Λατρεύω κάτι τέτοια!
Χθες βράδυ στον ημιτελικό της Μάλτας, έκανε μία σπάνια εμφάνιση η Μαίρη Σπιτέρι η οποία είχε εκπροσωπήσει το νησί των ιπποτών στον Διαγωνισμό του Μάλμε, το 1992, καταλαμβάνοντας την Τρίτη θέση. Ήταν ακόμα οι εποχές που η Μάλτα σάρωνε, καθότι ο κανονισμός της εθνικής γλώσσας δεν είχε καταργηθεί ακόμη. Η Μάλτα πλασαριζόταν στο τοπ10 καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 εκτός από το 1999, όπου πλέον όλες οι χώρες είχαν το ελεύθερο να τραγουδήσουν στη γλώσσα της αρεσκείας τους.
Μισούσα αυτό το πλεονέκτημα της Μάλτας, το έχω ξαναπεί ότι γενικά ζηλεύω την αντιμετώπιση που έτυχε το μικρό αυτό νησί στον Διαγωνισμό, εξαιτίας των Αγγλικών. Οι Μαλτέζοι μιλούν μαλτέζικα, που είναι μία γλώσσα που θυμίζει τα Ιταλικά και τα Αραβικά, αλλά πολύ έξυπνα δήλωσαν και τα Αγγλικά ως επίσημη γλώσσα ως πρώην αγγλική αποικία, και το εκμεταλλεύτηκαν δεόντως ειδικά στη Γιουροβίζιον. Εξ ου και οι υψηλές θέσεις.
Μετά τη δεκαετία του ’90, πλην της Ίρα Λόσκο το 2002, και της Κιάρα το 2005, οι οποίες κατετάγησαν αμφότερες δεύτερες, η Μάλτα δεν είχε κάποιο κραυγαλέο υψηλό αποτέλεσμα.
Η Μαίρη Σπιτέρι θεωρείται κάτι σαν θρύλος στη Μάλτα, την έχουν όπως έχουν την Μαρινέλλα στην Ελλάδα. Χαίρει καθολικού σεβασμού, και είχα ξαφνιαστεί ευχάριστα όταν το 1994 σε ένα χριστουγεννιάτικο επεισόδιο των Παιχνιδιών Χωρίς Σύνορα το οποίο είχε γυριστεί στην Ουαλία και το οποίο είχε μεταδόσει η ΕΡΤ, όλες οι συμμετέχουσες χώρες παρουσίασαν από έναν καλλιτέχνη της χώρας τους, και η Μάλτα είχε στείλει ξανά τη Σπιτέρι να τραγουδήσει το Little Child. Τόσο μεγάλη ήταν η απήχησή του άσματος.
Η Μαίρη Σπιτέρι ήταν 42 ετών όταν εκπροσώπησε τη Μάλτα, και θυμάμαι ότι στα παιδικά μου μάτια φαινόταν «γριά». Είχε κι αυτή την κόμμωση η οποία παρέπεμπε στην Ανδρούλα Βασιλείου που ήταν τότε "πρώτη κυρία", και θεωρούσα αίσχος ότι η Ευρώπη προτίμησε αυτήν έναντι της σούπερ σέξι Ευρυδίκης. Όπως και να ‘χει. Χθες βράδυ σε ηλικία 70+ ετών η Σπιτέρι ξαναθυμήθηκε λίγη από τη δόξα του 1992 ερμηνεύοντας το ομώνυμο τραγούδι, και το στάδιο την αποθέωσε. Η φωνή ασταθής και η κορώνα στο τέλος φάλτσα. Το τρακ εμφανές – ειδικά όταν σκάει το πυροτέχνημα στο τέλος και τρομάζει, αλλά και για κάτι τέτοια «τότε και τώρα» είναι που λατρεύω τη Γιουροβίζιον.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου