Το Μονακό Επιστρέφει, Η Γαλλία Προαλοίφεται

Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού γιουροφάνς αφού βάσει δημοσιεύματος στον Τύπο, το Μονακό θα επιστρέψει στον Διαγωνισμό το σωτήριον έτος 2023. Αν υπάρχουμε ως τότε.

Και λέω εγώ ο καχύποπτος: πόσο μανικωμένη είναι η Γαλλία να κερδίσει τον Διαγωνισμό και επαναφέρει στο σόου έναν σημαντικό δορυφόρο της; Όταν η Μπάρμπαρα Πράβι δήλωνε φέτος στους παρουσιαστές κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας ότι είναι περήφανη που τα πρώτα τρία τραγούδια που προηγούνταν (τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν η Γαλλία, η Ελβετία και η Μάλτα) είχαν γαλλικό στίχο, εγώ έπιασα το υπονοούμενο. Η Γαλλία απλώνεται.

Καιρός ήταν φυσικά. Η Γαλλία ξύπνησε, το απέδειξε τα τελευταία χρόνια με τις τρομερά προσεγμένες επιλογές της. Το απέδειξε πέρσι με τη νίκη της στη Γιουροβίζιον Τζούνιορ. Το απέδειξε φέτος που το αργυρό μετάλλιο ξεσήκωσε πικρές δηλώσεις από Υπουργό της Κυβέρνησης Μακρόν ότι θα έπρεπε να εφεσιβληθεί η πρωτιά της Ιταλίας σε περίπτωση που ο Νταμιάνο είχε όντως κάνει χρήση κοκαΐνης. Παρατηρούμε γενικώς μία κινητοποίηση, μία διεκδίκηση. Και αν το ερμηνεύσω και πιο πολιτικά, στη μετά-μπρέξιτ εποχή, η Γαλλία θέλει να επωφεληθεί από το κενό που αφήνει η Βρετανία στην ήπειρο. Θέλει να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους προς τα μέρη της.

Η επιστροφή του Μονακό έρχεται να προσθέσει στα παραπάνω. Το πριγκιπάτο συμμετέχει ανελλιπώς στη γαλλική γλώσσα. Ακόμη και όταν είχε την ελευθερία να τραγουδήσει στα αγγλικά στις μετά το 2004 συμμετοχές του, το απέφυγε. Μπορεί να ήταν άτυχο στις τελευταίες τρεις συμμετοχές του και να μην προκρίθηκε ποτέ στον τελικό, αλλά δεν παύει να είναι το μόνο μικρό κράτος που κέρδισε τον Διαγωνισμό, το μακρινό 1970, ενώ έχει τερματίσει πάμπολλες φορές στο τοπ5. Πρόκειται περί γιουροβιζιακού θρύλου, όπως και το Λουξεμβούργο. Φυσικά, αμφότερα, όντας «γαλλικά προτεκτοράτα». Ιστορικά, όλες οι αποστολές του Μονακό, πλην δύο, αφορούσαν σε Γάλλους τραγουδιστές και συνθέτες. Κάποιες εξ αυτών, μνημειώδεις.

Παρόλο που αποτελούν ουσιαστικά την ίδια χώρα, δεν παρατηρείται μεταξύ τους ιδιαίτερη ανταλλαγή βαθμών. Ειδικά την εικοσαετία 1960-1980 η ανταλλαγή ήταν ιδιαίτερα χαμηλή. Υπήρχαν και χρονιές που η μία χώρα, κυρίως το Μονακό, αγνόησε επιδειχτικά τη Γαλλία, με μηδέν. Αυτό είναι κάτι που δεν τιμά όλους τους υπόλοιπους που επικαλούνται τις στενές πολιτισμικές σχέσεις προκειμένου να δικαιολογήσουν τα απανωτά δωδεκάρια. Βέβαια, μεταξύ 2004-2006, όταν τα δεδομένα άλλαξαν, η Γαλλία πριμοδότησε το Μονακό με υψηλή βαθμολογία (την οποία κατά τη γνώμη μου δεν άξιζε κιόλας), αλλά αυτή δεν ήταν αρκετή για να προκριθεί. Εξ ου και το Πριγκιπάτο αποχώρησε από τον Διαγωνισμό με τη δικαιολογία ότι «με τέτοιο σύστημα ψηφοφορίας, δεν υπάρχει περίπτωση να προκριθούμε ποτέ στον τελικό».

Είχα αναφέρει πιο πάνω τις μνημειώδεις συμμετοχές του Μονακό. Θα σας παρουσιάσω μία τέτοια. Τη συμμετοχή του 1967, την οποία λίγο πολύ αγαπούμε όλοι οι φανατικοί γιούροφανς. Πρόκειται για σύνθεση του τιτάνα της γαλλικής μουσικής σκηνής, Serge Gainsbourg. Κι αν το όνομα σας ακούγεται γνώριμο είναι επειδή ο κύριος είχε συνθέσει και τη νικητήρια συμμετοχή του Λουξεμβούργου τρία χρόνια πριν, το Poupee De Cire, Poupee De Son, για το οποίο αφιέρωσα ξεχωριστή ανάρτηση. Ο Serge Gainsbourg επέστρεψε με μία ακόμα ανατρεπτική συμμετοχή το ’67, η οποία τιτλοφορούνταν «Boom Badaboum» και οι στίχοι αφορούσαν στην παγκόσμια καταστροφή που προκαλεί η πυρηνική ενέργεια. Ήταν τρομερά μπροστά για την εποχή του. Το τραγούδι ερμήνευσε η Minouche Barelli και κινήθηκε στη φόρμουλα του Pouppe De Cire, Poupee De Son. Δεν είχε την ίδια τύχη, αλλά δεν πήγε κι άσχημα, τερμάτισε πέμπτο με δέκα βαθμούς (Ήταν προφανώς πολλοί οι δέκα βαθμοί το 1967). Ιδού:

Με το Μονακό να επιστρέφει, λοιπόν, η Γαλλία αποκτά έναν ακόμα σύμμαχο. Οι Γιούροφανς υποδέχονται ένα αγαπημένο απολωλός πρόβατο, ο Διαγωνισμός μεγεθύνεται, μένουμε όλοι ευχαριστημένοι. Απομένει να δούμε τη δυναμική που θα αναπτύξει στη νέα εποχή κι αν η επιστροφή του θα είναι σταθερή και φανατική σαν αυτή του Σαν Μαρίνο.