Τεράστιος Μενγκόνι - Due Vite

Τον Μάρκο Μενγκόνι τον ανακάλυψα το 2013 όταν συμμετείχε για πρώτη φορά στη Γιουροβίζιον με το υπέροχο “L’essenziale” το οποίο ήταν και το αγαπημένο μου. Ήθελα να κερδίσει πάση θυσία. Δεν τα κατάφερε, κατετάγη μόλις έβδομος με εκείνο το ανεκδιήγητο τραγούδι της Δανίας να κερδίζει. Δεν το χώνεψα ποτέ. Μάλιστα, θεωρώ ότι η νίκη εκείνη τη χρονιά μαγειρεύτηκε, αφού οι αναλυτικές ψηφοφορίες των επιτροπών δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα ως είθισται, ενώ επίσης οι Δανοί είχαν αρχίσει να οργανώνουν τη Γιουροβίζιον του ’14 πολύ πριν τελειώσει ο Διαγωνισμός του ’13 (είχαν στημένο έξω από το στάδιο του Μάλμε ολόκληρο φορτηγό που διαφήμιζε τον Διαγωνισμό της επόμενης χρονιάς από την Κοπεγχάγη γράφοντας "ο επόμενος διαγωνισμός είναι μόλις λίγα μίλια μακριά").

Ο Μάρκο Μενγκόνι είχε κάνει μία καλή εμφάνιση στον τελικό του ’13, αν και το τρακ τον έκανε να μπερδέψει τα λόγια στην αρχή. Ήταν εμφανές ότι του πήρε χρόνο να ζεσταθεί επί σκηνής και ίσως αυτό να του κόστισε εντέλει. Θυμάμαι ότι ήταν και αρκετά τολμηρός ώστε να φορέσει ένα «παγωνί» κοστούμι το οποίο όμως του πήγαινε γάντι και το ανέδειξε πλήρως. 

     

Έκτοτε τον παρακολουθώ στενά. Έχω αγοράσει δύο άλμπουμ του, το “Pronto A Correre” και το προπέρσινο “Materia (Terra)” τα οποία περιέχουν αρκετά καλές στιγμές. Το 2020 κυκλοφόρησε και ένα σινγκλ που έγινε μεγάλη καλοκαιρινή επιτυχία στην Ιταλία, το “Ma Stasera”.

Βλέπω τις εμφανίσεις του μέσω ίνσταγκραμ και εντυπωσιάζομαι που γεμίζει τεράστια στάδια ανά την ιταλική επικράτεια. Ήμουν σίγουρος ότι μία μέρα θα επέστρεψε στη Γιουροβίζιον. Όταν ανακοινώθηκε φέτος η συμμετοχή του ήξερα ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να χάσει.

Φέτος κέρδισε με το τραγούδι “Due Vite” το οποίο θεωρώ αριστούργημα. Δεν είναι απλά ένα υπέροχο τραγούδι, είναι και ένα από τα ωραιότερα που πήγανε ποτέ στη Γιουροβίζιον, θεωρώ. Υπάρχουν τέτοια τραγούδια όπως είναι το Waterloo, π.χ. ή το Euphoria, το Snap, το Hold Me Now ή το Gente Di Mare και το Grande Amore τα οποία ξεπέρασαν τα στεγανά του Διαγωνισμού και πλέον ανήκουν σε όλο το σύμπαν. Αυτό πιστεύω ότι θα επιτύχει και το Due Vite. Είναι η πρώτη φορά που αγόρασα τραγούδι που θα διαγωνιστεί τον Μάιο πριν την επίσημη κυκλοφορία του CD, και το οποίο το ακούω από προχθές νυχθημερόν κατ’ επανάληψη. Σχεδόν έμαθα και τα λόγια.

Οι Γιούροφανς βέβαια δεν ενθουσιάστηκαν και το αποκάλεσαν ως «άλλη μια βαρετή μπαλάντα». Καλά, οι άνθρωποι είναι κουφοί. Δεν υπάρχει χειρότερον είδος ανθρώπου στον πλανήτη από τον μέσο Γιούροφαν που μόνο με κάτι χορευτικές μαλακίες τύπου φετινής Νορβηγίας τέρπεται το αφτί του. Επί βασιλείας μου θα εξοριστούν όλοι στο τελευταίο γαϊδουρονήσι. Η Ιταλία ως είθισται διδάσκει μουσική. Και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που συμμετέχουν τέτοια τραγούδια στον αγαπημένο μας Διαγωνισμό. Αρκετά με τις μαλακίες! Αυτό το σαββατοκύριακο επιλέγησαν 7 συμμετοχές. Εξ αυτών μόνο η Ιταλία έχει τραγούδι. Όλα τα άλλα είναι κλάσεις κατώτερα, τολμώ να πω ότι κυμαίνονται σε επίπεδα 2002-2006 που κατά τη γνώμη μου ήταν μία μαύρη περίοδος από πλευράς συνολικού μουσικού επιπέδου.

Αποπειράθηκα για τρίτη φορά στη ζωή μου να παρακολουθήσω ζωντανά τον τελικό του Σαν Ρέμο και για τρίτη φορά απέτυχα. Έξι ώρες ζωντανό σόου και με τη διαφορά της ώρας, κόντεψα να πεθάνω από την κούραση. Είχε πάει δυο το πρωί κι ακόμη απέμεναν άλλα έξι τραγούδια να εμφανιστούν και να διαγωνιστούν. Έξι τραγούδια ανάμεσα στα οποία παρεμβάλλονταν συνεντεύξεις, διαφημίσεις και πάρλα παρουσιαστών. Είναι γοητευτικότατο το Σαν Ρέμο τόσο οπτικά όσο και σαν ιστορία, αλλά νισάφι. Έχει και η φλυαρία όρια. Ιταλοί, παιδί μου!

Ο Μάρκο Μενγκόνι θέλω να κερδίσει στο Λίβερπουλ. Και για να δημιουργήσει τάση για τις επόμενες χρονιές αλλά και ως δικαίωση για το 2013. Δεν γνωρίζουμε ακόμα όλες τις συμμετοχές αλλά αμφιβάλλω αν θα βρεθεί κάποια άλλη να τον καπαρώσει τουλάχιστον μουσικά. Επίσης, παρόλο που θεωρώ ότι η περσινή διοργάνωση των Ιταλών ήταν μία από τις χειρότερες των τελευταίων ετών, αγαπώ τη χώρα και χαίρομαι όποτε κερδίζουν κάτι, είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στο τραγούδι. Δεν νομίζω να τους κάνουν το χατίρι να τους το δώσουν ξανά τόσο σύντομα οι Ευρωπαίοι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Με τον πόλεμο και τον πληθωρισμό σε δυσθεώρητα ύψη καμία χώρα πλην των Big 5 και των Σκανδιναβικών δεν μπορεί να διοργανώσει εύκολα τον Διαγωνισμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που από τότε που η ακρίβεια μαστίζει τα νοικοκυριά, και στη μετά-κόβιντ εποχή, οι Big5 άρχισαν να παίρνουν στα σοβαρά τον Διαγωνισμό και να στέλνουν μνημειώδεις συμμετοχές (βλ. Ισπανία και Αγγλία πέρσι) και πιστεύω πως ακόμα και σ’ αυτό έχει πέσει σήμα από την EBU.

Χαίρομαι πολύ που βρήκα τραγούδι να μου αρέσει, όπως πέρσι με το Space Man. Είναι πραγματικά άβολο να σου αρέσει τόσο πολύ ένας Διαγωνισμός και να μην υπάρχει ένα τραγούδι να σε εκφράζει 100% και να το υποστηρίζεις με νύχτα και με δόντια. Due Vite all the way για φέτος! Φόρτσα Ιτάλια!