Έτυχε και είδα προ ολίγου τους Antique να ερμηνεύουν το μνημειώδες Die For You σε ένα φεστιβάλ Γιουροβίζιον που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στο Άμστερνταμ και όπως ήταν αναμενόμενο, μελαγχόλησα.
Κατ’ αρχάς μελαγχόλησα που τους ξαναείδα μαζί. Τι συγκινητικό! Μετά από τόσα χρόνια να τους ξαναβλέπουμε μαζί. (Θα πω την κακιούλα μου, παρόλο που εξακολουθώ να θεωρώ την Παπαρίζου γκομενάρα και την παντρευόμουνα όπως ακριβώς είναι, τα κιλά του Παναγιωτίδη τα πήρε εκείνη. Αντάλλαξαν).
Δεύτερον, θυμήθηκα πολλά και διάφορα.
Το 2001 ήμουν πρωτοετής φοιτητής και όλοι ξέρουμε πως το πρώτο έτος ή τέλος πάντων η ηλικία 20-23 είναι η ωραιότερη στη ζωή ενός ανθρώπου. Τον ενθουσιασμό και τη λαχτάρα που είχα σε εκείνη την ηλικία για να ζήσω κάθε λογής πράγματα δεν τον έχω πια και πενθώ γι’ αυτό. Μπορεί να μην θεωρούμαι γέρος, αλλά η μετάβαση από την εφηβεία στην ανεξαρτησία είναι ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λέξεις. Ε, εμένα εκείνη η περίοδος είχε στιγματιστεί και από το συγκεκριμένο άσμα. Όποτε το ακούω θυμάμαι το πρώτο έτος στο Reading, το οποίο ήταν ένα από τα ωραιότερα έτη της ζωής μου.
Eurovision-wise, όμως, το Die For You είναι εν γένει ένα σημαντικό ορόσημο. Όχι μόνο προκάλεσε την ελληνική αναγέννηση στον Διαγωνισμό, αλλά οι φήμες λένε ότι ο μόνος λόγος που κατετάγη τρίτο ήταν η άρνηση της ΕΡΤ να διοργανώσει τον διαγωνισμό την επόμενη χρονιά. Εξ ου και έβγαλαν πρώτους τους Εσθονούς (οι Δανοί που ήρθαν δεύτεροι διοργανώνοντας τον μεγαλύτερο Διαγωνισμό στην μέχρι τότε ιστορία του, μάλλον θα αδυνατούσαν να το ξαναστήσουν για δεύτερη χρονιά συνεχόμενη). Το εσθονικό τραγούδι εκείνης της χρονιάς, περιττό να πω ότι είναι ένα από τα χειρότερα νικητήρια μου, και δεν μπορώ να το ακούω.
Το Die For You έστρωσε τον δρόμο για την νίκη του 2005 κατά τη γνώμη μου. Η Παπαρίζου και το γκελ της σε βορρά και νότο της Ευρώπης έκαναν όλη τη δουλειά. Η Ευρώπη της το χρωστούσε. Ήταν θέμα χρόνου το πότε θα επέστρεφε και να το έπαιρνε, με μια ΕΡΤ πιο καλά οργανωμένη. Είναι το ίδιο που θα έπρεπε να κάνει το ΡΙΚ με τη Φουρέιρα, αλλά πλέον το hype έχει ξεφουσκώσει κατά τη γνώμη μου.
Εξ αιτίας της συμμετοχής του 2001 η Γιουροβίζιον έγινε και πάλι εθνική υπόθεση στην Ελλάδα και ζήσαμε όλοι μία υπέροχη δεκαετία όπου η ελληνική συμμετοχή αν δεν έμπαινε στη δεκάδα θεωρούνταν αποτυχία. Οι μεγάλοι σταρς του πενταγράμμου σφάζονταν για να μας εκπροσωπήσουν. Δεν ξέρω αν θα ξαναζήσουμε τέτοιο χαμό. Βίσση, Ρουβάς, Παπαρίζου, Ρακιντζής, Μαντώ όλοι να διεκδικούν εκπροσώπηση μέσα στην ίδια δεκαετία. Νιώθω τυχερός που έζησα τους καιρούς εκείνους στο μεγαλείο τους. Ο πατέρας μου, μου είχε πει ότι είχε από το Μάθημα Σολφέζ να δει τέτοιο χαμό για τη Γιουροβίζιον. Δηλαδή μας πήρε 20 χρόνια σαν έθνος να θέσουμε τον Διαγωνισμό ξανά στις σωστές του διαστάσεις! Αιδώς Αργείοι!
Το καλοκαίρι του 2001 το Die For You θεωρούνταν εθνικός ύμνος. Δεν υπήρχε κλαμπ και καφετέρια που δεν το έπαιζαν.
Θεωρώ πως ένας από τους σκοπούς της Γιουροβίζιον είναι κι αυτός. Να βγάζει εγχώριες επιτυχίες. Πόσοι ξανακούσατε το τραγούδι της Ελλάδας, το φετινό μετά τον Διαγωνισμό; Εγώ δεν ακούω ραδιόφωνο, έτσι κι αλλιώς. Δεν αντέχω τους εκφωνητές και τα playlists. Αλλά αμφιβάλλω αν έχει ποτέ κανένας παίξει το Die Together της Αμάντας Γεωργιάδη, έκτοτε. Κι ας τελείωσε σε μία αξιοπρεπή θέση. Για αυτό επιμένω ότι η Ελλάδα πρέπει να στέλνει νταβαντούρια και λαϊκό-ποπ σουξεδάκια. Για να δίνει γενικότερη ώθηση στη βιομηχανία της μουσικής της. ΟΚ, πού και πού να πηγαίνει και κανένα ξενέρωτο τραγούδι εν είδει κουλτούρας, δεν θα διαμαρτυρηθώ. Αλλά αυτού που ζούμε ως Έλληνες από το 2013 και μετά, είναι απ’ τα άγραφα! Μία κατάσταση καημένη!
Διάβασα πρόσφατα ότι ο Κωνσταντίνος Αργυρός δεν απορρίπτει το ενδεχόμενο συμμετοχής του με απευθείας ανάθεση σε μελλοντικό Διαγωνισμό αν βρεθεί το κατάλληλο τραγούδι. Κατά τη γνώμη μου είναι η μόνη μας ελπίδα. Όχι κατ’ ανάγκη για νίκη. Αλλά για να ξαναγίνει η Γιουροβίζιον και η Ελλάδα αυτό που αξίζουν πραγματικά να είναι. Πρωταγωνιστές.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου