησαν μία εποχή που η Γιουροβίζιον είχε πραγματική καλλιτεχνική αξία, σε μια δεκαετία που κέρδιζαν πιο ψαγμένα τραγούδια όπως το Nocturne, το Love Shine A Light και το Insieme. Σε εποχές ορχήστρας που η μουσική ερχόταν πρώτη. Δεν θέλω να ισοφαρίσει η Σουηδία με τις κονσέρβες της. Μπορεί η Σουηδία να μου είναι συμπαθέστατη και να είναι η αγαπημένη μου χώρα στον Διαγωνισμό μαζί με την Ιταλία, αλλά το ρεκόρ θέλω να το έχει η Ιρλανδία για πολλά χρόνια ακόμα. Ώσπου ο Διαγωνισμός ως εκ θαύματος και εποχής να επιστρέψει στο τότε. (Δηλαδή, ποτέ). 

 

Επίσης, δεν θέλω να ξεπεραστεί το ρεκόρ του Johny του Logan για τους ίδιους λόγους. Η σημερινή εποχή είναι πολύ χάλια για να εξισωθεί με εκείνο το, ένδοξο, χρυσό παρελθόν που έβγαλε ένα αριστούργημα όπως το Hold Me Now.

 

Τέλος πάντων. Γνωρίζω ότι η ανθρωπότητα έχει σοβαρότερα προβλήματα από το ποιος θα κερδίσει τη Γιουροβίζιον. Μια φορά, δεν θέλω αυτή να είναι η Λορίν. Οι Σουηδοί διοργανώνουν πάντα πολύ ωραίους Διαγωνισμούς, και εκείνη του 2016 ήταν η τελευταία που άξιζε κατά τη γνώμη μου, αλλά όχι. Να γίνει και μια φορά το δικό μου! Να κερδίσει η Γαλλία που έχει να κερδίσει από το ’77 ή ο Μενγκόνι που χάρη μας κάνει και συμμετέχει κι ας μη δεχτεί η RAI να το διοργανώσει αν το ’22 της πέφτει πολύ πρόσφατο. Ας κερδίσει έστω η Τσεχία με τις λεσβίες φεμινίστριες.

 

Πάντως όχι αυτή η σατανισμένη, μαλλιαρή, κλαμένη Λορίν! Enough!

 

Θα επανέλθω με κριτική κάθε συμμετοχής ξεχωριστά μόλις ολοκληρωθεί η παρουσίαση όλων των τραγουδιών, όπως και πέρσι. Καλό βράδυ.