Λάμπρου Να Μας Κάψει

Andrew Lambrou, ημίσιημου!

Να σταματήσουμε να ασχολούμαστε, να βρούμε την υγειά μας; Μας ξεπέρασε η εποχή και δεν το πήραμε χαμπάρι; Να το πάρουμε απόφαση; Δεν ξέρω!

Μετά το περσινό φιάσκο με την Ανδρομάχη, που δεν την ήξερε η μάνα της, και τα θλιβερά αποτελέσματα που έφερε (τελευταία στις κριτικές επιτροπές στον ημιτελικό!) και μόλις ένατη στην τήλε-ψηφοφορία, πίστευα ότι το ΡΙΚ θα ανασυντασσόταν. Ότι θα έκανε κάτι να το σώσει. Αντί να σηκώσει τα μανίκια και να κηρύξει τη Γιουροβίζιον σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να προσκαλέσει απ’ άκρη σ’ άκρη όλους τους ταλαντούχους και καταξιωμένους Κυπρίους μουσικούς να προτείνουν εναλλακτικές, αποφάσισε να ακολουθήσει και πάλι την πεπατημένη.

«Έλα Αρσενάκο, έχεις κανέναν εύκαιρο να τελειώνουμε;»

Και ο Αρσενάκος τους έφερε αυτόν! Τον Ανδρέα Λάμπρου, κατά κόσμον Andrew Lambrou.

[Να πω εδώ, ότι εμένα η Panik δεν με χαλά, όπως χαλά την πλειοψηφία των eurofans. Θεωρώ ότι επιβάλλεται να υπάρχει κάποια εύρωστη εταιρεία να επενδύει στο προϊόν. Και εφόσον η συγκεκριμένη εταιρεία επιδεικνύει προθυμία, πολύ καλώς αναλαμβάνει κάθε χρόνο την εκπροσώπησή μας. Και τη Φουρέιρα η Panik μας την έφερε, και γενικώς δεν μπορώ να πω ότι προσεγγίζει το θέμα ερασιτεχνικά. Και τα σκηνικά της φέρνει, και την αισθητική διατηρεί υψηλά. Μην κοιτάτε πέρσι που ήταν μία ατυχέστατη στιγμή. Η Panik είναι εγγύηση σε πολλά].

Εν πάση περιπτώσει. Κατά τη γνώμη μου, το ΡΙΚ φταίει που εξακολουθεί να ακολουθεί αυτή την (άγονη) γραμμή. Που δεν έχει καταλάβει ότι η Γιουροβίζιον μόνο με κουλέρ λοκάλ σώζεται και μόνο με γνώριμους εκπροσώπους οι οποίοι θα δημιουργήσουν ντόρο από πριν. Είναι το ίδιο να ανακοινώνεις για εκπρόσωπο την Παπαρίζου και ίδιο να ανακοινώνεις τον Ανδρέα Λάμπρου; Που ναι μεν είναι Κύπριος αλλά δεν τον ξέρει κανένας, χώρια που ζει κι εργάζεται στην Αυστραλία; Ποιος θα κάτσει να τον δει; Ποιον αφορά; Τη νύχτα του τελικού εμείς θέλουμε να αγωνιούμε για κάποιον που να τον νιώθουμε δικό μας. Δεν είναι το ίδιο να διαγωνίζεται ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου και η Λίσα Αντρέας, πώς να το κάνουμε!

Η ένατη θέση που έφερε ο πρώτος το 1996 είναι πιο βαθειά χαραγμένη μέσα στην καρδιά μας, παρά η Πέμπτη θέση που έφερε η δεύτερη. Θέλουμε να μας εκπροσωπούν καλλιτέχνες που είναι ήδη αγαπητοί στον ελλαδικό χώρο και τους οποίους μπορούμε να «νιώσουμε». Σ’ αυτούς πιο εύκολα μπορούμε και να συγχωρέσουμε ένα κακό αποτέλεσμα. Η Τάμτα φερ’ ειπείν, κατέληξε χαμηλά συγκριτικά με τις προσδοκίες που έφερε το όνομά της, αλλά τη συγχωρούμε. Γιατί ήταν ήδη διάσημη, δεν είχε λόγο να πάει, πήρε όμως το ρίσκο, και το έκανε για να μας τιμήσει. Μπορούμε να την συμπονέσουμε που κατέληξε εκεί που κατέληξε. Την κάθε Ανδρομάχη όμως, δεν μπορούμε να τη συγχωρέσουμε. Πάτησε στη σημαία μας για να φανεί, και αντί να φανούμε εμείς, αποκλειστήκαμε εξαιτίας της. Στον Καιάδα με συνοπτικές!

Τώρα θα μου πεις, αν ο Ανδρέας Λάμπρου έχει κομματάρα και έρθει πρώτος, τα ίδια θα λες; Όχι βέβαια, θα ανακαλέσω και θα ζητήσω και συγγνώμη. Αλλά επειδή το πιο πιθανό είναι να έχει μία απ’ τα ίδια, ένα φτηνό, σουηδικό ποπάκι της κακιάς ώρας που γράφτηκε σε μισή ώρα σαν κονσέρβα, και επειδή πολύ πιθανό, στην καλύτερη περίπτωση να περάσει στον τελικό και να καταλήξει σε μια απ’ τα ίδια, δηλ. από 15^ος μέχρι 25^ος, προτιμώ να πάει κάποιος άλλος. Κάποιος που να με ενδιαφέρει ήδη και να είναι ήδη καταξιωμένος. Η Γιουροβίζιον είναι σαν την ολυμπιάδα. Πρέπει να πηγαίνουν οι πρωταθλητές. Όχι οι πρωτοεμφανιζόμενοι. Γι’ αυτούς υπάρχουν άλλα σόους, πιο μικρού βεληνεκούς. Να καταξιωθούν πρώτα και μετά. Αλλιώς, καλύτερα να έχουν μία συμμετοχή -winning material, κάποιον άσο στο μανίκι ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Δεν το βλέπω ούτε φέτος!

Έκατσα και έψαξα στο διαδίκτυο τον Ανδρέα Λάμπρου. Συμμετείχε πέρσι στον εθνικό τελικό της Αυστραλίας για να πάει στη Γιουροβίζιον 2022. Δεν κατάφερε να πάρει το χρίσμα. Τον περιμαζέψαμε εμείς και τον υιοθετήσαμε φέτος. Το τραγούδι, η εμφάνιση και όλο αυτό που είδα στο βίντεο, ω, τι έκπληξη! Δεν μου άρεσε!

ΓΜΤ!