1991: Αιχμάλωτοι Ιταλικής Καταιγίδας - Μέρος Β'

 Το 1991 πολλοί φανς το θεωρούν μία από τις χειρότερες διοργανώσεις στην ιστορία της Γιουροβίζιον, αν όχι τη χειρότερη.

Τους έφταιγε η προχειρότητα με την οποία το προσέγγισε η RAI, οι κακοί παρουσιαστές, η φλυαρία και τα κακά αγγλικά τους, τα ασυνάρτητα σκηνικά που είχαν ξεμείνει από παλιές ιστορικές ταινίες της Τσινετσιτά και τοποθετήθηκαν όπως-όπως προκειμένου να προκύψει κάτι -υποτίθεται- το ενδιαφέρον, τους έφταιγε ο κακός ήχος στο τραγούδι της Καρόλα, το λάθος του σαξοφωνά στην Άνοιξη, το μπέρδεμα στο τέλος με την ισοψηφία μεταξύ Γαλλίας – Σουηδίας όπου δεν ήξεραν ποιος κέρδισε, όλα αυτά. Κατ’ εμέ, όλα αυτά μαζεμένα είναι που κάνουν το 1991 υπέροχο και μνημειώδες. Ποτέ κανένας άλλος Διαγωνισμός της Γιουροβίζιον δεν ήταν τόσο απρόβλεπτος, τόσο χαώδης, τόσο μεσογειακός.

Ναι, θα συμφωνήσω, η RAI βαριόταν να ασχοληθεί σοβαρά με τη διοργάνωση και το έκανε με τον ιταλικό τρόπο, στήνοντας ένα τυπικό, σαββατιάτικο ιταλικό σόου προσθέτοντας ολίγη Γιουροβίζιον μέσα. Συμφωνώ πως όσοι το παρακολουθούσαμε ζωντανά δυσανασχετούσαμε που η ροή ήταν αυτή που ήταν, και δεν ξέραμε και πού θα καταλήξει, αλλά τόσα χρόνια μετά, πείτε μου αν υπάρχει άλλος Διαγωνισμός τόσο πολυσυζητημένος, τόσο διιστάμενος και τόσο διαφορετικός.

Η Γιουροβίζιον είναι γενικά ένα τρομερά τυποποιημένο σόου και αυστηρά προγραμματισμένο και στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ξέρεις κάθε χρόνο εκ των προτέρων τι θα δεις: Ένα Goodevening Europe, καρτ-ποστάλ και τραγούδια, ένα start voting now και ένα see you next year. Το 1991 δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Το 1991 είναι σχολή από μόνο του.   

Κατ’ αρχάς το σόου ξεκίνησε με τον πιο απρόβλεπτο και ό, τι να’ναι τρόπο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Με την προβολή ενός τυχαίου βίντεο κλιπ από ένα τυχάρπαστο συγκρότημα και το τραγούδι celebration. Τι σχέση είχε όλο αυτό με τον Διαγωνισμό, την οικοδέσποινα χώρα και την κουλτούρα της, αδυνατώ να καταλάβω. Γι’ αυτό σας λέω, θα μπορούσε να ήταν η έναρξη οποιουδήποτε σαββατιάτικου σόου στη RAI του ’90. Τίποτα δεν παρέπεμπε στο μεγαλείο ενός πανευρωπαϊκού Διαγωνισμού.

Κι αφού λοιπόν ξεπερνιέται η αμηχανία και η πρώτη κρυάδα και το πρώτο what the fuck, οι Ιταλοί μας πάνε στο άλλο άκρο. Βγαίνει ο Τότο με τη Τζιτζιόλα καλησπερίζοντάς μας, και κάθονται στο πιάνο προκειμένου να ερμηνεύσουν αμφότεροι τα νικητήρια τραγούδια τους. Το συγκεκριμένο πεντάλεπτο κατά τη γνώμη μου είναι μία από τις καλύτερες στιγμές στην ιστορία του Διαγωνισμού. Ένα πεντάλεπτο σπάνιο, μελωδικό, νοσταλγικό και πιο πολύτιμο από όλα τα 22 τραγούδια που ακολούθησαν. Ε, τώρα πώς γίνεται να μεταφερθήκαμε από το ένα άκρο, αυτό του ποπ Celebration στον λυρισμό του Non Ho L’eta και της Τζιτζιόλα, μόνο οι Ιταλοί ξέρουν! Πολλοί είπαν ότι ήταν συγκερασμός της σύγχρονης ιταλικής ποπ σκηνής με την παλιά, αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Εγώ είδα απλά ένα «ό, τι να ‘ναι» σε επίπεδο τηλεοπτικής σκαλέτας. 

Γενικώς έγιναν όλα όπως μόνο οι Ιταλοί ξέρουν. Οι καρτ-ποστάλ παρουσίαζαν τους συμμετέχοντες σε εκτέλεση γνωστών ιταλικών τραγουδιών και τις περισσότερες φορές αυτά ήταν πιο απολαυστικά κι από τα διαγωνιζόμενα. Ακούσαμε από παραδοσιακή ταραντέλα μέχρι Έρος Ραμαζότι, Λούτσιο Ντάλλα και Λουτσιάνο Παβαρόττι. Ποιος χέστηκε μετά να συγκεντρωθεί να ακούσει τα σαχλά Iki Dakika της Τουρκίας και το Geef Het Op του Βελγίου;

Οι Ιταλοί οι ίδιοι σνόμπαραν τον Διαγωνισμό ενόσω τον διοργάνωναν στο ίδιο το λάιβ του, και αυτό ήταν ξεκάθαρο. Βέβαια, ως ένα βαθμό τους καταλαβαίνω, αλλά με αυτή τους τη στάση άρχισαν να δυσχεραίνουν σταδιακά τις σχέσεις τους με την EBU, εξ ου και η αποχώρηση από τον Διαγωνισμό δυο χρόνια αργότερα, και ως απότοκο μία παρατεταμένη απουσία η οποία έληξε μετά από 13 χρόνια!

Πέραν των καρτ-ποστάλ, το ιταλικό στυλ διατηρήθηκε και στον πρόλογο κάθε συμμετέχοντα. Ο Τότο και η Τζιτζιόλα σε διάφορες φάσεις έπιαναν ψιλή κουβέντα με τους τραγουδιστές, έκαναν εμφανείς τις συμπάθειές τους (στη Σοφία Βόσσου και στην Αγγλίδα Σαμάνθα Τζάνους ο Τότο δεν δίστασε να στείλει και φιλάκια, ενώ τον Ισπανό Σέργιο Ντάλμα τον αποκάλεσε «μικρό Τότο» μεροληπτώντας υπέρ του). Αυτές τις χαριτωμενιές δεν τις είδαμε σε κανέναν άλλον Διαγωνισμό κατά τη διάρκεια της ιστορίας του. Ήταν όλα ιταλικά μέχρι το μεδούλι.

Ας θυμηθούμε και ας σχολιάσουμε, τώρα, τους συμμετέχοντες:

Για τη Γιουγκοσλαβία και την Μπέιμπι Ντολ έχω ξαναγράψει. Επαναλαμβάνω πως επρόκειτο για μία συμμετοχή πολύ μπροστά από την εποχή της. Εγώ ως 11χρονος δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τον σαρκασμό του πράγματος. Θεωρούσα αδιανόητο ότι μετά την Τάτσι, η Γιουγκοσλαβία έστελνε αυτό το σούργελο. Το γεγονός ότι ο Διαγωνισμός από τον χώρο της Τσινετσιτά ξεκινούσε με το συγκεκριμένο τραγούδι, το θεωρούσα ως την επιτομή του σουρεαλισμού. Το τραγούδι καταποντίστηκε φυσικά. Αν συμμετείχε στις μέρες μας, παίζει και να κέρδιζε. 

Η συμπαθής Ισλανδία. Κάπου διάβασα ότι το συγκεκριμένο τραγούδι, «Νίνα», είναι ιδιαίτερα αγαπητό στην Ισλανδία και ότι έχει ξεπεράσει τα στεγανά του Διαγωνισμού και θεωρείται μεγάλη επιτυχία. Δεν υπάρχει Ισλανδός που δεν το ξέρει, παρόλο που στην τελική βαθμολογία δεν τα πήγε καλά.

Η επιστροφή της Μάλτας, η οποία αποσύρθηκε μετά το 1975, πραγματοποιήθηκε εξαιτίας της απουσίας της Ολλανδίας. Η Ολλανδία απουσίασε από τον Διαγωνισμό το 1991 έτσι η EBU πρόσφερε το κενό που δημιουργήθηκε στη Μάλτα, η οποία το εκμεταλλεύτηκε και μας κατσικώθηκε έκτοτε. Το τραγούδι τους μου άρεσε και μου αρέσει πάρα πολύ, έχει μία εϊτίλα που με συναρπάζει, αν και τότε έβρισκα γελοίο το γεγονός ότι ο τραγουδιστής τους είχε άσπρα μαλλιά αλλά μαύρο μουστάκι.

Έχω ενστάσεις για την Άνοιξη. Τα έχω ξαναπεί. Στην Ελλάδα θεωρείται το πιο αδικημένο τραγούδι στην ιστορία της χώρας, εγώ θεωρώ πως πήρε ό, τι ακριβώς άξιζε. Το φόρεμα εντελώς εκτός κλίματος. Δεν γίνεται να τραγουδάς για την άνοιξη και να είσαι ντυμένη στα μαύρα σαν καλιακούδα. Το λάθος του σαξοφωνίστα το χαντάκωσε, συμφωνώ, μα δεν θεωρώ ότι εξαιτίας αυτού χάθηκε η δεκάδα. Ο Μικρούτσικος σε συνέντευξή του στο κυπριακό περιοδικό «Φλας» είχε δηλώσει πως είναι πολύ ευχαριστημένος με τη 13^η θέση. Σήμερα δηλώνει άλλα. Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για ένα τραγούδι που εγώ προσωπικά, ποτέ δεν το «κατάλαβα».

Η Σάντρα Σιμό, η τραγουδίστρια της Ελβετίας, κανονικά είναι τηλεπαρουσιάστρια στη χώρα της. Το τραγούδι της στήθηκε στα χνάρια της Σελίν Ντιόν κατά τη γνώμη μου. Μου άρεσε πάρα πολύ από τότε, η ιταλική γλώσσα πάντα αναβαθμίζει ένα τραγούδι, κι ακόμα και σήμερα το ακούω ευχάριστα. Δίκαιη η Πέμπτη θέση.

 

Ο Τόμας Φόστνερ είχε συμμετάσχει και στον Διαγωνισμό του 1989 και είχε έρθει 5^ος, μία πολύ υψηλή θέση για τα στάνταρντς της Αυστρίας. Θεώρησε ότι το 1991 θα έπαιρνε τη ρεβάνς και θα κέρδιζε, αλλά με αυτό το άθλιο τραγούδι κατετάγη τελευταίος. Επίσης, παρατηρώ ότι από το 1989 ως το 1991 γέρασε και ασχήμυνε σε ύποπτο βαθμό, υποψιάζομαι καταχρήσεις. Ο ίδιος σε μία πρόσφατη συνέντευξή του αποκάλυψε ότι είχε πολλές επιφυλάξεις για τη συμμετοχή του το 1991 αλλά η εταιρεία του τον πίεζε να συμμετάσχει για να αναστήσει την καριέρα του. Εν τέλει με την τελευταία θέση η καριέρα θάφτηκε μια και καλή. Άκουσα και ένα άλλο podcast πρόσφατα, στο οποίο ο Τούρκος τραγουδιστής δήλωσε ότι ο Τόμας Φόστνερ είχε πολλά νεύρα στο green room μετά την κακή του εμφάνιση και όταν βρέθηκαν στρυμωγμένοι σε ένα διάδρομο στα παρασκήνια τον άρπαξε και τον σκούντηξε να φύγει απ’ τη μέση. Ο  Αυστριακός όταν ρωτήθηκε σχετικά είπε «δεν θυμάμαι να συνέβη κάτι τέτοιο». Σίγουρα καταχρήσεις!

Λουξεμβούργο. Άθλιο και βαρετό. Είχε ένα στίχο στον οποίο έλεγε «et pourtant l’ amour», κι ο 11χρονος εαυτός μου άκουγε «ε, πουτάνα μου!»

Η Καρόλα! Η νικήτρια! Να πω ότι περίμενα ότι θα κέρδιζε; Ούτε καν. Όταν έβλεπα τα «φιλμάκια» δεν το είχα προσέξει καθόλου. Φαινόταν άλλο ένα χορευτικό σουηδικό τραγούδι της σειράς και εντέλει αυτό είναι. Θεωρώ όμως ότι της Καρόλα της το χρωστούσαν από το 1983. Επίσης, μέσα στον ορυμαγδό μπαλαντών, ένα εκρηκτικό τραγούδι σαν αυτό, αναπόφευκτα ξεχώριζε. Ο ανεμιστήρας που της έπαιρνε τα μαλλιά ήταν κάτι το καινοφανές για την εποχή. Με τα χρόνια το τραγούδι το αγάπησα, το ακούω και μου φέρνει νοσταλγία, αλλά από μουσικής πλευράς εξακολουθεί να μη μου λέει το παραμικρό. Θυμάμαι ότι έβρισκα τρομερά άκυρο το γεγονός ότι οι χορευτές φορούσαν κοστούμια εργασίας. Το 2005 όταν έκανα μάστερ στο Λονδίνο και είχα μία συγκάτοικο Σουηδέζα έμαθα ότι η Καρόλα θεωρείται κάτι σαν τη Βίσση στη Σουηδία. 

Άλλη μία συμμετοχή την οποία το νεαρό της ηλικίας μου δεν μου επέτρεπε να εκτιμήσω στο βαθμό που της άξιζε. Τη γαλλική συμμετοχή όχι μόνο δεν την εκτιμούσα αλλά την έβρισκα και φρικτή, τότε. Σήμερα τη θεωρώ μία από τις πιο σοφιστικέ συμμετοχές στην ιστορία του Διαγωνισμού και θεωρώ εγκληματικό το ότι αυτό το τραγούδι έχασε τόσο άδοξα και μάλιστα από τη τσιχλόφουσκα της Σουηδίας. Η Αμινά ήταν κι αυτή μπροστά από την εποχή της, το δε τραγούδι της ψαγμένο από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στίχο. Θυμάμαι ότι σαν 11χρονος, το μόνο που μου τραβούσε την προσοχή ήταν το συμπιεσμένο και γυαλιστερό μπούστο της. Άκουσα κι άλλο σχετικό podcast στο οποίο η Αμινά εξιστόρησε 2-3 ενδιαφέροντα γεγονότα. Πρώτον ότι πήγε να συγχαρεί την Καρόλα μετά τη νίκη της, κι εκείνη την αγνόησε, αλλά αναγνώρισε το λάθος της ύστερα από χρόνια, και όταν η Αμινά εμφανίστηκε στη Σουηδία για μία συναυλία η Καρόλα την επισκέφθηκε και της χάρισε μια ανθοδέσμη για να της ζητήσει συγγνώμη. Σημειώστε ότι η Αμινά είναι κάτοικος Σουηδίας πια, και μάλιστα έγραψε κι ένα τραγούδι για το Melodifestivalen πριν από κάποια χρόνια, το οποίο εν τέλει δεν ευδοκίμησε. Επίσης, η Αμινά δήλωσε σε συνέντευξη της ότι το 1991 είχε να αντιμετωπίσει και τον ρατσισμό. Το ότι μία Τυνήσια εκπροσωπούσε ολόκληρη τη Γαλλία ήταν τρομερά αμφιλεγόμενο το 1991. Ο ταξιτζής που την έπαιρνε στα στούντιο της Τσινετσιτά πριν τον Διαγωνισμό της είπε: «Αν κερδίσεις θα πουν όλοι ότι είσαι Γαλλίδα. Αν χάσεις θα μείνεις για πάντα Τυνήσια».

Τουρκική κιτσαρία, χίλια χρόνια πίσω από τον κόσμο. Ουδεμία έκπληξις. Έκπληξη είναι το ότι δεν ήρθε τελευταίο. 

Κλασσική ιρλανδική μπαλάντα. Μία συνταγή με την οποία η συγκεκριμένη χώρα έβγαλε όλη τη δεκαετία και τα μισά της επόμενης. Δεν τους χάλασε, προφανώς, αφού τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά. Η συγκεκριμένη μπαλάντα είναι από τις αγαπημένες μου, αν και το στυλιστικό εκπέμπει μια βλαχιά που μόνο η χρονολογία τη σώζει. Ο Λίαμ Ράιλι που συνέθεσε το τραγούδι πέθανε πριν λίγα χρόνια, ενώ ήταν και ο εκπρόσωπος της Ιρλανδίας το 1990, οπότε και κατετάγη δεύτερος!

Η Ντούλτσε Πόντες! Η γνωστή. Δεν ξέρω αν θέλει να θυμάται αυτή τη συμμετοχή πια, αλλά για τα πορτογαλικά δεδομένα κατέλαβε μία πολύ υψηλή θέση. Αν η Κύπρος δεν τη ψήφιζε και έβγαζε έτσι μόνη της τα ματάκια της ως συνήθως, η Πορτογαλία τότε θα ήταν 9^η στην κατάταξη και η Κύπρος 8^η, και όχι το αντίθετο. 

Αυτός ο τύπος, ο Άντερς Φράντσεν, μας άφησε χρόνους. Αιωνία του η μνήμη.

Δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι η Κυρία Τόμσον, η συμμετοχή της Νορβηγίας ήταν η αγαπημένη μου για το 1991. Τόσο μου έκοβε. Βέβαια, ακόμα και σήμερα το τραγούδι το ακούω πολύ ευχάριστα και στο σημείο που μπαίνουν οι τρομπέτες και παίζει το εμβατήριο, πάντα ξεσαλώνω. Το συγκρότημα Just4Fun αποτελούνταν από βετεράνους του Διαγωνισμού και συγκροτήθηκε ειδικά για τη Γιουροβίζιον. Ανάμεσά τους βρίσκόταν και η Anne Grohe που ήταν μέλος των Bobbysocks οι οποίες είχαν κερδίσει για πρώτη φορά για τη Νορβηγία το 1985. Επίσης, ο Ισλανδός Έρικ Χόκσον ο οποίος συμμετείχε δύο φορές για την Ισλανδία μία φορά το 1986 και μία το 2007. Για τους άλλους δύο τραγουδιστές δεν έχω πληροφορίες πλην ότι ο άντρας στα δεξιά πέθανε το 2014. Η μελαχρινή στο κέντρο ήταν φτυστή η Δάφνη Μπόκοτα και θυμάμαι ότι τότε αναρωτιόμουν μήπως είναι όντως εκείνη και με κάποιο μαγικό τρόπο βρέθηκε στο συγκεκριμένο συγκρότημα να εκπροσωπεί τυχαία τη Νορβηγία. Πόσο λατρεύω το μυαλό που είχα ως παιδί. 

Είναι μακράν η καλύτερη συμμετοχή του Ισραήλ κατά τη γνώμη μου, και ένα από πιο αγαπημένα μου τραγούδια στην ιστορία του Διαγωνισμού. Μεγαλώνοντας και μεταφράζοντας τους εβραϊκούς στίχους χαλάστηκα όταν είδα ότι υπάρχουν αποικιακές και εθνικιστικές αποχρώσεις, αλλά Ισραήλ είναι αυτό. Δεν κάνει τίποτα τυχαία. Η χορογραφία αν και κινούνταν στα γνωστά παραδοσιακά πρότυπα παλαιότερων συμμετοχών πρόσθεσε ακόμη περισσότερη δυναμική στο κομμάτι, ενώ η χημεία των βασικών τραγουδιστών (ήταν ζευγάρι τότε) τους βοήθησε να το απογειώσουν. Γενικά το ΚΑΝ είναι τραγούδι πρότυπο για το πως πρέπει να προωθείται η κουλτούρα μιας χώρας στον Διαγωνισμό. Εύγε!

Η Κάγια από τη Φινλανδία σε άλλο ένα τραγούδι βασισμένο στη φινλανδική συνταγή η οποία εφαρμοζόταν κατά κόρον όλη τη δεκαετία του ’80. Οι επιρροές από το Sataa Salamaa του 1987 παραπάνω από εμφανείς. Το ρεφρέν του τραγουδιού μου άρεσε, και η Κάγια με το κόκκινο βελούδο πολύ σέξι, αλλά ως εκεί.

Αυτό πάντα το προσπερνούσα στο fast forward. Το ίδιο θα κάνω και τώρα.

Μεγάλη μαλακία. Φτυστός ο Ρακιντζής στο πιο βέλγικο.

Α, ο Σέργιο Ντάλμα! Ο τραβαδούρος της Γιουροβίζιον 1991! Θυμάμαι ότι είχα διαβάσει στο περιοδικό «Φλας» το οποίο πάντα κάλυπτε τον διαγωνισμό και το οποίο είχε εξώφυλλα από γιούροσταρς ακόμη κι ένα μήνα μετά τον Διαγωνισμό, πως ο Ντάλμα νευρίασε πάρα πολύ όταν κατετάγη 4^ος. Ήταν σίγουρος πως θα κέρδιζε και κατέρρευσε στο τέλος. Δεν παρευρέθηκε καν στο πάρτι νίκης της Σουηδίας από τη ξινίλα του. Το Bailar Pegados περιττό να πω ότι είναι πια κλασικό. Ακόμη και στην Ισπανία έκανε καριέρα έξω από τη Γιουροβίζιον και όλοι οι Ισπανοί που γνώρισα στην Αγγλία όσο σπούδαζα μου το έχουν επιβεβαιώσει. Τώρα που μεγάλωσα το θεωρώ ως το καλύτερο τραγούδι εκείνης της χρονιάς και θεωρώ ότι έπρεπε να είχε κερδίσει. Ο Ντάλμα είναι ακόμα ενεργός στην Ισπανία, θεωρείται κάτι σαν τον Πασχάλη Αρβανιτίδη, βγάζει ακόμα τραγούδια αν και πλέον το κοινό του έχει γεράσει. 

Αυτές έβλεπε ο πατέρας μου και δάγκωνε τα χείλη του και δεν τον αδικώ. Η Σαμάνθα Τζάνους ήταν στα φόρτε της το 1991, πρωταγωνιστούσε στους East Enders του BBC τότε, εξ ού και επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει το Ην. Βασίλειο στον Διαγωνισμό. Λόγω δημοφιλίας. Δεν τα πήγε καλά. Εκτός δεκάδας. Θεωρώ πως έπρεπε να είναι 1-2 θέσεις ψηλότερα. Το γεγονός ότι ακόμη και η Κύπρος την πέρασε ήταν ηρωικό για τα δεδομένα της εποχής και εμείς το υπερηφανευόμασταν. Σήμερα παρακολουθώντας το όλο act, σκέφτομαι ότι όντως επρόκειτο για 4 pussycats να τα πιάσεις να τα ξεζουμίσεις, να τα πιείς στο ποτήρι!

Η Κύπρος! Ήταν από τις δυνατές μας φορές. Όπως ξαναείπα, το ρεφρέν ήταν πανέξυπνο και το τάιμινγκ μας άψογο. Η Πατρόκλου απέδωσε τα μάλα επί σκηνής αν και το ενδυματολογικό τόσο της ιδίας όσο και όλων των υπολοίπων τραγουδιστών επί σκηνής ήταν λίγο «δευτερότριτο». Όπως και να ‘χει, η ευνοϊκή σειρά εμφάνισης σε συνάρτηση με το μήνυμα του τραγουδιού εκτιμήθηκαν. Πήραμε μία πολύ καλή θέση και όσο για το διάστημα όπου Μάλτα, Ελλάδα, Γαλλία μας πριμοδότησαν με απανωτά δωδεκάρια και ήμασταν δεύτεροι στον βαθμολογικό πίνακα είναι κάτι που έπρεπε να έρθει το 2018 για να το ξαναζήσουμε. Η Έλενα Πατρόκλου άξιζε μεγαλύτερης δισκογραφικής αναγνώρισης και καριέρας μετά τη Γιουροβίζιον.

Και τέλος ο Πεππίνο Ντι Κάπρι. Ως 11χρονος που ήμουν τότε απορούσα γιατί οι Ιταλοί έστειλαν αυτόν τον μπούλη με τα πατομπούκαλα να τους εκπροσωπήσει. Ως 40χρονος σκέφτομαι ότι το τραγούδι του εβρίσκετο στο επίπεδο στο οποίο έπρεπε να βρίσκονται όλες οι συμμετοχές της Γιουροβίζιον. Ήταν πράγματι μία υπέροχη ναπολιτάνικη καντάδα που άξιζε καλύτερης κατάταξης. Ήταν όμως ένας ωραίος τρόπος κλεισίματος του Διαγωνιστικού μέρους.

 Τον Διαγωνισμό του 1991 τον έχω παρακολουθήσει άπειρες φορές. Το γεγονός ότι κόπηκε η VHS κασέτα και δεν τον είχα «ολόκληρο» με έκανε να τον μυθοποιήσω ακόμη περισσότερο. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ηλικία, δεν ξέρω αν τον έβλεπα στην ηλικία των 16 ή των 20 αν θα τον αγαπούσα τόσο, ούτε ξέρω αν έβλεπα έναν άλλον στην ηλικία των 11 αν θα τον αγαπούσα εξίσου λόγω παιδικής αφέλειας. It is what it is όμως, και δεν πρόκειται να αλλάξει. Να σας πω μόνο ότι όταν έγινε η Κρατική Έκθεση Κύπρου τον Μάιο του 1991 και είχαμε πάει οικογενειακώς, στο περίπτερο της Sony είχαν δημιουργήσει ένα τοίχο με τηλεοράσεις υψηλής ευκρίνειας και έπαιζαν όλες τον Διαγωνισμό της Γιουροβίζιον του 1991. Εντάξει, ήταν σαν παράδεισος για μένα, να έχω μπροστά μου 100 τηλεοράσεις στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη και να παίζουν όλες συγχρονισμένα το αγαπημένο μου πρόγραμμα. Ήθελα να μείνω εκεί όρθιος και απλά να χάσκω. Εννοείται οι γονείς δεν με άφησαν, τότε είχαν αρχίσει να θεωρούν ότι κάτι δεν πάει καλά με την εμμονή μου με τον Διαγωνισμό.

Θέλω πολύ να δω και φέτος στο Τορίνο μία αμιγώς ιταλική προσέγγιση στα πράγματα, θέλω να γίνουν λάθη, να πέσουν τα σκηνικά, να γίνει κάτι να έχουμε να θυμόμαστε τέλος πάντων.

Μετά την κακή παραγωγή του 1991, οι σχέσεις RAI και EBU χάλασαν. Η δεύτερη ισχυρίστηκε ότι οι Ιταλοί τραυμάτισαν το προϊόν της. Η RAI παρεξηγήθηκε και την επόμενη χρονιά έστειλε τη Μία Μαρτίνι στη Σουηδία ξυπόλυτη στ’ αγκάθια, χωρίς καν ένα υποτυπώδες βίντεο κλιπ. Έστειλαν μία φωτογραφία της τραγουδίστριας και το τραγούδι να παίζει από πίσω. Το 1994 οι Ιταλοί αποσύρθηκαν μια και καλή κάνοντας μία επιστροφή το 1997 και έκτοτε επικράτησε η πλήρης απαξίωση. Επέστρεψαν το 2011 με πρόσκληση των Γερμανών, και είχαν σαρωτικά αποτελέσματα καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας 2010-2021. Πλασαρίστηκαν 8 φορές στο τοπ10, ήρθαν 2 φορές δεύτεροι, ενώ κέρδισαν τελικά πέρσι. Πολλοί λένε ότι αν ο Διαγωνισμός διεξαγόταν το 2020 θα κέρδιζαν ξανά. Έχουν μακράν την πιο δυναμική και πετυχημένη παρουσία από τις Big5. Απέδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν και ότι πλέον το θέλουν. Η προσπάθεια εκτιμάται και η Ευρώπη τους ανταμείβει. Ας μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Οι Ιταλοί είναι ο πνεύμονας της Ευρώπης κατά τη γνώμη μου σε όλα τα καλλιτεχνικά θέματα. 

Πριν κλείσω, να σας παραθέσω άλλα δύο τεκμήρια. Το τοπ22 όπως αυτό διαμορφώθηκε από τα playcounts των τραγουδιών του ’91 μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς και ένα σπάνιο βίντεο που εντόπισα σε μία κασέτα της γιαγιάς μου, η οποία πρόλαβε και βιντεογράφησε την αποφώνηση του Διαγωνισμού λίγο πριν αυτός λήξει, με την ανακοίνωση της νίκης της Σουηδίας. Στο σχόλιο ακούμε την Εύη Παπαμιχαήλ, η οποία είχε μεταδώσει εκείνη τη χρονιά για πρώτη φορά τον Διαγωνισμό και εξελίχτηκε σιγά-σιγά στη δική μας Δάφνη Μπόκοτα.

Θα μπορούσα να γράψω 100 σελίδες για το 1991, πολύ χάρηκα που αρκέστηκα στις δέκα. Το καταπόλαυσα!