Ντεβαστέιτεντ!

 Καλημέρα σας!

Η Γιουροβίζιον είναι ένα συνεχές μάθημα για μένα. Κάθε χρόνο κάτι νέο μου διδάσκει. Πολλές φορές απλά μου υπενθυμίζει πράγματα που ήξερα κι απλά τα ξέχασα. Χθες το αγαπημένο μου πρόγραμμα μου τα υπενθύμισε όλα μαζεμένα.

Πριν πιάσουμε την Ανδρομάχη και την τσουρομαδήσουμε, ας αναφερθούμε στο περιεχόμενο του χθεσινού προγράμματος. Ένας ημιτελικός χάλι μαύρο. Χειρότερος κι από τον πρώτο, τόσο σε επίπεδο τραγουδιών, όσο και σε επίπεδο κουλέρ λοκάλ. Η έναρξη του σόου αχαρακτήριστη. Αν εκείνο το σκετσάκι του Κατελάν θεωρείται χιουμοριστικό και καυστικό ως προς τα χούγια των Ιταλών, εγώ είμαι ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Έχει και η σάχλα τα όρια της, αγαπητοί. Επίσης, είναι δυνατόν να μας τάζεις τους Il Volo, εν τέλει να μας φέρνεις τους μισούς (τι πάει να πει κόλλησε κόβιντ; Ας τον είχαν απομονώσει δέκα μέρες πριν, για παν ενδεχόμενο) και να βγαίνουν να τραγουδούν το Grande Amore στα Αγγλικά; Στα Αγγλικά! Ποιος άνθρωπος που μπορεί να εκφραστεί στα Ιταλικά επιλέγει την αγγλική; Ποιος;!

Τα δε ντουέτα του Μίκα με την Παουσίνι, μου θύμισαν Ciao Antenna 1993. Και ναι, λατρεύω τα 90ς, αλλά όχι! Δεν ήταν θέαμα αυτό. Με αυτά και μ’ αυτά, πώς να μην γέρνει η πλάστιγγα υπέρ της Σουηδίας στις βαθμολογίες όταν η εναλλακτική λύση είναι να κερδίσει η Ιταλία; Τώρα επιβεβαίωσα γιατί έχασαν οι Il Volo το 2015!

Στα καθ’ ημάς τώρα. Ξύπνησα αρνητικά χθες, έχοντας διαβάσει τις κριτικές από το Jury Rehearsal στο τουίτερ και άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για το πατατράκ που ερχόταν. Επικοινώνησα και με γνωστούς μου που είναι μέλη της κυπριακής αποστολής στο Τορίνο και μου επιβεβαίωσαν το κλίμα εμμέσως πλην σαφώς. Μέχρι τις 10:00 που άρχισε το σόου το είχα χωνέψει μέσα μου πως πάμε για αποκλεισμό. Το είχα πενθήσει ήδη, του είχα κάνει και τα σαράντα. 

Τι φταίει; Επειδή διάβασα πολλά. Τίποτα δεν φταίει αγαπητέ μου.

Το τραγούδι ήταν συμπαθέστατο και στη σωστή κατεύθυνση. Είχε ταυτότητα και ήξερες ότι εκπροσωπεί μεσογειακή χώρα. Δεν έφταιγε αυτό. Η Ανδρομάχη ήταν μεν ασταθής σε σημεία, αλλά αστάθεια δεν σημαίνει παραφωνία. Και ασταθής ήταν ακόμα και η Κατρίνα του Ην Βασιλείου το 19997 που ήρθε πρώτη. Δεν ήταν η αστάθεια το πρόβλημα μας. Ήταν η εμφάνιση; Η Ανδρομάχη είναι αντικειμενικά όμορφη, δεν μπορείς να πεις ότι υπήρχε κάτι κραυγαλέο στην εμφάνιση της που υποτίμησε το τραγούδι. Ούτε το φουστάνι, ούτε το υποτυπώδες χορεύτικό. Έφταιγε το σκηνικό; Αν δεν είχαμε σκηνικό θα γκρινιάζαμε για τον «ήλιο» που δεν γυρίζει και μας καλύπτει τα γραφικά. Τώρα που τα γλιτώσαμε αυτά, μας φταίει η στατικότητα; Κι αν η Ανδρομάχη ήταν ανίκανη να συνδυάσει χορό με τραγούδι; Αν η στατικότητα ήταν η λύση ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα; Δεν σας άρεσε η τηλεοπτική κάλυψη, ο φωτισμός κτλ; Εγώ είδα και πλάνα ωραιότατα με το νερό και το κοχύλι, πραγματικά διαμαντάκια διά χειρός Marvin Dietman ο οποίος σημειώστε ότι σκηνοθετεί τα Britt Awards. Ποιον θέλατε; Τον Κύρο Ρωσσίδη;  

Τίποτα από τα παραπάνω δεν φταίει αποκλειστικά. Το σύνολο όμως φταίει. Δεν έπειθε. Δεν είχε χάρη. Δεν είχε χάρισμα. Και είναι ΟΚ. Καμιά φορά δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να φταίει. Απλώς το σύνολο του τραγουδιού και της εμφάνισης δεν είχε άστρο. Πάρτε για παράδειγμα το Φουέγκο. Όταν το πρωτακούσαμε γκρινιάξαμε ότι δεν ανταποκρινόταν στις υψηλές προσδοκίες μας. Τη δε Φουρέιρα την είχαμε για δευτεράντζα του Mad Tv και δεν μπορούσαμε να τη δεχτούμε ειδικά όταν μας είχαν ψήσει τα μίντια για το ενδεχόμενο να το έλεγε η Παπαρίζου. Έτυχε να περάσω δίπλα από τη Φουρέιρα κάποτε, και δεν γύρισα καν να την κοιτάξω, γιατί δεν την κατάλαβα. Τόσο αδιάφορη είναι από κοντά. Κοντή, και όταν είναι άβαφη μπορεί να είναι η οποιαδήποτε τυχαία «γκόμενα». Κι όμως, όταν ανέβηκε στην σκηνή η Φουρέιρα, λέγοντας το Φουέγκο, χωρίς γραφικά, χωρίς σκηνικά, με τέσσερις ευτραφείς χορεύτριες πλαισιωμένη, γεννήθηκε όλο εκείνο το ηφαίστειο που μας έκαψε το 2018. Γιατί; Επειδή είχε άστρο! Επειδή το είχε γενικώς!

Ούτε το ατυχέστατο PR της Ανδρομάχης έφταιξε. Μπορεί να μην γνώριζε το παραμικρό για την Κύπρο και να είναι μία γυναίκα που ενδιαφέρεται μόνο για μαλλί και νύχι, αλλά θεωρώ ότι ούτε αυτό συνέβαλε στην αποτυχία. Η Φουρέιρα, η οποία κι εκείνη όταν ερωτήθηκε το 2018 τι νόημα είχε το τραγούδι της απάντησε «yeah, yeah, yeah, fire!» κι έγινε viral για τους λάθος λόγους, κι εκείνη στην ίδια κλίμακα κυμαίνεται. Αλλά, βλέπετε είχε το χάρισμα. Είχε τη στιγμή της. Είχε τρεις νεράιδες από πάνω της την ώρα που γεννήθηκε και την ευλόγησαν. Εκεί έγκειται η διαφορά. 

Είναι κάποια πράγματα, ρε παιδί μου, που πολύ απλά δεν σου κάθονται. Ε, το Ela δεν μας έκατσε. Και αυτά συμβαίνουν. Ο Ρουμάνος, για παράδειγμα, ο οποίος είχε ένα από τα πιο τρολ τραγούδια της τελευταίας δεκαετίας και ήταν ένα άθλιο, κατά τη γνώμη μου θέαμα, προκρίθηκε. Προκρίθηκε γιατί εν αντιθέσει με τα όσα έγραψα πιο πάνω, είχε το δώρο. Το ζούσε. Το χαιρότανε. Μας έπεισε ότι το ήθελε. Ακόμη και ο τίτλος του τραγουδιού που παραφράστηκε ώστε να ανταποκρίνεται στη χυδαιότητα των σόσιαλ μίντια, λειτούργησε υπέρ του. Γιατί στο σύνολο έπειθε. Είχε «καλό φενγκ σούι» που είπε και η Ναταλία Γερμανού κάποτε. Το ίδιο και η Σέρβα. Μη μου πείτε ότι υπάρχει άνθρωπος που στην καθισιά του θα επιλέξει να ακούσει το In Corpore Sano για να χαλαρώσει ή για να ψυχαγωγηθεί. Δεν είναι τραγούδι αυτό το πράμα. Κι όμως, τηλεοπτικά είχε ενδιαφέρον. Προκρίθηκε ξεκάθαρα λόγω εκκεντρικότητας. Αλλά, εκκεντρικοί ήταν και οι Γεωργιανοί με τα λουλούδια στα μούσια οι οποίοι δεν ακούμπησαν κανέναν. Πρέπει να είσαι και λίγο «μορφή» για να πείσεις. Πρέπει να έχεις άστρο! «Καλό φενγκ-σούι!»

Εγώ διερωτώμαι: Αυτοί που τη διάλεξαν την Ανδρομάχη δεν τα έβλεπαν όλα αυτά; Θέλω να πω, η Panik Records έχει στο Δυναμικό της πάνω από 100 καλλιτέχνες. Την Ανδρομάχη βρήκαν; Και στην πορεία δεν είδαν ότι δεν τραβάει, να την αλλάξουν πριν την ανακοινώσουν μπας και σώσουν ότι συμμαζεύεται; Αφού φαινόταν το πράμα. Σαν την Πηνελόπη Πιτσούλη ως άλλη Αλέκα Δούρου στο Αυστηρώς Κατάλληλο, η οποία έβλεπε τη Τζούλη Βίκου να προβάρει Άννα Καρέννινα και έλεγε "δεν θα τα πεί!" Τι να πει κανείς!

Τέλος πάντων. Για να είμαστε δίκαιοι, σαν Κύπριοι έχουμε κακομάθει με τις προκρίσεις. Προκρινόμαστε σερί από το 2015 και αυτό ήταν πάντα δίκαιο. Αλλά πάντα επέρχεται ο κορεσμός. Όπως η Ελλάδα μεσουρανούσε τη δεκαετία των ‘00s και άρχισε να φθίνει στα ‘10s, έτσι και η Κύπρος τώρα πήρε την κάτω βόλτα. Συμβαίνει σε όλες τις χώρες να ακμάζουν και να παρακμάζουν σε κάποια φάση της γιουροβιζιονικής ιστορίας τους. Δείτε τη Δανία, μία χώρα με τεράστια παράδοση στον Διαγωνισμό, η οποία έχει κοπεί δυο χρονιές σερί. Δείτε και τις Big5 που ήταν ανύπαρκτες τα τελευταία είκοσι χρόνια, αλλά από φέτος είναι ξανά κυρίαρχες και διεκδικητικές. Έτσι είναι αυτά, πρόκειται για ρεύματα που έρχονται και παρέρχονται.

Το θέμα είναι η Κύπρος να μην βουλιάξει περαιτέρω. Να χρησιμοποιήσει τη φετινή κατραπακιά υπέρ της και του χρόνου να επανέλθει με κάτι πιο ακέραιο, μία πιο ολοκληρωμένη πρόταση. Αυτά που ακούγονται περί talent show του οποίου ο νικητής θα κερδίσει την εκπροσώπηση μας με τις ευλογίες της Panik, ούτε να τα ακούω. Η Κύπρος είναι μικρή χώρα, αδιάφορη, στην κατηγορία του Μαυροβουνίου και της Μάλτας. Δεν της αρκεί ένα μέτριο τραγούδι για να προκριθεί. Δεν έχει δυναμική από μόνη της ώστε να σπρώξει κάτι μέτριο και να το χώσει στον τελικό. Πρέπει να είναι στο τοπ3 τουλάχιστον για να έχει σίγουρη την πρόκριση. Εδώ κοτζάμ Τάμτα και μόλις που κατάφερε να μπει στον τελικό το 2019 έχοντας καταταγεί ένατη. Πώς να έχεις προσδοκίες από μία άβγαλτη που η μεγαλύτερη της εμπειρία ήταν η συμμετοχή της στο The Voice;

Γι’ αυτό σας λέω. Πρέπει να στοχεύουμε στα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, αν θέλουμε να αισθανόμαστε ασφάλεια. Οτιδήποτε πιο κάτω απ’ αυτά, είναι ριψοκίνδυνο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αύριο ο τελικός! Έχοντας ξαναδεί την Ισπανία, να πω ότι πλέον τη θεωρώ κι αυτή μεγάλο φαβορί, παρόλο που όπως έχω ξαναπεί, το τραγούδι της δεν μ’ αρέσει. Επί σκηνής θερίζει όμως, κι αυτό δεν πρέπει να το παραβλέψουμε. Είμαι σταθερά ταγμένος στην νίκη του Εγγλέζου και όσο τον γνωρίζω τόσο περισσότερο τον αγαπώ, αλλά είμαι έτοιμος να συμβιβαστώ και με τη νίκη της Σουηδίας μπας και δούμε του χρόνου κάτι παραπάνω από το φετινό χάλι. Η Ιταλία αν και έπαιζε για νίκη, δεν νομίζω να ξαναδεί τρόπαιο τα επόμενα τριάντα χρόνια μετά τα φετινά καραγκιοζιλίκια στη διοργάνωση. Η Ελλάδα εύχομαι να πάει σούπερ. Το μόνο ενδεχόμενο να ξενερώσω είναι να το πάρουν οι Ουκρανοί. Οτιδήποτε άλλο, θα το αποδεκτώ στωικά. Αλλά ναι, I’ m up in space, maaaaaan and I want to go home! Θα είναι η πρώτη φορά από το 2005 που θα έχει κερδίσει αυτός που επιθυμώ.  

Καλή Γιουροβίζιον!