Διάφορα της Ατζέντας 2022

 Θέλω να σχολιάσω τα άπειρα από το γιουροβιζιον-σύμπαν αλλά προσπαθώ αυτά που καταγράφω να έχουν και ζουμί. Αλλιώς θα καταντήσουμε σαν τα δεκάδες σχετικά σάιτ που διυλίζουν τον κώνωπα προκειμένου να έχουν θεματολογία, με κάτι τραγικούς τίτλους του τύπου «δείτε ποιον καλλιτέχνη προαλοίφεται η Dream Team», ή «αυτό είναι το έκτο τραγούδι που θα διαγωνιστεί στον ημιτελικό της Ιρλανδίας». Έχω μαζέψει όμως 3-4 θεματάκια τα οποία θέλω να θίξω, και θα το κάνω αμέσως τώρα γιατί αυτό το μπλογκ αρκετά ξεκουράστηκε.

Πρώτον – Κλήρωση Ημιτελικών και Λογότυπο.

Μόνον οι Ιταλοί θα μπορούσαν να σκεφτούν το συγκεκριμένο λογότυπο και σλόγκαν. “The Sound of Beauty”, τάχα μου. Τι πα να πει The Sound of Beauty, ο Θεός κι η ψυχή τους. Οι ίδιοι στη χθεσινή κλήρωση των ημιτελικών ανέφεραν ότι η ομορφιά του έγκειται στο ότι ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά. Το πήρανε χαμπάρι άραγε ότι έπρεπε να σκεφτούν σλόγκαν σχετικό με Διαγωνισμό τραγουδιού και όχι καλλιστείων; Να μου έλεγαν το αντίστροφο, δηλ. The Beauty of Sound, να το καταλάβω. Φυσικά, η εμπειρία μου με τους Ιταλούς στην Αγγλία ήταν ότι τα αγγλικά δεν ήταν το φόρτε τους. Στη δε χώρα τους, κάνεις αμάν να βρεις έναν άνθρωπο να μιλά αξιοπρεπή αγγλικά. Ίσως αυτό να είναι και η απάντηση στο διφορούμενο σλόγκαν. Να σας πω την αλήθεια, δεν με ενοχλεί. Λατρεύω που η διοργάνωση φέτος πήρε «ιταλικές στροφές» και τα πάντα θα θυμίζουν 1991! Θα γίνουν όλα με «ιταλικό τρόπο», κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό, ειδικά εμείς οι Μεσόγειοι. Οι φανς που έχουν συνηθίσει στη σκανδιναβική προσέγγιση του φορμάτ θα κλάψουν. Αγωνιώ.

Μια φορά, την κλήρωση την παρακολούθησα με ενδιαφέρον. Οι παρουσιαστές με την ιταλική προφορά ήταν το κάτι άλλο. Βέβαια εγώ λατρεύω κάθε τι ιταλικό και έτσι κουσούρι δεν θα βρω να ψέξω, ούτε καν για την προφορά τους. Η κλήρωση δεν μας ευνόησε, ούτε φέτος κληρωθήκαμε με την Ελλάδα μαζί. Η Ελλάς κληρώθηκε σε φαινομενικά δυσκολότερο ημιτελικό, η Κύπρος φαινομενικά σε ευκολότερο, αλλά χωρίς να έχουμε ακούσει καν τα τραγούδια δεν ωφελεί τώρα οποιαδήποτε ανάλυση. 

Δεύτερον – Δείγματα Εθνικών Τελικών.

Να σας πω ότι όσο φανατικό κι αν θεωρώ τον εαυτό μου, ουδέποτε είχα το σθένος και τον χρόνο να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς τα τραγούδια που υποβάλλονται στους εθνικούς τελικούς όσων χωρών ακολουθούν αυτή τη διαδικασία επιλογής τραγουδιού. Έχω δει κόσμο και κοσμάκη στο τουίτερ οι οποίοι παραθέτουν τα τοπ τους από κάθε εθνικό τελικό, μέχρι και 20 τραγούδια λίστα. Όχι, το παρόν μπλογκ δεν διαθέτει τόσο ελεύθερο χρόνο. Είπαμε, είμαστε ψυχωτικοί με τον Διαγωνισμό, αλλά ακόμη δεν φτάσαμε σ’ αυτά τα επίπεδα. Παρόλα αυτά, πού και πού πιάνει το αυτάκι μου κάποια τραγούδια τα οποία διαγωνίζονται και με τα οποία «κολλώ». 

Φέτος έτυχε να κλικάρω σε μερικά τραγούδια που διαγωνίζονται στον φινλανδικό τελικό. Οι φανς τον θεωρούν έναν από τους πιο δυνατούς φέτος. Δεν θα διαφωνήσω 100%, είναι όντως ένας προσεγμένος τελικός, αν και περισσότερο κρίνεται έτσι επειδή βασιλεύει ανάμεσα στους τυφλούς. Δεν έχετε δει αλβανικό τελικό μου φαίνεται. Εν πάση περιπτώσει, από τα τραγούδια που διαγωνίζονται για τη Φινλανδία ξεχώρισα το Jesabel των Rasmus, και έκτοτε το έχω ακούσει καμιά 20αριά φορές. Τόσο πολύ μου άρεσε, και νομίζω ότι αν τελικά εκπροσωπήσει τη χώρα, είναι πολύ πιθανόν να το έχω στο τοπ5 μου. Σπανίως παθαίνω τόση αγάπη για τραγούδι πριν καν επιλεγεί. Αν οι Φινλανδοί έχουν νου, αυτό θα διαλέξουν και βάζουν πλώρη για τρίποντο, αν δηλαδή εκμεταλλευτούν το περσινό ριμπάουντ στο Ρόττερνταμ.

Το Jesabel μου θυμίζει έντονα καλοκαίρια του 2008-09. Δεν ξέρω γιατί, είναι σαν να έχει βγει από τα τέλη της δεύτερης  μου νιότης. Μου είναι γνώριμο, μου είναι οικείο και ξαφνικά μαθαίνω ότι έβαλε το χεράκι του στη σύνθεση ο Desmond Child και όλα εξηγούνται. Οι Φινλανδοί μπαίνουν σε άλλη μία δεκαετία άνθησης τους, και με τα δυο τους πόδια, και να η πρωτιά στη γωνία που τους περιμένει.

Έχει τύχει να ακούσω τραγούδια και από τη νορβηγική διαδικασία. Έχω εντοπίσει δύο πολύ δυνατά τραγούδια, αυτά δηλαδή που έχουν ξεχωρίσει όλοι, και πολύ φοβάμαι ότι πάμε ξεκάθαρα προς Σκανδιναβία μεριά το 2023.  Πρόκειται για το Death Of Us και το Give That Woolf The Banana. Παρόλο που τα τραγούδια με σεξουαλικό υπονοούμενο δεν μου αρέσουν και θεωρώ ότι υπονομεύουν τον διαγωνισμό, τον εκχυδαΐζουν και δημιουργούν κακό προηγούμενο, θεωρώ πως αν τελικά επιλεγεί το δεύτερο δύσκολα θα χάσει στον τελικό.

Βέβαια, μηδένα προ του τέλους…

Τρίτον – Αμερικάνικη Γιουροβίζιον.

Ανακοινώθηκαν προχθές οι ημερομηνίες της Αμερικάνικης Γιουροβίζιον. Ο τελικός θα γίνει μία μέρα πριν τον πρώτο ημιτελικό της δικής μας. Δεν τους χάλασε, δεν θα προλάβει να συνειδητοποιήσει ο Αμερικανός νικητής τι συνέβη και αμέσως θα τον πακετάρουν να έρθει στο Τορίνο ως γκεστ. Να δούμε τι θα δούμε και στον υπερατλαντικό Διαγωνισμό και τι ύφος θα του δώσουν. Το ξέρατε εσείς ότι τα τραγούδια που θα εκπροσωπήσουν τις 50 πολιτείες της Αμερικής συν τις υπόλοιπες περιοχές υπό αμερικανική διοίκηση, θα επιλεχθούν από τους παραγωγούς του διαγωνισμού;

Ξενέρα; Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια επιτροπή στη Φλόριντα κι άλλη μια στο Τέξας οι οποίες αυτή τη στιγμή κάθονται και ακούνε τραγούδια και επιλέγουν ποιο είναι το πιο κατάλληλο για να εκπροσωπήσει την πολιτεία τους. Είναι όλα επιλογές των Σουηδών παραγωγών. Του Μπιόρκμαν και της παρέας του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αναρωτιέμαι όμως αν στην τελική θα δούμε απλά ένα Melodifestivalen με τις αμερικάνικες σημαίες κοτσαρισμένες δίπλα από κάθε συμμετέχοντα ή κάτι πιο αυθεντικό. Έχουν πει ότι αυτή η φόρμα γίνεται μόνο για φέτος, ώστε να δώσουν κατευθυντήριες γραμμές, και ότι από χρόνου όταν ο κόσμος θα μπει στο νόημα, θα δοθεί ελευθερία στην κάθε πολιτεία ως προς την εκπροσώπησή της. Λίγο επίφοβα τα πράγματα, αν με ρωτάτε.

Τέταρτον – Κύπρος και Ελλάδα.

Η Κύπρος κοιμάται ύπνον βαθύ μέχρι στιγμής. Τις προάλλες ένα σάιτ διέρρευσε ότι ο Άλεξ Παπακωνσταντίνου (του Φουέγκο, του Ριπλεϊ και του Λα, Λα, Λαβ) και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης επρόκειτο να συνεργαστούν να γράψουν τραγούδι για την Κύπρο, λίγα λεπτά αργότερα όμως το διέψευσαν. Φαίνεται να επικρατεί ένα μπάχαλο ως προς το τραγούδι και κατά τη γνώμη μου, όταν καθυστερούμε να ανακοινώσουμε εκπρόσωπο συνήθως προμηνύονται προχειρότητες. Είναι σχεδόν Φεβρουάριος, άλλες χρονιές τέτοια εποχή είχαμε έτοιμο το βίντεο κλιπ. Στο ΡΙΚ ακόμα ακούν τραγούδια. Δεν περίσσεψε τίποτε για εμάς φέτος από κοτζάμ Σουηδία; Ή ακόμα να βρουν το τραγούδι με το «έντονο κυπριακό άρωμα» που ψάχνουν από πέρσι; Δεν θέλω να το γρουσουζέψω, αλλά δεν βλέπω να δημιουργείται hype, παρά μόνο αμηχανία για το πώς θα τα βολέψουμε, πώς θα τα μπαλώσουμε να συμμετέχουμε και φέτος τσάτρα-πάτρα. Θεωρώ ότι η φόρα που δημιουργήθηκε το 2018 με την απρόβλεπτη δεύτερη θέση χάθηκε. Αλλά οψόμεθα.

Η Ελλάδα ανακοίνωσε εν τέλει την Αμάντα Γεωργιάδη ως εκπρόσωπό της, και με εξέπληξε μιας και θεωρούσα σίγουρο ότι θα μεροληπτήσουν υπέρ του «γιου του Πάριου», του λεγόμενου Good Job Nicky. Λέγεται πως τελικά το όνομα Πάριος λειτούργησε εναντίον του. Δεν ξέρω. Να πω εδώ βέβαια ότι παρακολούθησα τον νεαρό σε συνέντευξη στη Μενεγάκη και εντυπωσιάστηκα ως προς το λέγειν και την εξυπνάδα του, τον συμπάθησα και έχω να πω ότι η προσωπικότητά του δεν συνάδει με την αλλόκοτη και τη what the fuck εμφάνισή του (τι ήταν αυτό το μαλλί και το λουί Βιττόν γιλέκο, ρε φίλε μου;!). 

Η Αμάντα από την άλλη φαίνεται αξιόλογη, φαίνεται ψαγμένη, είναι και φοιτήτρια ιατρικής, και εγώ είμαι θετικά προσκείμενος σε κόσμο που σπουδάζει πέραν της μουσικής, αλλά από όσα άκουσα στο youtube ψάχνοντας τη δουλειά της ομολογώ ότι δεν ταυτίζεται με το μπραντ της Ελλάδος. «Ελλάδα δεν είναι μόνο τα λαϊκά και τα τσιφτετέλια» και μπλα, μπλα, μπλα, μας τα είπατε, μας τα πρήξατε, κι όμως αυτό είναι, θέλετε δεν θέλετε. Αυτό έχουν οι ξένοι στη συνείδησή τους αποθηκευμένο στο folder: Greece. Αν η Αμάντα πάει με «ποιοτική ποπ» όπως τη χαρακτήρισε ο κ. Παπαδημητρίου της ΕΡΤ, τότε θα έχουμε άλλη μια Ντούσκα να μάχεται να αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι Νορβηγία. Βέβαια η Αμάντα ζει στη Νορβηγία οπότε αυτό πιθανόν να είναι ούτως ή άλλως αναπόφευκτο. Δεν ξέρω βρε παιδί μου. Εσύ σαν τηλεθεατής όταν βλέπεις την ελληνική σημαία στην οθόνη, αναμένεις να ξεπροβάλει «ποιοτική ποπ» ή ένας που βγαίνει και τα σπάει με γυροβολιές… Μικρό το καλάθι Αμάντα μου. Σόρρι, και μακάρι να βγω λάθος όταν ακούσουμε το τραγούδι.