Οι φανς του Διαγωνισμού περιμένουμε χρόνια και ζαμάνια να δούμε ξανά το αγαπημένο μας πρόγραμμα διοργανωμένο από την ιταλική τηλεόραση. Και οι προσδοκίες είναι τεράστιες, οι δικές μου τουλάχιστον. Έχω μία ατελείωτη λίστα από τα πράγματα που θέλω να δω από τους Ιταλούς, και τεράστια λίστα για τα πράγματα που δεν θέλω να δω με την καμία. Ας παραθέσω μερικά:
Κατ’ αρχάς να εστιάσω σε όλα όσα δεν θέλω να δω. Δεν θέλω να δω επουδενί μία διοργάνωση φίλο-ουκρανική. Θέλω να δω μία ουδέτερη Γιουροβίζιον. Αναγνωρίζω ότι είναι αδύνατον να μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία και εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα, ακόμη και το 1999 ένα χαλελούια βγήκαν και το είπαν ομαδικά στο τέλος για χάρη της Σερβίας. Αλλά ως εκεί. Δεν θέλω να γίνει ένα πρόγραμμα ακόμα πιο πολιτικοποιημένο, με περιστεράκια και κλαδιά ελαίας και άλλα τέτοια μελό και να είναι όλα γαλαζοκίτρινα.
Θέλω να είναι όλα Ιταλικά. Αν ήταν δυνατόν ακόμη και η γλώσσα της παρουσίασης. Μπορεί να κράζανε τον Τότο και τη Τζιτζιόλα το 1991 για το γεγονός ότι δεν ομιλούσαν την αγγλική και κατέφευγαν στην μητρική τους. την οποία ουδείς άλλος κατανοούσε. Αλλά αν πρέπει να μιλήσουμε για έναν Διαγωνισμό με προσωπικότητα μέσα από τα τελευταία 30 χρόνια, 1991 it is. Είδαμε και πάθαμε να απαλλαγούμε από μία παραγωγή σουηδική (όχι ότι χωλαίνουν οπουδήποτε οι Σουηδοί, αλλά νισάφι), ας δούμε επιτέλους κι ένα σόου από μία άλλη φιλοσοφία και οπτική. Βέβαια, γνωρίζω πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Εφόσον ακόμη και οι πιο εθνικιστές Γάλλοι διοργάνωσαν την Γιουροβίζιον Τζούνιορ τον περασμένο Δεκέμβρη στα Αγγλικά, με συμπληρωματική τη γαλλική γλώσσα, δεν τρέφω περαιτέρω αυταπάτες για περισσότερο κουλέρ λοκάλ.
Λοιπόν, έχω οραματιστεί τα πάντα. Θέλω να δω τελετή έναρξης με Τότο Κουτούνιο, να τραγουδά το Ινσιέμε καθώς παρελαύνουν όλες οι συμμετέχουσες χώρες με τη σημαία τους. Δεν υπάρχει πιο συγκινητική εικόνα κατά τη γνώμη μου. Ο Τότο δεν ξέρω κατά πόσον μπορεί να αντεπεξέλθει σ’ αυτό πια. Τον είδα σε ένα βίντεο, το οποίο παραθέτω και πιο κάτω, στο οποίο μετά βίας μπορεί να τραγουδήσει, φαίνεται spaced out, και στην ηλικία των 78 ετών πια, χλωμό το κόβω να μπορεί να επικοινωνήσει με τις κάμερες. Θέλω να πω, πιο πιθανό είναι να εκτεθεί αν εμφανιστεί, παρά να μας συγκινήσει. Εν πάση περιπτώσει, το Ινσιέμε πρέπει να ακουστεί, κι αν ο Τότο είναι πλέον ανήμπορος, ας βγουν να το πουν άλλοι.
Γενικότερα, θέλω να βρεθεί τρόπος να εκπροσωπηθεί το ιταλικό τραγούδι ειδικά της italo-disco περιόδου, και να υπάρχει έντονη nostalgia επί σκηνής. Θέλω να δω όπως και δήποτε Ricchi e Poveri, Umberto Tozzi & Raf, Al Bano και Romina Power, και από τους πιο πρόσφατους, Il Volo, Marco Mengoni και Franscesco Gabbani. Και όχι μόνο στα τραγούδια που είπαν όταν εκπροσώπησαν την Ιταλία στη Γιουροβίζιον. Θέλω να ακούσω όλα εκείνα που έπαιζαν στο ράδιο όταν μεγαλώναμε στη δεκαετία του ’80. Ευσεβοποθισμοί όλα αυτά, αλλά δικαιούμαι να ελπίζω. Θέλω να δω και τους Maneskin, και φυσικά δικαιούνται να έχουν περίοπτη θέση στα interval acts μετά από μία ολόκληρη χρονιά κατά τη διάρκεια της οποίας η χάρη τους έφτασε μέχρι την Αμερική, χωρίς όμως να περιστρέφονται όλα γύρω από την όψη του Νταμιάνο. Θέλω αφιέρωμα στην ιταλική μουσική και όχι στην προσωπικότητα του συγκεκριμένου τραγουδιστή.
Έχει γίνει ήδη γνωστό ότι οι παρουσιαστές Λάουρα Παουσίνι και Μίκα θα ερμηνεύσουν ένα τραγούδι για την παγκόσμια ειρήνη κατά το διάλειμμα του Β’ Ημιτελικού και ήδη άρχισε να ανακατεύεται το στομάχι μου, αλλά ας ελπίσουμε ότι στο τέλος θα πρυτανεύσει η λογική και δεν θα μονοπωλήσουν τις βραδιές μας τα κλισέ των καλλιστείων.
Δείτε αυτό το βίντεο πιο πάνω μέχρι τέλους. Θέλω κάτι τέτοιο ενόσω παρελαύνουν οι συμμετέχοντες, με ακόμα περισσότερους Ιταλούς eurostars. Θέλω κάτι σαν την έναρξη του Διαγωνισμού από το Τελ Αβίβ του 2019 βασικά, στο πιο φινετσάτο και κλασάτο.
Επίσης, θέλω να δω τη χρήση drone στον Διαγωνισμό. Τόσο εντός σταδίου για αεροπλανικά, εντυπωσιακά πλάνα κάλυψης των τραγουδιών τα οποία μέχρι σήμερα εξυπηρετούνταν μόνο με την spider cam και τα οποία πλέον έχουμε συνηθίσει, αλλά και για τη δημιουργία εφέ εκτός σταδίου.
Διάβαζα ότι το Τορίνο είναι η πόλη στην οποία εξελίχθηκε η χρήση drone και τα οποία χρησιμοποιούνται πλέον για τη δημιουργία διαφόρων θεαμάτων στον αέρα. Φανταστείτε πριν την εμφάνιση κάθε χώρας να σχηματίζουν εκατοντάδες drone τη σημαία κάθε χώρας, ή να αναγράφουν στον ουρανό το όνομά της, τον τίτλο του τραγουδιού ή κάποιο μήνυμα προς τους τηλεθεατές της. Κάτι σαν ιπτάμενες καρτ-ποστάλ στα πρότυπα του 1991 στο πιο 2022. Τώρα θα μου πείτε, γιατί να μπουν στον κόπο να ξοδέψουν ευρώ για τα drone όταν θα μπορούσαν να σχηματίσουν τα ίδια πράγματα με γραφικά και να μην πάρει κανείς χαμπάρι ότι δεν είναι υπαρκτά, και θα συμφωνήσω.
Αυτή είναι η μαλακία όταν ο Διαγωνισμός εξυπηρετεί πρωτίστως την τηλεόραση και τους τηλεθεατές, παρά τους παρευρισκομένους.
Αυτά. Σε ένα μήνα θα μάθουμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου