Jesebel!

Θεέ μου χτυπούν καμπάνες!

Απόψε οι Φινλανδοί ψήφισαν το Jesebel των Rasmus να τους εκπροσωπήσει στο Τορίνο! Πόσο χάρηκα!

Όπως είχα γράψει εδώ παλιότερα, το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα ξεχωρίσει εδώ και καιρό και ήλπιζα ενδόμυχα ότι θα κέρδιζε τον φινλανδικό τελικό. Όμως ανέκαθεν είχα τεράστια δυσκολία να συμβαδίζω με τα γούστα των μαζών. Σπανίως το τραγούδι που ήθελα νικούσε και πάντα αναρωτιόμουν τι κάνω λάθος, και πως είναι δυνατόν να μην συμβαδίζω με τα χρηστά ήθη, εγώ, που θεωρώ τον εαυτό μου τόσο mainstream μουσικά!

Παρακολουθώ τη Γιουροβίζιον φανατικά από το 1990. Σ’ αυτά τα 32 χρόνια μόνο τρεις φορές κέρδισε το τραγούδι που υποστήριζα! Δηλαδή από όλη τη λίστα των νικητών, μόνο τρία τραγούδια ανταποκρίνονται στα γούστα μου. Αυτό και μαθηματικά να το αναλύσεις με τις πιθανότητες δεν εξηγείται. Τόσο εκτός είμαι! Το πρώτο τραγούδι που ήθελα να κερδίσει και κέρδισε ήταν το Why Me της Ιρλανδίας, το 1992. Το δεύτερο ήταν το Love Shine A Light της Βρετανίας το 1997, και το τρίτο ήταν το My Number One της Ελλάδος, το 2005. Έκτοτε ποτέ δεν βραβεύτηκε το αγαπημένο μου τραγούδι. Ίσως κάνω κάποτε μία ξεχωριστή ανάρτηση για το τι ποθούσα κάθε χρονιά και πώς αυτό καταποντιζόταν στο τέλος.

Τέλος πάντων. Από την ώρα που μου γνωστοποιήθηκε η νίκη των Rasmus έπαιξα το τραγούδι δέκα φορές συνεχόμενες. Μου είναι τόσο οικείο, τόσο ραδιοφωνικό, που με εκτοξεύει στα ουράνια σε επίπεδα διάθεσης. Βέβαια, αυτό συμβαίνει επειδή είμαι ολίγον τι «παλιός» και το τραγούδι είναι λίγο «της εποχής μου», όπως έλεγε και ο πατέρας μου σε αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά, I cannot help it. Πραγματικά, φέτος που είναι από κάθε άποψη μια μουντή και δυστυχής χρονιά, δεν περίμενα καλύτερη εξέλιξη! Ένα σχετικά «παλιό» τραγούδι να με κάνει και αισθάνομαι τόσο «νέος» βραδιάτικα!

Να πω την αλήθεια μου, η σκηνική παρουσία τους δεν μου άρεσε, ούτε τα γραφικά τους επί της οθόνης μου είπαν τίποτα. Δεν έχει όμως σημασία, μου αρκεί που η Jesebel περνά στην ιστορία της Γιουροβίζιον και διεκδικεί τη νίκη. Θα χαρώ πολύ να το ξαναπάρει η Φινλανδία. Το 2006 άφησαν το στίγμα τους, θεωρούνται πια μνημειώδεις, αλλά λόγω λατρείας προς την Άννα Βίσση και τυφλής υποταγής σ' αυτήν, δεν μπορούσα να φχαριστηθώ την πρωτιά τους. Εξάλλου, δεν θεωρώ ότι αν το Hard Rock Halleluyah το ερμήνευε ένα τυχαίο συγκρότημα χωρίς την ανάλογη αμφίεση θα κέρδιζε.

Καιρός να ξανακερδίσει η Φινλανδία, ειδικά τώρα που της τρέφουμε μία περαιτέρω συμπάθεια λόγω και των ρωσικών απειλών, ας το πάρει με ένα πιο «τραγούδι»-«τραγούδι».