Οι Βούλγαροι Έπεσαν Στην Παγίδα, Εμείς;

 Η Βουλγαρία είναι η πρώτη χώρα που κοινοποίησε τη συμμετοχή της στον Διαγωνισμό του 2022. Πρόκειται για το τραγούδι Intention, από το συγκρότημα Intelling Music Project.

Οι Βούλγαροι με αυτή τους τη συμμετοχή επιβεβαιώνουν αυτά που πιστεύω για μια μερίδα αδύναμων χωρών των οποίων ο μόνος τρόπος να υπάρξουν στη Γιουροβίζιον είναι διά μέσου εξωτερικής βοήθειας, ή επιμονής στην παράδοσή τους. Η Κύπρος, η Μολδαβία, η Βουλγαρία, η Ελλάδα, η Πολωνία, οι χώρες της Βαλτικής και γενικότερα οι πρώην γιουγκοσλαβικές, δεν μπορούν να παράξουν εύκολα σύγχρονη ποπ μουσική. Δεν έχουν ούτε το ταλέντο, ούτε τα ερεθίσματα. Αυτές οι χώρες είναι καταδικασμένες και κατά τη γνώμη μου επιβεβλημένο να επενδύουν στην κουλτούρα τους και σε πιο έθνικ τραγούδια.

Η Βουλγαρία είναι μία χώρα με 13 συμμετοχές στον Διαγωνισμό και με μόνο 5 εμφανίσεις στον τελικό. Αυτές οι πέντε εμφανίσεις αφορούσαν σε τέσσερα τραγούδια που προήλθαν από Σουηδούς συνθέτες, αγορασμένα, κονσερβοποιημένα, και μία μόνο που προήλθε από αγνή έμπνευση, το μνημειώδες Voda, του 2007. Όλες οι υπόλοιπες απόπειρες της χώρας να χρησιμοποιήσει εγχώριο τάλαντο σε σύγχρονες μουσικές έπεφταν στο κενό. Κατέληγαν σε κάτι κιτσάτες εμφανίσεις που έγραφαν στο κούτελο «εδώ είναι Βαλκάνια» με την κακή έννοια του όρου.

Όταν η Βουλγαρία αποφάσισε το 2016 να αλλάξει στρατηγική και να εκπροσωπείται από σουηδικές συνθέσεις με Βούλγαρους τραγουδιστές, διένυσε και αυτή την περίοδο ακμή της. Από το 2016 μέχρι και πέρσι θεωρούνταν χώρα που γλυκοκοίταζε και φλέρταρε έντονα με το βραβείο. Κάποιοι θεωρούσαν ότι είναι θέμα χρόνου να της το δώσουν. Η πετυχημένη διοργάνωση της Eurovision Junior το 2015 στη Σόφια έκανε πολλούς να πιστεύουν ότι η εμπιστοσύνη που έδειχνε η EBU στο εθνικό κανάλι της χώρας θα εξαργυρωνόταν σύντομα και σε βραβείο στον κανονικό Διαγωνισμό.

Φέτος όμως άλλαξαν τροπάρι. Αποφάσισαν να επενδύσουν ξανά στο εγχώριο τάλαντο. Και προέκυψε ένα άσμα το οποίο εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε. Ούτε σε άλλους άρεσε αν κρίνω από τις πρώτες αντιδράσεις των φανς. Το Intention θέλει να μοιάζει σύγχρονο, αλλά δεν είναι, θέλει να είναι ενδιαφέρον αλλά αποτυγχάνει. Είναι 100% βουλγάρικο όμως, και φαντάζομαι ότι αυτό κατευνάζει την εγχώρια γκρίνια «γιατί να πληρώνουμε Σουηδούς να μας γράφουν τα τραγούδια;»

«Γιατί είναι καλύτεροι», είναι η απάντηση.

Προσωπικά είχα μια σκασίλα για τις σχέσεις Βουλγαρίας – Σουηδίας. Παρατηρώ όμως ότι και στην Κύπρο εκδηλώνεται τελευταία η δυσφορία ως προς την καταγωγή αυτών που μας εκπροσωπούν και φοβάμαι μην πάθουμε τα ίδια. Η τελευταία φορά που η συμμετοχή της Κύπρου ήταν αμιγώς εγχώρια ήταν το 2013 και έλαβε την προτελευταία θέση στον ημιτελικό που διαγωνίστηκε. Ήταν η συμμετοχή της Δέσποινας Ολυμπίου. Ομοίως το 2011 μία άλλη αυθεντικά κυπριακή συμμετοχή κατέλαβε επίσης την προτελευταία θέση στον ημιτελικό της. Ήταν η ακατονόμαστη συμμετοχή του Μυλόρδου.

Η Κύπρος άρχισε να βλέπει χαΐρια στον Διαγωνισμό όταν άρχισε να πληρώνει για κονσέρβες από ξένους συνθέτες. Από το 2012 και μετά αρχίσαμε να μπαίνουμε στο νόημα. Με αποκορύφωμα το 2018 όταν αρχίσαμε να στέλνουμε και μη Κύπριους ερμηνευτές, μία περίοδο κατά την οποία χαρήκαμε τις καλύτερες θέσεις της τελευταίας 20ετίας. Έβλεπα τις γκρίνιες Κυπρίων μουσικών στα κοινωνικά δίκτυα αλλά τους αποστόμωνα παραθέτοντάς τους τα αποτελέσματα.

2010 – Κύπριος συνθέτης,  21^η θέση στον τελικό.

2011 – Κύπριος συνθέτης, 18^η θέση στον ημιτελικό και αποκλεισμός.

2012 – Ελληνοσουηδός συνθέτης, 16^η θέση στον τελικό.

2013 – Κύπριος συνθέτης, 15^η θέση στον ημιτελικό και αποκλεισμός.

2015 – Κύπριος συνθέτης, 22^η θέση στον τελικό.

2016 – Σουηδός συνθέτης, 21^η θέση στον τελικό.

2017 – Σουηδός συνθέτης, 21^η θέση στον τελικό.

2018 – Ελληνοσουηδός συνθέτης, 2^η θέση με Φουρέιρα.

2019 – Ελληνοσουηδός συνθέτης, 13^η θέση με Τάμτα.

2021 – Σουηδοί και Αμερικανοί συνθέτες, 16^η θέση στον τελικό.

Η τελική θέση στον Διαγωνισμό προφανώς και δεν είναι θέμα καταγωγής του εκάστοτε συνθέτη. Είναι κράμα πολλών παραγόντων και συγκυριών. Αλλά εδώ βλέπετε ότι όποτε αποταθήκαμε σε «ξένους» πήγαμε καλύτερα. Όποτε είχαμε ξένο συνθέτη και Κύπριο τραγουδιστή καταλήγαμε μεταξύ 20^ης και τελευταίας θέσης και από τότε που και όλη η ομάδα αποτελούνταν από μη Κυπρίους καταλήγαμε μέσα στην 16αδα.

Και επειδή ήδη διαβάζω ότι η εκπροσώπηση της Κύπρου το 2022 θα έχει «κυπριακό άρωμα» αρχίζω και ανησυχώ. Θέλω να πω, ότι ελπίζω πως όντως θα επιβεβαιωθεί ότι θα στείλουμε σύνθεση του Χατζηγιάννη που αν μη τι άλλο είναι σχετικός με τη βιομηχανία και έχει αποδείξει την αξία του ή κάποιο λαϊκό του Θεοφάνους. Όμως έχω ακούσει φήμες ότι οι συγκεκριμένοι συνθέτες έχουν προσεγγιστεί από το ΡΙΚ πολλάκις κατά καιρούς και δεν τα βρήκαν στα οικονομικά. Δεν ξέρω τι μπορεί να άλλαξε φέτος.

Αν πρόκειται να πάμε με κάτι αμιγώς έθνικ, με λαούτο και πιθκιάβλι θα είναι ένα ρίσκο το οποίο προσωπικά θα το αγκάλιαζα ως ένα πείραμα, ότι κάτι που δεν ξαναδοκιμάσαμε. Αλλά αν πρόκειται για κάποιον Κύπριο που προσπαθεί να μιμηθεί τις σουηδικές συμμετοχές τότε πάμε κατευθείαν για μετωπική σύγκρουση με τον πάτο. Θα έχουμε παρέα βέβαια, γιατί και οι Βούλγαροι στην ίδια παγίδα έπεσαν φέτος με το Intention. Δεν γνωρίζω τι ανταγωνισμός θα υπάρχει φυσικά, αλλά το βουλγάρικο τραγούδι από μόνο του προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι. Και οι Βούλγαροι αντί να που «αυτό το μοντέρνο δεν το ‘χουμε καθόλου, θα πάμε με τη συνταγή του 2007 που την νιώθουμε στο πετσί μας», είπαν να το παίξουν Maneskin. Σόρρι αγαπητοί Βούλγαροι, κανέναν δεν πείσατε.

Ας ελπίσω εμείς να φανούμε πιο έξυπνοι στην προσπάθειά μας να «μην μας τα τρώνε τζάμπα οι Σουηδοί».