Αξιώθηκα Κι Είδα Τον 1ο Ημιτελικό των Αμερικάνων!

 Με χίλια ζόρια και με την επιστράτευση καλών φίλων οι οποίοι έσπευσαν να βοηθήσουν τον διαδικτυακά αγράμματο υποφαινόμενο, κατάφερα και είδα σήμερα τον πρώτο ημιτελικό του American Song Contest, ο οποίος έλαβε χώρα την περασμένη εβδομάδα στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ. Ήμουν πολύ περίεργος να δω για τι επρόκειτο, και πραγματικά, παρόλο που θεωρώ ότι δεν φτάνει τη μαγεία της Γιουροβίζιον ούτε στο 10%, είχε τεράστιο ενδιαφέρον για διάφορους λόγους.

Κατ’ αρχάς να πω ότι οι Αμερικάνοι δεν υπάρχει περίπτωση να τους δώσεις μία ιδέα και να μην την ξεχαρβαλώσουν προκειμένου να τη φέρουν στα μέτρα  και σταθμά τους. Η πρώτη ξενέρα ήρθε από όταν διαπίστωσα πως πρόκειται για ένα πρόγραμμα που εξυπηρετεί κυρίως την εικόνα και το σόου και μετά το τραγούδι. Οι συμμετέχοντες δικαιούνται να έχουν άπειρους χορευτές επί σκηνής, σε αντίθεση με τη Γιουροβίζιον στην οποία δικαιούνται μόνο έξι άτομα από κάθε αποστολή, είτε φαίνονται, είτε όχι. Επίσης, στον αμερικάνικο Διαγωνισμό δεν τραγουδούν ζωντανά. Ο στόχος είναι να εξυπηρετηθεί η εικόνα και αν κάποιος συμμετέχοντας θα επιδοθεί σε βαρβάτα χορευτικά, δεν υπάρχει λόγος να τον ταλαιπωρούν με το τραγουδιστικό.

Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό αναφέρεται ρητά στους κανονισμούς, πάντως υπήρξαν τουλάχιστον τρεις συμμετέχοντες για τους οποίους είμαι 100% σίγουρος ότι απλώς ανοιγόκλειναν το στόμα. Η κοπέλα από την Οκλαχόμα, ο Μαϊκλ Μπόλτον (ναι, ο γνωστός! Εκπροσώπησε το Κοννέκτικατ και μετά βίας συγχρόνιζε το στόμα του με τους στίχους, χώρια που τους διάβαζε από το auto-queue απέναντι και συνοφρυωνόταν καθώς δεν εστίαζε εύκολα στα γράμματα. Εντάξει είναι 70+, ας μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες), και ο καου-μπόης με το ραπ.

Αμερική είναι αυτή, όλα για το υπερθέαμα. Εγώ ανησυχώ μην πάρουν ιδέες και οι Ευρωπαίοι και καταργήσουν σιγά-σιγά και εκεί το λάιβ, χάριν του θεαθήναι. Ήδη έχουν καταργήσει τα φωνητικά ελέω κόβιντ, δεν αργούν να αφομοιώσουν ό,τι μαλακία σκαρφιστούν οι Αμερικάνοι. Άντε τώρα εγώ που καλά-καλά δεν έχω καταπιεί την κατάργηση της ζωντανής ορχήστρας από το 1999, να πρέπει να προσαρμοστώ στην παντομίμα του 2022.

Τα συμμετέχοντα τραγούδια δεν ήταν άσχημα. Μα δεν μπορώ να πω ότι υπήρχαν εξωπραγματικές συμμετοχές. Το πρώτο τραγούδι που προκρίθηκε προέρχεται από το Rhode Island και επρόκειτο για μία βαρετή μπαλάντα κατά τη γνώμη μου, από έναν καταθλιπτικό κάου-μπόη.

Το πρόγραμμα παρουσιάζουν ο Snoop Dog και η Kelly Clarkson. Ο μεν πρώτος έχει μείνει πετσί και κόκαλο από τις καταχρήσεις, ενώ όσος όγκος του λείπει τον βρίσκεις την Κλάρκσον, η οποία πλέον μοιάζει με τη Μαντλίν Ολμπράιτ στα νιάτα της, μετά από ένα χορταστικό thanksgiving.

Γιατί μου άρεσε εν τέλει το American Song Contest; Θα σου πω αμέσως. Επειδή θεωρώ ότι είχε τέλειες καρτ-ποστάλ.

Εγώ δεν ξέρω πολλά πράγματα για την Αμερική, την κουλτούρα και την κοινωνία της. Ενώ ξέρω τα άπειρα για την Ευρώπη έχοντας μεγαλώσει με Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα, Γιουροβίζιον και έχοντας ταξιδέψει σε 25+ χώρες της ηπείρου μας, για την Αμερική δεν ξέρω το παραμικρό. Έχω πάει μια φορά εκεί ταξίδι, αλλά τις μισές μέρες ήμουν στη Ντίσνεϊλαντ στη Φλόριντα και τις άλλες μισές στη Νέα Υόρκη. Επί της ουσίας, δεν έχω δει την Αμερική, ούτε την έχω γνωρίσει. Οι καρτ-ποστάλ του προγράμματος οι οποίες είναι μίνι- reality shows για τη ζωή και το έργο του εκάστοτε συμμετέχοντα στην πολιτεία την οποία εκπροσωπεί ήταν αυτό που λένε, eye opener.

Τόσο πολύ, που τολμώ να πω ότι είχαν περισσότερο ενδιαφέρον κι από τα τραγούδια τα ίδια. Το να βλέπεις τις πολιτείες, να ακούς λίγα λόγια για την ιστορία τους, τα έθιμα τους, για το τι φημίζονται και πως μεγάλωσαν εκεί οι καλλιτέχνες, μπορεί να γινόταν λίγο big brother και «θα σας πω το δράμα μου να με λυπηθείτε», αλλά εμένα σαν απλό, Ευρωπαίο πλην τίμιο τηλεθεατή με κάλυψε.

Κι εδώ είναι που υπεισέρχεται το μεγαλείο της Γιουροβίζιον. Στην Ευρώπη δεν έχουμε ώρα να ακούσουμε το δράμα του τάδε κακομοίρη που δεινοπάθησε στις φτωχογειτονιές του Μισσισιπί, ούτε διάθεση για  να μας πει ο τύπος από το Ουίσκονσιν πόσο ωραία τυριά παράγουν στο χωριό του. Η Γιουροβίζιον είναι πρωτίστως γιορτή χωρών. Η Αμάντα και η Ανδρομάχη είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. και δεν πάνε στο Τορίνο για την πάρτη τους. Θα πάνε εκεί εξαιτίας μας. Στον αμερικάνικο Διαγωνισμό υπάρχει μεν η έννοια της εκπροσώπησης, αλλά δεν υπάρχει η περηφάνεια, ούτε η σημαία, ούτε ένα έθνος από πίσω να… «αγωνιά» για το πώς θα πρεσβευτεί επί σκηνής. Εν ολίγοις, στην Αμερική έχουν κάνει ένα νέο Super Idol στο οποίο συμμετέχει ένας διαγωνιζόμενος από κάθε πολιτεία και τίποτε παραπάνω.

Πρόκειται για υψηλού επιπέδου entertainment, όσον αφορά τον ήχο και την εικόνα, αλλά λείπει η οικουμενικότητα η οποία στη Γιουροβίζιον είναι διάχυτη. Για μένα το γεγονός ότι ένας καλλιτέχνης από την Αγγλία, τη Ρουμανία και την Κύπρο βρίσκονται ξαφνικά στην ίδια σκηνή και διαγωνίζονται επί ίσοις όροις και με την ίδια βαρύτητα ψήφου, σημαίνει πολλά. Στην Αμερική όπου είναι όλοι ένα και το αυτό, αυτή η μαγεία και σημαντικότητα δεν υφίσταται.

Όπως και να ‘χει. Αν αύριο μου λέγατε ότι θα διοργανωνόταν ένας παγκόσμιος διαγωνισμός όπου οι πρώτοι πέντε από κάθε ηπειρωτικό διαγωνισμό θα διαγωνίζονταν για το παγκόσμιο έπαθλο, και ότι το American Song Contest θα λειτουργούσε ως ο αμερικάνικος εθνικός τελικός, θα τον φχαριστιόμουν. Μια χαρά στέκει μόνος του. Ως «ηπειρωτικό» σόου, όμως, δεν πετυχαίνει.

Θα εξακολουθήσω να τον παρακολουθώ όσο μπορώ, όμως. Γιατί τώρα με τον πόλεμο ψάχνω συνέχεια κάτι να παρακολουθώ ώστε να μην ξέρω τι συμβαίνει έξω. Φέρτε μου βιβλία και τάλεντ σόου να θωρώ, να μην ξέρω τι μου γίνεται!

Στο πιο πάνω βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε όλες τις συμμετοχές του πρώτου ημιτελικού. Καλά κουράγια!