Azucar Moreno No More

 Οι Azucar Moreno (που στα Ισπανικά θα πει, ‘μαύρη ζάχαρη’) είναι το διάσημο ντουέτο που εκπροσώπησε την Ισπανία το 1990 στη Γιουροβίζιον του Ζάγκρεμπ (και την αγαπημένη μου όλων των εποχών), με το υπέροχο, το ανεπανάληπτο Bandido (= Ο Ληστής).

Τις Azucar Moreno αποτελούν δύο αδελφές, η Αντωνία και η Ενκάρνα, αθίγγανες στην καταγωγή, οι οποίες προέρχονται από μία πολυμελή οικογένεια με 9 παιδιά. Από μικρές τραγουδούσαν στα φεστιβάλ τραγούδια φλαμένκο και μπήκαν στη δισκογραφία με μεγάλη φόρα το 1984. Το 1990 πήγαν στη Γιουροβίζιον και κατέλαβαν την πέμπτη θέση με πολλούς φανς να υποστηρίζουν ότι αν δεν τους συνέβαινε μια σειρά από ατυχίες θα διεκδικούσαν άνετα το πρωτείο.

Η πρώτη ατυχία είναι πασίγνωστη, αφορούσε στον κακό συγχρονισμό του playback με τη ζωντανή ορχήστρα. Οι Γιουγκοσλάβοι διοργανωτές ήταν πολύ αγχωμένοι εκείνο το βράδυ, ήθελαν πάση θυσία να αποδείξουν ότι μπορούν να αντεπεξέλθουν σε ένα τόσο μεγάλο τηλεοπτικό γεγονός, που στην προσπάθειά τους να πάνε όλα τέλεια, τα σκάτωσαν από το πρώτο τραγούδι. Πολλοί υποδεικνύουν αυτό το λάθος ως τον προπομπό κατάργησης της ορχήστρας. Ήδη από το 1988 πολλές χώρες προτιμούσαν να εμπιστευτούν το playback παρά την ορχήστρα, ενώ μερικές συνδύαζαν και τα δύο. Όταν τα λάθη εξαιτίας ανθρώπινου παράγοντα άρχισαν να αυξάνονται και να πληθύνονται και κυρίως λόγω κόστους, η ορχήστρα καταργήθηκε ολοκληρωτικά το 1999. 

Η δεύτερη ατυχία που τους συνέβη, αν και όχι τόσο ευρέως γνωστή, αφορούσε στα ρούχα τους. Οι δύο αδελφές επρόκειτο να φορέσουν δύο κόκκινες τουαλέτες στον Διαγωνισμό οι οποίες όμως κλάπηκαν από το δωμάτιο του ξενοδοχείου τους πριν την τελική βραδιά. Βαλκάνια τη δεκαετία του ’90, αντιλαμβάνεστε, ήταν θαύμα να μην σου κλέβανε τον νεφρό ενόσω κοιμόσουν. Το συγκρότημα φόρεσε μαύρα, και αν με ρωτάτε, τους πήγαιναν περισσότερο. Το 1990 από τους 22 καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν στην σκηνή, οι 7 φορούσαν κόκκινα ρούχα! Ήταν πολύ της μόδας προφανώς.   

Μετά τη Γιουροβίζιον, οι δύο αδελφές γνώρισαν τεράστια επιτυχία στη χώρα τους αλλά και εκτός, στην Τουρκία και τη λατινική Αμερική. Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν ακμαίες και ανθηρές. Δεν θα ξεχάσω ότι το 1997, όταν ο Ολυμπιακός Πειραιώς πέρασε στον τελικό καλαθόσφαιρας του Final Four εναντίον της Μπαρτσελόνα, έπαιζε το Bandido κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. Είχε ταξιδέψει ο πατέρας μου στη Ρώμη για να παρακολουθήσει ζωντανά τον τελικό κι όταν γύρισε μου είπε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν παντού εκείνο το βράδυ, μέχρι που οι Ισπανοί χάσανε και το βουλώσανε. Όπως και να ‘χει. Το 2008 το συγκρότημα των Azucar Moreno διασπάστηκε, και οι δύο αδελφές προχώρησαν σε σόλο καριέρα η οποία όμως πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο λόγος του χωρισμού τους επισήμως ήταν μία ασθένεια. Η Ενκάρνα διαγνώστηκε με καρκίνο και έπρεπε να σταματήσει τις εμφανίσεις για να προβεί σε θεραπείες. Παρόλα αυτά, η ασθένεια δεν ήταν η ουσιαστική αιτία του χωρισμού. Λέγεται ότι οι σύζυγοι των δύο τραγουδιστριών δεν τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους και τους έβαζαν λόγια με αποτέλεσμα να τα τσουγκρίσουν.

Έκαναν κάποια χρόνια να μιλήσουν η μία της άλλης μέχρι που σε μία εκπομπή τύπου «Πάμε Πακέτο» στην ισπανική τηλεόραση η μία εκ των δύο έστειλε πακέτο της άλλης και τα ξαναβρήκανε on air. Όλα για την προβολή και τη δόξα! 

Ακολούθησαν τηλεοπτικές εμφανίσεις σε διάφορα σόου της ισπανικής τηλεόρασης όπως το Your Face Sounds Familiar και έκτοτε πήρανε ξανά μπρος. Φέτος, δηλαδή χθές βράδυ, διεκδίκησαν εκ νέου την εκπροσώπηση της χώρας τους για το Τορίνο. Το τραγούδι τους κινούνταν στα πρότυπα όλων των προηγούμενων σουξέ τους, δηλαδή Φλαμένκο με ολίγη από Φουέγκο για να θεωρηθούν πιο μοντέρνες, και τιτλοφορούνταν ‘Postureo’. Που θα πει «πόζα». «Με κάνεις να τρελαίνομαι με τις πόζες σου» ή «το παρουσιαστικό σου». Κάπως έτσι. 

Δυστυχώς οι Azucar Moreno δεν κατάφεραν να προκριθούν στον τελικό του Σαββάτου. Αντιλαμβάνομαι τους λόγους. Οι αδελφές κοντεύουν τα 70, έχουν τραβηχτεί εκατό φορές και εν μέρει παραμορφώθηκαν, και το θέαμα ήταν παλιακό και κιτς. Ήταν σαν να βλέπουμε δύο Άντζελες Δημητρίου επί σκηνής να προσπαθούν να επαναλάβουν περασμένα μεγαλεία. Δεν με χάλασε, αλλά δεν ήταν παρουσίαση δεκαετίας 2020 αυτή. Παρόλα αυτά, να κρύψω την αδυναμία που τους έχω; Δεν γίνεται. Θεωρώ ότι τιμής ένεκεν έπρεπε να βρίσκονται στον τελικό. «Δεν μας πρόσφεραν την πιο επεισοδιακή έναρξη στην ιστορία του διαγωνισμού για να τις απορρίπτετε ελαφρά τη καρδία!» έγραψε σήμερα ένας τουιτεράς και θα συμφωνήσω. Οι Azucar Moreno κατετάγησαν και πάλι πέμπτες χθες βράδυ, όχι όμως από 22 συμμετέχοντες, αλλά από έξι. Ήρθαν δηλαδή προτελευταίες. Βούηξαν σήμερα τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά της Ισπανίας! 

Πρώτη προκρίθηκε η Chanel με μία εμφάνιση που θύμιζε Ελένη Φουρέιρα από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά θα μιλήσουμε για την κληρονομιά που άφησε η συγκεκριμένη κυπριακή εμφάνιση στη Γιουροβίζιον σε επόμενο κείμενο. Δεν αντέχω άλλες Φουρέιρες πλην της αυθεντικής στη Γιουροβίζιον. Φτάνει!

Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι οι Ισπανοί δεν τρελαίνονται με το Φλαμένκο με το οποίο εμείς τους έχουμε συνδυάσει. Μπορεί στην Ανδαλουσία να το τιμούν και να το προωθούν αλλά όλοι οι υπόλοιποι το θεωρούν λαϊκό με την κακή έννοια. Το πουλούν στους τουρίστες γιατί κάτι πρέπει να δούμε κι εμείς οι δόλιοι όταν επισκεπτόμαστε τη χώρα τους. Όμως, δεν το έχουν περί πολλού. Θυμάμαι όταν είχα επισκεφτεί μία συμφοιτήτριά μου στη Βαρκελώνη για δείπνο, το έτος 2010 που βρισκόμουν εκεί για να μάθω τη γλώσσα, η οποία είχε την τηλεόραση ανοιχτή και ξαφνικά άρχισε να δείχνει κάτι γύφτους να χορεύουν φλαμένκο. Μου είπε «Εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με όλο αυτό. Εμείς είμαστε Καταλανοί, Ευρωπαίοι, από άλλη χώρα!»

"Δεν θέλεις να ξέρεις τι στερεότυπο έχουμε εμείς στο μυαλό μας για εσάς" ήθελα να της πω, αλλά δεν της το χάλασα. Η Ισπανία είναι καστανιέτες, παέγιες, ταυρομαχίες, φλαμένκο και η Βασίλισσα Σοφία. Μπορεί εσείς να μην βλέπετε έτσι τους εαυτούς σας, αλλά εμείς έτσι σας ξέρουμε. Δεν είναι κακό. Και δεν ξέρω εντέλει τι έχει σημασία. Μια φορά, εγώ όταν βλέπω Γιουροβίζιον και εμφανίζεται μία σημαία, θέλω να συνοδεύεται με στοιχεία της παράδοσής του λαού της. Αν ήθελα να δω top of the pops, όλα σκέτα νέτα, το γύριζα στο BBC. Δεν είναι τυχαίο που η Ισπανία δεν σταυρώνει δεκάδα εδώ και πολλά χρόνια. Το 2012 μετά βίας μπήκε στη δεκάδα και αυτό επιστρατεύοντας τον συνθέτη του Euphoria και την Pastora Soler, που είναι αναγνωρισμένη τραγουδίστρια και όχι όποια κι όποια. Γενικά έχει καταντήσει άλλη μία χώρα χωρίς ταυτότητα. Κι αυτό είναι που φταίει κατά τη γνώμη μου.

Εν πάση περιπτώσει, αν το Σάββατο επιλέξουν το κακέκτυπο της Φουρέιρα θα νευριάσω αν η Ευρώπη τους ανταμείψει τον Μάιο. Κι αν ρωτάτε ποιο είναι το δικό μου φαβορί, δείτε το πιο κάτω, το οποίο θεωρώ υπέροχο: 

Οι καλύτερες συμμετοχές της Ισπανίας, κατά τη δική μου γνώμη, είναι το Bailar Pegados (1991) και το Bandido (1990). Άντε και το Eres Tu (1973), παρόλο που δεν το βίωσα όταν διαγωνίστηκε. Παίζει ρόλο βέβαια που τα αγάπησα στην ηλικία των δέκα και έντεκα. Γενικά η Ισπανία έστειλε αριστουργήματα και μπορώ εύκολα να βρω δέκα συμμετοχές διαμάντια. Αλλά αδυναμία έχω σε αυτά τα δύο. Ας κλείσουμε με άλλο ένα Bandido εκείνης της εποχής, από άλλο πρόγραμμα. Θα δούμε το Σάββατο τι θα διαλέξουν, αν και κάτι μου λέει ότι θα πάνε σε πολύ safe επιλογή. Δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αποδεχτούν το πεπρωμένο τους. Ολέ!