Rock ´N Roll Παππούδες

 

Σέρφαρα στο Youtube και βρήκα τον Paul Harrington και τον Charlie McGettigan καλεσμένους σε νυχτερινό talk show του ιρλανδέζικου κρατικού καναλιού. Στα πλαίσια νοσταλγικού ριγιούνιον τραγούδησαν με το κοινό το νικητήριο τραγούδι του 1994, Rock N’ Roll Kids.

Το 1994 εγώ ήμουν στη Β’ Γυμνασίου και θυμάμαι πως όταν προβλήθηκαν τα βίντεο κλιπ των τραγουδιών από το ΡΙΚ και τα παρακολουθούσα ανελλιπώς, ουδέποτε μου πέρασε από το μυαλό ότι το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε να ξανακερδίσει τον διαγωνισμό. Το περνούσα πάντα στο γρήγορο, το είχα για εκτός δεκάδας. Αλλά μην ξεχνάτε ότι ήμουν σε ηλικία που δεν μπορούσα να εκτιμήσω μουσικά και πολλά πράγματα. Επίσης, με χαλούσαν οι τραγουδιστές. «Τι θέλουν τώρα τα γερόντια και πάνε Γιουροβίζιον», κάντε τόπο στα νιάτα. Ο ηλικιακός ρατσισμός και το θράσος του έφηβου στο μεγαλείο του. Σημειώστε, ότι το 1994 ο Πωλ ήταν 34 ετών (*μικρότερος κι από όσο είμαι εγώ σήμερα), και ο Τσάρλι 43, λίγο μεγαλύτερός μου. Αλλά μου φαίνονταν γέροι. Κι εγώ τότε ήθελα χαρούμενα πράματα, δεν άντεχα μνημόσυνα στη Γιουροβίζιον, πόσο μάλλον να την κερδίζουν κιόλας τρίτη χρονιά σερί. Τα ίδια ένιωσα και το 2000 όταν κέρδισαν οι Δανοί Αδελφοί Όλσεν. Συμπαθέστατοι, αλλά πολύ γέροι για να μας αφορούν. Πόσο μάλλον να κερδίσουν!

Σήμερα, το Rock’ N Roll Kids είναι μέσα στο τοπ5 των νικητών μου, και αδιαμφισβήτητα το καλύτερο τραγούδι του 1994. Έπρεπε να περάσω τα 25 χρόνια για να αναγνωρίσω το αριστούργημα της απλότητας και το μεγαλείο του περιεχομένου. Ένα τραγούδι που μιλούσε από μόνο του και δεν χρειαζόταν την παραμικρή φανφάρα, ούτε σκηνικά, ούτε ενδυματολογικά, ούτε φωτιστικά τρικ για να ξεχωρίσει. Δεν χρειάστηκε καν τη βοήθεια της ορχήστρας.

Δεν μπορώ να ταυτιστώ με το Rock ‘n roll παρελθόν. Δεν έχω. Ούτε με τα ‘60ς που νοσταλγούν. Αλλά πλέον όταν τους βλέπω, τους αγαπώ. Στο βίντεο που παραθέτω, τη στιγμή που αρχίζει να τραγουδά το κοινό μαζί τους, μετά βίας συγκρατώ τη συγκίνηση μου.

Το 1994 ήταν ένας χάλια διαγωνισμός κατά τη γνώμη μου, μουντός, βαρετός και ψευτό-κουλτουριάρης. Σπάνια τον παρακολουθώ πια. Ακόμα και οι ειδήμονες, το μόνο που έχουν κρατήσει είναι το Riverdance από το διάλειμμα, το οποίο έκλεψε ομολογουμένως την παράσταση. Το Ιρλανδικό τραγούδι όμως, είναι κατά τα δικά μου μέτρα και σταθμά μνημειώδες και θεωρώ ότι αξίζει μεγαλύτερης αναγνώρισης από το ευρύτερο συρφετό του διαγωνισμού.