Λοιπόν, έχει από προχθές που έβαλα και είδα λίγο από το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο που κόλλησα με το πιο κάτω τραγούδι. Το συγκεκριμένο θεωρείται ένα από τα φαβορί για να κερδίσει το φεστιβάλ και να εκπροσωπήσει μετέπειτα την Ιταλία στη Γιουροβίζιον. Λέγεται Ciao Ciao, και είναι το πιο κάτω. Παρουσιάστηκε ζωντανά κατά τη διάρκεια της πρώτης βραδιάς του Φεστιβάλ και δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε η ερμηνεία και η εμφάνιση, αλλά το στούντιο τρακ τα σπάει, και το βίντεο κλιπ εξίσου. Μην μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει τη Μαρίνα Πατούλη η τραγουδίστρια στη σκηνή που κρατά το μπουκέτο με τα τριαντάφυλλα και τα μαδάει...
Για κάποιο λόγο, αισθητικής, ρυθμού και παράνοιας, το πιο πάνω τραγούδι με παραπέμπει στο γιουγκοσλάβικο Brazil, της Baby Doll από το 1991. Θεωρώ ότι οι τραγουδίστριες μοιάζουν, η ατμόσφαιρα είναι παρόμοια και ότι εξελικτικά θα μπορούσε να είναι τραγούδι από τα ίδια πρόσωπα. Περιττό να πω ότι το Brazil, το αγαπώ και το θεωρώ πολύ μπροστά από την εποχή του. Το 1991 κανένας δεν ήταν έτοιμος να κατανοήσει και να εκτιμήσει το τι πρέσβευε. Ήταν κατά τη γνώμη μου το πιο άβολο opening στην ιστορία του Διαγωνισμού. Εξ ου και καταποντίστηκε. Οι Γιουγκοσλάβοι το ακούν ακόμα, η δε Baby Doll είναι μεγάλη μορφή στη Σερβία.
Ελπίζω να επιλέξουν οι Ιταλοί το Ciao Ciao. Είδα κι άκουσα και λίγο από τα υπόλοιπα φαβορί και δεν μου είπαν τίποτα. Η επαναφορά του Μαμούντ είναι απογοητευτική, κατά τη γνώμη μου, και δεν πιάνω τον χαμό γύρω από το τραγούδι. Το δε τραγούδι της Ελίσα που κατετάγη πρώτο στη δεύτερη βραδιά του Φεστιβάλ, θα μπορούσε να ήταν ένα οποιοδήποτε τυχαίο, ιταλικό τραγούδι στο ραδιόφωνο.
Εν πάση περιπτώσει, μπορεί οι Ιταλοί να μην ενδιαφέρονται να ξανακερδίσουν σύντομα τον Διαγωνισμό και να θέλουν να συμμετάσχουν με κάτι απλά αξιοπρεπές. Χθες ανακοινώθηκαν και οι παρουσιαστές του Διαγωνισμού. Χωρίς κάποια έκπληξη, επιβεβαιώθηκαν οι φήμες που έδιναν και έπαιρναν τον τελευταίο καιρό. Εγκρίνω την επιλογή, αν και εγώ θεωρώ ότι πάνω από δύο παρουσιαστές δεν χρειάζονται. Ιδανικά θα ήθελα μόνον έναν. Αλλά παρά τους τέσσερεις που είχαμε πέρσι, κάτι είναι κι αυτό.
Περισσότερα, σε άλλο κείμενο.
Εγώ έχω κολλήσει με δυο τραγούδια από το φετινό Sanremo που, αν και αντιλαμβάνομαι ότι ίσως θεωρούνται παλιομοδίτικα και basic για το 2022 και-με βάση τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα-δεν έχουν καμιά ελπίδα να κερδίσουν, τα λατρεύω επειδή μου ξυπνούν νοσταλγικές αναμνήσεις: Το Duecentomila ore της Ana Mena και το Dove si balla του Dargen D'Amico. Ειδικά το δεύτερο, μου θυμίζει italo dance των late 90s/early 00s τύπου Eiffel 65 και πιστεύω ότι θα ήταν ιδανικό για να ξεσηκώσει το στάδιο στο Τορίνο. Και το Ciao Ciao το βρίσκω συμπαθητικό (αν και μου ακούγεται λίγο μονότονο όλο αυτό το επαναλαμβανόμενο "con le mani, con le mani") και θα ήταν καλή επιλογή, αλλά όπως είδαμε μετά τη χθεσινή ψηφοφορία καταποντίστηκε στην 9η θέση και πλέον τα φαβορί είναι οι Mahmood & Blanco και η Elisa. Ούτε εγώ καταλαβαίνω το χαμό με το τραγούδι του Mahmood, σαν άκουσμα μου είναι αδιάφορο, αλλά όπως και να 'χει οι Ιταλοί το λατρεύουν και μάλιστα σαρώνει και παγκοσμίως (#5 στο Global Top 50 chart του Spotify).
ΑπάντησηΔιαγραφή-Alex
Να πω την αμαρτία μου, το αγαπημένο μου σημείο είναι εκεί που λέει per la mani, per la mani :) Επίσης, μετά το φιάσκο με τον Γκαμπάνι το 2017 που είχε εκατομμύρια views πριν τον διαγωνισμό και τελικά κατετάγη 6ος, δεν τα υπολογίζω καθόλου. Η Chanel επίσης σκίζει στα views, αλλά νομίζω ότι εκτός της χορογραφίας δεν αξίζει τίποτε άλλο από το τραγούδι και δεν θα κερδίσει εντέλει. Εν πάση περιπτώσει, είναι πολύ νωρίς να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε οτιδήποτε. Αλλά ναι, η πρότερη επιτυχία ενός τραγουδιού δεν διασφαλίζει νίκη. Ίδωμεν. Εν τω μεταξύ έλαβα το σχόλιο σου, πάνω που άκουγα Eiffel 65! Τι σύμπτωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα! Είδες; Διαχρονική αξία το "I'm blue da ba dee da ba di" :D
Διαγραφή