Βίος Και Πολιτεία Α' Ημιτελικού 2022

Η Γιουροβίζιον είναι πια για μένα κάτι σαν τα Χριστούγεννα και τη Ντίσνεϊλαντ. Είναι παιδικά κατάλοιπα. Αγωνιώ κάθε χρόνο για τα Χριστούγεννα, αλλά όταν έρχονται συνειδητοποιώ ότι δεν σημαίνουν τίποτε. Ακόμη και στην ηλικία των 42 αν μου πεις να κανονίσουμε διακοπές στη Ντίσνεϊλαντ, ψήνομαι με χίλια, αλλά την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, στα 35 μου, αναρωτιόμουν τι ψάχνω εγώ εκεί, πέραν από τη χαμένη παιδική μου αθωότητα. Έτσι και με τη Γιουροβίζιον. Η αγωνία να «αρχίσει» είναι κάθε χρόνο τεράστια αλλά όταν την παρακολουθώ σκέφτομαι «τι σχέση έχω εγώ πια με αυτό το πράμα;» Δεν αναγνωρίζω τίποτα που να δικαιολογεί το πάθος μου.

Η Μπρέντα πριν γνωριστούμε είχε μία σχέση με την οποία χώρισε επειδή όπως μου είπε, “she outgrew him”. Δεν ήξερα πώς μεταφράζεται ακριβώς το outgrow, πήγα και άνοιξα λεξικό και είδα ότι σημαίνει κάτι σαν το «ξεπερνώ». Δεν ξέρω γιατί χρησιμοποίησε αγγλική λέξη, εγώ νευριάζω με τους Κύπριους που χρησιμοποιούν αγγλικές λέξεις, πάντως αυτό είπε. Και ίσως αυτή τη λέξη να χρησιμοποιούσα κι εγώ τώρα για να περιγράψω τη σχέση μου με τη Γιουροβίζιον. Την αγαπώ, τη λατρεύω, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια δεν βρίσκω δεσμούς. I have outgrown it, τρομάρα μου.

Τέλος πάντων, αντιλαμβάνομαι ότι χεστήκατε για τα ψυχολογικά μας, και ότι βρίσκεστε εδώ να διαβάσετε σχόλια για τα όλα όσα είδαμε χθες βράδυ. Μα, από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω!

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ένα, ένα!

Οι Ιταλοί τον ξεπέταξαν τον ημιτελικό. Ένα μέτριο θέαμα χειρότερο και από του 1991. Το 1991 ήταν κακό. Και το κακό το προτιμώ από το μέτριο. Το σόου το άνοιξε ένα τραγούδι με τίτλο The Sound Of Beauty το οποίο βρήκα εντελώς ασύνδετο με την Ιταλία και την κουλτούρα της. Οι παρουσιαστές, πλην του Αλεσάντρο Κατελάνι, κακοί. Ο Μίκα εκπρόσωπος της γκέι κοινότητας ντυμένος σαν καρικατούρα αδελφής από ταινία του Δαλιανίδη. Βγαλμένος από τη «Θεία μου τη Χίπισα» και την «Παριζιάνα». Η Λάουρα Παουσίνι σαν Μάτζικα Ντε Σπελ, κακοντυμένη και με ένα ταμπεραμέντο που αφαιρούσε από την αίγλη του Διαγωνισμού, σαν να ήταν κυράτσα που συμμετέχει σε πάνελ μεσημεριανής εκπομπής επί Λαμπίρη. Μόνο ο Κατελάνι το έσωζε, αλλά είναι κι αυτός κοντός και καχεκτικός, δεν τη γέμιζε τη σκηνή.

Οι καρτ ποστάλ ήταν κακές. Οι προβολές των συμμετεχόντων στα διάφορα τοπία άκυρες κατ' εμέ και γραφιστικά πρόχειρες. Οι καρτ ποστάλ είναι το λιγότερο, βέβαια. Να σου πω τι μου άρεσε καλύτερα γιατί δεν μου αρέσει να γκρινιάζω πρωινιάτικα ως προς τι δεν μου άρεσε.

Μου άρεσε τρομερά το act του Diodato στο Fai Rumore. Τι τραγουδάρα! Αυτό αν δεν κληρωνόταν να συμμετάσχει στο καταραμένο 2020 θα είχε κερδίσει και θα γλιτώναμε από τη μετριότητα του Zitti E Buoni την επόμενη χρονιά. Η σκηνοθεσία επί σκηνής συγκλονιστική. Το χορευτικό, γενικότερα το εικαστικόν του πράγματος, υπέροχο. Το γεγονός ότι παράλληλα με τον τραγουδιστή ακουγόταν και ο κόσμος να τον συνοδεύει, συγκινητικότατο. Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς μακράν!

Επίσης, ενθουσιάστηκα με τα ανατρεπτικά αποτελέσματα. Είναι ωραίο να ξεπετάγονται φιναλίστ από εκεί που δεν τους περίμενες και να σου ανατρέπουν το σύμπαν σχετικά με τον Διαγωνισμό. Φυσικά, αυτό καλό είναι να συμβαίνει στον ημιτελικό που δεν συμμετέχει η χώρα σου και δεν σε ενδιαφέρει και τόσο ποιοι θα προκριθούν. Ναι, θα συμφωνήσω ότι η Μολδαβία και η Ελβετία δεν έπρεπε να προκριθούν. Θα προτιμούσα στη θέση τους την Αυστρία και τη Λετονία, παρόλο που η πρώτη ήταν άθλια στη ζωντανή εκτέλεση. 

Η Μολδαβία βέβαια χαίρει γενικότερης πολιτικής εκτίμησης αυτή τη στιγμή καθότι λέγεται ότι ο Πούτιν θα μεταφέρει τον πόλεμο στην Υπερδνειστερία, μία περιοχή ανάμεσα στη Μολδαβία και την Ουκρανία ως μία κίνηση υπενθύμισης σε ποια σφαίρα επιρροής ανήκει η Μολδαβία, η οποία τελευταίως άρχισε κι αυτή να καλόβλέπει το ενδεχόμενο ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Θεωρώ ότι ως διά μαγείας πολλές πρώην σοβιετικές χώρες θα περάσουν στον τελικό εν είδει τηλεγραφήματος προς τη Ρωσία - βλέπε Γεωργία στον δεύτερο ημιτελικό.

Χάρηκα και για την πρόκριση της Ισλανδίας την οποία πλέον έχω μέσα στο ΤΟΠ10 μου, όπως και για την πρόκριση της Πορτογαλίας η οποία είναι μία χώρα που δεν αναγνωρίζεται όσο της αξίζει στον Διαγωνισμό. Η πρόκριση της Ελλάδας ήταν αναμενόμενη, και τώρα που είδα το στήσιμο της ολοκληρωμένο, είναι ακόμη καλύτερο από ό,τι είδαμε στις πρόβες. Πόσο λυπάμαι που δεν μπορώ να συγχρωτιστώ με το τραγούδι και να ταυτιστώ στο ελάχιστο μαζί του. Με έπεισαν μέσω των κοινωνικών δικτύων ότι είναι ένα τρομερό τραγούδι και πλέον δεν φέρω ένσταση. Φοβάμαι πια να πω ότι δεν καταλαβαίνω καθόλου πού είναι το ωραίο στο τραγούδι αυτό. «Η Ελλάδα δεν είναι μόνο τσιφτετέλια και ζεϊμπέκικα» μου είπε ξανά ένας χθες. Τι να πω. Εγώ στην Ελλάδα όποτε πάω, και τύχει να βγω έξω, μόνο λαϊκά ακούω. Δεν ξέρω σε ποια μυστική τρύπα μαζεύονται και ακούνε τραγούδια τύπου Amanda Tenfjord. Ίσως είναι κάτι τόσο έξω από τα νερά μου, και γι 'αυτό δεν διανοούμαι ότι αυτό το είδος έχει κοτσαρισμένη την ελληνική σημαία δίπλα του.

Χθες στο τουίτερ ένας δημοσιογράφος έγραψε ότι η EBU προσέγγισε την ΕΡΤ και τη ρώτησε αν είναι θετική να διοργανώσει τον Διαγωνισμό του χρόνου σε περίπτωση νίκης. Αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο όταν η EBU βλέπει τις τάσεις της ψηφοφορίας για να συγκόψει τις προθέσεις κάθε κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Και αυτό λέγεται ότι συνέβη και το 2001 όταν είχαν πάει οι Antique, όταν η EBU συνειδητοποίησε ότι το Die For You θα κέρδιζε. Τότε η ΕΡΤ απάντησε αρνητικά ως προς το ενδεχόμενο διοργάνωσης την επόμενη χρονιά, και ως εκ θαύματος κέρδισε εν τέλει η Εσθονία με εκείνο το ανεκδιήγητο “Everybody”. Χθες η ΕΡΤ απάντησε στην EBU θετικά. Με αυτά και με αυτά, βλέπουμε ότι όντως η Ελλάδα θα είναι στην πεντάδα, αν όχι τριάδα κι αν όχι νικήτρια. Αν δεν την περάσει η Σουηδία και η Αγγλία οι οποίες έχουν δυνατά κανάλια, αξιόπιστα και ετοιμοπόλεμα, τότε δεν είναι απομακρυσμένο το ενδεχόμενο ελληνικής διοργάνωσης του χρόνου. Ίδωμεν!

Ας περάσουμε στην Ουκρανία. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα περισσότερο χάιδεμα στη χώρα λόγω της εμπόλεμης κατάστασης, αλλά οι διοργανωτές κράτησαν τα προσχήματα σε μεγάλο βαθμό. Το κοινό και οι διαγωνιζόμενοι τους αγκάλιασαν και με το παραπάνω βέβαια, αλλά αν μη τι άλλο, η RAI κράτησε επίπεδο. Να πω ότι άρχισε να με εκνευρίζει η Ουκρανία γενικότερα. Εννοείται είμαι με το μέρος του επιτιθέμενου, ψόφο και καρκίνο στον Πούτιν και καλή πτώχευση στον ρωσικό λαό που δεν επαναστατεί εναντίον του, αλλά όταν μία χώρα έχει πόλεμο, δεν πάει στη Γιουροβίζιον. Κάθεται σπίτι της και πολεμά!

Δεν μπορώ να διανοηθώ αύριο να δέχεται η Κύπρος επίθεση και εμείς να στέλνουμε αποστολή στη Γιουροβίζιον για να περάσουμε μηνύματα και να κάνουμε ευρύτερα γνωστό το δράμα μας. Αντιλαμβάνομαι ότι η έκταση και το μέγεθος της Ουκρανίας της επιτρέπουν να στείλει πέντε σκερβελέδες στο Τορίνο, αλλά για τα δικά μου μέτρα, αυτό είναι προκλητικό και μειώνει και τη σημαντικότητα της εισβολής των Ρώσων. Να πεθαίνουν μωρά στην Ουκρανία και οι άλλοι να κοπανιούνται με τη «Στεφανία». Αδιανόητο για τα δικά μου ηθικά μέτρα. Η Αρμενία πέρσι που είχε εμπλακεί σε πολεμικό επεισόδιο με το Αζερμπαϊτζάν σχετικά με την περιοχή του Αρτσάχ είχε αποσυρθεί από τον Διαγωνισμό του 2021 και δεν είδα κανέναν να κλαίει ή να χαράσσει επάνω του την αρμένικη σημαία, ούτε να προτείνει να αποβληθεί το Αζερμπαϊτζάν από τον Διαγωνισμό.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Σόρρι, αλλά είστε όλοι μαλάκες και τρισμέγιστοι πούστηδες ως προς τον τρόπο που διαχειρίζεστε τον πόλεμο. Μη μιλήσω για Κύπρο και Τουρκία και γελάσουν και τα μουστάκια μας, γιατί εδώ φέρουμε κι εμείς ευθύνη με την κανονικοποίηση της κατοχής.

Πίσω στη Γιουροβίζιον. Δεν πέρασε η Αλβανία! Μα πόσο το φχαριστήθηκα! Εάν η Γιουροβίζιον διέθετε κοινό το οποίο να αποτελείται από νορμάλ ανθρώπους, ο αποκλεισμός της Αλβανίας θα περνούσε στα ψιλά. Δεν ήταν τραγούδι, ούτε εμφάνιση αυτή. Αλλά για κάποιο λόγο μην δουν οι Γιούροφανς άσχημη γυναίκα με αυτοπεποίθηση και χωρίς καμία αίσθηση της ντροπής και της αισθητικής, αμέσως να τη βαφτίσουν «βασίλισσα» και να την αποθεώσουν. Το περιθώριο δεν θα γίνει ποτέ το επίκεντρο, πάρτε το χαμπάρι. Πόσο απολαμβάνω όταν αποκαθηλώνεται η ηλιθιότητα έναντι του πραγματικού ταλέντου. Κι εγώ βαριέμαι τον Ελβετό, αλλά εκατό φορές η μπαλάντα του, παρά το κρέας της Ρονέλα τυλιγμένο με ροζ τούλι!

Τι άλλο να σχολιάσω από χθες; Να σχολιάσω γι’ άλλη μια φορά πόσο βλάπτουν τα κοινωνικά δίκτυα τον Διαγωνισμό, αφού έχοντας δει σχεδόν τα πάντα μέσω των βίντεο που διαρρέουν από τις πρόβες, εν τέλει καταλήγεις να μην εντυπωσιάζεσαι από τίποτα όταν παρακολουθείς το πρόγραμμα αυτό καθεαυτό. Τον παλιό καλό καιρό όταν δεν υπήρχε ίντερνετ και έπρεπε να αρχίσει το πρόγραμμα για να ανακαλύψεις το περιεχόμενο του, και δεν είχες ιδέα πώς θα είναι η σκηνή, ποιοι θα παρουσιάσουν, τι θα δεις στα interval acts είχε περισσότερη αξία το θέαμα. Πλέον ζούμε σε εποχές όπου γνωρίζουμε τα πάντα εκ των προτέρων, ακόμη και τα αποτελέσματα. Εξ ου και το μόνο πράμα που με ενθουσίασε χθες ήταν η ανατροπή κάποιων φαβορί. Προσπαθώ να μην βλέπω βίντεο πριν τις πρόβες, για να μην χαλώ τη μαγεία του σόου, αλλά τη σήμερον ημέρα πόσο δυνατό είναι να απομονωθείς από το τι ανεβαίνει στα κοινωνικά δίκτυα γύρω σου;

Αυτά για την ώρα, θα επανέλθουμε αν προκύψει οτιδήποτε άξιο αναφοράς. Αν όχι, θα τα ξαναπούμε με το πέρας του δεύτερου ημιτελικού. Αυτό το άρθρο άργησε να γραφτεί, το αντιλαμβάνομαι, αλλά πλέον δεν σώνω να ξενυχτίσω για να σας γράψω. Με δύο παιδιά πια, η Γιουροβίζιον μετά βίας παραμένει στο προσκήνιο της ζωής μου. Και ούτε θα έπρεπε, φυσικά.

Τα λέμε.