Οι Πέντε Της ΕΡΤ Για Το Τορίνο

 


Διερωτώμαι κατά πόσον πρέπει να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τους πέντε επίλεκτους της ΕΡΤ οι οποίοι διεκδικούν την ελληνική εκπροσώπηση στο Τορίνο του 2022. Διερωτώμαι για πολλούς λόγους. Πρώτον γιατί προς το παρόν το μόνο που έχουμε στη διάθεσή μας είναι ονόματα και τα ονόματα από μόνα τους δεν λένε ποτέ κάτι. Αν είχαμε τραγούδια, θα ήταν διαφορετικά. Η Γιουροβίζιον εξακολουθεί να θεωρείται Διαγωνισμός Τραγουδιού, άλλωστε.

Να επαναλάβω απλά τη διαπίστωση ότι χρόνο με το χρόνο η Γιουροβίζιον με ξεπερνά. Δεν την ξεπερνώ. Με ξεπερνά! Την αγαπώ και αγωνιώ γι’ αυτήν, αλλά κάθε χρόνο απομακρύνεται από μένα και αποξενωνόμαστε παρόλο που τη θεωρώ κομμάτι του εαυτού μου. Τι να σχολιάσω τώρα εγώ, που κάποτε θεωρούσα απαράδεκτο ότι η Ευρυδίκη συμμετείχε στον Διαγωνισμό χωρίς επίθετο. Τι πα να πει «Ευρυδίκη;» ‘Ντάξει, είναι το καλλιτεχνικό σου. Μα εκεί συμμετέχεις ως διαγωνιζόμενη και οι διαγωνιζόμενοι έχουν ονοματεπώνυμα. Κώστας Μπίγαλης, Μαριάννα Ευστρατίου, Έλενα Πατρόκλου, Ελίνα Κωνσταντοπούλου, Χρήστος Κάλοου. Τι πα να πει «Μαντώ» σκέτο, «Ευρυδίκη» σκέτο.

Με τέτοια κολλήματα, πώς να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω τα φετινά ονόματα τα οποία δεν είναι καν ονοματεπώνυμα, αλλά σκέτα ευφυολογήματα, αγγλικά παρατσούκλια χάριν παγκοσμιοποίησης. Good Job Nicky, τάχατες! Όπου Good Job Nicky, βλέπε τον γιο του Γιάννη Πάριου και της Σοφίας Αλιμπέρτη. Εντάξει, εδώ υπάρχει μέγα θέμα. Κατ’ αρχάς κανένα παιδί διασήμου και μάλιστα μεγέθους του Πάριου δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον πατέρα του. Το «Νίκος Πάριος» ή τέλος πάντων, το «Νίκος Βαρθακούρης» θα αποτελούσε τροχοπέδη για οποιοδήποτε είδος καριέρας. Το παρατηρήσαμε και στον Χάρη, ο οποίος παρόλο που είναι ακραιφνής, φωνάρα και καλλιτεχνάρα, το επίθετό του τον περιόρισε στο να γίνει αυτό που θα του άξιζε να γίνει. Σήμερα θεωρείται σελέμπριτι εξαιτίας του ταξιδιωτικού reality στο οποίο τον κατσάδιαζε η γυναίκα του, και τώρα μέσω του ανεκδιήγητου Just The Two Of Us, στο οποίο κατέληξε να τραγουδά με την Άννα Μαρία Ψυχαράκη από το Big Brother.

Τι να έκανε το παιδί; Να μην «κυνηγήσει το όνειρό του;» Δεν ξέρω αν θα πρέπει εγώ να εκφράσω άποψη για τα όνειρα του κάθε Good Job Nicky, αλλά τα ονόματα Γιάννα Τερζή και Γιάννης Βαρδής θα έπρεπε να αρκούν ώστε να καταδείξουν τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Η αλλαγή επιθέτου δεν σώζει την κατάσταση, πόσω δε μάλλον όταν επιλέγεται ένα ψευδώνυμο όπως αυτό: Good Job Nicky. Τι «good job», χρυσέ μου; Κατ’ αρχάς, δεν βλέπεις ότι η λέξη «Job» προσφέρεται για άπειρο τρολάρισμα; Θυμήθηκα και τον αδελφό του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου τώρα, που για να αποφύγει τη σύγκριση με τον πρεσβύτερο, αυτό-βαφτίστηκε «Doody». Πόση ώρα τα σκέφτεστε, αλήθεια, αυτά τα αστεία ονόματα;

Και οι υπόλοιποι επίλεκτοι, όμως, κυμαίνονται στον ίδιο βαθμό γελοιότητας πλην του Ηλία Κόζα που τιμά το βαφτισιμιό του. Είναι μία Ιωάννα Δριγκοπούλου που τώρα έγινε Joanna Drigo, και μια Λουίζα Σοφιανοπούλου που το έκανε Lou Is. Πόση δηθενιά να αντέξω και να υποστώ! Την πεντάδα συμπληρώνει η Amanda Tenfjord η οποία είναι μία καινούρια Stefania, Ελληνίδα της Νορβηγίας αυτή τη φορά.

Ναι, ζούμε την εποχή του Spotify και η μουσική είναι πια παγκοσμίως προσβάσιμη και το να σε λένε Σοφία Βόσσου ή Τάκη Μπινιάρη δεν συμφέρει κανέναν. Μα, πιστεύετε πραγματικά ότι θα μπει στον κόπο να σε ψάξει στο Spotify ο Ιάπωνας ή ο Αμερικάνος με αυτά τα ονόματα τα οποία στο εξωτερικό τα τρώνε με το κουτάλι; Το Νίκος Βαρθακούρης έχει περισσότερο χαρακτήρα στα αφτιά του ψαγμένου μουσικόφιλου στο εξωτερικό, παρά το Good Job Nicky που θυμίζει χαρακτήρα εφηβικής, σχολικής σειράς από τη δεκαετία του ’90.

Τι ξέρω όμως κι εγώ ο κακομοίρης που πλησιάζω τα 41; Αυτά θέλουν, αυτά έχουν. Οι υποψήφιοι θα κριθούν για τα τραγούδια τους βέβαια, εάν και εφόσον μας κάνει η ΕΡΤ την τιμή να τα ακούσουμε και έτσι έχουν την ευκαιρία να εξιλεωθούν για όλον αυτόν τον ακκισμό και «αππωμάρα» μέσω του έργου τους. Αν και πολύ αμφιβάλλω. Αν κρίνω από τους ήχους των μουσικών δειγμάτων τους, μπορεί να είναι φρέσκοι και σημερινοί αλλά δεν είναι ελληνικοί. Πλην του Κόζα, βέβαια, ο οποίος όμως δεν ξέρω αν θα ακολουθήσει την πεπατημένη του 2013.

Θυμάμαι μία φίλη μου, Ολλανδέζα, η οποία το 2008 αναρωτιόταν γιατί η Ολλανδία δεν πέρασε στον τελικό. Σημειωτέον ότι η Ολλανδία τότε έστειλε ανατολίτικο τσιφτετέλι. «Γιατί δεν είστε αυτό» της απάντησα. Η Ολλανδία είναι «ανεμόμυλοι, τουλίπες, κανάλια, Βαν Γκογκ και ναρκωτικά», της απάντησα. «Κάνεις λάθος, μου είπε, είμαστε μία πολυπολιτισμική κοινωνία, ανοιχτή προς όλους και αυτό προβάλλουμε» μου ανταπάντησε. «Άλλο τι είστε, και πως αντιλαμβάνεστε τους εαυτούς σας, κι άλλο τι έχει εντυπωθεί στο μυαλό του μέσου Ευρωπαίου για την ταυτότητά σας» της ξαναείπα. Δεν της άρεσε.

Ε, ναι. Έτσι πάει. Και δυστυχώς ή μάλλον ευτυχώς, η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι ντιριντάχτα και «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου»,  σας αρέσει δεν σας αρέσει. Το βατερλώ της Ντούσκα το 2019 θα έπρεπε να σας το είχε διδάξει αυτό ως τώρα.  

Σχόλια