Προ των Πυλών του Λίβερπουλ

Καιρό έχουμε να ασχοληθούμε με τα σημαντικά πράγματα της ζωής, δηλαδή τη Γιουροβίζιον. Μπήκαμε όμως στο 2023, ο διαγωνισμός του Λίβερπουλ πλησιάζει και όσο να πεις έχω δυο τρία πραγματάκια που θέλω να σχολιάσω:

Πρώτον,

Οι Εγγλέζοι κάνουν άψογη δουλειά μέχρι στιγμής. Παρακολούθησα τις προάλλες την κλήρωση των ημιτελικών μέσω YouTube και εντυπωσιάστηκα από το πόσο συμπαγής ήταν η εκδήλωση. Μέσα σε μισή ώρα αποτέλειωσαν τη δουλειά. Ούτε φλυαρίες, ούτε φαμφάρες! Το εν λόγω πρόγραμμα ντύθηκε με υπέροχα και άκρως συγκινητικά βίντεο τα οποία αναδείκνυαν και το ανθρωπιστικό κομμάτι του Διαγωνισμού, κάτι το οποίο εγώ προσωπικά απεχθάνομαι. Έγινε όμως με τόσο διακριτικό και μη πατροναρίστικο τρόπο, που τους βγάζω το καπέλο. Περνούν τα μηνύματα που θέλουν για την Ουκρανία χωρίς να γίνονται φορτικοί και χωρίς να πολιτικοποιούνται σε βαθμό εγκλήματος. Και αυτό το εκτιμώ έτι περισσότερον αφού φέτος η Ουκρανία θα είναι στο επίκεντρο ως η περσινή νικήτρια. Θα μπορούσαν να είχαν ξεσαλώσει και να το ξεχειλώσουν. Κι όμως, δεν το έκαναν, προς τιμήν τους. 

Το σλόγκαν και το λόγκο δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν. Το σλόγκαν «United By Music» θεωρώ ότι θα έβγαζε νόημα μόνο αν συμμετείχαν και οι Ρώσοι. Να εννοούσαν φερ’ ειπείν ότι «παρόλο που έχουμε πόλεμο, εντούτοις τον παραγκωνίζουμε για χάρη του Διαγωνισμού» όπως γινόταν στην αρχαιότητα με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Όχι, εδώ εννοούν ότι όλοι οι συμμετέχοντες ενώνονται με τη μουσική, κάτι που είναι φυσικά αυταπόδειχτο και πασιφανές και δεν χρειάζεται να ειπωθεί. “Stating the obvious” που λέει και μια φίλη μου. Το λόγκο, με τις καρδούλες που ενώνονται το βρήκα λίγο πιο ποπ από ό, τι αντέχω, οριακά κιτς θα έλεγα. Βέβαια, είδαμε και χειρότερα.

Φυσικά, όλα αυτά είναι πταίσματα. Εχθές αποκαλύφθηκε η σκηνή και έβγαλα τα μάτια μου επάνω της. Μία σκηνή εξαιρετικής αισθητικής. Μινιμαλιστική, πρακτική και μοντέρνα. Ό, τι πρέπει! Στη φιλοσοφία του 1998! Μετά τα περσινά καραγκιοζιλίκια των Ιταλών, είναι βάλσαμο το ότι ανέλαβαν οι Εγγλέζοι και θα περάσουν τη δική τους σχολή σκέψης στην τηλεόραση που εστιάζει στην ουσία και στο «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια». Διάβασα σήμερα, επίσης, ότι οι πρόβες θα γίνουν φέτος κεκλεισμένων των θυρών και αγαλλίασε η καρδούλα μου. Καλύτερα «να μείνει και τίποτα για τον γαμπρό», που έλεγε και η γιαγιά μου. Από το 2005 και μετά όπου είχαμε υλικό από τις πρόβες είχε απολεσθεί πάσα μαγεία. Ξέραμε εκ των προτέρων τα πάντα (δεν θα ξεχάσω όταν είχα δει σε βίντεο της ΕΡΤ την αποκάλυψη του ευρήματος της λύρας στο χορευτικό της Παπαρίζου και από εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι η Ελλάδα θα κέρδιζε και ότι δεν έμεινε τίποτε για να αγωνιώ για το βράδυ του Σαββάτου). Επίσης, με αυτό το μέτρο θα δοθεί τέλος στις αναλύσεις δεκάδων τοξικών γιούροφαν οι οποίοι γκαντεμιάζουν τα πάντα με τη μουρμούρα τους. Προ 2000 δεν ξέραμε  εκ των προτέρων το παραμικρό. Ούτε τι σχήμα θα είχε η σκηνή, ούτε ποιοι θα ήταν οι παρουσιαστές, ούτε τι επιφύλασσε το κάθε act. Ο Διαγωνισμός είχε τηλεοπτικό ενδιαφέρον. Τώρα πια, μόνο η ψηφοφορία επιφυλάσσει εκπλήξεις. Όλα τα άλλα τα έχουμε ήδη μάθει. Ευτυχώς θα σωθεί και κάτι με αυτά τα μέτρα και εύχομαι από χρόνου να απαγορευτεί γενικότερα η είσοδος «δημοσιογράφων» πριν τις τελικές βραδιές να ησυχάσουμε μια και καλή. 

Στα καθ’ ημάς, ανακοινώθηκε ο Βίκτωρ Βερνίκος από την ΕΡΤ ως εκπρόσωπος της Ελλάδος. Θα πάει με μία δυναμική μπαλάντα γραμμένη για το άγχος. Τρομερά επίκαιρο και κυρίως τρομερά καυτό θέμα, όλοι ευχόμασταν να γραφτεί κάποτε ένα τραγούδι για το στρες - Not!

Κατ’ ακρίβεια το 1968 είχε διαγωνιστεί η Νορβηγία με ένα τραγούδι με τον τίτλο «στρες» και είχε έλθει τελευταία. Αλλά τώρα έχουμε 2023, ζούμε όλοι με τα αντικαταθλιπτικά, οπότε ένα τραγούδι για το στρες, όσο να πεις, αφορά στις μάζες! Ε, ρε τι πάθαμε! Ο Βερνίκος είναι μια χαρά παιδί, τον είχα δει στο Δελτίο της ΕΡΤ τις προάλλες. Μιλά ώριμα για την ηλικία των 16 χρόνων του. Το τραγούδι του δεν ξέρω τι απίδια θα πιάσει, πάντως παρά τη Στεφανία και την άλλη την περσινή που δεν θυμάμαι καν πως λέγεται, θεωρώ πως πιο πολύ θα μας απασχολήσει. Φυσικά, η επιλογή του προκάλεσε και πάλι θύελλα αντιδράσεων για στημένες διαδικασίες και θυμηθήκαμε την παλιά καλή ΕΡΤ του ’80 και ’90, αλλά τι τα θες. Αυτή είναι η Ελλάδα. Του ύψους και του βάθους. Τώρα είμαστε στις 20 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα, αλλά δεν πειράζει. Όπως έγραψα και για την ανεκδιήγητη περίπτωση του Ανδρέα Λάμπρου για την Κύπρο, ιδού η Ρόδος! Ας μας αποδείξουν οι επίλεκτοι ότι δικαίως θα μας εκπροσωπήσουν, αμφότεροι. 

Ο Βερνίκος βγήκε και δήλωσε ότι ευελπιστεί να είναι ο νεαρότερος συμμετέχων που κερδίζει τον Διαγωνισμό. Προφανώς το νεαρό της ηλικίας του δεν του επιτρέπει να γνωρίζει τη Σάντρα Κιμ. Ύστερα από αυτή τη γκάφα βγήκε και το διόρθωσε, είπε «ο νεαρότερος άντρας νικητής!» και νόμισε ότι το έσωσε. Εν πάση περιπτώσει, οι απόψεις μου για το ποιος πρέπει να εκπροσωπεί την Ελλάδα και την Κύπρο και με ποιο είδος τραγουδιού είναι ήδη γνωστές. Ας μην επαναλαμβάνομαι. Την ευχή μας έχουν και οι δυο πατρίδες, μια φορά όμως εγώ προτιμώ να εστιάζω στις φιλότιμες προσπάθειες άλλων χωρών που έπιασαν το νόημα και επενδύουν στις πολιτιστικές τους καταβολές, βλέπε την Ισπανία που άρχισε να το παίρνει στα σοβαρά πια και στον εθνικό τελικό της δεσπόζουν τα φλαμένκο το ένα μετά το άλλο. Ή δείτε τέλος πάντων, με τι κέρδισε πέρσι η Ουκρανία, η οποία μπορεί να το πήρε σικέ το τρόπαιο, αλλά όπως και να ‘χει είχε ένα τραγούδι μοντέρνο βασισμένο στην ουκρανική κουλτούρα. Εφτά στις 10 πρώτες χώρες πέρσι είχαν τραγούδια με παραδοσιακά στοιχεία μέσα. Εμείς, οι άρχοντες της παράδοσης και με τόσο μουσικό πλούτο γιατί εθελοτυφλούμε, δεν το έχω καταλάβει.

Θα γίνει χαμός με τον καταιγισμό εθνικών τελικών και λοιπών αποκαλύψεων μέσα στον Φεβρουάριο. Αναμένεται ένας άκρως ενδιαφέρων μήνας, οπότε θα τα λέμε απ’ εδώ συχνότερα. Γεια σας!