Γιουροβίζιον Για Πλούσιους Και Φτωχούς

 Από καιρού εις καιρόν με πιάνει μία ακατανόητη, ίσως και ανόητη μανία, με κάποιο παλιό συγκρότημα και μπαίνω στο ίντερνετ και ξεκοκαλίζω ό, τι μπορώ να μάθω γι’ αυτό και την ιστορία του. Τον περασμένο Ιούνιο τον ξόδεψα όλον πάνω στους Ιταλούς, τρανούς και ξακουστούς, Ricchi E Poveri. Άλλως πως «Πλούσιοι και Φτωχοί».

Ονομάστηκαν έτσι επειδή όταν παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά σε μία δισκογραφική εταιρεία για να τους ακούσει, ο παραγωγός τους είπε «είστε πλούσιοι σε ιδέες, μα άφραγκοι σε χρήμα». Έχοντας πουλήσει στην πορεία της ιστορίας τους πάνω από 20 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, μόνο φτωχούς δεν τους λες εν τέλει.

Οι Ricchi E Poveri είναι ευρύτερα γνωστοί για την τεράστια επιτυχία τους Sara Perque Ti Amo, η οποία έσκασε το 1980 και την οποία γνωρίζουμε όλοι όσοι μεγαλώσαμε στη συγκεκριμένη δεκαετία αφού αποτελούσε το soundtrack της παιδικής μας ηλικίας. Όμως το συγκρότημα δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν κι άλλα τραγούδια, στο ίδιο στυλ φυσικά, τα οποία αξίζουν ανακάλυψης και περαιτέρω εξερεύνησης. Έχω εντρυφήσει και έχω ξεχωρίσει διάφορα νοσταλγικά, που με το που τ’ ακούς τήλε-μεταφέρεσαι στην ωραιότερη δεκαετία του κόσμου, τότε που όλα φάνταζαν υπέροχα, ξέγνοιαστα και αγνά.

Η δισκογραφία τους μονοπωλείται σε μεγάλο βαθμό από τους συνθέτες Ντάριο Φαρίνα και Κριστιάνο Μινελλόνο, οι οποίοι ήταν κάτι σαν τον Ιταλό Καρβέλα και Φοίβο της τότε εποχής και έγραψαν σωρεία επιτυχιών και για τον Αλ Μπάνο και τη Ρομίνα Πάουερ. Αυτό που λέμε «εργοστάσιο μαζικής παραγωγής σουξέ» και «άκουσες ένα, τα άκουσες όλα». Παρόλα αυτά, είναι τόσο γλυκές οι μελωδίες τους που δεν με ενοχλεί η επανάληψη, ούτε η τεχνική της διπλής όψεως που χρησιμοποιούν. Εγώ έχω μία έφεση στο γλυκανάλατο και μελιστάλαχτο, οπότε δεν μπορώ να τους βρω ψεγάδι.

Τα απογεύματα όταν παίρνω βόλτα τη μικρή με το καρότσι ακούω τα best of τους μέσω iPod και αγαλλιάζω, ξεχνιέμαι και ηρεμώ. Ψάξτε να ακούσετε τα Piccolo Amore (το τραγουδώ της Μπουμπούς μου και της ετοιμάζω και βίντεο κλιπ σχετικό), το Come Vorrei το οποίο χρησιμοποιήθηκε και για τίτλους τηλεοπτικής σειράς καθώς και το M’Innamoro Di Te. Οι νεότεροι θα με θυμηθείτε. 

Αγαπώ χορογραφία με την πρόταξη της κάτω γνάθου στο φινάλε! Σε μια άλλη ζωή είμαι κι εγώ εκεί και τραγουδώ μαζί τους. 

Μα μόνο εγώ ακούω αυτά και νιώθω ότι τρέχω με την Έλενα Ναθαναήλ στα στενά των Κυκλάδων με πολύχρωμα κασκόλ να ξετυλίγονται απ' τα ρούχα μας και να χρωματίζουν τα λευκά στενοσόκακα;

Φυσικά, οι Ricchi E Poveri διαθέτουν και γιουροβιζιονικό ιστορικό, εξ ου και το σημερινό αφιέρωμα. Συμμετείχαν στη διοργάνωση των Παρισίων το 1978 με το Questo Amore, μία υπέροχη μπαλάντα στο γνωστό τους ύφος, αλλά δεν κατάφεραν να εξαργυρώσουν τη φήμη, την αίγλη και το κύρος τους στον βαθμολογικό πίνακα. Κατετάγησαν δωδέκατοι, μία θέση πολύ λίγη κατά τη γνώμη μου συγκριτικά με τα αίσχη που εκπροσώπησαν τις άλλες χώρες. Δηλαδή, έλεος κάπου, ήρθε η Τάνια Τσανακλίδου, αυτό το συριζαϊκό σούργελο, ένατη με τον Τσάρλι Τσάπλιν για την Ελλάδα και ήρθαν οι Ιταλοί δωδέκατοι με το συγκεκριμένο; Ποιού να το πεις;! Αιδώς Αργείοι! Ντροπή!

Αυτές ήταν Γιουροβίζιον! Επισημότητα, αρχοντιά και δέος πασπαλισμένα με μουσική ελαφρότητα. Ό,τι πρέπει! Όχι οι σημερινές αηδίες!

Γενικότερα οι Ιταλοί που σνομπάρουν τη Γιουροβίζιον εμφανώς και αδιαλείπτως το έχουν πληρώσει βαθμολογικά, αλλιώς θα έπρεπε κάθε χρόνο να είναι στο τοπ3 κατά τη γνώμη μου. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όμως, το Questo Amore δεν ήταν και το πιο δυνατό χαρτί των συγκεκριμένων καλλιτεχνών. Θα μπορούσαν να συμμετάσχουν με κάποιο πιο δυνατό κομμάτι. Άλλωστε, η ιστορία τους απέδειξε ότι είχαν τις δυνατότητες και τις διασυνδέσεις για να προτάξουν κάτι καλύτερο. Το ίδιο ισχύει και για τον Αλ Μπάνο και τη Ρομίνα οι οποίοι και τις δύο φορές που συμμετείχαν στον Διαγωνισμό, το 1976 και το 1985 δεν κατέβηκαν στο τερέν με τα τεθωρακισμένα τους, αλλά με τους διαβιβαστές τους. Δεν τους ενδιέφερε να κερδίσουν; Δεν ήθελε η RAI; Δεν θα μάθουμε ποτέ.

Οι Ricchi E Poveri αποτελούνταν από τους Φράνκο Γκάτι (με το μουστάκι), Άντζελο Σότζιου ( Ο Κεν της Μπάρμπι), Μαρίνα Οκίενα (η Μπι-μπι-μπο) και την Άντζελα Μπραμπάτι, που ήταν και η «μορφή» του συγκροτήματος, με το α λα γκαρσόν μαλλί της και την πληθωρική της προσωπικότητα. Κάποτε έτυχε να έχω μία Ελληνό-ιταλίδα συνάδελφο σε ένα δικηγορικό γραφείο στο οποίο εργαζόμουν, η οποία μου είχε πει ότι η Άντζελα Μπραμπάτι στα νιάτα της ήταν ερωτευμένη με τον Ιταλό θείο της. Ο θείος δυστυχώς δεν ανταποκρινόταν και η αρτίστα ήταν απαρηγόρητη. Ουδέν κακόν, σενιόρα Μπραμπάτι!

Το συγκρότημα έχει διαλυθεί πια, τα μέλη του έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 75 έτη και δύο εξ αυτών έχουν αποχωρήσει από τον καλλιτεχνικό βίο για να χαρούν τα γεράματά τους με τις οικογένειές τους. Οι πιο ακμαίοι, η Μπραμπάτι και ο Άντζελο Σότζιου συνεχίζουν με επιλεκτικές και σπάνιες εμφανίσεις από ‘δω κι από ‘κει. Ήθελα πολύ να τους έβλεπα φέτος στη Διοργάνωση του Τορίνο, αλλά δυστυχώς θεωρούνται πια αρχαιολογίες, όπως και όλη άλλωστε η εποχή μου. Είναι σαν να είχα απαίτηση να εμφανιστεί στη Γιουροβίζιον της Αθήνας η ομάδα του «Σολφέζ» με τον Πασχάλη και τη Μπέσσυ τιμής ένεκεν. Κατ’ ακρίβεια, αυτός ο παραλληλισμός είναι ό, τι πρέπει για να καταλάβετε το ύφος τους για όλους όσοι βαριέστε να πατήσετε play στα τραγούδια τους.

Θεωρώ υπερτυχερούς όσους έζησαν τους πρώτους τους έρωτες συντροφιά εκείνων των τραγουδιών και είναι τεράστια κληρονομιά να έχεις αναμνήσεις από εκείνη την εποχή που οι σχέσεις σήμαιναν πολλά και ουσιαστικά και αποτυπώνονταν στις μελωδίες των τραγουδιών. Δεν ξέρω τι να πω, είναι που μεγαλώνω και προσφεύγω στα παλιά για να βρω τη στοργή που χρειάζομαι; Δεν νομίζω γιατί πάντα έτσι ρομαντικό-παπάρας ήμουν, αλλά όσο τους ακούω τόσο περισσότερο «κολλώ» μαζί τους.