Πώς Το Σύμπαν Συνέβαλε Στην Ανάδειξη Του Fuego To 2018

Πέρασαν τρεισήμισι χρόνια από την επιτυχία της Κύπρου στη Γιουροβίζιον του 2018 με το Fuego και την Ελένη Φουρέιρα. Το αισθανόμαστε σαν να ήταν χθες, όπως ακριβώς νιώθουμε ότι το My Number One ήταν προχθές. Η σαρωτική επιτυχία του Fuego παραμένει ζωντανή στα ραδιόφωνα, στα πάρτι και στα κλαμπς με αποτέλεσμα να επισκιάζει τις κατοπινές μας συμμετοχές, με το Replay της Τάμτα και το El Diablo της Τσαγκρινού, να φαντάζουν ως μη γενόμενα μπροστά του.

Χωρίς να θέλω να αποκαθηλώσω ή να ακυρώσω το παραμικρό από αυτή τη θρυλική μας συμμετοχή, σε αυτό το κείμενο θα σου παραθέσω κάποιους παράγοντες που θεωρώ ότι συνέβαλαν σ’ αυτή την επιτυχία. Ναι, το οπτικό και το ερμηνευτικό κομμάτι υπήρξαν άρτια, αλλά άρτιο ήταν επί σκηνής και το El Diablo το οποίο καταποντίστηκε. Η αρτιότητα από μόνη της δεν αρκεί στη Γιουροβίζιον. Απαιτείται, προφανώς, και μια άλφα ευθυγράμμιση των πλανητών και μία βασική συνεργασία του σύμπαντος. Όλες αυτές οι θετικές για εμάς συγκυρίες, αναπτύσσονται πιο κάτω:

Η Ελλάδα Απούσα Από Τον Τελικό.

Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και η Ελλάδα δεν προκρίθηκε στον τελικό για 2^η φορά στην ιστορία της. Παρόλο που συναγωνιζόμασταν στον ίδιο ημιτελικό και η ανταλλαγή των 12αριών μας πάντα βοηθούσε, εντούτοις η Γιάννα Τερζή με το πολλά υποσχόμενο «Όνειρό Μου» κατετάγη 14^η. Η απουσία της Ελλάδος από τον τελικό βοήθησε ώστε να συσπειρωθούν όλες οι ψήφοι της ελληνικής ομογένειας προς την Κύπρο. Έχω παρατηρήσει πως όταν προκρινόμαστε αμφότεροι στον τελικό, καμία εκ των δύο χωρών δεν σκίζει, παρόλη την πιθανή δυναμικότητα της συμμετοχής της. Το πιο τρανό παράδειγμα είναι το 2012 όταν δύο αρκετά συμπαθή τραγούδια, το La, La, Love και το Aphrodisiac, κατέληξαν στη 16^η και 17^η θέση αντίστοιχα. Οι ψήφοι του Ελληνισμού στην τήλε-ψηφοφορία προφανώς διαμοιράστηκαν. Δεν είναι απόλυτος ο κανόνας, όμως τα καλύτερα αποτελέσματα των δύο αδελφικών χωρών την τελευταία δεκαετία, παρουσιάστηκαν όταν η μία εκ των δύο απουσίαζε. Το 2013 στην 6^η θέση η Ελλάδα, και το 2018 στη 2^η θέση η Κύπρος.

Η Ρωσία Απούσα και η Ουκρανία Αδιαφορούσα.

Στον τελικό του 2018 ευνοηθήκαμε και από άλλες απουσίες. Η Ρωσία που ως τότε ήταν πάντα παρούσα και πληρούσα στον τελικό, δεν κατάφερε να προκριθεί. Η Ρωσία που και τον τηλεφωνικό κατάλογο να βγει να τραγουδήσει θα μπει στο τοπ5, εκείνη τη χρονιά απέδειξε ότι δεν ήταν άτρωτη. Το αντίπαλο δέος, η Ουκρανία, έστειλε μία συμπαθητική συμμετοχή χωρίς, όμως, ιδιαίτερες αξιώσεις. Μπορεί στην τήλε-ψηφοφορία να μπήκε ξανά στο τοπ10, όμως οι κριτικές επιτροπές την απαξίωσαν. Θεωρώ ότι η προηγούμενη, εν πολλοίς προβληματική διοργάνωση της Ουκρανίας το 2017 δεν σήκωνε το ρίσκο για άλλη μία τόσο σύντομη νίκη της χώρας. Εξ ου και φημολογείται ότι η τελευταία θέση από τις κριτικές επιτροπές δεν ήταν τυχαία. Λειτουργούσε ως αντίβαρο στην πιθανότητα μίας τρίτης ουκρανικής νίκης. Η Ουκρανία συνήθως τερματίζει στο τοπ10. Με την αποπομπή της στην 17^η θέση, η Κύπρος είχε ένα παραδοσιακό αντίπαλο λιγότερο μπροστά της.

Σημειώστε επίσης, ότι τη συγκεκριμένη χρονιά απουσίαζε η Αρμενία και η Ρουμανία από τον τελικό, οι οποίες επίσης τερματίζουν συχνά-πυκνά στο τοπ10, ενώ επίσης η συνεχόμενη απουσία της Τουρκίας και η μέτρια παρουσία του Αζερμπαϊτζάν διευκόλυναν τον δρόμο στην κορυφή. 

Μια Σκηνή Χωρίς LED Οθόνες.

Οι Πορτογάλοι κατέστησαν σαφές εξαρχής ότι μετά βίας διέθεταν την οικονομική ευχέρεια να διοργανώσουν τον διαγωνισμό. Ξεκαθάρισαν ότι η παραγωγή θα γινόταν με χίλια ζόρια και αποκοπές από κάθε πτυχή της διοργάνωσης. Απότοκο αυτής της πολιτικής ήταν ότι η σκηνογραφία, για πρώτη φορά μετά το 1999, δεν θα διέθετε οθόνες υψηλής ευκρίνειας. Πολλοί ενθουσιάστηκαν με την απόφαση αφού κατά μία έννοια ο διαγωνισμός θα επέστρεφε στην ουσία του και δεν θα βασιζόταν στο περιτύλιγμα. Παρόλα αυτά ένα σκηνικό που θα έπρεπε να αναδειχτεί μόνο με τον φωτισμό, δεν θα μπορούσε να φέρει την άνοιξη. Η κυπριακή αποστολή επωφελήθηκε τα μέγιστα από την απουσία των οθονών, αφού το θέαμα θα έπρεπε να εξυπηρετηθεί αποκλειστικά από τη Φουρέιρα. Και δεν υπήρχε καταλληλότερη τραγουδίστρια τη συγκεκριμένη χρονιά. Η Φουρέιρα με την κλασική πια κίνηση του μαλλιού, και την ευρύτερα εκρηκτική σκηνική παρουσία αποζημίωσε τους πάντες για την έλλειψη των υπόλοιπων φρου-φρου και αρωμάτων που τα στέρησε από τους τηλεθεατές η πορτογαλική εγκράτεια. 

Το Σπρώξιμο Στους Φτωχούς.

Έχω παρατηρήσει πως τα τελευταία χρόνια ξεμυτίζει μία χώρα από το πουθενά, μία χώρα με κακό βαθμολογικό προηγούμενο, και πλασάρεται τις πρώτες θέσεις στα καλά καθούμενα. Δεν λέω ότι αυτό συμβαίνει ξεπίτηδες, μα δεν το θεωρώ και τυχαίο. Το 2017 η Βουλγαρία, μία χώρα χωρίς καμία νίκη, με κακό ιστορικό επίδοσης και έχοντας δημοσιοποιήσει πάμπολλες φορές το ενδιαφέρον της για να αναλάβει τη διοργάνωση του διαγωνισμού, κατατάσσεται 2^η. Το ίδιο και η Μολδαβία, η οποία όλη τη δεκαετία ήταν άφαντη και ξαφνικά με τρία νυφικά και ένα σαξόφωνο βρέθηκε σχεδόν να διεκδικεί το τρόπαιο από την 3^η θέση. Το 2018 αυτό συμβαίνει με την Κύπρο. Το 2019 η Β. Μακεδονία κερδίζει την 1^η θέση στις επιτροπές με ένα άθλιο τραγούδι το οποίο εγώ ερμηνεύω ως ένα είδος επιβράβευσης για την «επίλυση του μακεδονικού». Γενικότερα παρατηρώ μία πριμοδότηση ψήφων προς τις χώρες οι οποίες χρειάζονται ένα δάνειο για να τονώσουν τους αποστάτες τηλεθεατές των χωρών τους. Πάνω που πάει να μειωθεί το τηλεοπτικό ενδιαφέρον σε μια χώρα, έρχεται μία απρόσμενη υψηλή θέση για να τους κερδίσει πίσω. Για να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Και να μου το θυμηθείτε, άπαξ και η Τουρκία αποφασίσει να επιστρέψει, θα της δώσουν τη νίκη την ίδια στιγμή. Τους θέλουν μέσα και θα κάνουν το παν για να τους γλυκάνουν και να μην ξανά… «δραπετεύσουν». Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ ότι αυτό το σπρώξιμο δόθηκε και στην Κύπρο το 2018. Έκτοτε έχουμε αναπτερώσει το ηθικό μας και κάθε χρόνο συμμετέχουμε με περισσότερο τουπέ. Θεωρούμαστε παίχτες στη σκακιέρα και όχι σκέτα πιόνια. 

 Ο Christer Bjorkman

Τον Christer Bjorkman τον γνωρίζετε καλά οι σκληροπυρηνικοί φανς. Είναι ο Σουηδός τραγουδιστής που εκπροσώπησε τη χώρα του το 1992 καταλαμβάνοντας μία εκ των τελευταίων θέσεων, ο οποίος όμως δεν πτοήθηκε και έκτοτε εξελίχτηκε σε τηλεοπτικό παραγωγό με έμφαση στη Γιουροβίζιον. Συμμετείχε στην παραγωγή του Melodifestivalen πολλά χρόνια ενώ τώρα ανέλαβε να στήσει και την πρώτη αμερικανική γιουροβίζιον. Θεωρείται γκουρού του διαγωνισμού (παρόλο που ο ίδιος δεν κατάφερε να μανατζάρει σωστά τον εαυτό του όταν συμμετείχε) και πολλοί αποτείνονται σε εκείνον για να τον συμβουλευτούν πριν υποβάλουν τραγούδια σε διάφορες χώρες. Ο Christer Bjorkman, λοιπόν, τον Φεβρουάριο του 2018 δήλωσε ότι «Cyprus will be one of the top contenders this year!» Δεν διευκρίνισε όμως πώς το ήξερε, ούτε αν είχε ακούσει το τραγούδι και του άρεσε, ούτε αν είχε κάποια εσωτερική πληροφόρηση ως προς τι προετοίμαζε το ΡΙΚ για τη σκηνή του διαγωνισμού. Όπως και να ‘χει, έπεσε μέσα και αυτό με κάνει να θέτω ένα ερωτηματικό ως προς το αν όλα αυτά συμβαίνουν αξιοκρατικά ή αν συμφωνούνται όλα εκ των προτέρων. Θεωρώ ότι υπάρχει δόση αλήθειας σε όλα.

 Με τούτα και με εκείνα καταλήξαμε δεύτεροι. Δεν έχει σημασία τι και πως. Όπως έπεσε η Ντίβερς στον αγώνα της Πατουλίδου και πήραμε εμείς το χρυσό στους Ολυμπιακούς του 1992, έτσι τα έφερε η μοίρα και η Φουρέιρα ήρθε δεύτερη. Μόνο το εβραϊκό λόμπι δεν καταφέραμε να υπερπηδήσουμε, όμως οι Ισραηλινοί φέρθηκαν πολύ σωστά και την επόμενη χρονιά αντιμετώπισαν τη Φουρέιρα ως την ηθική νικήτρια του 2018. Όλη η Μεσόγειος χόρευε Fuego εκείνο το καλοκαίρι. Το νικητήριο Toy ούτε που το ξανακούσαμε.

Ήλπιζα και ελπίζω σε ένα αναπάντεχο comeback της Φουρέιρα στη Γιουροβίζιον για να πάρει εκδίκηση όπως την πήρε και η Παπαρίζου το 2005. Θεωρώ όμως ότι στη βράση κολλάει το σίδερο και ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει κρυώσει. Όπως κρύωσε και για την Καλομοίρα, η οποία τόσα χρόνια μετά ακόμη παλεύει την επάνοδο. Η νίκη των Maneskin φέτος κατέδειξε ότι ο λαός ψοφά για τραγούδια με αυθεντικότητα, προσωπικότητα και σφραγίδα. Οποιαδήποτε άλλη οδός στην παρούσα φάση θα οδηγήσει σε αδιέξοδο.