Γιουροβιζιο-τοξικότητα

Για να έφτασε κοτζάμ EBU να εκδώσει ανακοίνωση ενάντια στις προσωπικές επιθέσεις προς τους καλλιτέχνες από τους Γιούροφαν δια μέσου των κοινωνικών δικτύων πάει να πει ότι η τοξικότητα των χρηστών έχει περάσει σε άλλα επίπεδα.

Όλα άρχισαν όταν η Ρονέλα, η φετινή Αλβανή εκπρόσωπος, δημοσιοποίησε ένα απόσπασμα από την πρόβα της, το οποίο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες των φανατικών της θαυμαστών. Έκτοτε ξεκίνησε μία επίθεση μέσω του τουίτερ και των άλλων σόσιαλ εναντίον της. «Μας απογοήτευσες», «δεν αξίζεις μία», «πώς είσαι έτσι με το ροζ το φόρεμα» και άλλα παρόμοια που μας θυμίζουν πώς είναι να ζεις στο 2022.

Η Ρονέλα καταβλήθηκε ψυχολογικά και χθες βράδυ έγραψε μία ανάρτηση στην οποία ζητούσε τον οίκτο τους, καταλήγοντας σε μέσες άκρες στο «αυτή είμαι, αν σας αρέσει, και ως εδώ μπορώ να αντεπεξέλθω». Η κατάσταση δεν συμμαζεύτηκε, αντίθετα οι φανς άρχισαν να επιτίθενται στους χορευτές της και στα μέλη της αποστολής της, εξ ου και η αυστηρή ανακοίνωση της EBU τη σήμερον, μέσω της οποίας προσπαθούσε να επαναφέρει την τάξη. Αν γίνονται τέτοια για έναν Διαγωνισμό τραγουδιού, δεν ξέρω τι μπορεί να γίνεται στα ποδοσφαιρικά φόρα και άλλα πιο σοβαρά πεδία.

Η τοξικότητα στα σόσιαλ είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για την επιστήμη της κοινωνιολογίας και της ψυχολογίας και δεν είμαι ειδικός να εκφέρω άποψη. Ομολογώ ότι είναι μία παγίδα στην οποία πέφτω καθημερινά και ο ίδιος, και παλεύω με νύχτα και με δόντια ώστε να την αποφύγω και να την αποτάξω από πάνω μου. Απείχα από το Τουίτερ κατά τη διάρκεια των νηστειών του φετινού Πάσχα και μου έκανε τρομερό καλό ψυχολογικά, αλλά επέστρεψα πίσω και βλέπω ότι πάλι τα ίδια αρχίζω ξανά.

Δεν αντέχω να βλέπω ηλίθιες τοποθετήσεις από δω κι από ‘κει και να τις αφήνω ασχολίαστες. Ειδικά στα θέματα τα οποία θεωρώ ότι κατέχω καλύτερα από τον καθένα. Η μόνη λύση είναι να απέχω ολοκληρωτικά και να μην τα βλέπω, ώστε να μην μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω. Η ρύθμιση του θυμικού μου είναι κάτι που αδυνατώ να επιτύχω. Δεν έχω υπομονή ούτε να αγνοήσω κάτι, ούτε να το παραβλέψω, ούτε να το δω γλυκά, ούτε, ούτε.

Με μισώ όποτε υποκύπτω στην ευκολία του καβγά, αλλά πόσα να αντέξει το πλάσμα. Βλέπω Γιουροβίζιον φανατικά από το 1989, ασχολούμαι με αυτήν κάθε μέρα, διαβάζω βιβλία γραμμένα γι’ αυτήν, αναλύω τα στατιστικά και τα πολιτικά της. Δεν έχω υπομονή όταν πετάγεται με αλαζονεία ένα μαλακιστήρι που είδε Γιουροβίζιον δέκα φορές στη ζωή του να μου υποδείξει την «γνώμη του» και μάλιστα τη γνώμη του για κάτι τόσο απρόβλεπτο και ρευστό όπως είναι το γούστο στη μουσική.

Άκουγα τις προάλλες μία μαλακισμένη δημοσιογράφο σε μία εκπομπή να λέει «καλό το τραγούδι της Κύπρου, αλλά φέτος δεν είναι χρονιά που ευνοεί τα έθνικ!» Και πού ξέρεις εσύ μωρή ηλίθια αν η χρονιά ευνοεί τα έθνικ, αστρολόγος είσαι; Μελλοντολόγος, μάγισσα; Άισιχτίρ που θα μας πείτε και ποια τραγούδια ευνοούνται βάσει «χρονιάς!»

Λέει ο άλλος, «η συνταγή του τραγουδιού δεν είναι πρωτότυπη, το τραγούδι θα πατώσει», «το φόρεμα δεν αναδεικνύει το τραγούδι», άκου μαλακίες με τις οποίες ασχολούνται! Όταν είχα πάει να παίξω στον «Πιο Αδύναμο Κρίκο», το 2019, στο ειδικό επεισόδιο με ερωτήσεις Γιουροβίζιον, και έπρεπε να ανταγωνιστώ μέλη του κυπριακού φαν κλαμπ, γύρισε μία συμπαίκτρια σε ένα διάλειμμα του γυρίσματος και με ρώτησε πώς λέγανε εκείνη που τραγούδησε το αγαπημένο της τραγούδι στον Διαγωνισμό, το «Vuelve Conmigo».  Ε, αντιλαμβάνεστε δεν αντέχω να ακούω τέτοια και να μην πετάω γαμοσταυρίδια. Μα, δεν γνώριζε την Άνναμπελ Κόντε και ήρθε να παίξει στο τηλεπαιχνίδι; Να μας πει τι; Τη ρώτησα «από πότε βλέπεις Γιουροβίζιον;» «Προ αμνημονεύτων» μου απάντησε, «…από τότε που πήγε η Καλομοίρα!» Άσε μας χρυσή μου, κάθομαι και μιλάω μαζί σου!

Θα μου πεις, τα κοινωνικά δίκτυα περίμενες για να καταλάβεις ότι όλοι έχουν άποψη, όλοι διεκδικούν τη θέση του ειδήμονα και αν τολμήσεις και διεκδικήσεις τα δικά σου όρια θα ακούσεις τα εξ αμάξης; Όχι βέβαια, το φαινόμενο προϋπήρχε, αλλά με τα σόσιαλ γιγαντώθηκε.

Θυμάμαι ότι, το 1995 τη νύχτα του Διαγωνισμού οι γονείς μου είχαν καλεσμένους για χαρτιά. Έπαιζαν μπιρίμπα και ταυτόχρονα βλέπανε τον Διαγωνισμό. Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν και ένας που είχε διατελέσει υψηλά ιστάμενος της Κυβέρνησης και δήθεν γνώριζε περί εξωτερικής πολιτικής. Κάθε φορά που ψήφιζε μία χώρα άρχιζε: «Α, οι Ιρλανδοί ψηφίζουν; Δεν θα μας δώσουν ούτε αν πόντο, δεν μας χωνεύουν», «Α, οι Μαλτέζοι είναι φίλοι μας, κάτι λίγα θα μας δώσουν αλλά μην ελπίζετε ιδιαίτερα». Έτσι τον είχα όλο το βράδυ στο κεφάλι μου, ήθελα να τον πνίξω. Ήμουν όμως 15 ετών και αντιλαμβάνεστε όφειλα να συμπεριφέρομαι καθώς πρέπει. Αυτό μας μάρανε! Θυμάμαι πως όταν πήραμε το ανέλπιστο δωδεκάρι της Ουγγαρίας και αφού προηγήθηκε ένα «σιγά μη μας ψηφίσουν οι Ούγγροι» σηκώθηκα και βάρεσα την πόρτα και πήγα να δω τον Διαγωνισμό από άλλο δωμάτιο! Θεωρήθηκε αγένεια.

Έτσι είμαι. Δεν μπορώ να έχω ένα μαλάκα την ώρα που βλέπω τον Διαγωνισμό να μου παίζει τον έξυπνο σε θέματα στα οποία κατέχω διδακτορικό και δικτατορικό. Έκτοτε είχα θέσει κανόνα απαράβατο ότι δεν φιλοξενούμε κανέναν το βράδυ του Διαγωνισμού πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στις οποίες θα καθίστατο σαφές ότι όσο παίζει ο Διαγωνισμός «ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ», και δεν μιλάμε σημαίνει ούτε ψιθυρίζουμε, ούτε εκφράζουμε άποψη για το παραμικρό.

Θυμάμαι ότι το 2005 όταν ήμουν στο Λονδίνο και έπρεπε να βρω τρόπο να δω τον θρίαμβο της Παπαρίζου, έπρεπε να βρω κάποιον που διέθετε τηλεόραση. Είχα φίλους ένα ζευγάρι οι οποίοι διέμεναν σε ένα διαμέρισμα στο Charing Cross και διέθεταν τηλεόραση. Με προσκάλεσαν να δούμε τον τελικό στο σπίτι τους αλλά με προειδοποίησαν ότι θα έκαναν πάρτι και θα έρχονταν κι άλλοι φίλοι τους. Αχ, πώς κρατήθηκα εκείνο το βράδυ και δεν σκότωσα κανέναν! Να μου λένε «σιγά μην κερδίσει με αυτή τη χορογραφία», και «είναι άφωνη» και τέτοια. Όταν μάλιστα είχε αρχίσει η ψηφοφορία και δεν τα πήγαινε καλά η Ελλάδα, και ένιωσαν να επιβεβαιώνονται άρχισαν να μου κουνούν και το δάχτυλο. Πραγματικά απορώ πώς δεν δολοφόνησα κόσμο.

Θεωρούμαι παράξενος και έκτοτε όποτε με προσκαλέσουν να δούμε «μαζί» τη Γιουροβίζιον αρνούμαι. Τα τελευταία χρόνια έβαλα λίγο νερό στο κρασί μου και πού και πού την παρακολουθώ με λίγους διαλεχτούς φίλους αλλά δεν είναι το καλύτερο μου. Από την άλλη ούτε να τη βλέπω μόνος μου μ’αρέσει γιατί θέλω να σχολιάσω τόσα πολλά και δεν μπορώ να μιλώ με τον τοίχο. Θέλω να τη βλέπω με παρέα που να είναι εξίσου πωρωμένη και να με πιάνει. Εν πάση περιπτώσει, εκπαίδευσα τη Μπρέντα η οποία πια παρακολουθεί μίσο-κοιμισμένη δίπλα μου και μιλάμε μόνο αν συμβεί κάτι το εξτράβαγκαντ. Αναγνωρίζω ότι μπορώ να γίνω τοξικός, αλλά σας σώζω. Απομονώνομαι. Δεν σας ακούω, δεν με ακούτε και κερδίζουμε όλοι.

Τούτων λεχθέντων, ας επανέλθουμε στο 2022.

Έχω πολλά να πω παρακολουθώντας τις πρόβες, τα τεκταινόμενα και τα λοιπά, αλλά θα τοποθετηθώ εκτενώς μέσα στο σ/κ.

Καλώς όρισε η ωραιότερη τηλεοπτική εποχή του χρόνου!